Βλέποντας το φεγγάρι και το Παλέρμο να παραδίνεται στη νύχτα...
...ευχήθηκα στην "ξυνή" υπάλληλο της Grimaldi Ferries...
...να "την βρεί" από μαύρο...
Βλέποντας το φεγγάρι και το Παλέρμο να παραδίνεται στη νύχτα...
...ευχήθηκα στην "ξυνή" υπάλληλο της Grimaldi Ferries...
...να "την βρεί" από μαύρο...
Έφαγα μία εκπληκτική pasta al forno, με ένα antipasto siciliano από ξυδάτα κομμάτια γλυκιάς κολοκύθας και μελιτζάνας που είχαν ψηθεί στο γκριλ, στο πολύ καλό σελφ-σέρβις του καραβιού, αποχαιρετώντας έτσι την ευρωπαϊκή...πλην όμως ασφαλή για τα "καρμπυρατέρ" μου δίαιτα.
Ήπια 2-3 μπύρες μέχρι τις 11.30΄και αποφάσισα να "την πέσω στο χάφτα", για να ΄χω δυνάμεις την επόμενη μέρα ...στο κύριο πιάτο του ταξιδιού.
Πηγαίνω στην πόρτα της καμπίνας, την ανοίγω με το κλειδί μου...
...και τι να δώ...
ΕΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΜΟΥ ΡΟΧΑΛΙΖΟΝΤΑΣ σαν κομπρεσέρ που χάνει στροφές από χαλαρωμένο ιμάντα!!!
Τα κρεββάτια επάνω κλειδωμένα σε όρθια θέση πλάκα στον τοίχο!
Τρέχω στον αρχιθαλαμηπόλο του δείχνω το εισιτήριο και πηγαίνουμε μαζί στην καμπίνα. Αυτός απλά, κοιτάζει την λίστα με τους επιβάτες και ανοίγοντάς μου με ένα ειδικό κλειδί το πάνω κρεββάτι, μου λέει "buona notte"...
Τακτοποίησα τα πράγματά μου στο ντουλάπι, έβαλα το δερμάτινο παντελόνι, καλού-κακού,ασφαλίζοντάς το για να μην ανοίγει και μ΄ενα μικρό "δεματικό"...και ανέβηκα σκαρφαλώνοντας από την σκάλα στο πάνω κρεββάτι...
...γρυλλίζοντας τις σχετικές κατάρες για την "ξυνή"...περί δύο μαύρων αυτή τη φορά!
Κατά τις 3.30' κατέβηκα για την τουαλέτα... Το πλοίο κουνούσε αρκετά...Όταν ξαναγύρισα δεν με πήρε αμέσως ο ύπνος προσπαθώντας να φανταστώ την θέση του πλοίου στο χάρτη, το βάθος που θα είχαν εκεί τα νερά και το πόσο πεινασμένοι μπορεί να ήτανε σε κείνη την περιοχή οι καρχαρίες...
Το πλοίο πήγαινε με φουλ τις μηχανές, ήμουνα στο κατάστρωμα μόνος και παρακολουθούσα τα μεγάλα κύματα... Έβλεπα τον βράχο από μακρυά... το πλοίο πήγαινε ακριβώς πάνω του...
Άρχισα να φωνάζω...δεν υπήρχε κανείς να μ΄ακούσει... Το τράνταγμα και ο θόρυβος ήταν εφιαλτικά! Το πλοίο άρχισε να βυθίζεται... Για κάποιον περίεργο λόγο βρέθηκα πάνω στο βράχο...έβγαλα το κινητό μου και πήρα στον OldMan αμέσως για να καθησυχάσει την οικογένειά μου πριν βουίξει ο κόσμος από τα ΜΜΕ για το φοβερό ναυάγιο που έβλεπα με οδύνη...
Ξύπνησα ιδρωμένος...Τα ροχαλιτά των δύο μαύρων είχαν συντονιστεί αρμονικά με τον αργόσυρτο θόρυβο της μηχανής του πλοίου και με βύθισαν σ΄έναν βαθύ ύπνο που με συνόδεψε μέχρι την Αφρική...
Ξύπνησα το πρωί κατά τις 6.30΄. Εκείνη την στιγμή ετοιμαζότανε να βγει από την καμπίνα ο δεύτερος μαύρος. Στο αναμμένο φως της καμπίνας, διέκρινα ότι ήταν 2-3 τόνους πιο ανοιχτός από τον πρώτο σε απόχρωση, με χαιρέτησε και βγήκε έξω. Ο άλλος κοιμότανε ακόμα. Είπα να πάω στο μπαρ να χτυπήσω ένα τελευταίο espresso lungo, γιατί στην κάθοδό μου προς το Νότο θα έπινα όλο καραβόζουμο...
