Οδοιπορικό CSS Lvl1 & τούμπας...

[Wizard13]

California Superbike School Level 1
Σέρρες 22 Μαΐου 2004

Παρασκευή 21 Μαΐου. Το ξυπνητήρι δεν το είχα βάλει, όπως δεν κάνω ποτέ. Άλλωστε ξυπνώ για δουλειά στην ώρα μου, δε θα ξυπνούσα για βόλτα? Τα πράγματα ήταν έτοιμα φυσικά από το βράδυ. Η φόρμα περίμενε φρεσκογυαλισμένη στην κρεμάστρα. Αλήθεια, γιατί το έκανα αυτό? 3.000.000 μυγάκια μάζεψε στη διαδρομή! Τέλος πάντων... Ετοιμάζομαι, παίρνω την τσάντα και φεύγω για το γκαράζ. Η κούκλα μου εκεί και αυτή φρεσκογυαλισμένη από το Θανάση. Πάλι μας τα πήρες μπαγάσα και σε 1 μέρα έγινε χειρότερη απ’ότι όταν στην έφερα... Χαλάλι σου! Βάζω την τσάντα στο πίσω κάθισμα, δένω σφιχτά για να μην έχουμε επεισόδια και φεύγω. Το ραντεβού με το Βασίλη είναι στις 9:00 στο Τσαφ. Πάει 9:30, πάει 10:00, πουθενά ο Βασίλης. Ευτυχώς ήρθε μήνυμα ότι είναι καλά απλά του έτυχε κάτι.

[Wizard13]

Μόλις ήρθε, κανονίσαμε στάσεις κλπ και φύγαμε. Πολύ βαρετό ταξίδι. Το πιο βαρετό που έχω κάνει. Εκτός από ελάχιστες στροφές, μία μεγάλη ευθεία είναι. Και πηγαίναμε και με 120-140 για να μην κάνουμε επίπεδα τα λάστιχα, φυσικά με υψηλές πιέσεις. Μία στάση στο Σ.Ε.Α. στην Αικατερίνη για τρόφιμα και μετά Θεσσαλονίκη. Εκεί ήπιαμε έναν καφέ με κάποιους φίλους από το web που έχω γνωρίσει. Είχε φυσικά πολύ πλάκα όταν κάτσαμε πλατεία Αριστοτέλους με τα δερμάτινα και ιδιαίτερα τη στιγμή που βγάζαμε τους κροκόδειλους! Έπρεπε να δείτε φάτσες!

[Wizard13]

Οι Σέρρες ήταν μια ώρα δρόμος. Αποφασίσαμε να φύγουμε και να φαμε κάτι εκεί αντί στη Θεσσαλονίκη. Εδώ είχε 2-3 κομμάτια με στροφές, πάλι καλά. Μόλις φτάσαμε πήγαμε να βρούμε την πίστα. Θα έπρεπε να είμαστε εκεί στις 7 το πρωί και δεν είναι ότι καλύτερο να ψάχνεις να τη βρεις με την τσίμπλα στο μάτι. Ωπ! Γνωστοί! Φίλοι και εορτάζοντας από το Μοτό είχαν έρθει για το συγκριτικό στην πίστα των νέων 1000αριών. Honda, Kawa, Suzuki, Yamaha, Benelli, Aprilia, όλες οι κυρίες παρούσες. Θα το δείτε στο Μοτο που κυκλοφορεί στις 15 Ιουνίου φαντάζομαι.

[Wizard13]

Αφού κανονίσαμε με τα παιδιά να βρεθούμε το βράδυ για φαγητό, δεδομένου ότι θα έμεναν και εκείνοι Σέρρες για να φύγουν το πρωί, πήγαμε να βρούμε ξενοδοχείο. Ναι, δεν είχαμε κλείσει. Γιατί ενώ λέγαμε να πάμε με αντίσκηνο, αλλάξαμε γνώμη τελευταία στιγμή. Και γιατί να κλείσουμε, 1000 κρεβάτια έχουν οι Σέρρες, θα βρίσκαμε. Οφείλω να ομολογήσω ότι βρήκαμε στο 5ο αλλά τελικά κοιμηθήκαμε κάτω από στέγη και όχι από τον έναστρο ουρανό των Σερρών... Μετά από ένα ιδιαίτερα διασκεδαστικό φαγητό με τα παιδιά του Μοτο, που ήξεραν και τα κατατόπια φυσικά και με πολύ πρωτότυπες συζητήσεις όπως μοτοσικλέτες και ελάχιστα γυναίκες, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο γιατί η αυριανή μέρα θα ήταν δύσκολη.

