Ο πρόεδρος των τρωγλοδυτών μεσιτών ακινήτων μου εκφράζει την οδύνη και τον αποτροπιασμό του για την δεινή κατάσταση που έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία και μου μεταφέρει τα αισθήματα συμπαράστασης των τρωγλοδυτών Σενινί και Ματμάτα. Μου υπόσχεται δε, εις ένδειξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης, την δωρεάν παραχώρηση, της τρώγλης στο βάθος της εικόνας, στον πρώτο Έλληνα συνταξιούχο που θα επιλέξει το Σενινί για να βρεί μια καλύτερη ποιότητα ζωής...΄
...ήσυχη γειτονιά στο Σενινί...
...ξηρό κλίμα...
...θέα...
...μεγάλη υπεραξία τα προσεχή χρόνια...
Κάθησα σ΄ένα καφενείο για έναν εσπρέσσο. Εκεί συνάντησα το ζευγάρι γερμανών που είχα δει τις μηχανές τους (ΚΤΜ και BMW) στη Μεντενίν. Με φώναξαν κατ΄ευθείαν στο τραπέζι τους. Ζεστοί και φιλικοί. Τους είπα τα σχέδιά μου για την έρημο και μου είπαν ότι ακριβώς αυτό επρόκειτο να κάνουν και οι ίδιοι. Απλά ήρθαν να δούνε τα κσουρ στο Σενινί και θα την κάνανε για Κσαρ Γκιλάν από την Μεντενίν όπου είχαν αφήσει και τα πράγματά τους στο ξενοδοχείο. Μου πρότειναν να πάρω κι εγώ τα δικά μου από το ξενοδοχείο μου και να βρεθούμε σε μιάμιση ώρα στη Μεντενίν στο ξενοδοχείο τους και να φύγουμε φορτωμένοι σιγά-σιγά στην έρημο από διαδρομή (με σκληρή πίστα, για να μην ξελιγοθούν οι μηχανές από το ζόρι σε μαλακή άμμο) που είχε στο GPS ο γερμανός και την είχε κάνει φίλος του το Πάσχα. Μου είπαν ότι ταξίδευαν μία ξενοδοχείο-μία σκηνάκι και σε περίπτωση κάποιας βλάβης είχαν τη σκηνή για διανυκτέρευση και σκιά...Ήταν τόσο υπέροχα παιδιά, τόσο σίγουροι γι΄αυτό που κάνανε, αγαπούσανε τόσο πολύ αυτό τον τρόπο ταξιδιού και για μένα ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου τύχει. Χωρίσαμε σε μία διασταύρωση και την έκανα για την Ταταουίν. Έτσι γλύτωνα την αγγαρία να γυρίζω πίσω στο ξενοδοχείο από την όαση του Κσαρ Γκιλάν και να ξαναφύγω για να συνεχίσω το ταξίδι μου.
Έφτασα στο ξενοδοχείο πήρα τα πράγματά μου, αποχαιρέτησα τον Ζοζέφ δίνοντάς του το e-mail μου και έφυγα καρφί για την Μεντενίν. Οι γερμανοί ήταν έτοιμοι και ήδη τσιμπούσανε κάτι απέναντι από το ξενοδοχείο σ΄ένα ημιυπαίθριο κουτούκι και με κάλεσαν να φάω κι εγώ για να έχουμε δυνάμεις ...Ξέχασα τις θιβετιανές δίαιτες και την έπεσα στα κοκκινιστά αρνιά με γιαχνί πατάτες, τις φρέσκες ντομάτες, τα Τυνησιακά γλυκά με πολύ κακές προθέσεις...
Η προηγούμενη φωτό είχε τα χάλια της...
...και πάλι το εξαιρετικό ζευγάρι των γερμανών.
Απεχθανόμουν πάντα την ..."κανονική" ζωή...
...αυτή που ορίζεται στις συντεταγμένες, περί ποιότητας ζωής και αξιών, των εκπομπών της Μενεγάκη και των "επιστημόνων" και καθοδηγητών της κοινωνίας, με την αυτοπεποίθηση των εκφραστών του νέου κατεστημένου...
Πολλές φορές οι σκέψεις μου εκτοξεύονταν στον ουρανό σαν σκάγια και με προβλημάτιζαν...αν τελικά είμαι τρελλός! Τι ζητούσα μόνος, οικογενειάρχης άνθρωπος, σ΄ένα ταξίδι στην έρημο? Τι ζητούσα σ΄ένα άθλιο ξενοδοχείο σαν το χθεσινοβραδυνό? Από την άλλη με τρόμαζε η σκέψη του ..."καθώς πρέπει" εκπροσώπου του μέσου όρου που το μόνο που ξέρει είναι να παριστάνει ...αυτό που ΔΕΝ είναι και να ξέρει να κρύβει καλά τα ...σκατά του...
Όμως...κανένας τρελλός ...δεν ξέρει ότι είναι τρελλός...
