Χίος...

[Cpt. Haddock]

Εδώ θα διακόψουμε πιθανόν για σήμερα

(γράφω ταξιδιωτικό, απαντάω σε πμ, απαντάω στο μοτο, γράφω και μια διαδικασία για την τράπεζα :rotflmao: )

Απλα να αναφέρω....

Απο το Εμπορειός, κινηθήκαμε προς την παραλία της Κώμης...

Εκεί πλεον...στο Μάνο κι εμένα, ήρθαν όλα στο μυαλό μας ξανά...

Στα επόμενα ποστς θα υπάρχει αρκετή δόση αναμνήσεων. Ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη απο τους υπολοίπους της παρέας που θα μονοπωλήσω για λίγο το ταξιδιωτικό, ελπίζω να καταλαβαίνετε.

[Cpt. Haddock]

Σύνδεση με προηγούμενα... :wacko:

Ξεκινώντας απο Λιθί και αφου περιπλανηθήκαμε επί ματαίω ψάχνωντας το χωματόδρομο, τελικά καταλήξαμε στο Πυργί, ήπιαμε καφέ και, χωμάτινα, κατεβήκαμε στα Μαύρα βόλια.

Μπάνιο, φαγάκι στο Εμπορειός και μετά αναχώρηση για Κώμη, όπου και θα μέναμε το βράδυ.

.................................................................................................... ............................................

Ο δρόμος γνωστός, ΠΟΛΥ γνωστός. Βγήκαμε απο το χωριό, δεξιά προς Κώμη/Καλαμωτή. Ανηφόρα, στροφή και...

Η κοιλαδα της Καλαμωτής και η παραλία μπροστά μας.
Ασυναίσθητα, κλείνω το γκάζι, σχεδόν σταματάω. Ο Μάνος έρχεται δίπλα, με κοιτάει...

Ναι, εκεί είναι όλα, όπως τα αφήσαμε, όπως τότε. Δεξιά ο προφήτης Ηλίας με το φυλάκιο-παρατηρητήριο, απέναντι τα χαρακώματα που βγάζουν προς Καταρράκτη-Αγ. Φωτιά. Αριστερα ο Αγρελωπός - σκαμένος με το χέρι κι αυτός και ο Ταύρος, το ύψωμα που μας έκοβε τον ήλιο το απόγεμα. Και κάπου εκει, "λοξώς αριστερά" το στρατόπεδο, το "σπίτι μας" για 12 μήνες σχεδόν. Οδηγούμε μηχανικά και κοιτάμε συνεχώς γύρω μας, ΟΛΑ μας φαίνονται γνώριμα, ακόμα και οι παραμικρές λεπτομέρειες.
Το παρεκκλησι με τη θέση μάχης για Π.Α.Ο των 105, οι διαδρομές των ναρκοπεδίων, τα δρομολόγια επάνδρωσης στα βουνά. Οι χώροι συγκέντρωσης και διασποράς.
Μια περίεργη αίσθηση, μια νοσταλγία, ανακατεμένη με πικρία, με χαρά και συγκίνηση. Δε μιλάμε. Κι ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα.

Είχαν αλλάξει και πολλά βέβαια. Η παραλία χτισμένη απο άκρη σε άκρη (το καλύτερο αμυντικό σχέδιο, έβγαζε άχρηστη όλη την εκπαίδευση που κάναμε για την απόκρουση του προγεφυρώματος ).

Στρίβουμε δεξιά προς την παραλία, πεζοδρομημένος ο κεντρικός δρόμος, πολλά μαγαζιά πλεον, ξαπλώστρες (!) στην άμμο... Που τότε...

Αράζουμε, κάνουμε ένα μίνι συμβούλιο για το που θα μείνουμε και κλείνουμε 3 δωμάτια εκεί κοντά. Ο Μάνος κι εγω είμαστε αλλού - τελείως.

Τα παιδιά αράζουν να πιουν ενα καφέ, εμείς κοιτάμε προς τα πάνω, προς το χωριό...

- Πάμε;
- Φύγαμε

[Cpt. Haddock]

Προφήτης Ηλίας...

[Cpt. Haddock]

Κάθε μέτρο του δρόμου να ξεδιπλώνει αναμνησεις...