[Wizard13]

Επτά το πρωί και ενώ θα περίμενε κανείς Σάββατο πρωί να κοιμάται ο κόσμος, μοτό κάθε λογής έφθαναν από παντού. Δεν ήταν φυσικά όλοι στην ώρα τους, αλλά μάλλον 8 έπρεπε να είμαστε στην πίστα και είπαν 7 γιατί ξέρουν τι ελληνάρες είναι μερικοί. Το πρώτο που έγινε αφού μας έβαλαν στο γκρουπ μας, ήταν σχολαστικός έλεγχος στον εξοπλισμό. Απαραίτητα δερμάτινη πάνω κάτω, μπότες, κράνη, γάντια. Έλεγχος σε όλα αν είναι οκ, τα κράνη αν είναι χτυπημένα και πάει λέγοντας. Μετά από μια 20λέπτη ενημέρωση για το τι θα κάνουμε και αφού μας σύστησαν τους εκπαιδευτές, άρχισε το πρόγραμμά μας.

[Wizard13]

Πέντε μαθήματα θα κάναμε. Θεωρία και μετά πίστα. Με κάποιο ενδιάμεσο διάλειμμα αφού ήμασταν 3 γκρουπ και έπρεπε το κάθε ένα να κάνει κάτι. Η πρώτη θεωρία πέραν από τη σωστή θέση πάνω στη μοτό, ήταν το ότι από τη στιγμή που η μοτοσικλέτα έχει πάρει την τελική της κλίση, αρχίζουμε και ανοίγουμε το γκάζι σταδιακά τόσο ώστε να νοιώθουμε ότι το βάρος πηγαίνει στον πίσω τροχό. Περισσότερο μπορούμε, ανάλογα πάντα με τη στροφή, όχι όμως και λιγότερο. Γίνονται 7-8 γύροι στην πίστα. Ο κάθε εκπαιδευτής, έχει στο νου του 4-5 μαθητευόμενους. Τους ακολουθεί για μερικές στροφές, βλέπει αν το κάνουν σωστά και αν όχι, τους κάνει νόημα να τον ακολουθήσουν δείχνοντάς τους τι πρέπει να γίνει. Αν συνεχίσουν να το κάνουν λάθος, βγαίνουν στα πιτ και το συζητάνε.

[Wizard13]

Δεύτερη άσκηση. Σημεία εισόδου στις στροφές. Μας τοποθέτησαν σταυρούς κάτω στην άσφαλτο και έπρεπε να στρίβουμε ακριβώς πάνω στο σταυρό. Οφείλω να ομολογήσω, ότι μερικοί ήταν πολύ μέσα στη στροφή. Αλλά εγώ προσωπικά μετά από τα μαθήματα της Γιαγιάς Αρκούδας (που ήταν στις Σέρρες για επανάληψη) και αφού είχα κατανοήσει για ποιο λόγο είναι αυτή η γραμμή, δε με δυσκόλεψε καθόλου, γι’ αυτό άλλωστε και δεν ασχολήθηκε καθόλου ο εκπαιδευτής μαζί μου.

[Wizard13]

Στο τρίτο μέρος δόθηκε έμφαση στο πόσο γρήγορα ρίχνουμε το μηχανάκι στη στροφή. Και νόμιζα ότι με το γυροσκοπικό το κάνω σωστά... Ακόμα πιο γρήγορα θέλαν. Τόσο που νόμιζες ότι θα πέσεις. Φυσικά σε συνδυασμό με το άνοιγμα του γκαζιού, αυτό δε συνέβαινε, αλλά η αρχική αίσθηση ήταν αυτή. Η δυσκολία του ήταν στο να καταλάβεις αν το κάνεις σωστά. Άλλο να βλέπεις τον εκπαιδευτή και άλλο να είσαι επάνω στη μηχανή.

[Wizard13]

Στο τέταρτο μέρος δεν κάναμε τίποτα. Τουλάχιστον μας είπαν να μην κάνουμε τίποτα. Δηλαδή, ότι στηριζόμαστε με τον αντίθετο μηρό από την πλευρά που στρίβουμε και από τη μέση και πάνω είμαστε εντελώς χαλαροί. Μα εντελώς. Αυτό ήταν μια διαφορετική εμπειρία. Κατάλαβα αυτό που είχε πει ο Συνιώρης. Μετά το CSS δεν είχε βελτιώσει τους χρόνους του, αλλά με το πέρας του αγώνα ήταν αρκετά πιο ξεκούραστος από πριν.

[Wizard13]

Πέμπτο και τελευταίο και απ’ότι μας είπαν και η εισαγωγή στο Level 2. Που κοιτάμε στη στροφή. Όλοι μέχρι τώρα είχαμε το νου μας στους σταυρούς και μετά στην έξοδο με αποτέλεσμα να μην έχουμε πάντα την καλύτερη γραμμή. Μας εξήγησαν ότι 2-3 δευτερόλεπτα πριν το σταυρό, κοιτάμε που θέλουμε να πάμε μέσα στη στροφή και μετά το ίδιο, για την έξοδο. Στο Level 2 διδάσκουν πως βρίσκεις τα καλύτερα σημεία, ειδικά σε άγνωστες διαδρομές.