Την απάντηση στα ...παραπάνω μου την έδωσαν ο Πάουλ και η Ρικάρντα...
...αυτοί οι κυνηγοί της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ζωής, των αυθεντικών εμπειριών, των ανθρώπινων καταστάσεων, που με κοινό μπούσουλα κάναμε τα ίδια πράγματα, είχαμε τις ίδιες αναζητήσεις και προβληματισμούς και γελάσαμε με την καρδιά μας όταν μου διηγήθηκαν την εμπειρία τους από το ξενοδοχείο τους στη Μεντενίν που η μόνη διαφορά ήταν ή ελαφρά πιό ακριβή τιμή του...
Συμφωνήσαμε ότι άμα γυρίζαμε πίσω τον χρόνο ...πάλι τα ίδια ξενοδοχεία θα διαλέγαμε!
Συμφωνήσαμε ότι θα πληρώναμε και "αέρα" για να μη αλλάζαμε την χθεσινοβραδυνή εμπειρία μας, με μία Σουίτα στο "Μαμούνια" του Μαρακές και ένα ολοκαίνουργιο Land Cruiser προετοιμασμένο αλλά "Paris-Dakar" να μας περιμένει υπομονετικά να ξυπνήσουμε για να πάμε σε Safari decafeine'...Όταν κατάλαβα ότι ...όντως ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ αλλά ΔΕΝ επέλεξαν την καρτέλα Νο2 για τρόπο διακοπών...
...ήταν σαν να έπαιρνα αποτελέσματα από ψυχιατρικές εξετάσεις και να έβγαιναν όλες αρνητικές!
Είχαμε μπροστά μας την απεραντοσύνη της ερήμου και είμασταν έτοιμοι-τρεις ενωμένες ψυχές σαν γροθιά- να την απολαύσουμε...
Σε λίγα χιλιόμετρα στην αρχή, υπήρχαν μερικοί λόφοι με μαζεμένη αρκετή άμμο που δυσκόλεψαν τρομερά τις βαρυφορτωμένες μηχανές πλην του ΚΤΜ να τους περάσουμε...
Σε λίγα χιλιόμετρα η "πίστα" ξαναέγινε σκληρή...
Για μεγάλες ταχύτητες...πάντα με τον κίνδυνο όμως να βρεθείς σε κανένα 20μετρο μαζεμένης άμμου και να σαβουριαστείς για τα καλά!
Με τις φορτωμένες μηχανές πηγαίναμε συντηρητικά και στα επικίνδυνα σημεία, όταν κολλούσε η μηχανή στην άμμο, ένοιωθα την βαλιτσοφορούσα Άφρικα να λικνίζει το πλαίσιό της σαν ...αχλαδόκορμη λικνιζόμενη χορεύτρια του beli dance!
Κάποια στιγμή βρίκαμε ίχνη του δρόμου που έπρεπε να ακολουθήσουμε...
...το GPS του Πάουλ έδειχνε ότι πάμε μιά χαρά...
.
.
.
...ενώ εγώ απέφυγα να αναφέρω τόση ώρα ότι ξέχασα να βάλω ...τον χάρτη της Τυνησίας στο δικό μου GPS!!! Έδειχνε απλά το περίγραμμα της Τυνησίας, την θέση της Τύνιδας και του στίγματος ...του ανεκδιήγητου Uriah Heep στο...χάος!
Τουλάχιστον είχα το στίγμα της διαδρομής που διάνυα ώστε αν χανόμουνα μόνος να ξαναγυρίσω από τον ίδιο δρόμο ...απλά και κατανοητά πράγματα δηλαδή....
QUΙΖ:
Ποιόν δρόμο επιλέγεις χωρίς GPS στην προκειμένη περίπτωση?
Μετά από 75 περίπου χιλιόμετρα φτάσαμε κοντά στον δρόμο του πετρελαϊκού αγωγού που ξεκινούσε από τον δρόμο Ντούζ-Ματμάτα και οδηγούσε στο Κσαρ Γκιλάν εκεί άρχισε το τοπίο να γίνεται πιό αμμώδες...γιατί παρακάτω θα μιλάμε για αμμοθάλασσες!
Σημείωση: Προσέξτε τα βαριά σύννεφα πάνω από την έρημο!!!
Ο δρόμος του αγωγού προς το Κσαρ Γκιλάν είχε πρόσφατα ασφαλτοστρωθεί και πήγαμε με τα παιδιά μια βόλτα στην όαση "καρφωτοί" με χίλια στην ατέλειωτη ευθεία προσέχοντας μόνο μην τρακάρουμε με καμιά καμήλα!
