ΤΡΙΤΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2004
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΒΑΔΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΚΥΑΝΟΥΣ ΑΤΡΑΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΑ...Η ΧΑΡΑ ΦΕΡΝΕΙ ΧΑΡΑ...
Η ΖΕΣΤΗ ΟΛΙΣΘΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΣΟΣΒΗΣΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΣΥΝΔΑΥΛΙΖΕΙ ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ.
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΚΥΛΟΥΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ. ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΔΕΝΟΥΝ ΟΛΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ. ΛΙΓΟ ΟΙ ΕΚΔΡΟΜΕΣ, ΛΙΓΟ ΟΙ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ, ΛΙΓΟ ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ, ΛΙΓΟ ΟΛΑ...ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΜΩΜΕΝΑ. ΩΣΤΟΣΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ. ΣΙΜΑ, ΣΤΕΚΕΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ, ΝΑ ΜΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΜΑΤΙΕΣ. ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΖΕΙ ΗΛΙΟΓΕΝΝΗΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ...
3.10 μ.μ.
ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ. ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ. ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΕΝΤΕΛΕΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ, ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΑΥΤΟ. ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ. ΝΑ ΠΑΜΕ ΕΚΕΙ, ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ. ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΑΣ. ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΜΑΣ.
4.15μ.μ.
ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ, ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΒΙΑΣΤΙΚΑ...ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ ΑΓΕΡΩΧΕΣ ΝΑ'ΝΑΙ...
Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΗΣΥΧΙΑ, ΔΙΕΥΡΥΝΕΤΑΙ ΟΛΟΓΥΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑ ΑΞΑΦΝΑ. Ο ΚΑΦΕΣ, ΣΩΣΤΗ ΠΑΡΕΟΥΛΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΤΗΝ ΦΥΛΛΩΣΙΑ...ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΧΤΥΠΑ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ...Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ:"ΕΛΑ ΜΙΚΡΗ, ΑΚΟΥΣ ΜΕΛΩΔΙΑ?" ΑΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΩ ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. ΜΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ, ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Η ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ, ΕΞΙΛΕΩΝΟΥΝ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΑΝΗΣΕΙ. ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ...
4.57 μ.μ.
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ, ΒΑΘΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ. ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΤΟ ΝΟΥ. ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΥΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΝΑ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΝΟΕΡΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ, ΚΙ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΠΝΟΕΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ ΣΑΝ ΠΕΦΤΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ...ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ...
NIMBUS
Απάντηση με παράθεση