Βγήκα έξω στο κατάστρωμα και είδα την πρώτη εικόνα Αφρικανικής γης με την Τύνιδα να φαντάζει μέσα στην αγκαλιά της!
Πήρα από το μπαρ τον καφέ μου και βγήκα έξω για να συνεχίσω να ρεμβάζω την Αφρικανική θέα.
Σε λίγα λεπτά όμως ...
...τα καυτερά και σκορδάτα ριγκατόνι αλλά καρετιέρα...
...οι μελιτζάνες (αντιπάστο) του ημίθεου και οι χθεσινοβραδυνές με την κολοκύθα...
...σε συνδυασμό με τον εσπρέσο...
...πυροδότησαν μία τορπίλη η οποία έπρεπε πάσει θυσία να βρεί τον στόχο της...
...ο οποίος ήταν το ...κέντρο μιάς οποιασδήποτε χέστρας!
Τρέχω πατητός στη καμπίνα, μπαίνω μέσα και τι να δω...
Τρεις Αλγερινοί φίλοι του μαύρου που βρίσκονταν στη τουαλέτα, κάθονταν στο κρεββάτι, πίνοντας βυσσινάδα συζητώντας και περίμεναν τη σειρά τους για να κάνουν ένα ντουζάκι, ώστε να φρεσκαριστούν για τη συνέχεια του ταξιδιού τους. Ο Αλγερινός που κάθονταν στο κρεββάτι μου, φώναζε στα γαλλικά στο συγκάτοικό μου που ήταν στο ντουζ να τελειώνει για να προλάβουν να κάνουν κι αυτοί! Εκείνη την ώρα μπαίνει και ο δεύτερος μαύρος που μου πιάνει μια πολύ εγκάρδια συζήτηση, μόλις με είδε με την δερμάτινη φόρμα, για το που πάω και τα λοιπά. Τέσσερις άνθρωποι στη μικροσκοπική καμπίνα και ένας στην τουαλέτα!
Η τορπίλη είχε απασφαλιστεί, είχε πυροδοτηθεί και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει πίσω...
Με το που βγαίνει ο μαύρος, μπαίνει σε χρόνο dt ο ένας από τους τρεις Αλγερινούς ενώ εγώ έπαιρνα πληροφορίες για τους δρόμους και το ταξίδι...
Απο τα μεγάφωνα μας ειδοποιούν να εγκαταλείψουμε την καμπίνα με τα πράγματά μας και να πάμε στο σαλόνι γιατί φτάναμε...
Πάω να ανοίξω την πόρτα της τουαλέτας τίποτα... την είχε κλειδώσει και ήδη ακουγόταν και το νερό από το ντουζ ενώ ο πρώτος και σκουρότερος συγκάτοικος, μου πρόσφερε ένα καθαρό ποτήρι με βυσινάδα. Τότε "καθάρισαν" οι 2 μαύροι. Τους εξηγώ ότι έπρεπε να μπώ αμέσως μέσα και πριν προλάβω να τους πω ότι αυτό που γινόταν δεν ήταν σωστό...
...ανοίγουν την πόρτα της τουαλέτας με το ζόρι και πετάνε τσίτσιδο τον Αλγερινό με τις σαπουνάδες, με χτυπάνε στην πλάτη ζητώντας μου συγγνώμη και μπαίνω την στιγμή της έκρηξης μέσα...
Μόλις ξαλάφρωσα και ανέβηκα επάνω στο σαλόνι με τα πράγματά μου, βρήκα τους 2 συγκατοίκους μου που ετοιμάζονταν πάλι να μου ζητήσουν συγγνώμη και τους κέρασα καφέ.
Ήταν ξηγημένα παιδιά και οι δύο τελικά. Ο πρώτος ήταν φοιτητής και ο δεύτερος εργάτης στη Νάπολη που πήγαινε σπίτι του στην Σους. Μέχρι να βγούμε από το καράβι, μου είχαν δώσει όλες τις πληροφορίες που ήθελα με φοβερές λεπτομέρειες για τους δρόμους και για ότι με απασχολούσε. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και χωρίσαμε.
Η είδηση είχε φτάσει ήδη στην Τύνιδα αλλά ήταν ακόμη συγκεχυμένη...
...μέχρι να βεβαιωθούν οι αρχές ότι ταξίδευε... φίλος του Dodok και ΟΧΙ ο ίδιος ο Dodok, 2 ταχύπλοα του λιμενικού μας "μαρκάρανε" στενά για αρκετά μίλια!
