Μετά από περίπου 10 μήνες (σχεδόν) καθημερινής χρήσης μοτοσυκλέτας και διατηρώντας τη οδηγική σύνεση που με διακατείχε όταν ξεκίνησα να καβαλάω μοτό, αισθάνομαι πλέον σχετικά ικανός να αντιμετωπίσω κάποιες από τις δυσκολίες της καθημερινής μετακίνησης εντός Αθηνών. Ιδίως την τελευταία βδομάδα διαβάζω για πτώσεις από κατά πολύ εμπειρότερους οδηγούς από εμένα και το άγχος μίας πιθανής δικής μου πτώσης λειτουργεί θετικά ως προς την προσοχή που δείχνω στο δρόμο. Δεν έχω γκρινιάξει ποτέ για οδηγό που κάνει μαλακίες στο δρόμο και όλα αυτά τα οποία διαβάζω στην εν λόγω κατηγορία... Αλλά αυτό που μου συνέβη χθες θεωρώ πως είναι άξιο λόγου και ίσως βοηθήθεί και κάποιος από εσάς... εγώ ευτυχώς ήμουν τυχερός...
Χθες λοιπόν κατά τις 6 κατεβαίνω από το γραφείο (Καλλιθέα) για να πάω και εγώ σπιτάκι μου να ξεκουραστώ. Το μηχανάκι το είχα παρκάρει πάνω σε (φαρδύ) πεζοδρόμιο, πρώτη φορά που το κάνω γιατί δεν βρήκα ένα σημείο στο δρόμο να το παρκάρω κάθετα. Βάζω την τσάντα μου στη βαλίτσα, κουμπώνω το μπουφάν, φοράω κράνος, γάντια και ξεκινάω χαρακτηριστικά αργά για να κατέβω από το πεζοδρόμιο περνώντας ανάμεσα από δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Δεν κάνω καλά καλά ένα μέτρο και... ωωωπ...! κόκαλο το μηχανάκι. Κάπου μάγκωσε λέω... Κοιτάω πίσω... τίποτα.. κάτω..? πάλι τίποτα... Ιδέα μου θα ήταν λέω... Ξεκινάω πάλι... Μισό μέτρο αυτή τη φορά... ωωωπ! κόκακο ξανά... "δεν μπορεί" λέω... "disc lock δεν χρησιμοποιώ... αλλά γιατί το μηχανάκι σταματάει σαν να έχει disc lock????" κοιτάω το δίσκο μπροστά... τίποτα. κοιτάω τον πίσω... ένα λουκέτο. ΛΟΥΚΕΤΟ!!!! ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟΦΡΕΝΟ!!!!!
Για να μην σας κουράζω (άλλο), κατεβαίνω, μπαίνω στην κάβα που έχει απέναντι, εξηγώ στους ανθρώπους τι έχει συμβεί και ζητάω κάποιο κατσαβίδι για να το ανοίξω... ο τύπος, αφού με κοιτάει λίγο λοξά, μου δίνει μία πένσα. "καλύτερα.." σκέφτομαι, "ανοίγει πιο εύκολα κεφάλι αυτό"... επιστρέφω στο μηχανάκι και με χαρακτηριστική ευκολία ανοίγω το λουκέτο χωρίς να κάνω την παραμικρή ζημια στή δισκόπλακα. Δίνω την πένσα πίσω, τσεκάρω το μηχανάκι μήπως και τα ^%#%^#@!@ που το έκαναν ήθελαν να σιγουρευτούν ότι θα πέσω. Δεν βλέπω κάτι επιλήψιμο και ξεκινάω για το σπίτι...
Σημείωση 1: καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής προς το σπίτι δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερός ήμουν που ξεκίνησα το μηχανάκι με τέτοιο τρόπο ώστε να την γλυτώσω και εγώ και η μοτό. Αν ήταν παρακαρισμένη στο δρόμο και ξεκινούσα όπως κάθε μέρα, σίγουρα το πόδι μου θα ήταν ακόμα κάτω από τη μηχανή.
Σημείωση 2: Αφού ηρέμησα, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολα άνοιξα το λουκέτο... που με κάνει να σκέφτομαι ότι αν έβλεπα αυτόν που το έκανε τη στιγμή που το έκανε δεν θα μας έβγαινε σε καλό... σε κανέναν απο τους δύο...
προσοχή παιδιά... και όχι μόνο στους δρόμους... Ό,τι να 'ναι κυκλοφορεί έξω...
Απάντηση με παράθεση
:hypnotize 
