ΒΟΛΤΑ ΣΕ ΦΡΟΥΡΙΟ...

[Smith]

κάπως ζόρικο...

[Smith]

και κάποια ερείπια μέσχ στο Φρούριο

[Smith]

τα οποία ήταν θαμμένα

[Smith]

Τελικά ίσως ζούμε σε καλύτερες εποχές…

Από την άλλη όμως αν ζούσαμε εκείνη την εποχή ίσως να μην μας άρεσε και πάλι, να καβαλούσαμε το άλογο μας και να οδεύαμε στο άγνωστο…. Όπως τώρα…καλή ώρα…

Καλά Χιλιόμετρα στο Χώρο και στο Χρόνο…

[Smith]

και δεν ξεχνάμε τι μας οδηγεί σε όλα αυτά...

[Smith]

πιστός φίλος...

[Smith]

σαν άλογο που περιμένει τη φυγή...

[Smith]

και...οι ηλιαχτίδες που λέγαμε :smilea:

[Smith]

άγνωστη η χρήση...

[Smith]

και μια άλλη ''σπηλιά΄΄ που ξέχασα να βάλω προηγουμένως...

[Smith]

και από εξω ειδωμένη...:smilea:

[Smith]

και από έξω ειδωμένη

[Smith]

από την άλλη το...γκαζόν...

[Smith]

Αυτά τα ολίγα ως την επόμενη φορά..

-----------------------------------------------------------------------------------

Aυτό είναι ίσως το ‘’κακό’’ μετά από μια καλή βόλτα…Δεν χορταίνεις και διψάς για την επόμενη…Το μόνο ίσως κώλυμα είναι να βρείς σε άμεσο χρόνο παρέα για βόλτα…Κάποιοι θα δουλεύουν, άλλοι δε θα μπορούν…και όλα τα συναφή…

Μετά την βόλτα στις 26 Μαρτίου κάτι με έτρωγε…ο συνεπιβάτης –Γιάννης- δούλευε…Εγώ είχα ρεπώ…η ώρα είναι 15+30 και η μέρα καταπληκτική…Ψήνομαι…είμαι μεταξύ του ‘’να πάω…να μην παώ…’’ Αλλά δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω…Βουρ στο σπίτι…πετάω τα κοστούμια και τις γραβάτες, μιας και είχα περάσει νωρίτερα από τη δουλειά για λίγο, και αρπάζω τις μπότες, μπουφάν κράνος… Έχει αρχίσει το κρυφό χαμόγελο και στο άλλο χέρι έχω πάρει τη φωτογραφική με την ελπίδα να βγούν μερικές καλές φωτογραφίες…Δεν είμαι και πολύ ‘’της υπομονής’’ αλλά πολλές φορές η Θεα-Τύχη βοηθά και βγαίνουν ωραίες… Παρακάτω είναι μερικές από μια περιοχή κοντά στην Κομοτηνή…δεν μπορώ να περιγράψω πόσο πράσινο είχε κάτω…ούτε το δέος μπροστά στα απόκρημνα βράχια που έχουν διάφορα χρώματα.. Προσπάθησα να βγάλω το ύψος από κάτω προς τα επάνω των βράχων αλλά δεν τα κατάφερα λόγω του δύσβατου της περιοχής…

Είναι ένα παλιό Φρούριο και ό,τι έχει απομείνει από αυτό…Δυστυχώς το φίλμ τελείωνε απροσδόκητα γρήγορα και δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω το εσωτερικό του…Τα μέρη είναι τόσο μαγευτικά όμορφα που το μάτι κλωθογυρίζει αδιάκοπα και λόγω της απογευματινής ώρας δεν προλαβαίνει ν` ακουμπήσει τις αχτίδες του Ηλίου που χοροπηδάνε από τον ένα βράχο στον άλλο…
Πολλοί μπορεί να πούνε ότι..’’είναι απλά βράχια και πέτρες’’…. Όμως νιώθεις σα να σου μιλάνε καθώς ο Ήλιος διαρκώς αλλάζει γωνία και οι σκιές μεταβάλλονται…Εν ολίγοις είναι αυτό που λέμε ‘’χάνεται η ματιά’’… Τα αχνό πράσινο γίνεται ολοένα και πιο σκούρο, ο γκριζοάσπρος βράχος γίνεται μαυροκίτρινος και λόγω της κίτρινης βρύας που είναι προσκολλημένη επάνω…Αλλού πάλι τρέχουν μαύρες γραμμές από νερό μέσα από τα βράχια που έχουν αφήσει το στίγμα τους…Δυστυχώς όλα αυτά είναι δύσκολο να αποτυπωθούν σε μια φωτογραφία από έναν αδαή ερασιτέχνη σαν κι εμένα και από μια απλή γενναιόψυχη Canon…Ωστόσο ευελπιστώ στη φαντασία του καθενός και ίσως σε παρόμοιες καταστάσεις που κάποιος από εσάς συναντήσει…