Κατέβηκα κάτω στο πάρκιν. Ένα ζευγάρι γερμανών ετοίμαζε τις δύο BMW. Πλησιάζω στην Άφρικα και λέω καλημέρα στην κοπέλα που ήταν παρκαρισμένη δίπλα μου. Μου ανταποδίδει κάτι που έμοιαζε με χαιρετισμό, αμίλητη ενώ ο σύντροφός της απαξίωσε να κοιτάξει προς το μέρος μου επί 5 λεπτά μέχρι να οδηγήσουμε τις μηχανές μας έξω...Ήταν απίστευτο στην κυριολεξία! Οι άνθρωποι ήταν κυριολεκτικά ...από άλλο έργο!
Παίρνω τη μηχανή μου και πηγαίνω στο τελωνείο που φημίζεται από τις εμπειρίες Ελλήνων και Ιταλών για την βραδύτητα και την πολύωρη καθυστέρηση που υφίστασαι...
Έρχεται ένας νεαρός τελωνειακός, με σκληρή φάτσα, ωραίος και σκληρός σαν σταρ του Ινδικού κινηματογράφου...Αφού πέρασα τον έλεγχο στοιχείων του διαβατηρίου, με πήρε από το χεράκι και με περνάει με τη μία 3 γκισέ ελέγχων. Με ρωτάει αν έχω GPS (φαινόταν μόνο η βάση εκείνη την ώρα) και του απαντώ πως έχω. Μου λέει πως η διαδικασία είναι χρονοβόρα (το τσεκάρισα την επόμενη μέρα) για λόγους ασφαλείας και τουριστικών συμφερόντων και άμα είχαν και οι άλλοι 2, το ζευγάρι των κρυόκωλων γερμανών, να του δίναμε 50 ευρώ και να "την κάναμε" αμέσως. Πάω στους 2 μαλάκες και τους εξηγώ πως έχουν τα πράγματα στα αγγλικά. Με το που με ακούνε, αρχίζουν κάτι περί δικαιωμάτων και ότι θα το δήλωναν κανονικά.
Ζυγίζοντας την κατάσταση και ακολουθώντας το ένστικτό μου, σε συνδυασμό με την εμπειρία μου στο επάγγελμα του αρχιτέκτονα μηχανικού (κανένα επάγγελμα δεν είναι ντροπή) που άσκησα σε παρακμιακές περιόδους της ζωής μου...
...οδηγήθηκα στην απόφαση να βγάλω 20 ευρώ και να "την κάνω" σε 3 λεπτά!
Τακτοποιώντας τα έγγραφά μου μετά την τελευταία σφραγίδα, άκουσα τον Ινδό σταρ να λέει στους Γερμανούς να βγάλουν τα GPS και να συμπληρώσουν ένα χαρτί...
...ο προϊστάμενος θα ερχόταν μετά τις 12.00΄να τους το υπογράψει!
Και ήτανε μόλις 8.15΄
Έφυγα από το λιμάνι πατητός, ήδη φουλαρισμένος και λαδωμένος στην αλυσίδα από το Παλέρμο για το Νότο...
...όσα χιλιόμετρα αντέξω! Είχα κέφια και όρεξη για χιλιόμετρα.
Ένοιωθα περίεργα με την "Africa" να ρολάρω στην Αφρική. Πήρα την μοναδική αουτοστράντα για Σούς...
Οι αγελάδες και τα πρόβατα βόσκανε δίπλα στην αουτοστράντα...Στη φωτό μιά γυναίκα βοσκός κυνηγάει μιά αγελάδα στο σημείο που τελειώνει η μπαριέρα και πάει να βγεί...
Οδηγώντας στην βαρετή αουτοστράντα...των αγελάδων και τινών ακόμη κοπαδιάρικων τετραπόδων...
...έφερνα στο νού μου εικόνες που είχα ζήσει πριν από λίγες ώρες μπαίνοντας στο λιμάνι La Goulet της Τύνιδας...
Γρήγορα έφτασα στη Sousse, απλά για ξεμούδιασμα...
...και για να δροσιστώ με μία δροσερή μπύρα σ΄ένα καφέ-μπαρ....μη τουριστικού χαρακτήρα...
Η αουτοστράντα τελείωνε στη Sousse και πήρα τον στενό επαρχιακό δρόμο (αλλά Ελληνικά) προς την πόλη Sfax.
Περίπου στα μισά του δρόμου, στα αριστερά μου, φάνηκε από μακρυά το εντυπωσιακό αρχαίο κολοσσαίο που διατηρείται σε καλύτερη κατάσταση από αυτό της Ρώμης...
Αυτό το στολίδι της αρχαίας Thysdrus, ήταν και το μοναδικό αρχαιολογικό ή πολιτιστικό αξιοθέατο για το οποίο ενδιαφερόμουν...θανατηφόρα και καταγούσταρα που το επισκεπτόμουν υπό αυτές τις συνθήκες.