Ήταν νωρίς το απόγευμα και δεν είχε καθόλου περαστικούς στην όαση. Κάναμε μία βόλτα αλλά ο Πάουλ και η Ρικάρντα θα συνέχιζαν για την Ντουζ και είπαμε, πριν φύγει η μέρα, να πάμε μαζί μέχρι το πηγάδι του Μπιρ Σολταν, να πιουμε ένα καφέ στο Καφέ Μπιρ Σολτάν και να δώσουμε φρη-ραντεβού για την επομένη το βράδυ στη Νεφτά ώστε να πάμε παρέα και μέχρι τα σύνορα της Αλγερίας. Βάλαμε βενζίνη στο βενζινάδικο στην όαση του Κσαρ Γκιλάν (φωτό λίγο αργότερα) και ξεκινήσαμε. Στο καφέ Μπιρ Σολτάν όλως περιέργως έλειπε ο καφετζής και ένας στρατιωτικός(!) που περιφερότανε απ΄έξω, μας είπε ότι θα γυρνούσε σε κανένα μισάωρο...
Έτσι ήπιαμε τον καφέ μας σ΄ένα καφέ παρακάτω προς την διαταύρωση για Ντουζ και αποχαιρετηθήκαμε...
Αυτοί ετοιμάστηκαν για το ταξίδι στην όαση της Ντουζ κι εγώ δεν άφηνα με ΤΙΠΟΤΑ μία διανυκτέρευση στην όαση-παράδεισο του Κσαρ Γκιλάν...
Για όλους μας η λέξη "κούραση" φαινόταν άγνωστη και τα χιλιόμετρα τα θεωρούσαμε ...
...κάτι σαν μπατιρόσπορα....
Ξεκίνησα πάλι προς τα πίσω. Θα ξαναέκανα γύρω στα 80 χλμ άσφαλτο για την όαση αλλά δεν είχαμε συναίσθηση των χιλιομέτρων... ούτε εγώ και όπως αποδείχθηκε ούτε οι σιδηρόκωλοι Γερμανοί...
Έβλεπα τον ίσιο δρόμο μπροστά μου να ξετυλίγεται, χωρίς να διασταυρώνομαι με κανένα αυτοκίνητο, μόνος στην απόλυτη ερημιά και σκεπτόμουνα πάλι την συνάντησή μου με τους Γερμανούς... Ήταν απίστευτο το πως συναντηθήκαμε, η απερίγραπτη χημεία που είχαμε, η θετική ενέργεια που εξέπεμπαν και ολα σήμερα φάνηκαν να γίνονται τόσο απλά...
Οι εικόνες και οι απίθανες εμπειρίες από το ταξίδι άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου...
...ήταν τόσες πολλές...
Ξαφνικά μούρθε στο μυαλό μία τόσο απίστευτη όσο και αστεία σκηνή, το πρωί που πάτησα το πόδι μου στην Αφρική. Με το που βγαίνω από το καράβι μπαίνω στο τελωνείο κάτω από ένα υπόστεγο, σταματάω και βγάζω το κράνος. Εκείνη την στιγμή ακούγεται το χαρακτηριστικό πιανάκι της εισαγωγής και η φωνή της Gloria Gaynor να τραγουδάει το..."I will survive"!!!
Κάποια φάρσα λέω θα είναι...δεν είναι δυνατόν! Σε 12-15 δευτερόλεπτα σταματάει. Σε 2 λεπτά πάλι το ίδιο ...πιανάκι και η χαρακτηριστική εισαγωγή..."Ι will survive"! Απίστευτο! Τέτοιο συμβολικός τίτλος μπαίνοντας στην Αφρική...πλάκα μΕ κάνουνε? Σταμάτησε πάλι στα 10-15 δευτερόλεπτα... Την τρίτη φορά "την έπιασα τη δουλειά"... Ήταν το κινητό ενός μετανάστη Τυνήσιου από τον παραδιπλανό διάδρομο που του αραδιάσαν οι τελωνιακοί τα πράγματα για έλεγχο και κάθε φορά που τον καλούσαν στο κινητό ακουγόταν το "I will survive" στη διαπασών...Προφανώς αυτός το είχε βάλει στο κινητό για να ...."επιζήσει" στην ...Ευρώπη ...
Μου έρχονταν στο μυαλό διάφορα άλλα τέτοια απίθανα πράγματα...
...άρχισα να γελάω μόνος, να τραγουδάω το "i will survive"...
...προσπαθούσα να μιμιθώ τον συγκλονιστικό ήχο της...κλανιάς του δευτέρου ορόφου, χθες στο ξενοδοχείο...
...μιλούσα μόνος στα αραβικά...
...οδηγώντας χαλαρά στην συγκλονιστική ευθεία μέσα στην έρημο...
...νοιώθοντας την ευτυχία να με πλημμυρίζει...
Μου έκανε εντύπωση φθάνοντας, η πολύ βαριά συνεφιά που σκέπαζε την όαση!
Είχε όμως όλη τη μέρα άπνοια και δεν ταλαιπωρήθηκα καθόλου από τον αέρα που σηκώνει την απίθανα ψιλή άμμο...που μπάνει στην κυριολεξία παντού!
Μπήκα στην έρημη παραδεισένια όαση...με μιά γλυκιά κούραση και ένα αίσθημα ευφορίας που πλημμύριζε το "είναι" μου...
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση