Τσάι στη Σαχάρα...και τινες ακόμη μοναχικές περιπλανήσεις

[Uriah Heep]

Μέχρι το μεσημέρι γύρω στις 12 έκανα βόλτες γύρω από την όαση πατώντας σε ροδιές τζήπ που υπήρχαν παντού λόγω της άπνοιας, σε αποστάσεις μέχρι και 20 χιλιομέτρων από την όαση μέσα στην αχανή Grand Erg Oriental....
Η αίσθηση με την κενή αποσκευών Άφρικα ήταν εξαιρετική. Είναι όμως βέβαιο κατά την ταπεινή μου άποψη ότι ειδικά σ΄αυτή την αμμώδη σαν ΠΟΥΔΡΑ έρημο, για να κάνεις πραγματικό παιχνίδι χρειαζόταν κάτι πολύ-πολύ πιό ελαφρύ, σε αντίθεση με τις σκληρές πίστες που η συμπεριφορά των mega on-off στυλ Άφρικα, ΚΤΜ 950 ήταν ικανοποιητική.
Πάνω στις ροδιές των τζηπ, κρατώντας σταθερή ροπή, τα πράγματα φαίνονταν εύκολα...
...εκτός αποτυπωμάτων όμως ο κίνδυνος ήταν αναμενόμενος για τούμπα.
Γύρισα για κανένα τρίωρο όλη τη γύρω περιοχή...τάπαμε και με τις συμπαθέστατες καμήλες που είναι γεμάτη η περιοχή...
...και ξαναγύρισα πίσω στην όαση πάλι κοντά στις καμήλες....

[Uriah Heep]

Αυτό είναι ένα από τα 2 μεγάλα βενζινάδικα του Κσαρ Γκιλάν ...
Άμα τα καρμπυρατέρ δεν θυμίζουν στόμα καρχαρία να "κατεβάζουν" τα πάντα...
...βάλτε κανα 2-3 φίλτρα για να είστε σίγουροι!

Μη γελάτε...θα δείτε παρακάτω πως είναι τα κλασσικά επαρχιακά πρατήρια...

[Uriah Heep]

Πήρα τις αποσκευές μου και ξεκίνησα για τη Tamezret. Θα ανέβαινα τον δρόμο του αγωγού πετρελαίου γύρω στα 80 χλμ και θα έστριβα προς Ματμάτα δεξιά.
Στο δρόμο μου πάνω ήταν και το θρυλικό καφέ Μπιρ Σολτάν που την προηγούμενη μέρα πήγαμε με τους γερμανούς αλλά έλειπε ....ο καφετζής!

[Uriah Heep]

Άλλο ένα τσάι στη Σαχάρα!

....σαν πασάς!

[Uriah Heep]

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους φίλους από το moto.gr!

Σε πλεονεκτική θέση, στον πιό περιζήτητο τοίχο του καφέ "Bir Soltane"...

[Uriah Heep]

Από δω πέρασαν ...όλοι!

[Uriah Heep]

Ένας καφές ή τσάι στο θρυλικό καφέ Μπιρ Σολτάν...το άντρο των απανταχού adventurers...

...απλά επιβάλλεται!

[Uriah Heep]

Όπως είπα και προηγουμένως την έκανα για Tamezret...

...o ίδιος τρόπος ζωής τους τελευταίους 10 αιώνες στη μικρή πόλη που "βλέπει" τις πεδιάδες της Nefzaoua και είναι χτισμένη από την τοπική πέτρα...

[Uriah Heep]

Η απόλυτη ηρεμία...

[Uriah Heep]

Ήπια έναν καραβίσιο και την έκανα πίσω για την Ντουζ, γύρω στα 100 χλμ.
Ο δρόμος ήταν τελείως έρημος και συναντούσα σπάνια κάποιο τουριστικό λεωφορείο. Σε μιά ευθεία στη μέση του πουθενά νοιώθω κάτι σαν σκορτσάρισμα...
...ο αέρας λέω ...αλλά πως το ειπα εγώ ξέρω...
σε 3 λεπτά ο κινητήρας κάνει 2-3 διακοπές και σταματάω γονατίζοντας με το θόρυβο του μπλοκαρισμένου πίσω ελαστικού να στριγγλίζει...
Βλέπω το κοντέρ ότι είχε γύρω στα 200 χλμ από το τελευταίο φουλάρισμα στο Κσαρ Γκιλάν. Δεν είναι δυνατόν να είναι βενζίνη!
Πάγωσα! Πρέπει να ήμουν κοντά στην Ντουζ 20-30 χλμ δεν θυμάμαι...
Άρχισα να ουρλιάζω μεσ΄το κράνος....Το μυαλό μου πήγε στα ηλεκτρικά με τη διακοπή του κινητήρα...
Γυρίζω τη ρεζέρβα.
Μιά μιζιά...
Δύο μιζιές ...
Τρεις μιζιές....
Τέσσερις και ακούστηκε το βελούδινο γουργουριτό της "βασίλισσας"...
Πήγα σιγά-σιγά στο πρώτο βενζινάδικο και διαπίστωσα, όντως, ότι ήμουνα στη ρεζέρβα!
Η κατανάλωση είχε εκτιναχθεί σε ασύληπτα για τη "βασίλισσα" νούμερα λόγω της καταπόνησής της στην έρημο!
Μου τόχαν πεί και τόχα ξεχάσει. Μέχρι και 50% αύξηση στην κατανάλωση έχει η άμμος!