Κάτι που θάθελα να διευκρινήσω, είναι ότι το ταξίδι μου δεν είχε καθόλου προσκυνηματικό χαρακτήρα σε πολιτιστικά, ιστορικά και θρησκευτικά αξιοθέατα.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο, παρά την γοητεία που μου ασκούν οι αρχαιολογικοί χώροι, αλλά πιστεύω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρει κανείς όταν κάνει ταξίδι...
...είναι να ξέρει ...ΓΙΑΤΙ το κάνει!
Να μην επιρρεάζεται από τα..."μενού" των ταξιδιωτικών γραφείων που πουλάνε ...πολιτιστικά αφρόλουτρα...
...να μην κάνει αχταρμά τις πραγματικές ανάγκες που επιρρεάζουν δεσποτικά το είναι του, όταν ξεκινάει ένα ταξίδι...
...και να έχει ξεκαθαρισμένο κανείς, ότι ένα αλήτικο ταξίδι-κωλοβαρέματος...μπορεί να είναι πολύ πιό σοβαρό από ένα μιζεράμπιλε-παραληρηματικό τουριστικό πακέτο "ταξιδιωτικο-πολιτιστικού πορνό"...
Όπως συμπλήρωσα και στην προειδοποίηση στην αρχή, το ταξίδι ΔΕΝ έχει σπόνσορες ούτε φιλανθρωπικό χαρακτήρα...
...για ένα κούτελο καθαρό ζούμε σ΄αυτό τον κόσμο...
.
.
.
...ορισμένοι δηλαδή!
Σταμάτησα εκστασιασμένος...
...και το επισκέφτηκα αφήνοντας τον εαυτό μου να ακούσει τις φωνές από τις κερκίδες...
...κάπου στον 2ο με 3ο αιώνα μΧ...
Συνέχισα τον δρόμο για την πόλη ΣΦΑΞ...
...το τι ΣΦΑΞΙΜΟ όμως κάνανε οι Τυνήσιοι ταβερνιάριδες καταμεσής του δρόμου στα αρνιά, δεν μπορείτε να φανταστείτε!
Κάθε χιλιόμετρο υπήρχε κιόσκι που μπροστά περίμεναν τα μελλοθάνατα αρνάκια. Ορισμένοι ήταν και ευαίσθητοι και τα βάζαν κάτω από ένα τραπέζι στη σκιά για να περιμένουν τη ...σειρά τους.
Μετά το σφάξιμο κρεμούσαν το τομάρι δίπλα να στεγνώνει και το αρνάκι τεμαχιζότανε κρεμασμένο και ψηνόταν στο μπάρμπεκιου παραπλεύρως...
Η όλη διαδικασία συνήθως γινόταν μετά μουσικής...
...με καλλιτεχνικές προτάσεις από τους τοπικούς σταρ!
Ο ορισμός του "εντόπιου, νωπού και παραγωγής του τσομπανοταβερνιάρη σφαγέα"...
Δεν έφαγα γιατί την επόμενη μέρα θα "έμπαινα" στη Σαχάρα και ο φόβος μιας δυσεντερίας με ευκοίλια με επακόλουθα αφυδάτωσης με συγκράτησε...
...παρά τις μεθυστικές μυρωδιές!
Σήμερα θα είχε θιβετιανή δίαιτα δηλαδή 2-3 φούχτες αμύγδαλα και 3-4 ξερά σύκα για κάθε γεύμα!
Ορισμένα πράγματα δεν τα παίζεις στην τύχη...
...και έτσι άφησα ανοιχτούς λογαριασμούς με τα αρνίσια παϊδάκια για το ανέβασμα μετά την έρημο προς τα ΒΔυτικά...
...και οι ΣΦΑΓΕΣ συνεχίζονται...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.....άρα καλά πάμε για τη ΣΦΑΞ!
Με μία γρήγορη βόλτα με τη μηχανή κατάλαβα ότι η Σφάξ ήταν πολύ αδιάφορη, ανιαρή και χωρίς τελικά κανένα ενδιαφέρον για μένα προσωπικά.
Το ίδιο όμως δεν ήταν το καφενεδάκι που διάλεξα για μία κρύα λεμονάδα...
...άνθρωποι απλοί, κάθονταν στο καφενείο συζητώντας απλά και ανθρώπινα...
...δεν υπήρχε καν τηλεόραση στο εσωτερικό...
...μόνο κουβέντες, γέλιο ή σιωπή...χωρίς την ...ηχορύπανση του Τράγκα, του Βαρεμένου(?) ή του Κακαουνάκη...
...και βρίσκονταν σε απόλυτη αρμονία με τον τόπο και το χρόνο...
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση