Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2004
"Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΗ"
"'Ολες του κόσμου οι Κυριακές, λάμπουν στο πρόσωπό σου. Τι χρώματα τι μουσικές μές το χαμογελό σου..." σιγοτραγουδούσα μέσα από το κράνος μου, για να διώξω το ανεπιθύμητο άγχος μου. Κι ενώ η Τάνια είχε πιάσει 160 στο κοντέρ, η καρδιά μου χτυπούσε κόκκινο της φωτιάς!
" Μην με γκρεμίσεις!", της είπα λίγο νωρίτερα...
Το V STROM 1000 ήταν η καινούργια γνωριμία της Τάνιας. Κι εγώ μια τοσοδούλα να σκαρφαλώνω στο πελώριο αυτό κατασκεύασμα και να αποτελώ συνεργός μιας μικρής διαδρομής, που μου φάνηκε ένας ολάκερος αιώνας. Τα χέρια μου αγκάλιαζαν την λεπτή μέση της Τάνιας κι άλλωτε κρατούσα αντίσταση στο χαζό ντεπόζιτο του "θηρίου", όταν οι λακούβες της πολυπόθητης Ελλάδας, βρισκόντουσαν συνεχώς μπροστά μας.
Η Τάνια, ήρθε αντιμέτωπη με ένα θηρίο, που δεν ήξερε τα τσαλιμάκια του. Μόλις λίγες ώρες πάλευε μαζί του κι εγώ να προσεύχομαι για την αποφυγή τυχών δυσάρεστων...Δεν ξαναφοβήθηκα ποτέ άλλωτε τόσο πολύ. Ομολογώ πώς ήταν ένας πρωτόγνωρος φόβος, που δεν περίμενα να εισπράξω με γυναίκα οδηγό. Η Τάνια, οδηγούσε μια χαρά. Δεν έκανε κάτι που θα με τρόμαζε. Μάλλον, εγώ τρόμαξα παραδόξως υπερβολικά, εφόσων η συμπεριφορά της μηχανής ήταν άγνωστη και για τις δυο μας.
Ο πίσω τροχός, πήγαινε πέρα-δώθε κι ευτυχώς που ο Μάκης σκέφτηκε να βάλει αέρα στα λάστιχα. Παρ'όλα αυτά, οι ανασφάλειες συνέχιζαν να μάς κυριεύουν...
Όταν το τραγούδι έπαυε, οι σκέψεις μου γυρόφερναν τον καιρό εκείνο που είχα πρωτοπάρει το δικό μου μηχανάκι. Θυμάμαι τον απεγνωσμένο φόβο της αδερφής μου, που αν μην τι άλλο, ήταν δικαιολογημένος. Ήταν η πρώτη μου απόπειρα της μοτοσυκλετιστικής μου προσπάθειας και συν της άλλης, δεν ήξερα πώς λειτουργούσε το δόλιο εκείνο, που όταν ήθελε με πέταγε φωνάζοντάς μου προκλητικά: "Ποιός σου είπε μικρή ανόητη να πατήσεις μπροστινό φρένο...?"
Τι ήθελα λοιπόν? Χρόνο κι εμπιστοσύνη για την εξερεύνησή του.
Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση, ισχύει κάτι άλλο. Η Τάνια, δεν είναι καινούργια οδηγός. Αλλά της είναι ολίγων τις άγνωστη η λειτουργία του V-STROM. Πώς θα πάρει θάρρος, αν της δείχνω ότι δεν της έχω εμπιστοσύνη? Πώς θα πιστέψει στο μικρό αυτό ταξίδι, αν δεν είμαι πρώτα εγώ ήρεμη, όταν με μεταφέρει? Η ηρεμία του οδηγού, έχει άμεση σχέση με εκείνη την ηρεμία του συνεπιβάτη. Αλληλένδετη επίνοια, που κάπου χάνει το γινάτι του σε μια στροφή, για να ξαναβρεθεί στην επόμενη.
Εντέλει, για να βελτιωθεί κανείς, ακόμα και στην διερεύνηση της οδήγησης, θέλει την εμπιστοσύνη των άλλων, προκειμένου να αποκτήσει το ανάλογο θάρρος. Ακόμα και η οδήγηση, βασίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Αρκεί να πιστέψουμε σε εμάς και εκείνους-εκείνες που μάς θέλουν δίπλα τους. Και πολύ περισσότερο χρειάζονται την ενθάρρυνσή μας.
Δεν θα πώ να μην έχετε εμπιστοσύνη στις γυναίκες οδηγούς. Αλλά θα πώ να ακολουθήσετε το ενστικτό σας. Ακόμα κι αν εκεί συνεπάγεται η γυναικεία οδήγηση...Γιατί η Τάνια με έφερε μια χαρά σπίτι κι αν εξαιρέσω το υπερβολικό μου άγχος της επιστροφής, η βόλτα ήταν εξαίσια! Όπως κάθε Κυριακή άλλωστε!
Καλημέρα!
Υ.Γ. ...
Απάντηση με παράθεση
