Ε, τι.. εμένα να μη σκάσει;
Ε, έσκασε. Πάω να φύγω από τη δουλειά, κάνω λίγα μέτρα και σκέφτομαι "πολύ περίεργα πάει το μηχανάκι μου, τόσο πολύ πια φυσάει...;" Παίρνω την 1η στροφή και είμαι πια σίγουρη ότι δε φταίει ο αέρας. Αλάρμ, δεξιά. Κοιτάζω μπροστά, πίτα το λάστιχο. Ωρα Ελλάδος 17.15'.
Τηλ. στην οδική.
- Λάστιχο, μπλα μπλα μπλα.
- Πού βρίσκεστε;
- Στην οδό Πεντέλης 67, στα Μελίσσια. Προσοχή! Στην ΟΔΟ, όχι στη ΛΕΩΦΟΡΟ Πεντέλης. Απέναντι ακριβώς από το τάδε ίδρυμα...
- Πείτε μου μια κάθετη οδό κοντά σας.
Του λέω και μια κάθετη οδό.
- Πού πάει το μηχανάκι;
- Κουκάκι.
- ΟΚ, αναμείνατε. Στέλνουμε όχημα.
Περνάει μία ώρα και ένα τέταρτο στην ανεμοκαυσαεριοδαρμένη Πεντέλης. Ενα αυτοκίνητο σταματάει και με φωνάζει η οδηγός να πάω κοντά της. Οπα, λέω, μπράβο ενδιαφέρον η κοπέλα.
- Κοπελιά, τις επιγονατίδες σου από πού τις πήρεεεες;;;
Της λέω. Συνεχίζεται η κουβεντούλα για το αν βολεύουν, πόσο κάνουν κλπ. Φεύγει.
Χτυπάει τηλ..
- Ναι είμαι ο οδηγός από την οδική...
- Μάλιστα, πού είστε;
- Είμαι εδώ στη λεωφόρο Πεντέλης...
- Εεεμ.. στην ΟΔΟ Πεντέλης σας θέλω! Το τόνισα στο τηλ...
- Α, ναι; Πώς έρχομαι εκεί;
Του εξηγώ
- Οκ, έρχομαι. Στο 27 έτσι;
- Στο ΕΞΗΝΤΑ εφτά!!!
- Αλλα αντ' άλλων, ε;
- Εντελώς.
- Οκ, έρχομαι.
Περνάει άλλο ένα 20λεπτο. Ερχεται.
- Να το ανεβάσουμε;
- Εεεε.. ναι..
- Λοιπόν, εγώ θα το σπρώξω κι εσύ θα πατήσεις το κουμπί για να κατέβει η πλατφόρμα όταν σου πω.
- Οκ.
Σπρώχνει... δεν ανεβαίνει. Αλλη μια... τπτ πάλι. Το μηχανάκι έφτανε στη μέση της ράμπας. Μου λέει:
- Εε, θα πρέπει να σπρώξεις κι εσύ λίγο..
- Μάλιστα..
- Για πάμε.
Σπρώχνουμε.
- ΕΛΑ, ΑΛΛΟ ΛΙΓΟ!! ΛΙΙΙΓΟ ΑΚΟΜΑ!! ΟΚ! ΟΚ! ΠΑΤΑ ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ!!
Πάει κι αυτό. Πάει και η μεσούλα μου.
- Ωραία, πού πάει το μηχανάκι; Εδώ γύρω, ε;
- κ..κουκάκι...
- ΠΟΥ????
- το είπα στο τηλέφωνο...
- Το είπες;
- Εγώ όλα τα είπα, αλλά εσένα μάλλον δε σου είπαν τίποτα...
Στις 20.15 το μηχανάκι έφτασε στο βουλκανιζατέρ. Ενδιαφέρουσα εκδρομή, επιτέλους είδα καθαρά τι κάνουν οι οδηγοί μέσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα.. το κινητό είναι πια μπανάλ. Μια τύπισσα είχε βγάλει ταπεράκι και έτρωγε ήσυχα-ήσυχα σουπίτσα πάνω από το τιμόνι. Μπορεί να ήταν και κορν-φλέικς.
Ευτυχώς ο οδηγός το είχε πάρει και λίγο στην πλάκα το θέμα και έβριζε αυτούς που έπρεπε να βρίσει και όχι εμένα, με ατάκες του στυλ: "Ετυχε να είναι Κουκάκι; Ε κι εμένα μου έτυχε να με πάρει ο ύπνος αύριο το πρωί! Οση ώρα αργήσω σήμερα να πάω σπίτι, τόση θα αργήσω και αύριο να έρθω στη δουλειά! - σε εκατό μέτρα, στρίψτε δεξιά - ΣΚΑΣΕ ΚΙ ΕΣΥ!!"
Αυτά.
Καλή βδομάδα.. Καλό μήνα.