Χθες το πρωί, ήτανε μια ξεχωριστή μέρα για μένα για δύο λόγους. 1ον διότι θα είχα την τιμή και χαρά να ξαναβρεθώ με έναν παλαιό γνώριμο τον Νίκο Θεοδωράκη και θα είχα την ευκαιρία να δω από κοντά ένα σεμινάριο για αναρτήσεις και 2ον θα είχα την τιμή και την χαρά να ξαναβρεθώ με κάποια άτομα που συμπαθώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
Και ας το πάρουμε από την αρχή. Κάθε φορά που ο Γιώργος [Γρια Αρκούδα] έχει προτείνει για το σεμινάριο εκμάθησης, δεν μπορέσαμε ποτέ να το κάνουμε διότι όλο και κάτι μας συνέβαινε ή οι πιο πολλοί, ενώ λέγανε ότι θα έρθουν δεν ήτανε παρόντες. Έχω και εγώ την εντύπωση με τον Διονύση [Wizard] ότι κάθε φορά τον «φτύνουμε» τον Γιώργη. Τέλος πάντων θα δούμε τι θα γίνει γι’αυτό το θέμα.
Ραντεβού στις 7:30 με τον Μανόλη [TransAlp] στο κολυμβητήριο της οδού Πειραιώς και βούρ για τον Άνεμο. Δεν είχα πάει ποτέ σε τέτοιου είδους σεμινάρια και ήτανε μια καλή ευκαιρία για μένα να μάθω «πράγματα και θαύματα» σχετικά με αυτό το κοινό μας πάθος : τη μοτοσικλέτα.
Έχοντας στο ενεργητικό μου μόνο 18 μήνες μοτοσικλέτα [και συμπλέκτη στο χέρι] ένιωθα σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Όμως, ο Νίκος Θεοδωράκης, με έκανε να αισθανθώ πολύ βολικά διότι αμέσως, ενώ είχε ρωτήσει «ποίος δεν έχει ξαναπιάσει ελατήριο;», και σηκώνοντας το χέρι για να απαντήσω στο ότι δεν γνωρίζω τίποτα από την μοτοσικλέτα μου, άρα δεν έχω γνώσεις και για τις αναρτήσεις, μου έκανε εντύπωση, για άλλη μια φορά το ότι δεν σνόμπαρε – [όπως το έχουν κάνει κάποιοι, άρα τώρα καταλαβαίνετε γιατί του έχουμε [μαζί με την Νικόλ] μια ιδιαίτερη συμπάθεια και αδυναμία όπως και του Χάρη – και πάντα είναι δεκτικός στις ερωτήσεις μας και ας είναι μιας απλής λογικής η και εμπειρίας κάποιων χρόνων για άλλους.
Μας εξήγησε για την προφόρτιση και την επαναφορά του ελατηρίου, για το τι ακριβώς κάνει και πως, κάθε αυτού, λειτουργεί με το σύνολο της μοτοσικλέτας. Για τις «δυνάμεις» πιέσεων και τις ρυθμίσεις.
Ήτανε φανταστικά. Αισθάνθηκα πολύ ωραία για τις λίγες γνώσεις που πήρα από τον Νίκο, αλλά ταυτόχρονα και μία ενόχληση διότι έλεγα μέσα μου «αμάν ρε Τζίμη, καθυστερείς τους υπόλοιπους με τις ερωτήσεις σου». Ή ήμουν ο μόνος «άπειρος» ή απλά οι υπόλοιποι δεν τολμούσαν να δείξουν τις απορίες τους. Και όμως άρχισαν οι ερωτήσεις σιγά σιγά να έρχονται και ένοιωσα καλύτερα. Μπράβο σε όσους ρωτούσαν, διότι έτσι μαθαίνει κανείς.
Εύχομαι να γίνουν και άλλα τέτοια σεμινάρια και ας είναι το πρώτο τους, και ας έχουν λίγο τρακ. Περιμένω πλέων και το μάθημα του Γιώργου, που έχει την όρεξη και την διάθεση να μας δώσει τα «φώτα» των γνώσεών του διότι, τουλάχιστον εγώ, τα έχω ανάγκη. Χρειάζομαι την εμπειρία τους, την απλότητά τους, την σεμνότητά τους, και πάνω απ’ όλα την φιλία τους. Απλά … σας χρειαζόμαστε, όπως τόσοι εδώ μέσα.
Ένα μεγάλο Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω σε σας.
Φιλιά στα παιδιά … Τζίμης
Υ.Γ: και συγνώμη για το μακρύ μήνυμα … άκουσες «παλιάνθρωπε»;
Απάντηση με παράθεση