Στρατιωτικές και μη... Απο εδώ περνάγαμε για να πάμε για εκπαίδευση, απο εδώ περνάγαμε όμως για να πάμε στην παραλία για μπάνιο... Δεξιά ένα σταχοχώραφο που αράζαμε τα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, αριστερά το ρέμα, που το είχαμε διασχίσει τόσες φορές.

Το εσάκι...και μπαίναμε στο χωριό. Το κτίριο της λέσχης αξιωματικών, άδειο, κλειστό. Η ταβέρνα/καφετερια/μπαρ/ψιλικατζίδικο/πιτσαρία "Μινόρε" (sic), με τον καλύτερο καγιανά του χωριού. Το σχολείο...

(του οποίου τις μαθήτριες για κάποιο λόγο δε βλέπαμε ποτέ όταν βγαιναμε :rotflmao: )

"Η πλατεία ήταν γεμάτη με φαντάρους...." θα τραγουδαγε ο Σαββόπουλος, μόνο που τώρα ήταν άδεια...

Φτάναμε στο στρατόπεδο.

Ξέραμε οτι είχε κλείσει εδω και κάποια χρόνια.

Τίποτα όμως δεν μας είχε προετοιμάσει για αυτό που θα αντικρύζαμε...

Η πύλη ανοιχτή, η μπάρα ανύπαρκτη και δέντρα, χορτάρια παντού. Η φύση παίρνει πίσω αυτό που της ανήκει.

Παρκάρουμε τις μηχανές στην πύλη. Τελείως ασυναίσθητα δε μπήκαμε μέσα...

[Cpt. Haddock]

Φυλάκιο πύλης και σκοπιά...

Θυμάμαι το περιστατικό με το παιδί που πυροβολήθηκε κατα λάθος απο το M1911 του ΑλφαΜιτη και πέθανε σχεδόν στα χέρια μου - λίγες μέρες πριν απολυθούμε...

Δε θα ξεχάσω τα αίματα στα χέρια μου και την ανάσα του παιδιού που έβγαινε βεβιασμενα, ακανόνιστα, λιγο πριν το ρόγχο... και το τέλος...

[Cpt. Haddock]

Περπατάγαμε αμίλητοι...

Η φύση λες και συνομωτούσε, μια ησυχία απόλυτη - και κάπου σα να ερχόταν στο πίσω μέρος του μυαλού οι ήχοι του τότε... παραγγέλματα, εγερτήρια, αναφορές, φωνές, μπινελίκια, όπλα να οπλίζουν, "αλτ τις ει", οι αρβύλες να βαράνε προσοχές...

[Cpt. Haddock]

Εδώ ήταν ο πρώτος λόχος...

[Cpt. Haddock]

Δεν ξέρω παίδες... μπορεί να σας ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, μπορεί και γελοία για κάποιους...

Εγώ ξέρω οτι σέρναμε τα βήματά μας αμίλητοι κοιτάζοντας συνεχώς και φέρνοντας στο μυαλό μας εκείνες τις μέρες.
Δεν νοσταλγούσαμε το στρατό, ούτε τη θητεία. Τις εποχές ίσως, την αφέλεια και την άνεση να γυροβολάμε αμέριμνοι (η θητεία μπροστά στη ζωή είναι παιχνιδάκι).


Στην ορκομωσία, στην Κόρινθο, είχε έρθει κι ο Πατέρας μου. Τον είδα δακρυσμένο, συγκινημένο και απόρησα.

- Τί έχεις;
- "Τίποτα", είπε και κοίταζε τα κτίρια. "Να, εδώ υπηρέτησα κι εγώ"

Τότε θεώρησα οτι υπερέβαλε.

ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ...

Μακάρι να μπορούσα να του πω τώρα πόσο δίκιο είχε...

......................................................................................

Πήγαμε προς "τη μουγκή σκοπιά μου"

[Cpt. Haddock]

.....

[Cpt. Haddock]

...

[Cpt. Haddock]

No man's land...

[Cpt. Haddock]

Κάποια κτίρια στεκόταν ακόμα όρθια...

[Cpt. Haddock]

So understand
Don't waste your time always searching for
those wasted years
Face up... make your stand
And realise you're living in the golden years

Iron Maiden...

[Cpt. Haddock]

Όρχος...

[Cpt. Haddock]

Τα Μ8 και τα Marmon Harrington παρατημένα - επιτέλους...