Η διαδρομή περίπου η ίδια ...
Τα συναισθήματα ακριβώς τα ίδια ...
Απόψε όμως απλώς με μετέφερες μικρή μου...
Δε με ταξίδεψες...
Με άφησες να συντροφέψω τα δάκρυα του ουρανού στη ζελατίνα του κράνους μου με μερικά δικά μου στην επένδυσή του...
Όπως έξι χρόνια πριν, εκείνο το βράδυ Παρασκευής, η μπαριέρα στην άκρη του δρόμου με καλούσε και πάλι...
Αυτό που με κράτησε μακριά της ήταν και πάλι, όπως τότε, η δειλία μου και όχι η φωνή σου...
Γιατί μικρή μου;