Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...

[McGyver]

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν΄ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Ας είναι μακρύς, όχι σε χιλιόμετρα ούτε σε ώρες...
Σε σκέψεις...

[McGyver]

Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν δύσκολες...
Κουραστικές και ψυχοφθόρες...

Λίγο η πίεση στη δουλειά...
Λίγο αυτό που μου έτυχε με τα πόδια χαλώντας όσα ήθελα να κάνω στην άδειά μου...
Λίγο κάποιοι νέοι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μου...
Λίγο από 'δώ, λίγο από 'κεί...
Έγινε πολύ...

Το βάρος στο στήθος μου ώρες ώρες γινόταν πολύ βαρύ...
Δεν μπορούσα να κουνηθώ...
Και τότε ερχόταν ο φόβος...
Οι μνήμες...
Και ο χώρος μίκραινε...
Και το μόνο που έβλεπα ήταν αυτό που φοβόμουν...
Και κατευθυνόμουν εκεί...

[McGyver]

Είναι απίστευτο πως η οδήγηση της μοτοσικλέτας σου ταυτίζεται μερικές φορές με τη ζωή...
Όταν φοβάσαι πάνω στη μηχανή, αυτομάτως σφίγγεσαι...
Όταν φοβάσαι το εύρος του οπτικού σου πεδίου μικραίνει...
Βλέπεις μόνο αυτό που σε τρομάζει...
Εστιάζεις εκεί...
Και πας εκεί...

Και μετά... τέλος.

Πάντα πίστευα πως η μοτοσικλέτα δεν είναι ένα μεταφορικό μέσο...
Είναι κάτι παραπάνω...
Φίλος, οδηγός, σύντροφος, κάτι ζωντανό...

[McGyver]

Έχει τη δική της ψυχή...

Κι όπως τα έμψυχα, έτσι κι αυτή άλλοτε απλά σε συντροφεύει, άλλοτε τα καταφέρνει να σε βοηθήσει και άλλοτε όχι...

Τις τελευταίες μέρες η μοτοσικλέτα μου με είχε αφήσει μόνο μου...
Δε φταίει αυτή...
Εγώ την παραμελούσα...
Της ζητούσα συνήθως μόνο να με μεταφέρει είτε μόνο μου, είτε με παρέα...
Την ταλαιπωρούσα μέσα στην κίνηση της πόλης...
Κι όταν της ζητούσα συντροφιά πολλές φορές μου την αρνήθηκε...

Ευτυχώς όχι όλες...

[McGyver]

Η βόλτα του προηγούμενου Σαββάτου έκρυβε μια αποκάλυψη...
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ακολουθούσα πιστά το ρυθμό του μπροστινού μου...
Τις γραμμές του, την ταχύτητά του...
Εστίαζα στην πίσω του ρόδα...

Δεν μπορούσα να οδηγήσω άνετα...
Σφίξιμο, νευρικότητα, νευρικές αντιδράσεις από τη μοτοσικλέτα μου...
Λες και ήθελε να χωριστούμε...

Τα μαθήματα του CSS ήρθαν στο μυαλό μου...
"Άνοιξε το βλέμμα σου, μην εστιάζεις στο πρόβλημα"...
Το έκανα...
Και όλα άλλαξαν...
Όλα ηρέμησαν, γίναμε πάλι ένα...

[McGyver]

Έτσι πρέπει να πορευόμαστε στη ζωή...
Όσο κι αν είμαστε μαζί σε μια παρέα, με έναν άνθρωπο, με τους φίλους μας, στη δουλειά μας...
Με το δικό μας ρυθμό...
Κοιτάζοντας μακριά, στο μακρινότερο ορατό σημείο...
Έτσι χαλαρώνουμε, ζούμε πιο όμορφα...
Βλέπουμε νωρίτερα τους κινδύνους που έρχονται και διεξόδους που εστιάζοντας στον κίνδυνο μας κρύβονται...

Της ζήτησα συγγνώμη...
Με συγχώρεσε...
Της ζήτησα να φύγουμε μαζί αυτό το Σάββατο...
Μου χαμογέλασε...

Και φύγαμε...

[McGyver]

Η αρχική σκέψη ήταν για κάπου αλλού...
Με λιγότερα χιλιόμετρα...
Ίσως με παρέα...

Μέσα στην εβδομάδα, βάλαμε νέο προορισμό...
Προορισμό χάρη στη βοήθεια ενός περίεργου (συν)ταξιδιώτη που μας ανέφερε το χωριό της καταγωγής του...
Τα χιλιόμετρα αυξήθηκαν...
Μαζί μ' αυτά και η ένταση της προσμονής και η χαρά μου...

Ο χάρτης σημειώθηκε...
Η διαδρομή σε γενικές γραμμές βγήκε...

Οι απαραίτητοι έλεγχοι έγιναν από την Παρασκευή το βράδυ:
Λάστιχα, λάδια, αλυσίδα, φώτα...

