Βράδυ Σαββάτου... ίσως ξημερώματα Κυριακής για πολλούς. Κόσμος ανεβαίνει, κόσμος κατεβαίνει, κάθε λογής μουσικές από τις διάφορες “φορητές” συναυλιακές ηχητικές εγκαταστάσεις που στηρίζονται πάνω σε 4 ρόδες.
Ποιο είναι το θέμα μας; Να βγούμε το Σάββατο, να διασκεδάσουμε, να περπατήσουμε, να κάνουμε ότι μας κατέβει... ή να δείξουμε ότι είμαστε κάποιοι; Και για ποιο λόγο; Πως προσδιορίζονται το “περνάω καλά”, “βγαίνω βόλτα”, “να τα πούμε”, “γίναμε μπορδέλο” ;
Τι σημαίνει διασκεδάζω; Και γιατί; Τι είναι υποκειμενικό, και τι δεν είναι; Ή τι δεν πρέπει να είναι;
Γιατί τη μια μέρα είσαι έτσι, και την άλλη αλλιώς; Τι σε χάλασε; Τι σε έφτιαξε;
Γιατί να μην μπορείς να χαλαρώσεις τον εαυτό σου όταν το θέλεις; Όταν το χρειάζεσαι; Γιατί να μην μπορείς να αδειάζεις το μυαλό σου, να το ξεκουράσεις, να μοιράσεις και λίγο από την ηρεμία σου σε αυτόν που είναι δίπλα σου;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ηρέμησες λιγάκι; Και γιατί; Το έχεις σκεφτεί καθόλου; Τι θα καταφέρεις, και τι θα χαρείς έτσι; Τίποτα, αλλά θα στεναχωρήσεις κι άλλους....
Στη βράση κολάει το σίδερο θα πει κανείς... γιατί; Μπορείς να το αφήσεις να βράζει το σίδερο και για λίγο ακόμα. Δεν είναι απαραίτητο. Πολλές φορές μάλιστα μόνο άγχος μπορεί να σε φορτώσει.
Παρ΄ όλο που τα πράγματα είναι πολύ απλά τις περισσότερες φορές, αυτή η απλότητα στηρίζεται στο δικό σου μυαλό, τη διάθεση, την ηρεμία.... αλλιώς γίνεται τόσο περίπλοκο, που δεν περιγράφεται.
Ακούγεται πλέον καθαρά ο θόρυβος. Το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να σου δώσει άλλο. Όσο και αν θες να το κρατήσεις σταθερό, βλέπεις τελικά ότι πίσω από τις κολώνες της γέφυρας υπάρχουν και κάτι φανάρια. Μπορεί να είναι αργά, μπορεί και όχι.
Ακούς τον ήχο του αριστερού σου ποδιού, που απέχει από τις σκέψεις σου μακράν, να κατεβάζει μία μία τις ταχύτητες... το δεξί σου χέρι με σύνεση, να σφίγγει όσο μπορεί το μπροστινό φρένο και να παίρνει οδηγίες από το δεξί σου πόδι το οποίο προσπαθεί να κρατήσει λίγο τις ισορροπίες....
Το αριστερό σου χέρι, αφού ελευθερώσει σε νεκρά, γυρνάει λες και δεν υπάρχουν κλειδώσεις, για να σου χώσει μια μούτζα, κι αν το έπερνε, και μια γροθιά... Ακούγεται ένας διαπεραστικός ήχος, σαν αυτούς που κάνουν τα λάστιχα όταν σέρνονται μπλοκαρισμένα για δεκάδες μέτρα. Σαν, ή ακριβώς αυτό; Δεν κινείσαι πλέον. Έχεις σταματήσει. Μαζί με σένα σταμάτησαν και πολλές εικόνες να περνάνε από το μυαλό σου, που ήθελαν να σου θυμήσουν τη ζωή σου σε περίληψη. Ξαφνικά επανέρχεσαι... κάνει πολλή ζέστη, η ζελατίνα έχει θολώσει, τη σηκώνεις... αλλά κάτι σ' ενοχλεί να δεις καθαρά το φορτηγό που παίρνει κάθετα το δρόμο, για να πάει ποιος ξέρει που...
...θυμάσαι σιγά σιγά, τι πραγματικά έβλεπες την ώρα που ο κινηματόγραφος της ζωής σου προσπαθούσε να σου κλείσει το μνημονικό πεδίο... ένα μαύρο σύννεφο, νευριασμένο, αλλά διατεθειμένο να σε αγκαλιάσει καλού κακού... και το συγκρίνεις με την άσπρη λάμψη που βλέπεις τώρα, ενώ το δεξί σου πόδι πατάει την άσφαλτο τρεμόμενο. Με μάτια ολοστρόγγυλα, μεγαλύτερα όσο ποτέ, την καρδιά να χτυπάει τόσο που βλέπεις το μπουφάν σου να κουνιέται... κρύος ιδρώτας σου ξεπερνάει τα βλέφαρα. Η λάμψη παίρνει ανθρώπινη μορφή και διαστάσεις, σαν κάτι να θέλει να σου δείξει... ξαπλώνει στη μέση της διασταύρωσης, χάνει το φως της προς στιγμήν... αίμα γεμίζει την άσφαλτο, και σαν να προέρχεται από αυτήν... είναι η εικόνα ενός ανθρώπου, ναι. Είναι ξαπλωμένος κάτω, και πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, να ουρλιάζει....
Κοίτα ρε μαλάκα!!!! Κοίτα!!! Άκου την καρδιά σου, μα βλέπε και τα μάτια σου!!!!!!
Κοίταααααααααα!!!!!!!!!!!
Να προσέχεις πάντα, να θεωρείς ότι πίσω από τα 10 κι όλας μέτρα, μπορεί να παραμονεύει το χειρότερο. Μην θεωρείς ότι έχεις προτεραιότητα οπουδήποτε, δεν έχει νόημα να βρεις το δίκιο σου, άμα έχεις καταστρέψει τη ζωή σου, έχεις μείνεις παράλυτος, ή δεν ζεις πια.
Ότι και να βασανίζει το μυαλό σου, στο δρόμο πρέπει να είσαι καθαρός, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή, παρά μόνο αυτό που αγκαλιάζουν τα δυο σου πόδια με αγαλίαση, κι αυτό που σφίγγουν τα χέρια με χαρά, για να σε φέρουν στο σπίτι σου και στους αγαπημένους σου, όπως ακριβώς σε θυμούνταν πριν.
Το κράνος από μόνο του, δεν είναι ασπίδα ζωής... μάθε να κοιτάζεις πιο πέρα από τα 10 μέτρα.
Κάποιοι σε αγαπάνε και θέλουν να σου πουν καλημέρα.
![]()
![]()
![]()