Μια μικρή εκδρομή: Αθήνα - Σαλονίκη 24-25/02
Σαββατο πρωι και επιτελους ειχε ερθει η ωρα να ανεβω Θεσσαλονικη... Ηταν ενα "εγωιστικο ταξιδακι" -οπως ελεγε παλια κ ενας φιλος- που ηθελα να κανω για παρτη μου εδω και πολυ καιρο...
Κατεβαινω κατω... - Εισαι ετοιμη καλη μου;
-Παμε, μου λεει ενω γουργουριζει στο ρελαντι υπομονετικα...
Ο καιρος ομως βαρυς και κρυος... Πυκνη και χαμηλη νεφωση να καλυπτει ολο τον Αττικο ουρανο και 5 βαθμοι κελσιου στο θερμομετρο... Δυσκολη μερα για ταξιδι ρε Νικο!
Ξεκινημα φοροντας ολα τα ισοθερμικα, δερματα, πλατες κλπ και βγαινω απο παραλιακη λεωφορο στην Εθνικη Οδο.
Καθε φορα που βγαινω σε αυτο τον δρομο νοιωθω ενα παραξενο συναισθημα... Ξερω οτι στην αλλη ακρη αυτου του δρομου βρισκονται οι φιλοι μου και τα κομματια της καρδιας μου που αφησα εκει πριν χρονια... Το γκαζι ανοιγει αλλα ο πλαγιομετωπικος ανεμος ειναι πολυ δυνατος (8 μποφορ) και ακομα πιο κρυος... Ετσι συντομα βρισκομαι να ταξιδευω με 130-140 σταθερα, αλλα το κρυο ειναι πολυ εντονο. Δεν κρυβω οτι μεχρι τη σταση στο Σειριο η σκεψη του να γυρισω πισω και να αναβαλλω το ταξιδι γυριζε μεσα στο μυαλο μου συνεχεια...
Το κρυο βλεπετε ηταν πολυ, αλλα απο την αλλη οι κουβεντες των φιλων που με περιμενουν επανω με κρατουσανε ζεστο...
"Αυτο ειναι ενα ταξιδι για την ψυχη σου ρε" μου θυμιζω και χαμογελαω μεσα στο κρανος.
Οι λογοι πολλοι: η πιεση της δουλειας και η κουραση των τελευταιων μηνων, το οτι ειχα να παρω την καλη μου μια βολτα τοσο καιρο, η γκρινια και ενα σωρο ηλιθιοι καυγαδες με την κοπελα μου, και η κωλοΑθηνα να με πνιγει σαν ταναλια!
Εχετε δει ποτε στα καρτουν που τρεχει το ανθρωπακι και το background επαναλαμβανεται ξανα και ξανα; Ε λοιπον, στην Αθηνα τον τελευταιο καιρο ενοιωθα σαν ενα ποντικι ποντικος επανω στην ροδα του κλουβιου του. Οσο και να ετρεχα παλι στα ιδια και τα ιδια γυριζα!
"Πρεπει να ΦΥΓΩ ΓΜΤ!"
Στο Σειριο, ανασυγκροτηση και καιρος για ενα ζεστο καφε και τα σχετικα τηλεφωνα προς τα παιδια επανω. Ακουγοντας τον Δημητρη στο τηλεφωνο ειναι σαν να ακουω ενα παλιο καλο φιλο. Πως καμια φορα κανεις κλικ με μερικους ανθρωπους τελικα...
Ενημερωνω και τον Τζονυ (Multijohn) οτι ερχομαι και καθομαι να πιω τον καφε μου... Ευλογια το ζεστο καφεδακι καποιες τετοιες στιγμες!
Εκει σιγα σιγα αρχιζα να κατεβαζω διακοπτες. Κατω το στρες της δουλειας, κατω οι μλκιες των συνεργατων και συναδελφων, κατω οι γκρινιες και η μουρμουρα... Κοιταω γυρω: παρεες παιδιων, οικογενειες, ζευγαρακια. Ναι, ειμαι μονος αλλα αυτη τη φορα το ΗΘΕΛΑ.
Μονος, η μηχανη μου και ο ανοιχτος οριζοντας. Θελω να εξαφανιστω...
Κρανος, γαντια αντιανεμικα και παμε παλι.
100 χιλιομετρα μετα και εχουμε ακομα 350 για Θεσσαλονικη... Το κρυο παρα πολυ, αλλα πλεον δεν με ενοχλει. Μια ψιλη βροχη/χιονονερο αρχισε να πεφτει, αλλα ο ρυθμος σταθερος.
Στα διοδια ο βαριεστημενος τυπος μου κανει νοημα "φυγε". Κουνω το κεφαλι ευχαριστοντας τον και καιρος για ανεφοδιασμο και ξεπαγωμα. Στο βενζιναδικο που σταματαω, ο υπαλληλος μου λεει "δεν μπορω να σου βαλω βενζινη, δεν εχω ρευμα"
Λεω "ειναι τοπικο η ολη η περιοχη δεν εχει..." και πριν τελειωσω τη φραση μου βλεπω το γιατι: ενα τεραστιο δεντρο μπροστα απο το βενζιναδικο εχει ξεριζωθει και εχει πεσει επανω στο κτηριο και το εχει κοψει στη μεση. Μπροστα απο το μαγαζι δυο αυτοκινητα (ενα εξ αυτων Audi Q7) εχουν γινει λιωμα!
Κριμα. Οι ασφαλειες ομως θα καθαρισουν. Αφου δεν υπαρχει τραυματισμος, δεν υπαρχει ζημια για εμενα. Ανεφοδιασμος στο επομενο και παμε παλι.
Τα χιλιομετρα περνουν, η εθνικη βαρετη! Παντα με εκνευριζε αυτο το μονοτονο της Εθνικης. Ανοιγω το γκαζι στην ατελειωτη ευθεια. 240-250-260 και η πιεση του αερα, καθως και τα ολοκαινουργια λαστιχα που δεν θελω να ρημαξω στις ευθειες με αναγκαζουν συντομα να κοψω παλι.
Λαμια, Μαλλιακος, Βολος, Λαρισσα, Τεμπη. Σταση παλι για ανεφοδιασμο. Πινει το ατιμο, αλλα χαλαλι του. Τα χαμογελα που μου χαριζει δεν μετριωνται σε λεφτα...
Τρωω ενα σαντουιτς και παμε παλι. Παντα καταλαβαινα οτι εφτανα, απο τις πινακιδες εξοδων των χωριων που συναντουσα. Μια πινακιδα ομως μου κανει την καρδια να χασει εναν χτυπο και ενα κρυο ριγος να με διαπερασει: Αιγινιο. Μια ιστορια που εχει περασει πια μεν, αλλα δεν ξεχνιεται δε... Κριμα...
"Ματια μπροστα Νικο!" διαταγη στον εαυτο μου και χουφτωνω το γκαζι. Η μηχανη γρυλιζει προθυμα και χυμαει μπροστα λυσσασμενα. Τα τελευταια χιλιομετρα γινονται γρηγορα και συντομα βρισκομαι με τον φιλο Τζονυ στο σπιτι του με την Βουλα, την κοπελια του.
Επιτελους εφτασα! Τα παιδια στρωνουν και τρωμε... - "Ρε παιδια, δεν ηταν αναγκη..."
- "Ααα, μην το συζητας δεν ειναι τιποτα, σιγα το πραγμα!"
Λιγο αργοτερα η βραδια μας βρισκει για ποτακι στο κεντρο και οι συζητησεις δινουν και παιρνουν. Ειναι τοσο ωραια εδω! Το ταξιδι αξιζε τον κοπο με το παραπανω!
Οταν παιρνας ομορφα η ωρα περναει γμτ! Ποτε πηγε κιολας 1 το πρωι;;;
Χαιρεταω τα παιδια, και παιρνω την Εγνατια προς Μοναστηριου για να γυρισω στο ξενοδοχειο. Περναω μπροστα απο την Καμαρα και χαζευω τον κοσμο. Σαββατο βραδυ και ολοι ειναι εξω. Απιστευτα ομορφες κοπελες τριγυρω, αγαπημενα ζευγαρακια φοροντας τα καλα τους να μιλανε στο δρομο...
Παραξενο πως τα φερνει η ζωη, ε; Καποτε ημουν και εγω ενας απο αυτους... Με τα καλα μας βγαιναμε στην Καμαρα για να βρουμε φιλους και να παμε Τσιναρη, η Καλαμαρια, η Κρηνη, η Ανω Πολη...
Τοτε με τα κυριλε πουκαμισακια και τις καμπαρντινες και τωρα με τα δερματα και την μηχανη... Ενας αλλος Νικος, μια αλλη ζωη... Και ας εχουν περασει λιγα μονο χρονια απο τοτε...
"Οι πληγες δεν κλεινουν Νικο" και η αγαπημενη μου πολη κανει οτι μπορει για να μου το θυμιζει...
Ας ειναι... Ο καιρος παει μπροστα και εμεις μαζι του!
Απάντηση με παράθεση
