Το ημερολόγιο του Τραϊανού Δέλλα κατά την διάρκεια του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, όπως δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό "Ταχυδρόμος" της εφημερίδας "Τα Νέα" (αξίζει να το διαβάσετε...).
-Tετάρτη (26/5), Hμέρα συγκέντρωσης
Πρώτη συγκέντρωση. Είμαστε χαρούμενοι, ενθουσιασμένοι που θα προετοιμαστούμε για να παρουσιαστούμε λαμπεροί στη γιορτή. Θα μας δουν δισεκατομμύρια μάτια στην πρεμιέρα, θα είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ο Ρεχάγκελ μας μιλάει συνέχεια, προσπαθεί να μας περάσει την ψυχολογία ότι δεν πάμε για χαβαλέ στην Πορτογαλία. Πρέπει να πάρουμε κάτι. Όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά ότι αυτή είναι η ευκαιρία μας.
Από την πρώτη ημέρα είμαι στο δωμάτιο με τον Ντέμη. Τι ψέματα γράφονται για αυτό το παιδί. Χρόνια είμαστε μαζί στα ξενοδοχεία και ξέρω πως λειτουργεί.
Όταν μπήκε στην Εθνική άφησε τα πάντα πίσω. Έχει δικούς του ανθρώπους που ασχολούνταν με την ΑΕΚ, εκείνος δεν ξεκολλά το μυαλό του από την Εθνική.
Στο μεταξύ, ο Τύπος ανακαλύπτει προβλήματα εκεί που δεν υπάρχει τίποτα. Κιτρινισμός κανονικός. Ειλικρινά, σε αυτή την ομάδα δεν έγινε καμία απολύτως παρεξήγηση. Με τον σύντροφό σου, με τους φίλους σου να βρίσκεσαι κάπου 40 ημέρες, θα τρελαθείς κάποια στιγμή, θα αρπαχτείτε. Στην προετοιμασία ήμασταν 30 άτομα μαζί και δεν έγινε ούτε μία παρεξήγηση.
-Σάββατο (29/5), Πρώτο φιλικό
Παίζουμε το πρώτο φιλικό με τους Πολωνούς και χάνουμε 1-0. Προβληματιζόμαστε. Καθόμαστε μόνοι μας, πέντε-πέντε άτομα, συζητώντας στο λόμπι, στα δωμάτια, πάνω στον καφέ, τι έφταιξε. Και δεν υπάρχουν παρεούλες και κλίκες. Εγώ είμαι πιο πολύ με Ντέμη, Κατσουράνη, Μπασινά, Ζαγοράκη, αλλά με όλα τα παιδιά είμαστε μια χαρά.
Κάνουμε πράγματα που ούτε σε ομάδες δε συμβαίνουν. Λέμε μαζί παλιές ιστορίες, γελάμε, χαβαλές. Έτσι περνούσε ο ελεύθερος χρόνος.
-Κυριακή (30/5), Αναχώρηση για Ελβετία
Πάμε στην Ελβετία για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Το αθλητικό κέντρο είναι άψογο. Κάθομαι στο μπαλκόνι και νιώθω γαλήνη, φοβερή ψυχική ηρεμία. Δουλεύουμε πολύ και καλά. Είναι τέλος σεζόν και κάνουμε επιλεκτικά πράγματα στην προπόνηση.
Προσωπικά, δεν ξέρω αν θα είμαι βασικός στην Πορτογαλία. Σαν Τραϊανός, όμως, νιώθω υποχρέωση απέναντι στον Ρεχάγκελ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε. Με πήρε και με καθιέρωσε ενώ δεν έπαιζα στη Ρόμα. Και δέχθηκε μεγάλη κριτική, κακώς για μένα, επειδή καλούσε παιδιά που δεν έπαιζαν σε Ίντερ, Ρόμα, Ατλέτικο, Μπόλτον.