Οι αποστάσεις φαίνονται μικρές… εάν ήταν κάποιος και βάζαμε στοίχημα σε πόση ώρα μπορώ να πάω στο ύψωμα απέναντι…θα έχανα σίγουρα… Είναι αυτό που λέμε ότι το μάτι χάνεται και καθώς λόγω του απογευματινού, η ώρα περνάει κάθε φορά που γυρνάς το κεφάλι σου νομίζεις ότι είσαι κάπου αλλού…

Σε τέτοια μέρη το ταξίδι δεν είναι μόνο στο χώρο αλλά και στο χρόνο. Καθώς ανηφορίζω στην είσοδο βλέπω το Πυργίσκο στην Πύλη… Σε τυχόν επιδρομές πριν φτάσεις στην Πύλη έπρεπε να εξοντώσεις τους συνήθως δύο, δεξιά και αριστερά, Πυργίσκους που εξακοντίζανε βέλη, πέτρες, καυτό λάδι, για να μη σπάσει η πύλη… Παρακάτω είναι ένας μακρύς διάδρομος-είσοδος στο κυρίως ανάκτορο… Το μονοπάτι είναι φαρδύ και σε οδηγεί στην κορυφή του υψώματος όπου ήταν και οι κατοικίες των Αξιωματικών… Βλέπεις βράχους σκαλισμένους, τρύπες και βαθουλώματα που δυστυχώς δεν είμαι Ιστορικός να εξηγήσω…Μου φτάνει όμως η μαγεία του να περπατώ στα ίδια μονοπάτια που διαβαίνανε με τα άλογα τους Ιππότες το 1400-1600 μ.Χ… Κάπου εκεί έχουν σκαλισμένες ταίστρες για τα άλογα τους, πηγάδια καλοφτιαγμένα, σκαλιστά στους βράχους που ακόμα και σήμερα έχουν νερό και τέρμα στην κορυφή, μεταβαίνοντας σε μια άλλη εποχή, συνεχίζοντας το ταξίδι στο χρόνο, ένα παλιό εκκλησάκι αφιερωμένο στον Α. Γεώργιο… Δεν ξέρω γιατί, αλλά εγώ, εκεί νιώθω να συνομιλώ με το Θεό…ίσως γιατί βρίσκεται σε απάτητα ή τουλάχιστον όχι πολυσύχναστα μέρη…Εκεί νιώθω τις εικόνες των Αγίων πραγματικά σαν πρόσωπα και όχι ξύλινες επενδύσεις έτοιμα να μιλήσω μαζί τους, να αστειευτώ ακόμα (!!!) και φυσικά εκεί νιώθω ταπεινός και ελεεινός για όσα έχω κάνει…Αλλά ωστόσο εξακολουθώ να νιώθω ‘’δεκτικός’’ και αγαπητός…
Παραδίπλα στέκει μια χιλιοσκισμένη Ελληνική σημαία, που όμως ‘’δένει’ με το τοπίο και την οποία στην επόμενη βόλτα θα πρέπει να αλλάξω με μια καινούργια….Η καμπάνα είναι θαμπή και λερωμένη, αλλά μόλις την αγγίξεις έστω και απαλά ξεδιπλώνει τις νότες της, κι αυτή σαν φάντασμα στους αιώνες που απλά θέλει την προσοχή κάποιου για να ζωντανέψει…Προσφορά ενός Ροδίτη, του οποίου το όνομα είναι αναγραμμένο επάνω και ξέχασα κιόλας ο άθλιος…

