Ο αποχωρισμος ποναει, η προσμονη ομως ακομα περισσοτερο...
Ηταν ενα βροχερο πρωινο του Μαρτιου (2006) . Η αποφαση ειχε παρθει. Το αγαπημενο μου Super Four επρεπε να πουληθει, γιατι το Σεπτεμβρη η φυγη στην Αγγλια για μεταπτυχιακο και η μη υπαρξη καποιου πολυ καλου φιλου ή συγγενη να την προσεχει, θα την καταδικαζε σε ακινησια μεσα σε ενα γκαραζ. Κριμα σκεφτηκα και μολις της εβαλα λαστιχα ρε γαμωτο... Αλλα η λογικη υπερισχυσε του παθους και η αγγελια μπηκε. Σκεφτομουν, τεστ θα κανω να δω αν πιανει τα λεφτα που θελω, σιγα μην με παρει τηλεφωνο καποιος τωρα, Μαρτη μηνα. Ηλπιζα να την εχω κοντα μου μεχρι τον Ιουνιο. Η μοιρα, ομως, ηθελε να φυγει απο κοντα μου. Σε δυο μερες απο τοτε που μπηκε η αγγελια, το τηλεφωνο χτυπησε. Ενα παληκαρι ηθελε να την δει. Ξαφνιαστηκα... Σκεφτηκα να του πω οτι πουληθηκε αλλα κανονισα ραντεβου να την δει. Μεσημερι, σταθμος μετρο, η συναντηση εγινε. Με το που την ειδε το μονο που μου ειπε ηταν
‘Την θελω, ειναι κουκλα απλα να την παμε στο μαστορα μου’
Πηγαμε. Ο μαστορας του ειπε
‘Παρτη. Δεν θα βρεις καλυτερη.’
Την ειχα βαλει 3100. Μου ειπε 2800 στο χερι και η μεταβιβαση δικια του. Την καβαλησα, εφυγα και του ειπα θα τον παρω τηλεφωνο. Πηγα σπιτι και σε ολο το δρομο σκεφτομουν τι να κανω. Συζητησα με τον πατερα μου και μου ειπε τετοια εποχη δυσκολα βρισκεις ρευστο. Πουλα τη. Βεβαια μου ειπε οτι η αποφαση ηταν δικια μου μιας και την μηχανη την ειχα παρει μονος μου γιατι ο πατερας ηταν αντιθετος και ηθελε να με βοηθησει να παρω αμαξι αλλα εγω... (ξερετε τωρα...!!!) Το σκεφτηκα και πηρα την αποφαση να την δωσω και την εδωσα. Απο εδω αρχιζει το μαρτυριο.
Τον πρωτο καιρο την ζηταγα μου ελειπε. Πηγα στην εκθεση στο ελληνικο και οδηγησα οτι υπηρχε να καλυψω το κενο. Με κρατησε για λιγο. Μπηκε το καλοκαιρι και πλησιαζε και ο καιρος να φυγω στην Αγγλια να κανω το μεταπτυχιακο μου. Με τις ετοιμασιες και το αγχος του τι με περιμενει απλα καλυψα το κενο της. Σεπτεμβρη μπηκα στο αεροπλανο και ηρθα στο πανεπιστημιο. Με το που μπηκα στο δωματιο το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να το γεμισω αφισες του Rossi και γεκινοτερα απο Moto Gp. Ο καιρος περναγε και το διαβασμα δεν τελειωνε ποτε. Δεν υπαρχει video που να μην εχω δει στα γνωστα site. Το κενο δεν γεμιζει με τιποτα, ειναι παντα εκει και καθε μερα μεγαλωνει και πιο πολυ. Μου λειπει πολυ, παρα πολυ. Μου λειπει ο αερας στο προσωπο μου, μου λειπει η ελευθερια που ενιωθα πανω της, μου λειπουν ολα. Σημερα ειμαι εδω, στην Αγγλια με τον καταραμενο καιρο της και την τελεια ασφαλτο. Καθε μερα αναζητω μια στιγμη πανω της, πρεπει να περιμενω ομως τουλαχιστον μεχρι τον Σεπτεμβρη που τελειωνω... Ποναει φιλοι μου, ποναει πολυ η αναμονη. Να χαιρεστε καθε μερα τα μοτερια σας και να προσεχετε!!!
Απάντηση με παράθεση