Είμαστε μακριά, αλλά ξέρουμε καλά τι γίνεται στην Ελλάδα. Τι θα γράψουν αν στραβώσουν τα ματς. Πάνω-κάτω ποιον θα κράξουν. Γι? αυτό και πηγαίνουμε προετοιμασμένοι για όλα. Αν χάσουμε θα μας στήσουν στο απόσπασμα.
Και τώρα μας λένε Θεούς, που κι αυτό δεν ισχύει. Από τη μία υπερβολή στην άλλη. υπερβολή. Κι αν τύχει και χάσουμε από την Τουρκία στα προκριματικά του Μουντιάλ, θα είμαστε για κρέμασμα. Έτσι έχουμε μάθει οι Έλληνες, το κράξιμο πουλάει. Ο άσχετος δημοσιογράφος ήθελε ντε και καλά να έχουμε πρόβλημα μεταξύ μας. Δε μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν έγινε τίποτα. Ήμασταν τυχεροί που όλα πήγαν καλά, μόνο αυτό λέω τώρα.
-Κυριακή (6/6) (Ώρα 13:11), Aφιξη στην Πορτογαλία
Aφιξη στην Πορτογαλία. Βγαίνουμε έξω από το αεροδρόμιο και βλέπω στο πούλμαν να γράφει "Η αρχαία Ελλάδα έχει 12 Θεούς. Η σύγχρονη 11". Σκέφτομαι σαν κλασικός Έλληνας. "Αμάν, τι είναι αυτό που έγραψαν; Θα πέσουν ντομάτες". Αλλά όσο το βλέπουμε, μέρα με τη μέρα, μας αρέσει. Από την άλλη, φοβόμαστε κιόλας μην πάθουμε ό,τι και το 94 στο Μουντιάλ. Μοιραία, μας το έχουν περάσει αυτό. Παρ? όλα αυτά, ξέρουμε ότι αν είμαστε σφιχτοί πίσω, δύσκολα θα μας δημιουργήσουν προβλήματα.
Στόχο μας ήταν η πρόκριση. Όλοι το λέγαμε. Θέλουμε κάνα Χ με Ισπανία ή Πορτογαλία και να παίξουμε για τη νίκη με τη Ρωσία. Να φτάσουμε τους 4 βαθμούς και να περάσουμε έτσι.
-Τρίτη (8/6), Προπόνηση Εθνικής
Το μεσημέρι, πριν την προπόνηση, νιώθω έναν φοβερό πόνο στη μέση. Από το πουθενά. Πανικοβάλλομαι λίγο, αλλά σκέφτομαι "σιγά μη χάσω το Euro για ένα λουμπάγκο". Τραβάω μεγάλο ζόρι μετά. Παίρνω χάπια, κάνω δύο ενέσεις κάθε μέρα μέχρι το πρώτο ματς.
Στο μεταξύ, σε ομιλία πριν από το πρώτο ματς ο Ρεχάγκελ κάνει μία από τις δεκάδες παρομοιώσεις και με αποκαλεί "Κολοσσό της Ρόδου". Έτσι, μου λέει, πρέπει να είσαι. Να καταλάβει ο αντίπαλος ότι δεν περνάει από εκεί. Γελάσαμε όλοι όταν το είπε. Με κάτι τέτοια προσπαθούσε να μας φτιάξει το κέφι, να μας απαλλάξει από το άγχος. Σε μία άλλη ομιλία με είπε "Φάρο". "Επειδή θα είσαι ο τελευταίος παίκτης, θα βλέπεις τους συμπαίκτες σου όπως ο φάρος τα καράβια στη θάλασσα". Ε, αυτοί δεν είναι χαρακτηρισμοί που ακούς κάθε μέρα. Έχει τον τρόπο του ο άνθρωπος. Λέει διάφορα τέτοια για όλους τους παίκτες και σπάει την κλασική θεωρία που κάνουν οι προπονητές. Φοβερός άνθρωπος. Όλοι τον αγαπούν.
-Σάββατο(12/6), Παιχνίδι με Πορτογαλία
Πρεμιέρα με την Πορτογαλία. Για μένα είναι μία τυπική ημέρα. Ξυπνάω στις 9.30 π.μ., κατεβαίνω για πρωινό, πίνω καφέ, δεν αλλάζω συνήθειες. Ξέρω τι θα συναντήσω. Έναν αγωνιστικό χώρο φανταστικό, ένα παιχνίδι που χαίρεσαι να παίζεις. Μπαίνοντας στο γήπεδο ψάχνω να βρω στην κερκίδα τη γυναίκα μου και δύο φίλους μου. Στον εθνικό ύμνο ακούω τον κόσμο να τραγουδάει και με πιάνει ρίγος. Η πρώτη ανατριχίλα. Στο παιχνίδι είμαι πολύ συγκεντρωμένος. Το ίδιο έβλεπα σε όλους. Πάθος, ατέλειωτο τρέξιμο απ? όλα τα παιδιά. Όλα αυτά πολλαπλασιάζονται μετά το πρώτο γκολ γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε μπροστά σε μία επιτυχία που ίσως να μην ξαναγίνει. Στο τέλος νιώθουμε φοβερή χαρά. Αποδείξαμε, πρώτα στους εαυτούς μας, ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι εδώ.
Μετά το ματς γεμίζουμε αυτοπεποίθηση και ευθύνη. Δε θέλουμε να μας πουν "κάνατε μία νίκη κι αυτό ήταν όλο". Το λέει και ο Ρεχάγκελ στο τέλος. «Κάθε αγώνας είναι σαν θεατρική παράσταση. Πρέπει να δώσετε το 100% και στο επόμενο ματς για αυτούς που θα πληρώσουν εισιτήριο».
Πολλοί με ρωτούν πώς μου ήρθε σε εκείνη τη φάση και πέρασα τη μπάλα με λόμπα πάνω από το κεφάλι του Φερέιρα αντί να στείλω τη μπάλα για χόρτα. Ρισκάρισα γιατί είχα καθαρό μυαλό. Ήταν από τις φάσεις που σημαδεύουν καριέρες, από εκείνες που μένουν επειδή δεν το κάνει συχνά αμυντικός.
Φεύγω από το γήπεδο με αιματώματα στα πόδια. Δε μπορώ να τρέξω. Κάνω θεραπείες, ενέσεις για να προλάβω την Ισπανία. Το κλίμα στην ομάδα είναι απίστευτο. Στην Πορτογαλία μένουμε μόνοι μας στο δωμάτιο. Κι όμως, είμαστε συνέχεια μαζί. Μαζευόμαστε στα δωμάτια, ο Ντέμης έρχεται και κοιμάται στο δικό μου, εγώ στο δικό του. Παίζουμε με τις ώρες τάβλι με τον Βενετίδη, τον Χαριστέα και τα άλλα παιδιά. Γίνονται επικές μάχες γιατί έχουμε καλούς ταβλαδόρους στην ομάδα! Aλλοι παίζουν play station. Παρέα βλέπουμε dvd, παρέα πίνουμε καφεδάκι στα δωμάτια, μαζί πηγαίνουμε στο μασάζ. Ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον. Έτσι προχωρούσαμε.
-Τετάρτη(16/6), Αγώνας με Ισπανία
Στο ζέσταμα του αγώνα με την Ισπανία νιώθω φοβερό πόνο από τα χτυπήματα στα πόδια. Είπα στον Τοπαλίδη ότι δεν είμαι καλά και να έχει κάποιον έτοιμο για αλλαγή. Στο δεύτερο ημίχρονο πέφτει ο Ραούλ πάνω μου στο ίδιο σημείο και ζητάω αλλαγή, δεν αντέχω. Αλλά το παλεύω κιόλας. Παίρνουμε την ισοπαλία γιατί νιώθουμε τον τρόμο των Ισπανών μην τυχόν και ισοφαριστούν. Κλείστηκαν πίσω, καταλάβαμε ότι μας φοβούνται και τα καταφέραμε. Δεν ξέρω, όμως, να σας πω τι έγινε στα αποδυτήρια. Δεν ήμουν εκεί! Μόλις μπήκα στη φυσούνα με πήραν και με πήγαν για ντόπινγκ. Δε γύρισα καν με το πούλμαν. Στο ξενοδοχείο ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Ο Ρεχάγκελ μας είπε «σας ευχαριστώ πολύ που δώσατε και πάλι την ψυχή σας». Είχε έρθει ο πρόεδρος της ΕΠΟ, όλοι πανευτυχείς.
Μας είχε κάνει σε όλους τρομερή εντύπωση ο Χοακίμ. Εγώ φοβόμουν την κούραση εν όψει Ρωσίας γιατί έπαιξαν οι ίδιοι παίκτες δεύτερο ματς σερί.
Μετά το δεύτερο παιχνίδι αρχίζουμε να μαθαίνουμε τον πανικό που επικρατεί στην Ελλάδα. Βλέπουμε ΕΡΤ Satellite, μπαίνουμε στα site, διαβάζουμε, βλέπουμε φωτογραφίες από τα πανηγύρια. Και η ευθύνη μεγαλώνει.
Κυριακή (20/6),Αγώνας με Ρωσία
Με τη Ρωσία γίνεται το πιο παράξενο ματς. Μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται χάνουμε 2-0. Φοβάμαι γιατί δε μας βγαίνει τίποτα. Μιλάμε συνέχεια μεταξύ μας προσπαθώντας να δώσει ο ένας κουράγιο στον άλλο. Στα αποδυτήρια, στο ημίχρονο, μαθαίνοντας και το αποτέλεσμα στο Ισπανία-Πορτογαλία (0-0 ως εκείνη τη στιγμή) επικρατεί μία σύγχυση. Δεν γνωρίζουμε με ποια ακριβώς αποτελέσματα περνάμε.
Πάνω κάτω ξέρουμε, γιατί φτιάχναμε μόνοι μας σενάρια, αλλά δεν ξέρουμε ποιος προκρίνεται αν είναι 2-1 και 1-0. Βγαίνουμε για να γυρίσουμε το ματς. Ο χρόνος, όμως, περνάει και μας ενημερώνουν από τον πάγκο ότι κι έτσι προκρινόμαστε, οπότε δεν πρέπει να φάμε άλλο γκολ. Έχουν αρκεστεί κι οι Ρώσοι στο 2-1. Στην ευκαιρία που χάνουν στο 88? περνούν όλα από μπροστά μου. Αν γινόταν 3-1 θα είχαμε πάει σπίτια μας. Αυτή τη φάση τη συζητήσαμε πολύ και στο ξενοδοχείο.
Τι πήγαμε να πάθουμε;
Τελειώνει το ματς, παίρνουμε μία ιστορική πρόκριση, αλλά εγώ αισθάνομαι περίεργα. Δε μπορώ να πανηγυρίζω ενώ έχουμε χάσει. Στα αποδυτήρια υπάρχουν εκρήξεις ενθουσιασμού, αλλά και στεναχώρια. Εκεί κατάλαβα ότι μας αρέσει να κερδίζουμε. Δευτέρα (21/6), Aφιξη Εθνικής στην Λισσαβώνα
Πετάμε για Λισσαβόνα. Βγαίνουμε με τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, τρώμε, κάνουμε βόλτα στην πόλη. Θεωρείται πρωτοποριακό για την Ελλάδα που μας αφήνει ελεύθερους ο προπονητής. Μου τη δίνει που κάποιοι έκαναν κριτική στον Ρεχάγκελ για αυτές τις αποφάσεις. Aλλοι λένε ότι μειώνει την απόδοση του ποδοσφαιριστή το σεξ πριν τους αγώνες. Εγώ τους απαντώ ότι όλα είναι θέμα ψυχολογίας και νοοτροπίας. Τα υπόλοιπα είναι θεωρίες.