[Wizard13]

Κάναμε 180 χμ μέσα στην πίστα. Αρκετή κούραση και εμείς θα φεύγαμε για Θεσσαλονίκη στο καπάκι. Εκεί πήγαμε μια βόλτα σε ένα μεζεδοπωλείο και μετά στο σπίτι ενός φίλου του Βασίλη για νάνι. Το επόμενο πρωί, μετά από μια γρήγορη ετοιμασία και μια μπουγάτσα ζεστή, ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Πάλι στη βαρετή και κουραστική διαδρομή, αλλά αυτή το φορά σε κάθε στροφή δουλεύαμε αυτά που είχαμε μάθει. Σε χαλαρούς ρυθμούς, αλλά έβλεπες ήδη αισθητή διαφορά.

[Wizard13]

Στάση για βενζίνη στη Λαμία. Χτυπά το τηλέφωνο του Βασίλη. Μια μεγάλη παρέα έχει πάει Άμφισσα στο παλιό ορυχείο που τώρα είναι μουσείο. «Θα έρθετε? Είναι όλοι εδώ.» Εγώ να πω την αλήθεια ένοιωθα κουρασμένος. Και ήθελα να γυρίσω Αθήνα για να ξεκουραστώ και να δω λιγάκι την κοπέλα μου που έγινε επίσημα την Πέμπτη και Παρασκευή φύγαμε. Από την άλλη σκέφτηκα ότι ήταν ευκαιρία να πάω στο μουσείο και φυσικά να δω τα παιδιά μια που ήταν όλοι μαζί. Έτσι πήρα την κρίσιμη απόφαση να πάω και εγώ.

[Wizard13]

Μετά την είσοδο στον Μπράλο και αφού είχαμε περάσει τις πρώτες 6-7 στροφές, ο Βασίλης είχε απομακρυνθεί καθότι ένοιωθα κουρασμένος και δεν ήθελα να τρέξω. Σε μία στιγμή που μάλλον αφαιρέθηκα τελείως γιατί δε θυμάμαι τι έγινε, βλέπω τα χώματα ακριβώς δίπλα μου και εγώ να πηγαίνω σχεδόν ευθεία στη στροφή. Το ένστικτο επιβλήθηκε στα πρόσφατα μαθήματα και αντί να στρίψω το μηχανάκι και να ανοίξω γκάζι, πάτησα φρένο με αποτέλεσμα να σηκωθεί και να πάει εντελώς ευθεία. Θα ήμουν περίπου με 100 εκείνη την ώρα σε μια στροφή που οι γρήγοροι Λαμιώτες βγαίνουν με 200+. Χωρίς να προλάβω να πιστέψω ότι συμβαίνει βρέθηκα μετά από αρκετές κωλοτούμπες να πονώ πάρα πολύ σε πόδια και κοιλιά μην πιστεύοντας ότι είχα καταφέρει να διαλύσω ένα όνειρο που το περίμενα για 7 μήνες...

[Wizard13]

Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ και έφυγε ο έντονος πόνος, ξάπλωσα ανάσκελα και σήκωσα το αριστερό μου χέρι, το μόνο μέρος που ένοιωθα καλά, για να με δουν. Δεν έβλεπα προς το δρόμο και δεν ήξερα που βρίσκομαι και αν με βλέπει κάποιος εδώ. Αφού πέρασαν 6-7 αυτοκίνητα και δε σταμάτησε κανένα θεώρησα ότι δε φαίνομαι οπότε πήρα την απόφαση να σηκωθώ και να πλησιάσω το δρόμο. Δαγκώθηκα, καθότι πονούσα πολύ και περπάτησα μερικά μέτρα για να πάω κοντά στην άσφαλτο. Εκεί ξαναξάπλωσα και σήκωσα πάλι το χέρι για να με δουν.

[Wizard13]

Το αποτέλεσμα το ίδιο. Πάλι πέρασαν αρκετά αυτοκίνητα αλλά τώρα με έβλεπαν χωρίς όμως να δώσουν σημασία. Τελικά σταμάτησαν 2 κοπέλες. Τους είπα τι συνέβη και κάλεσαν αμέσως ασθενοφόρο. Αμέσως εμφανίστηκαν δύο μοτοσικλετιστές που φυσικά σταμάτησαν. Ο Κώστας και ο Ηλίας. Δύο χρυσά παιδιά που δεν έφυγαν ούτε λεπτό από δίπλα μου μέχρι τις 12:30 το βράδυ. Μέχρι που φρόντισαν τη μητέρα μου που ανέβηκε μετά από Αθήνα ώστε να πάει να φαει και να κοιμηθεί. Ας τους έχει ο Θεός καλά. Τις κοπέλες δεν τις ξαναείδα αλλά όπου και να είναι τις ευχαριστώ πολύ.