Ή αλλιώς η Μάνη στα γρήγορα. Πολύ γρήγορα όμως, μέσα σε μερικές ώρες.
Βρήκα επιτέλους και εγώ το χρόνο, να γράψω κάτι τις σε τούτο το κομμάτι του φόρουμ. Υπό την σκιά της γραφής του ενός και τις φωτογραφίες ενός άλλου, υπό το πρίσμα της ύστερης απώλειας των λεπτομερειών και χάριν της κοινωνικής συμβατικότητας.
Υ.Γ. Ο τίτλος προέρχεται από ποστ του Ζεύκα σε γνωστό στέκι κοινωνικής δικτύωσης .
Sent from me using a computer.
«Να οι Μανιάτες!
-Κι’ είναι όπως οι βράχοι τους και σουβλεροί και ολόρθοι,
-και ολόγυμνοι, και απάτητοι και ξεμοναχιασμένοι
-τα Κακοβούνια, ο Ματαπάς, κουρσάροι για κουρσάρους.»
Η ιδέα για βολτούλα με μηχανή στην Μάνη υπήρχε από τότε που βρέθηκα στην Στούπα με αυτοκίνητο. Όταν αποφάσισα να κατέβω Πελοπόννησο ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μη πάω μια βόλτα και από ‘κει. Η παρέα τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη αλλά ας είναι καλά ο Ζεύκας που δεν κάνει εύκολα πίσω. Γεια σου ρε Μπάμπη! Δυστυχώς φωτογραφίες δεν υπάρχουν πολλές αφού ο χρόνος ήταν περιορισμένος και διαδρομή απαιτούσε να βγουν 550 χλμ περίπου, τα περισσότερα με έντονο στροφιλίκι.
Η βόλτα ξεκίνησε απ’ τη γέφυρα του Αλφειού μετά τον Πύργο. Οι αποσκευές μας περιορίζονταν σε ένα μικρό tank bag αφού δεν υπήρχε περίπτωση να διανυκτερεύσουμε κάπου.
Μια μεγάλη βόλτα λοιπόν με μηχανή και ελάχιστες φωτογραφίες. Ή ίσως μια ιδέα για τον επόμενο προορισμό όσων θέλουν να επισκεφτούν ένα μέρος με έντονη ιστορία και ιδιαίτερη αρχιτεκτονική.
Sent from me using a computer.
Η διαδρομή μέχρι την Καλαμάτα θα αποκτούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν πηγαίναμε από Πύλο επειδή όμως δεν μπορούσαμε να τα χωρέσουμε όλα σε μία μέρα επιλέξαμε την πιο σύντομη και λιγότερο ενδιαφέρουσα διαδρομή από Κοπανάκι κινούμενοι στα όρια των τριών νομών.
Αυτό που δε μου αρέσει καθόλου όταν πάω κάπου είναι να κάνω δύο φορές την ίδια διαδρομή και αυτή μέχρι Καλαμάτα θα ήταν η μοναδική που θα χρειαζόταν να ξανακάνουμε κατά την επιστροφή.
Το πρόγραμμα το είχαμε κανονίσει με συνοπτικές διαδικασίες με το καλημέρα, στην γέφυρα του Αλφειού. Η διαδρομή θα περιλάμβανε καφεδάκι στην Καλαμάτα, 60 χλμ για να διασχίσουμε κάθετα τον Ταΰγετο μέχρι την Σπάρτη και άλλα τόσα περίπου μέχρι το Γύθειο, όπου θα καθόμαστε για φαγητό. Από ‘κει και πέρα θα κινούμασταν παραλιακά σε όλο το μεσαίο δάκτυλο μέχρι την Καλαμάτα, και από εκεί πάλι πίσω.
Τώρα θα μας συγχωρήσετε για την έλλειψη των φωτογραφιών?
Sent from me using a computer.
Καλαμάτα για καφεδάκι λοιπόν με θέα το λιμάνι.
Sent from me using a computer.
Ευκαιρίας δοθείσης, βγάλαμε και δύο φωτογραφίες στα γρήγορα.
Sent from me using a computer.
Ο Μπάμπης με το 1000άρι του. Πολύ χρυσάφι ρε παιδί μου τούτο το μηχανάκι επάνω του!
Sent from me using a computer.
Να βρε και μία με το κεφάλι στη θέση του!
Sent from me using a computer.
Αλλά ας μη χάνουμε χρόνο. Ταΰγετος λοιπόν, το βουνό της Μάνης. Η μεγαλύτερη οροσειρά της Πελοποννήσου. Γνωστή και για την σκιά σε σχήμα πυραμίδας που ρίχνει στον Λακωνικό κάμπο και στον Μεσσηνιακό κόλπο, η ψηλότερη από τις πέντε κορυφές του.
