Μεερικές φορές τελικά η ηλιθιότητα είναι... αήτητη!!!! Δηλαδή τι μερικές φορές... πάντα!
Γυρνάω από τη δουλειά χτες βραδάκι. Στην Αθήνα χαμός! Ειδικά στο κέντρο-κέντρο και στην Ακαδημίας πνίγεται το σύμπαν.
Έχω στρίψει και κατευθύνομαι προς Β. Σοφίας. Μπροστά μου παπάκι και μπροστά του λεωφορείο. Το κενό ανάμεσα μας σε μένα και το παπί είναι περί το 1 μέτρο. Ανάμεσα στο παπί και στο λεωφορείο περίπου τα ίδια. Ίσως λίγο παραπάνω.
Το παπί κάνει ΄δεξιά κανονικότατα ο άνθρωπος όταν από το πουθενά πετάγεται μοτοσικλέτα αν είδα καλά Varadero΄και χώνεται στο ελάχιστο ανάμεσα στο παπί και στο λεωφορείο.
Εγώ που είχα δει το παπί που έφευγε βρέθηκα ξαφνικά με ένα... τέρας ελάχιστα από τη ρόδα μου.
Αμέσως φρένο σταματέι ο τίγρης μου παίζω τα φώτα κορνάρω. Ο παπάκις του ρίχνει κι ένα μπινελίκι.
Ο τύπος μας κουνάει τα χέρια ΚΟΡΟΙΔΕΥΤΙΚΑ του στυλ γεια σας και κάνει τρελλό ελιγμό περνέι στην τσίλια μπροστά από το λεωφορείο το οποίο επίσις κορνάρει δαιμονισμένα και χάνεται!!!
Φυσικά ξεκράνωτος και χωρίς ίχνος σοβαρής προστασίας!!!!!
Θέλω λοιπόν να πω σε αυτόν τον κύριο... σε αυτήν την οδηγάρα αν διαβάζει τώρα που πολύ αμφιβάλλω ότι θα εκτιμούσα πάρα πολύ αν μου παρέδιδε μαθήματα οδήγησης αλλά θα επιθυμούσα να ΜΗΝ το κάνει μέσα στην Αθήνα όταν είναι πήχτρα καθώς και όταν κινδυνεύει η ασφάλεια μου και των υπολοίπων.
Σας ευχαριστώ πολύ κύριε εσαάς και την ευγένειά σας...