Ορίστε κι ένα κανονικό βενζινάδικο από τα πολλά που φαίνονται στη σειρά στο δρόμο, στο οποίο και φουλάρισα!
Αποτελείται από ένα βαρέλι, μία αντλία για να γεμίζει το μπετόνι που βρίσκεται πάνω και μία κανάτα για το σερβίρισμα....

[Uriah Heep]

Και ένα παραλειπόμενο...

Όταν έπινα το τσάι μου στο ... prive' καφέ Μπιρ Σολτάν, λόγω του ότι ήμουνα ο μοναδικός πελάτης, ζήτησα απο τα 2 παιδιά του μαγαζιού να μου δώσουν αν είχαν κάποιο αυτοκόλλητο ή δικό τους ή της περιοχής γενικά. Δεν είχαν τίποτα. Τους έδειξα το μοναδικό κολλημένο σε τοίχο μέσα στο χώρο που έψηνε τα τσάγια και τους καφέδες...
Δεν βρήσκανε τίποτα. Για να με ευχαριστήσουν μου προσφέρανε από φιρμες μοτο, μότο κλαμπ κλπ.
Τους εξήγησα ότι ΔΕΝ με ενδιέφεραν τέτοια και φεύγοντας τους πέταξα το πειραγματάκι, ότι εμείς ερχόμαστε από όλα τα μέρη του κόσμου και τους έχουμε αφήσει 3.500 αυτοκόλλητα και αυτοί δεν έχουν να μας χαρίσουν ΕΝΑ!
Χαιρετηθήκαμε και βγήκα έξω για να βάλω φουλάρια, κράνος κλπ. Την στιγμή που με ρελαντί έκανα όπισθεν για να κάνω μανούβρα και να φύγω...

...βγαίνει τρέχοντας το ένα απο τα δύο παληκάρια, που πουλούσε τα διάφορα σουβενίρ και δείχνοντάς μου το παμπάλαιο αυτοκόλλητο που ξεκόλλησε(!) προσεχτικά από τον τοίχο...
...με σταματάει και μου το κολλάει με ...γόμα στη ζελατίνα της "βασίλισσας"...

Αυτό το αυτοκόλλητο θα βλέπετε στο εξής από τα "τραβηγμένα" πάνω στη μηχανή πλάνα...

Μπαίνοντας στην όαση της Ντουζ...

[Uriah Heep]

Η Ντουζ αποκαλείται και Πύλη της Σαχάρας γιατί η έρημος αρχίζει, ακριβώς, από εκεί που είναι χτισμένα τα τελευταία ξενοδοχεία και διάφορα κτίρια. Είναι το ορμητήριο των 4Χ4...Υπάρχει και κανονική πύλη της Σαχάρας, καμια 10αριά χλμ μέσα στην έρημο, που υπενθυμίζει ότι...κάπου εκεί τελειώνουν τα κόλπα ...στα άτακτα παιδιά....
Εκει είναι το ΒΑ άκρο του Grand Erg Oriental και με μία μικρή βόλτα μέσα στην έρημο, διαπίστωσα για ακόμα μία φορά το πόσο συμπαθητικά ζώα και πόσο φιλικά μου φέρθηκαν οι καμήλες. Όταν από το βάρος της φορτωμένης μηχανής ζορίστηκα κανά δυό φορές να ξεκολλήσω από την αμμώδη (αλλά πιο πατημένη απο τις καγκουριές των τζηπ και quad) έρημο...
...ήταν δίπλα μου έτοιμες να με βοηθήσουν...

[Uriah Heep]

Αποχαιρέτησα τις καμήλες στη Ντουζ και την έκανα για Κεμπιλί...

[Uriah Heep]

Ήτανε απόγευμα και έκανε πάρα πολύ ζέστη... Σταμάτησα για να ξεμουδιάσω στη μεδίνα...

[Uriah Heep]

Ερημιά, κουφόβραση και μερικά σύνεφα ακόμα στον ουρανό...Τέτοια τύχη από πλευράς καιρού, έλλειψης ανέμων, σκόνης κλπ σ΄αυτό το μέρος του πλανήτη...δύσκολα να συναντήσει κανείς...