είπια πολλά κιλά αϋπνίας και τα όνειρα απόψε βάρυναν πολύ...
Βγήκα στην βεράντα. Ένα μισοφαγωμένο φεγγάρι, με κοίταξε κατάματα κι ομολογώ πώς τρόμαξα...με τρόμαξε η αβέβαιη φορεσιά του...Πριν προλλάβουν οι σκέψεις να με τουφεκίσουν, τις φύσηξε ένα γλυκό αεράκι. Τις σκόρπισε...τις πήρε μακρυά...μάταια...που να τις βρώ τώρα πιά?
Καταπιάνομαι από γκρεμισμένα όνειρα...Γίνομαι μικρός πυρσός για να κάνω ακόμα ένα βήμα...Δίχως άλλο, σκόνταψα...Σκοντάφτω...δεν μπορώ να πετάξω πιο πέρα...Κάποιος ψαλίδησε τα φτερά μου...κι αυτά, αργούν να επουλώσουν τα θέλω...Τι θέλω τώρα πιά?
Πεταμένα θέλω σε ξεθωριασμένες αντιξοότητες...
Βγήκα πάλι στην βεράντα...
Η ακρόπολη, θαρρώ πώς απομακρύνθηκε ακόμα λίγο... Σάμπως ήταν ποτέ κοντά?
Κάνει κρύο...
Κλαίνε τα μάτια μου...
Τα χείλει μου γελούν...
Αχ να'χα την ιταλική μου ηρωίδα, τώρα δα, θα όργωνα τους δρόμους για να μην σκέφτομαι...Σκέφτομαι και γράφω...πάω χιλιόμετρα πιό πίσω να δώ...Βλέπω...Τι είδα?
Αχ πόσα ακόμα θέλω να δώ...Τίποτα δεν είδα... Μακρύς ο δρόμος...Οι έγνοιες πολλές... Σκούπισα τα μάτια μου...Μονολογώ απόψε...Απόθεμα...Κι έχω πολλά ακόμα να πώ...Προσπαθώ να χωράω στα θέλω των άλλων...ποιός? Φυσικά εγώ το αντιδραστικό πλάσμα, με τον λιονταρίσιο εγωισμό! Μα δεν χωράω...Τους τρομάζω...Θελημένα ή αθέλητα, είμαι έτσι...μου αρέσει αυτό που είμαι...Αν τους αρέσω? Ναι σίγουρα...γιατί είμαι το παιδί τους, η αδερφή τους, η ανηψιά τους...Είμαι πάντα εκεί όταν με χρειάζονται...Όταν χρειάζομαι εντούτοις εγώ τον εαυτό μου, χρόνο για μένα, τα δεδομένα αλλάζουν...Μουρμούρα, έλεγχος, ανασφάλεια...Ποιές ανασφάλειες να καλύψω? Των άλλων, ή τις δικές μου? Κάηκαν κοι οι ασφάλειες και το ξημέρωμα πήρε τα βουνά της μοναξιάς. Το μισοφαγωμένο φεγγάρι ακόμα εκεί είναι...Σε ένα τελειωμένο τώρα, δίχως τι...?
Τελείωσαν τα χαμόγελα της σιωπής...
Κι οι σκέψεις φουρκίζουν το νου...
Κι εγώ το επιτρέπω...
Τι να πώ?
Τι να πρωτο πώ?
Έχω πολλά ακόμα να πώ...
Άσε...άλλη φορά...Τώρα δα, νύσταξα...
Κι αυτό το φεγγάρι, δεν λέει να φύγει...στέκεται αγέρωχο...σαν να μιλά με τα όνειρα των τολμηρών...Και πότε θα πώ, άραγε?
Δεν ξέρω...
Θα'θελα όμως να ξέρω...
Ανασφάλεια είναι αυτή και σιγοκαίει τα σωθικά...
Κι όταν με το καλό ξημερώσει, θα πιώ καφέ και θα σου πώ πάλι... μην μου ψαλιδίζεις τα φτερά...Δεν μπορώ να είμαι, παρα μόνο ο εαυτός μου...Δεν είναι υπέροχο?
καλό ξημέρωμα...
nimbus
Υ.Γ. κάτι τέτοιες ώρες, μόνο η μηχανή ακούει τις σκοτούρες...και τις σκορπά ολούθε...
Απάντηση με παράθεση
