Τορίνο, Μάρτιος 1992. Ένα πικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλι του πατέρα. Κατάλαβα πολύ καλά τι σήμαινε αυτό. Κατευθύνθηκε προς το γκαράζ με τους ώμους σκυφτούς και χλωμός σαν πεθαμένος. Σε δύο ώρες θα αποχωριζόταν την πρώτη μεγάλη του αγάπη και μάλιστα παρά την θέλησή του. Είχε μεγαλώσει μαζί της, και τώρα, στα 45 του, 15 χρόνια μετά την πρώτη συνάντησή τους, θα την άφηνε να φύγει. Είχε ταξιδέψει μαζί της ως την άκρη του κόσμου και ποτέ, ούτε για μία ημέρα, δεν είχε μείνει μακριά της.
Δεν μπορούσα να βγάλω λέξη απο το στόμα μου, όταν τον έβλεπα έτσι βουρκωμένο να την κοιτάζει αμίλητος. Στεκότανε στην πόρτα και την κοίταζε σαν να ήθελε να απολογηθεί για το χωρισμό τους. Προτίμησα να τους αφήσω μόνους, παρά το ότι την είχα αγαπήσει και εγώ, απο την πρώτη μέρα που την είδα. Είχε τρομερές καμπύλες και μία φανταστικά γευστική δύναμη. Δεν είναι παράξενο η «Ωραία με τα Κόκκινα» μαγνήτιζε όποιον την κοίταζε. Πολλοί ήθελαν να την δαμάσουν, ακόμη κι'εγώ προσπάθησα. Αισθάνομαι όμως ότι μόνο ο πατέρας τα κατάφερε.
«Μην φεύγεις. Θα βγούμε για μια τελευταία βόλτα μαζί», είπε με ύφος που δεν σήκωνε συζήτηση. «Αν...συμφωνείς φυσικά», συμπλήρωσε. Ήμουν πρόθυμος, δεν υπήρχε αμφιβολία. Μήπως όμως, έπρεπε να τον αφήσω να την αποχαιρετήσει μόνος του; Αισθάνθηκα παρείσακτος, σαν τρίτος, ανάμεσα στο πιο αγαπημένο ζευγάρι του κόσμου. Ήταν όμως αργά για να φέρω οποιαδήποτε αντίρρηση. Η συναυλία είχε αρχίσει.
Μέσα στον δικό της μεγάλο χώρο, ακουγότανε μόνο η μπάσο φωνή της. Αυτή η μαγική φωνή τον εξάδιπλων καρμπιρατέρ που παρακινούσαν τον πατέρα να πατήσει το γκάζι. Άνοιξα την πόρτα και η FERRARI 250 GT LUSSO άγγιξε το έδαφος, έτοιμη να «πετάξει» απο πάνω του με την παραμικρή παρέμβαση του πατέρα. Πριν καθίσω δίπλα του, χάιδεψα το δέρμα στην θέση του συνοδηγού και το ξύλο στο ταμπλό. Παραλίγο να δακρύσω. Όμως ο πατέρας χαμογελούσε, κρατώντας το ξύλινο τιμόνι της.
Άγγιξε το λεβιέ του κιβωτίου ταχυτήτων και έβαλε την πρώτη. Η μηχανή της ούρλιαζε και τα λάστιχα κάπνισαν στην ιταλική άσφαλτο. Η δεύτερη «κούμπωσε», όπως έλεγε ο ίδιος, αρκετά εύκολα και η μηχανή ικέτευε για περισσότερο γκάζι, στέλνοντας την κόκκινη βελόνα στης 6.500 στροφές. Ο πατέρας, απαλά, βάζει και την τρίτη. Η «ωραία με τα κόκκινα» ηρέμησε και γουργούρισε σαν ευτυχισμένη τίγρη. Για πόσο λίγο όμως. Με ένα πάτημα στο πεντάλ του γκαζιού, ακόμη περισσότερη βενζίνη ταξίδεψε απο το ρεζερβουάρ ως τους δώδεκα κυλίνδρους της. Τότε ήρθε η αποκάλυψη.
Δεν μπορούσα να ορθώσω λέξη, καθώς το κοντέρ άγγιζε τα 254 χιλιόμετρα και η εξάτμιση έπνιγε κάθε ήχο γύρο μας. Πάτησε απαλά το φρένο, μόνο όταν η πινακίδα «Τορίνο» εμφανίσθηκε μπροστά μας. Η επιστροφή ήτανε ήρεμη, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Υπέθεσα πως ο πατέρας ήθελε να μείνει περισσότερη ώρα μαζί της. Πως να τον κατακρίνω γι'αυτό;
Σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του παλαιού αρχοντικού που κατοικούσαμε. Ο πατέρας κατέβηκε, στάθηκε μπροστά της αμίλητος, έσκυψε και φίλησε το μαύρο άλογο που στεκόταν στα δυο του πόδια στο σήμα της Ferrari 250 GT Lusso, τον «Καβαλίνο Ρανπάντε». Η «ωραία με τα κόκκινα» έφυγε απο την ζωή μας μια για πάντα...
Αφιερωμένο στον Πατέρα μου που μου ζήτησε να του γράψω μια φανταστική ιστοριούλα σχετικά με την Ferrari 250 GT Lusso, αυτοκίνητο των ονείρων του, που ίσως να μην αποκτήσει ποτέ. Τζίμης’92
Απάντηση με παράθεση