Το εκκλησάκι μέσα είναι πολύ μικρό και νιώθεις μια ευλαβική ζεστασιά…φαίνεται πως κάποιοι το περιποιούνται ενίοτε… Θα μπορούσα πολλά να πω για την ομορφιά που βλέπω σε ένα ‘’ξεχασμένο’’ εκκλησάκι πάνω σε μια βουνοκορφή και μια σκισμένη πλην όμως περήφανη ελληνική σημαία, αλλά δε θέλω να μονοπωλώ το ταξίδι και την περιήγηση στο χρόνο…Αποφασίζω να κατηφορίσω την απόκρημνη πλαγιά και οι μπότες ναι μεν είναι αντιολισθητικές δεν είναι όμως για να κατεβαίνεις και κορφοβούνια… Στην μια πλευρά από το Φρούριο έχει μια ‘’πατημασιά΄΄ ‘ένα κατέβασμα… Στρατηγικό σημείο σκέφτομαι για τους επιτιθέμενους να αιφνιδιάσουν πισώπλατα τους αμυνόμενους…Όχι όμως τόσο εύκολα…φαίνονται τα ερείπια ενός ακόμη πυργίσκου, ο ιππότης του οποίου είχε άπλετη θέα να σημάνει συναγερμό και να ετοιμάσει την φαρέτρα του στον καϋμένο που θα ήθελε να ανεβεί από εκεί…Πηγαίνω παραδίπλα και σιγοκατρακυλάω σα το λαβωμένο πορθητή στην πλαγιά μέχρι να βρω ξανά βράχο…Από εκεί κάτω η θέα προς τα πάνω είναι μαγευτική…Παντού όμως φαίνεται να με έχει προλάβει κάποιος και παντού φαίνεται να έχει περάσει ένα ζώο νωρίτερα από μένα…Ο άνθρωπος…και που δεν έχει σκαρφαλώσει, και που δεν έχει αφήσει την υπογραφή του…Παραδίπλα βλέπω κάτι τεράστιες τρύπες-σπηλιές και αποφασίζω φυσικά να πάω προς τα εκεί….Περπατώ σα μαγεμένος…από τη μια οι σκιές του Ηλίου στα βράχια, από την άλλη το ελαφρύ αεράκι, από την άλλη η αδυναμία να εστιάσω κάπου λόγω του ύψους και η άκρη του ματιού μου που τριγυρνάει ολόγυρα να χορτάσει…Να γιομίσει η μνήμη ζωγραφιές… Και στο ενδιάμεσο κάτι φωτογραφίες που λίγα μπορούν να μεταφέρουν από τη..’’Στιγμή’’.
Παλιότερα οι υπήκοοι αλλά και οι Ιππότες και μέχρι πρόσφατα οι βοσκοί χρησιμοποιούσαν τις σπηλιές αυτές σαν καταλύματα σε περιπτώσεις ξαφνικής καταιγίδας ή χιονοθύελλας…Εκεί μέσα σε λίγα τετραγωνικά ενός βράχου που βλέπει στο Νότο και προφυλάσσει από τους Βοριάδες κοιμόταν σε μια γωνία ζώα και βοσκοί μέχρι να τους εύροι το χάραμα και να φτιάξει ο καιρός…

Η διαδρομή τελειώνει γοργά και απότομα…κατεβαίνω την καταπράσινη πλαγιά και στο βάθος φαντάζομαι τη μηχανή για άλογο που βόσκει…'Άντε τώρα να ξεκινήσεις από εδώ να επιτεθείς εκεί πάνω όσο οι άλλοι θα πετούσαν βράχους και φωτιές… Από την άλλη πάλι σκέφτομαι πως προφυλάγονταν από το κρύο εκεί πάνω στα βράχια…όσα ξύλα και να κάψεις είναι δύσκολα τα πράγματα…για να μην αναφέρουμε τα χιόνια και τις καταιγίδες… Τελικά ίσως ζούμε σε καλύτερες εποχές…

Από την άλλη όμως αν ζούσαμε εκείνη την εποχή ίσως να μην μας άρεσε και πάλι, να καβαλούσαμε το άλογο μας και να οδεύαμε στο άγνωστο…. Όπως τώρα…καλή ώρα…

Καλά Χιλιόμετρα στο Χώρο και στο Χρόνο…

-----------------------------------------------------------------------------------

[crs-k]

Παντα τετοιες ομορφες βολτες στον χωρο και στον χρονο να 'χουμε ολοι φιλε Smith.