Ο δρόμος όχι και πολύ καλός και σε μερικά σημεία γλίστραγε αρκετά. Όλες οι στροφές χωρίς ορατότητα αλλά η κίνηση μηδαμινή.
Φυσικά και είδαμε καμένα όπως και σε όλα τα βουνά της Πελοποννήσου.
Περάσαμε κάτω απ’ το βουνό
Sent from me using a computer.
Μέσα απ’ το βουνό.
Sent from me using a computer.
Αλλά πριν φτάσουμε στη Σπάρτη είχαμε και στενές επαφές τρίτου τύπου με την άσφαλτο.
Το Τενερέ δεν μπορούσε να ανεχτεί τέτοιο δρόμο και θέλησε να εκδικηθεί αφήνοντας το σημάδι του στην άσφαλτο. Άφησε και αυτή όμως, το δικό της σημάδι στο σκληρό πλαστικό που προφυλάσσει το τεπόζιτο. Την συγκατάθεσή μου την έδωσα σε μια κατηφορική φουρκέτα.
Δυστυχώς το οικοπεδάκι ήταν δίχως αξιόλογη θέα. Ευκαιρία για κατούρημα λοιπόν και φύγαμε για Σπάρτη.
Η μόνη αξιόλογη παράκαμψη που άξιζε να γίνει και δεν κάναμε ήταν το πέρασμα από Μιστρά.
Sent from me using a computer.
Στο Γύθειο δεν αργήσαμε να φτάσουμε. Το χωριό χτισμένο αμφιθεατρικά και με έντονο το νησιωτικό στοιχείο. Οι παραδοσιακές ψαροταβέρνες, ουζερί δίπλα απ’ τη θάλασσα και ψαράδες που ξεμπέρδευαν τα δίχτυα τους συνέθεσαν την πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε.
Επιλέξαμε την κεντρική πλατεία του χωριού για να φάμε.
Sent from me using a computer.
Για όσους έχουν επισκεφτεί την Στούπα με την διάσημη Καλογριά, (παραλία είναι αυτή ρε) ή την Καρδαμύλη με της «ξανθιές» παραλίες, νομίζω πως το Γύθειο είναι η αμέσως καλύτερη επιλογή για να μείνει κάποιος, αφού σε μικρή απόσταση υπάρχει και μια απ’ τις καλύτερες παραλίες της Μεσογείου. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί και σαν ορμητήριο για όσους θέλουν να εξερευνήσουν τη Μάνη με τους πύργους της και τα περίφημα σπήλαια του Δυρού. Τα ωραιότερα σπήλαια της Ευρώπης.
Sent from me using a computer.
Η μοναδική αποσκευή μας κουβαλάει τη φωτογραφική μηχανή, ένα σετ επισκευής ελαστικού, ένα φαστ, μαντιλάκια για τον καθαρισμό της ζελατίνας του κράνους, ένα μίνι λιπαντικό αλυσίδας, δύο μπουκαλάκια νερό, ενώ πάνω έχει και τη θήκη με τον ξεσκισμένο πια χάρτη της Πελοποννήσου.
Sent from me using a computer.
Δεν αργήσαμε όμως να βρεθούμε και πάλι στο δρόμο. Ήμασταν πλέων στη Μάνη και καθώς πλησιάζαμε στην Αρεόπολη η γυμνή και βραχώδης γη άρχισε να κάνει την εμφάνισή της. Και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα, το τοπίο δεν είχε δείξει ακόμα όλη την τραχύτητά του!
Αρεόπολη λοιπόν. Από δω ξεκίνησε και το πρώτο κλιμάκιο κηρύσσοντας την επανάσταση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Ελευθερία για τους Μανιάτες ήταν δεδομένη οπότε η σημαία τους έγραφε «Νίκη ή θάνατος». Επανάσταση έκαναν οι υπόλοιποι Έλληνες που διεκδικούσαν την Ελευθερία, τους το ζητούμενο για τους Μανιάτες ήταν η νίκη.
Sent from me using a computer.
Προσπερνώντας την Αρεόπολη έχουμε μπει για τα καλά στα στο άγριο τοπίο. Ο δρόμος σχετικά κακός και το τοπίο σεληνιακό.
Η ορεινή διαμόρφωση της περιοχής με τις βραχώδεις ακτές και τα καμουφλαρισμένα με πέτρα σπίτια συνθέτουν ένα τοπίο που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Οι πύργοι έχουν κάνει είδη την εμφάνισή τους.
Στη φωτό πύργος στην κορυφή ενός λόφου που χρησιμοποιούνταν για την προστασία κάποιου χωριού.
Sent from me using a computer.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση