Συμφωνω με το αρθρο του Villy 100%.Και εμπειρικα αλλα και απο διαισθησηΑρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
ας πω κι εγω τις γνωστές αιρετικές μου κουβέντες...
Εντάξει, καλός ο ρομαντισμός, καλή η αναπόληση αλλα πάντοτε κοιτάμε ιδεατά μια παλιότερη εποχή και μας διαφεύγουν τα απλά καθημερινά προβλήματα που είχε να λύσει τότε ο κόσμος - και συνήθως δεν είχε τρόπο να τα λύσει...
Καλά τα λέει ο Γκαίτε, πλην όμως ο επιστήθιος φίλος του ο Μπετόβεν έζησε μια (προσωπική) ζωή δυστυχισμένη πασχοντας απο μια μορφή κώφωσης που σήμερα θεραπεύεται για πλάκα...
Απείχε πολύ τότε η ζωή απο το να είναι ωραία. Ωραία τα λέει ο Σαρτρ απο το ομορφο διαμέρισμά του στο Quartier Latin πουλώντας διανόηση (και ζώντας με τα λεφτά της Σιμόν Σινιορέ θα έλεγε κάποιος κεκντρεχής) αλλα η πραγματικότητα ήταν πιο πεζή.
Μη μιλήσουμε για την εποχή του Μπερναρντ Σω...
(αν καταλαβα καλα).
Ολο αυτο που αναφερεται δε θα το ονομαζα ρομαντικο,αλλα υπαρξιστικη αντιληψη της ζωης
Δε κοιταμε ιδεατα μια παλιοτερη εποχη ,απλα αναφερεται σε ανθρωπους οι οποιοι εζησαν παλιοτερα,οσα αναφερονται αφορουν την συγχρονη εποχη της οποιας η αρχη τοποθετειτε καπου στις αρχες του 19ου αιωνα
Ο μπετοβεν μπορει να εζησε μια "δυστηχισμενη ζωη" αλλα δεν τον ειδα να κανει πισω,αρα ηταν επιλογη του.Αποδειξη η μουσικη του.Ειναι σπανια η πληροτητα που μπορει να νιωσει ο καλιτεχνης μπροστα σε ενα δημιουργημα του.Ειναι ικανος να θυσιασει πολλα γι αυτο.Ειναι επιλογη,οχι μοιρα.Η καλητερα ειναι επιλογη που του παρουσιαζεται ως πεπρομενο.
Η ζωη ποτε δεν ειναι ωραια απο μονη της.Ωστοσο οι ανθρωποι μπορουν..........
Για τον Σαρτρ ο ιδιος ελεγε πως δεν εχει περασει ουτε μια μερα απελπισιας -απογνωσης στην ζωη του.Δεν υπαρχει κανεις εδω μεσα που να μπορει να ισχυριστει το ιδιο.Το αν ζουσε με τα λεφτα αλλης ειναι ηθικο θεμα και για αυτο ανεφ σημασιας.Αφου μπορουσε.......
Η πραγματικοτητα ειναι παντα πεζη.Αυτο ομως που υποστηριζεται απο το κειμενο του Villy ειναι δυο διαφορετικες πραγματικοτητες.
α) η πραγματικοτητα που αποτελειτε απο το παρελθον ή το μελλον δηλαδη ολα τα αλλα εκτος απο το παρον του εδω και τωρα(του δυναμικου της καθε στιγμης,της επαφης με τον εαυτο μας και τις εκαστοτε αναγκες).
β)Το παρον ,το εδω και τωρα
Στην τελικη ειναι ηλιθιο να μη περνας καλα σε ενα παρτυ που πηγες για να περασεις καλα επειδη εχεις τις εγνοιες του μελλοντος που προκληθηκαν καποτε στο παρελθον.
Το α) θα μπορουσε να ονομαστει και συνειδηση(αυτο το κτηνος κατα ντοστογιεφσκυ).Η αλλιως και ιστορικοτητα (κατα νιτσε)
Και η ιστορικοτητα ,αυτη η δαιμονικη εμπλοκη του νου με το παρελθον αλλα και το μελλον,ξεπερνιεται με δυο τροπους (κατα νιτσε).
i )Την ανιστορικοτητα (μνημη χρυσοψαρου=μηδεν μνημη)
ii)Την υπεριστορικοτητα (κανενα αλλο σχολιο) για οσους απο εμας καναμε το λαθος να αρρωστησουμε απο παρελθον και μελλον .Χωρις εκεινο το σημειο που ονομαζεται παρον,δεν ειναι δυνατον να υπαρξουμε καν.Μπορουμε να αγνοηθουμε να προσπεραστουμε ως αορατοι.
Μια μικρη αποδειξη ειναι οτι οι ωραιοτερες στιγμες τις ζωης ηταν αξιοποιησεις παροντων.Δεν ειναι ουτε αναμνησεις ουτε σχεδια για το μελλον.
Φυσικα ολο αυτο μπαζει απο πολλα σημεια,ειναι λιγο "υπερβολικο" λιγο "ποιητικο".Εχει μια καλη δοση αληθειας.
Απάντηση με παράθεση
