Ήμουν, λοιπόν, στη Μύκονο και κοίταζα το ηλιοβασίλεμα στη Λιά. Εκεί που αγνάντευα τον ήλιο ακούω μια φωνή:
- Καλέ κύριε, πάρτε με αγκαλιά.
Κοιτάζω δεξιά, τίποτα. Κοιτάζω αριστερά, τίποτα. Κοιτάζω κάτω και τι να δω. Ένα βατραχάκι.
Εκεί που το κοίταζα, μου ξαναλέει:
- Σας παρακαλώ, καλέ κύριε, πάρτε με αγκαλιά.
Τσιμπιέμαι, ξανατσιμπιέμαι και το βατραχάκι είναι ακόμα εκεί. Τι να κάνω, το παίρνω αγκαλιά.
Μετά μου λεει:
- Τώρα δώστε μου ένα φιλάκι.
Τι να κάνω κι εγώ, ήξερα το παραμύθι με τον πρίγκιπα και έλεγα μπας και μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα και μου δώσει και κάνα φράγκο. Το φιλάω λοιπόν και δε γίνεται τίποτα.
Και τότε είναι που μου λεει:
- Και τώρα, κάντε μου έρωτα!
Εκεί τρελάθηκα, αλλά είπα μέσα μου πως όλα αυτά τα φαντάζομαι, γι ΄αυτό λοιπόν κατεβάζω το παντελόνι μου και, με το που ακουμπάω το όργανό μου πάνω στο βάτραχο, μεταμορφώνεται σε ένα πανέμορφο δεκατετράχρονο κοριτσάκι.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ. ΟΧΙ ΟΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ..."
Απάντηση με παράθεση