Τα μπαγκάζια ταξινομήθηκαν, ζυγίστηκαν...
Στο tailbag όσα θα χρειαζόμαστε συχνά: φωτογραφική, τσιγάρα, ένα μπουκαλάκι νερό, πορτοφόλι, κινητό, voice recorder για την καταγραφή εντυπώσεων και σκέψεων...
Στη δεξιά βαλίτσα τα "καλά": Δεύτερα γάντια, δεύτερη ζελατίνα για το κράνος, χαρτιά, κλειδιά, spray αλυσίδας...
Στη αριστερή όσα είναι απαραίτητα αλλά συνοδεύονται από την ευχή να είναι αχρείαστα: kit επισκευής ελαστικών, φαρμακείο, φακός, νάρθηκας για το πόδι...

Σα να φεύγαμε για μακρινό ταξίδι...
Τι κι αν πρόκειται να γυρίσουμε την ίδια μέρα;
Είπαμε, τα ταξίδια δε μετρώνται σε ώρες και χιλιόμετρα...

[McGyver]

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 06:30...
Ένα γρήγορο ντουζ και ντύσιμο...
07:00 το trip computer μηδενίζεται...

Ξεκινάμε...
Μια ευχή να πάνε όλα καλά...
Μια θύμιση από παλιά...
Μια αίσθηση φόβου κι ένα δάκρυ που ξεκίνησαν να σχηματίζονται νικήθηκαν από ένα χαμόγελο...

Καλό μας ταξίδι...

[McGyver]

Πρώτη στάση στη Shell στο αεροδρόμιο για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και χρήματα από το ΑΤΜ...
Και μετά πίσω στο δρόμο...
Επόμενη προγραμματισμένη στάση στα McDonalds στον Αγ. Στέφανο...
Για δυο τσιγάρα και τα χάπια για το πόδι...

Σταματώντας μετά τα διόδια του Αγ. Στεφάνου να φορέσω πάλι τα γάντια μου βλέπω αραγμένα ένα Tuono κι ένα GSXR...
Ήταν ένα γιατρός (DrIoannis)...

[McGyver]

κι ένας σολομοστρόγκος (byr0n)...

Ξεκινούσαν για Σέρρες για ένα ραντεβού...
Έτσι είχα την παρέα τους στην πρώτη μου στάση...

[McGyver]

Λίγο αργότερα είμαστε πάλι στο δρόμο...
Συνοδεία των δύο φίλων μέχρι την έξοδο για Κάστρο - Ορχομενό...

Η εθνική έφυγε γρήγορα...

[McGyver]

Οι εικόνες πολλές...
Οι σκέψεις εξίσου...

Χαιρώνεια και μια στάση για φωτογραφία...

[McGyver]

Επόμενη στάση στην Τιθορέα, για ανεφοδιασμό σε καύσιμα, καφεΐνη και νικοτίνη...
Ο δρόμος μέχρι εκεί είναι ουσιαστικά μια ευθεία...
Η ποιότητα της ασφάλτου καλή και έχεις τη δυνατότητα να κινείσαι άνετα με τριψήφια νούμερα στο ταχύμετρο...
Έχοντας πάντα φυσικά στο μυαλό σου πως περνάς μέσα από χωράφια, απ' όπου μπορεί να βγει ο,τιδήποτε στην πορεία σου...

Κατά τ' άλλα ένα Route 66 για το τοπικό saloon...

[McGyver]

Μετά τους ανεφοδιασμούς, λίγο λάδι στην αλυσίδα και πάλι στο δρόμο...
Συνοδεία μου οι ευχές για καλό κατευόδιο από τον παππού στο καφενείο...
Νά 'σαι πάντα καλά παππού, να χαίρεσαι τα 3 σου παιδιά και τα 6 σου εγγόνια...

Αμφίκλεια, Παλαιοχώρι, Μπράλος, Οίτη...

Ο δρόμος από Μπράλο μέχρι και τη διασταύρωση για Σκαμνό, ο δρόμος είναι κλειστός με την άσφαλτο όχι και στην καλύτερη κατάσταση...
Από εκεί και πέρα τα πράγματα καλυτερεύουν...

Μια στάση στην Οίτη για φωτογραφία και να απολαύσω τη σιωπή...

[McGyver]

Η πορεία συνεχίζεται προς Παύλιανη και Στρώμη...
Ο καλός και σχετικά σβέλτος ρυθμός καθηλώνει το μυαλό μου στο δρόμο...
Το τοπίο σε απορροφά...
Οι σκέψεις σιγά σιγά σ' αφήνουν...

Από Οίτη μέχρι και την Παύλιανη ο δρόμος αν και στενός, είναι σε γενικές γραμμές είναι καλός...
Οι στροφές δεν είναι πολύ κλειστές, αλλά θέλουν προσοχή γιατί υπάρχουν χώματα και πέτρες μέσα σ' αυτές και το γλίστρημα καραδοκεί...

Μετά την Παύλιανη και μέχρι τη διασταύρωση για Καλοσκοπή ο δρόμος είναι πολύ καλός...
Από εκεί και πέρα ξεκινά ένα κατηφορικό κλειστό στροφιλίκι για Στρώμη...

Λίγο πριν τη Στρώμη ένας μικρός καταρράκτης σε καλεί να τον φωτογραφήσεις...