Ποτε δεν ειχα κανει βολτα με την μηχανη τοσο αργα..Σημερα ομως δεν με χωραγανε οι τοιχοι.Ημουν εξω στο μπαλκονι και εκανα τσιγαρο.Την εβλεπα απο κατω καθως το φως απο την κολωνα της ΔΕΗ την φωτιζε.Μονο και μονο στη σκεψη να την καβαλησω η καρδια μου χτυπουσε δυνατα...Δεν αντεξα....Μπουφανακι,κρανος και βουρ στα σκαλια.Την βαζω μπρος και την αφηνω να ζεσταθει καθως ετοιμαζομαι.Αλλη μια διδρομη ξεκινα,αλλη μια φυγη απο σκοτουρες και προβληματα.Ιωνιας και μετα Αλιμου βγαινοντας απο το στενακι διπλα στο jumbo.Αδειος δρομος...Ζεσταμα τα λαστιχα ωστε να κανουμε ενα 'μπασιμο' στην στροφη μετα το τουνελ που σε βγαζει παραλιακη."Θυμησου" σκεφτομαι,"Χερια χαλλαρα στο τιμονι,γκαζι σταθερα ανοιγομενο" Οι στροφες ανεβαινουν και μαζι οι χτυποι της καρδιας μου.Δεν χωθηκα τρελα,αλλα το οτι πετυχα ταχυτητα εξοδου 10 km/h απ οτι συνηθως σημαινει κατι για εμενα.Παραλιακη,6η και το GSR δουλευει ρελαντι.Ολα τα προβληματα μου εχουν εξαφανισθει."2 ονειρα-αγαπες ειχα απο μικρος" σκεφτομαι "το ενα καηκε,το αλλο το ζω αυτη τη στιγμη".Η μηχανη παντα ηταν το ονειρο μου,οπως και τα μαχητικα αεροπλανα.Τρελαινομουν και με τα δυο.Μην σας κουραζω..Πολλες αναμνησεις απο το μυαλο.....Την πρωτη φορα που οδηγησα μηχανη (ενα KLR 250),οταν εμεθα οτι εχω μυωπια,και αλλες πολλες.Αλλες πικρες και αλλες γλυκες.Με αυτ φτανω στο υψος του Vive Mar.Χαζευω τους κουτακιδες.Υπνωτισμενοι λες,οδηγουν με υφος γλαρου."παμε να φυγουμε απο δω",ανοιγω το γκαζι και η καλη μου υπακουει προθυμα.Η ζελατινα κλεινει και τα χιλιομετρα ανεβαινουν.Νιωθω τον αερα να με αγκαλιαζει και να σφυριζει γυρω απο το κρανος μου.Οι παλμοι ανεβαινουν.Νιωθω ζωντανος. ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΡΕ ME AKOYTE???Θελω να το φωναξω σε ολους οσους εχουν κανει την καθημερινοτητα μας ετσι.Με τατιανες fame story κλπ.Μια καθημερινοτητα αποχαυνωσης.Και το λεω εγω ενα 'παιδι' 20 χρονων.Φανταζομαι εσεις......Ειμαι πολυ τυχερος που εχω την μηχανη μου.Σπαω αυτη την αποχαυνωση ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.Φτανουμε λιμανακια.Πρωτη αριστερη,στην επομενη δεξια μπαινω στον παραδρομο.Το stand κατεβαινει και το τσιγαρο αναβει.Εκει στον σκοτεινο δρομο εγω και αυτη.Ενα κομματι μεταλλα...που σημαινουν τοσα πολλα για εναν ανθρωπο.Ενα 'Σ αγαπαω" μου ξεφευγει καθως την κοιταω.Ολες τις μηχανες.Οχι για την μαρκα τους,το γκαζια τους η οτι αλλο εφημερο αλλα για αυτο που μας προσφερουν.Την αποδραση απο το χαλι που ζουμε...
Γυρνωντας σπιτι ολα μοιαζουν πιο ομορφα...Αν σας κουρασα,συγνωμη.Πρωτη φορα γραφω οτι αισθανομαι οταν οδηγω.Εγραφα οπως ενιωθα.
Να ειμαστε ολοι παντα καλα και να χαιρομαστε τις καλες μας.
Ελπιζω να τα πουμε και απο κοντα καποια στιγμη μαγκες και μαγκισες.
Απάντηση με παράθεση
-και δε ξέρουν οι μπάτσοι που τα χώνω. 
