Το παρακάτω συμβάν έλαβε χώρα, για τους γνώστες της Πάτρας, στην Κωνσταντινουπόλεως, λίγα μέτρα πριν το σπάσιμο (δεξιά) που κάνει ο δρόμος και συνεχίζει ως Μαιζώνος. Για την ιστορία, ο δρόμος έχει 2 λωρίδες και είναι μονόδρομος. Καμιά 50αριά μέτρα πριν το φανάρι είμαι δίπλα δίπλα με μια μαύρη 156 (εγώ αριστρά, αυτή δεξιά). Μέσα στο αμάξι ο μπαμπάς, η μαμά και το παιδί. Κινούμαι ελαφρώς γρηγορότερα απο την 156, και την προσπερνάω με καμιά +10χλμ. Ωστόσο σε εκείνο το σημείο (50μ από τη διασταύρωση) αντιλαμβάνομαι ότι πάνω στη διασταύρωση ένα φορτηγό σχετικά μικρό με αφετηρία το φανάρι, κάνει όπισθεν στο δεξί ρεύμα. Κατεβάζω μία και γκαζώνω, να περάσω μπροστά από την 156, για να μην κάνει αριστερά και δεν με δει (έχω την υποψία ότι ήμουν στη “νεκρή γωνία” των καθρεπτών του). Τέσπα, γκαζώνω και περνάω... Στα περίπου 15μ από το φανάρι και με καμιά 50άρα χλμ στο κοντέρ ανάβει πορτοκαλί. Φρενάρω αν και αυτό σηκώνει κουβέντα. Παρόλο που ο ΚΟΚ υπολογίζει με τον τύπο του τετραγώνου ότι χρειάζονται περίπου 5*5=25 μέτρα για πλήρη ακινητοποίηση αυτοκινήτου (άρα λιγότερα για τη μηχανή) από τα 50χλμ/ώρα επέλεξα να φρενάρω αντί να περάσω με πορτοκαλί, διότι οι “από δεξιά” που περίμεναν να ανάψει το πράσινο, δεν με έβλεπαν λόγω του φορτηγού που έκανε πίσω. Κι επειδή αυτό το φανάρι διαρκεί λίγο, οι πιο πολλοί είναι ανυπόμονοι να ξεκινήσουν ένα δευτερόλεπτο πριν ανάψει το πράσινο. Οπότε αποφάσισα να φρενάρω. Σταματάω όπως ερχόμουν, στη μέση του ελεύθερου αριστερού ρεύματος (να υπενθυμίσω το φορτηγό που έχει σταματήσει και κλείνει όλο το δεξί ρεύμα) και κοιτάω το φανάρι. Εντελώς από ένστικτο, μετά από 1-2 δευτερόλεπτα κοιτάω τον δεξί μου καθρέπτη. Και τι να δώ! Το μαύρο καπώ της 156! Ο τύπος δεν φρέναρε έγκαιρα (δεν ξέρω το λόγο) και για να σταματήσει, έχωσε τη μούρη του αυτοκινήτου ανάμεσα στη μηχανή και το φορτηγό, ευτυχώς χωρίς να ακουμπήσει κανένα από τα δύο. Γυρνάω, τον κοιτάω, του δείχνω το φανάρι και λέω “Κόκκινο...”. Ανάβει πράσινο, βάζω πρώτη και φεύγω.
Για το συμβάν έχω να πω τα εξής:
1) Μπορεί κάποιος να πει ότι φρενάρισα πολύ γρήγορα και το αμάξι δεν πρόλαβε να σταματήσει. Έστω αν και δεν το δέχομαι. Αλλάααα..... Ρε μαλάκα οδηγέ! Βλέπεις ένα φορτηγό να σου κλείνει το ρεύμα, έχεις την οικογένεια μέσα, αλλάζεις λωρίδα, έχεις κάτι μπροστά σου και δεν μετριάζεις ταχύτητα πλησιάζοντας στη διασταύρωση; Και στην τελική πλακώνεσαι στα (επικίνδυνα) απότομα φρένα; Πόσο “χαλαρός” θα ήταν αν στη θέση μου ήταν ένα τριαξονικό με κοντέινερ πανω;;; Και πού θα έχωνε τη μούρη της 156;;;
2) Γνωρίζω τη συμβουλή να σταματάμε στην άκρη του ρεύματος, δίπλα στο πεζοδρόμιο. Αλλά ρε παιδιά, εκείνη τη στιγμή δεν το σκέφτηκα ενστικτωδώς. Ειλικρινά. Και πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζουμε όλα αυτά τα μικρά κολπάκια που ξέρουμε ή μας έχουν πει οι άλλοι κατα καιρούς, συνέχεια , ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν ασφαλής. Το παραδέχομαι ρε παιδιά, δεν το σκέφτηκα και ήμουν τυχερός που ο τυπάς δεν με χτύπησε να με στείλει απέναντι στα παρκαρισμένα. Αλλά, θα είμαι πάντα τόσο τυχερός;;;
Κάθε σκέψη, σχόλιο και παρατήρηση, δεκτά...
Thnx for listening…
Απάντηση με παράθεση
να οδηγείς. Δεν κάνει το αμάξι τον οδηγό. 
