Πριν κάνα εξάμηνο λειψό ήμουν ο ευτυχής κάτοχος ενός ολοκαίνουριου CBF250. Το σχέδιο ήταν να το κρατήσω κάνα χρόνο, άντε δύο, να βολεύομαι στην πόλη, να πάω καμιά βολτίτσα κοντινή και μετά, με το καλό, να το πασάρω στον αδελφό μου. Να γλυτώσει κι αυτός από το ρημάδι το παπί (που έχει γίνει ο δράκουλας ο ίδιος---με το ζόρι, γιατί από μόνος του δέκα χρόνια μετά τον ίδιο χάρο θα καβαλάει), να πάρω και εγώ κάτι άλλο. Όμορφο σχέδιο και συνετό.
Πέρασαν οι μήνες, έγραψα χιλιόμετρα, χτένισα την πόλη, πήγα βολτούλες, πήγα ταξιδάκια, το κοντρέρ έφασε αισίως τα 12000. Το δυομισαράκι σκυλί: Με έβγαλε ασπροπρόσωπο παντού. Έλα όμως που τώρα αρχίζει να με τρώει άσχημα... Σε πείσμα κάθε λογικής---εξ' αιτίας της σχετικά "πολυδάπανης" οικονομικής περιόδου που διανύω---έχω αρχίσει να σκέφτομαι επιχειρήματα το τύπου: "Μωρέ τι τώρα, τι σε έξη μήνες. Να πάμε και κάνα ταξιδάκι το καλοκαίρι...".
Ο λόγος για ένα CBF600S.
Σήμερα μάλιστα έκανα μια κίνηση που μπορεί να αποβεί μοιραία: Μπήκα σε ένα μαγαζί και το καβάλησα. Ταίριαξε πάνω μου γάντι, και όχι μόνο αυτό: ήταν και ένα υπέροχο μπλέ-μεταλλικό χρώμα που, γυαλίζοντας και αστράφτοντας κάτω από τα φώτα του μαγαζιού, με άφησε άφωνο...
Τώρα μου μένει να αντιμετωπίσω το εσωτερικό δίλημμα: Να το παίξω συνετός και λογικός (έχοντας πατήσει για τα καλά την τρίτη δεκαετία πια) και να περιμένω ένα εξάμηνο / χρόνο να περάσει η περίοδος των "ισχνών αγελάδων", ή να πω "ρε δε γαμεί, μια φορά ζούμε" και να χρεωθώ λίγο περισσότερο.
Εδώ σε θέλω αγαπητέ συμφορουμίτη: Να ακούσω τη φωνή της λογικής, ή να αποδείξω περίτρανα ότι περνάω πρώιμη κρίση μέσης ηλικίας...
Απάντηση με παράθεση
