Άγνωστο γιατί το βράδυ έλιωσα στον ύπνο. Ναι ήμουν κουρασμένος και τα χιλιόμετρα ήταν πολλά. Αλλά η ένταση και η γενικότερη ανησυχία με κράταγαν στην τσίτα. Είναι πολύ καλό να μπορείς να κοιμάσαι καλά στα ταξίδια. Είναι και πολύ δύσκολο να το καταφέρνεις. Συνήθως προτιμώ τον υπνόσακό μου. Άσχετα με το πόσο καθαρό είναι το δωμάτιο που θα νοικιάσω. Το συγκεκριμένο δεν ήταν. Η αίσθηση μετά από ένας ντους να μπαίνεις στον καθαρό υπνόσακο είναι λίγο feels like home…
Εδώ ο Νικολάκης έχει λιώσει.
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε από νωρίς. Αυστηρό πρόγραμμα. Και 6.00 εγερτήριο.
Το πρωί που σηκωθήκαμε υπήρχε μία νευρική ησυχία στο δωμάτιο. Και οι δυο μας είχαμε στο μυαλό μας την Αλβανία. Είχαμε ακούσει τόσα και τόσα…
Τελευταία ατάκα που είχαμε ακούσει από τον πατέρα του Νικόλα πριν φύγουμε από το σπίτι του, ήταν το κλασικό σενάριο, αν τα παπούτσια του Αλβανού αστυνομικού είναι βρώμικα μην σταματήσετε… Τέτοια και άλλα πολλά γύρναγαν στο μυαλό μας…
Αρχίσαμε τις καφρίλες και τις υπερβολές πειράζοντας ο ένας τον άλλο. Βγάλαμε και φωτογραφίες με τα διαβατήρια στο στόμα. Υπενθύμισα στον Νικόλα και την λειτουργία του συναγερμού για το car jacking μιας και αυτός είχε πάνω του τα δεύτερα κλειδιά της μηχανής.
Φύγαμε ξεχνώντας να ψωνίσουμε πρωινό. Κανένας από τους δύο μας δεν είναι τύπος του καφέ. Οπότε εύκολα το χάναμε το κεφάλαιο πρωινό.
Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω έχοντας πάντα αριστερά μας την λιμνοθάλασσα, φτάνουμε στην Struga. Ενδιαφέρουσα πόλη, με ευρωπαϊκό χαρακτήρα. Τα σύνορα με Αλβανία δεν άργησαν να ρθουν.
Η χώρα της Μακεδονίας μας φάνηκε ιδιαίτερα φτωχή και υποβαθμισμένη. Στα σύνορα κουβεντιάζαμε με τον Νικόλα για την ουτοπική απειλή, των Μακεδόνων και όλο το θέμα με το Σκοπιανό και την ονομασία. Ο λαός της FYROM πεινάει! Και το μόνο που θέλει από τους Έλληνες και την Ελλάδα είναι να τους ανοίξει τον δρόμο προς τον Καπιταλισμό. Τίποτα περισσότερο. Ας ανοίξουν 100-200 επιχειρήσεις Ελληνικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή των Σκοπίων και μετά θα σου πω εγώ αν θα κουνηθούν καθόλου. Ούτε ονόματα ούτε παραδόσεις θα τους ενδιαφέρουν. Ψωμάκι να βάλουν στο στοματάκι τους θέλουν...
Ελληνικά προϊόντα και εταιρείες αρχίζουν να κατακλύζουν την αγορά των Βαλκανίων. Πηγαίνοντας προς το κάστρο της Οχρίδας γευτήκαμε ένα παγωτάκι.
Μπαίνοντας στην Αλβανία, το σκηνικό άλλαξε. Πολύ όμορφα τοπία και μία σχετική αρχοντιά. Αρχοντιά που πρόσφερε η φύση και όχι ο υπάρχον ανθρώπινος πολιτισμός. Πράσινο και εναλλαγή τοπίων σε ένα καινούριο σχετικά δρόμο, με πολύ καλή άσφαλτο. Πολλά ήταν τα σημεία που ο δρόμος βρισκόταν ακόμα υπό κατασκευή.
Στην γραφική αναπαράσταση από το Google Earth διακρίνεται η ποικιλομορφία του εδάφους, οι υψομετρικές διαφορές αλλά και η χάραξη του δρόμου. Πολύ όμορφη διαδρομή και έκπληξη για τους αναβάτες του vstrom, μιας και περιμέναμε κάτι σε ποιο παρακμιακό και άσχημο να το πω; Στο βάθος, πάνω δεξιά διακρίνεται η Οχρίδα, όπου και διανυκτερεύσαμε, ενώ η γραμμή με έντονο κίτρινο σηματοδοτεί τα σύνορα μεταξύ Αλβανίας και FYROM.
Το τοπίο σε συνδυασμό με την ψυχική μας κατάσταση συνέθεταν μία εικόνα απερίγραπτη. Δεν ξέρω αν είναι αντικειμενική η άποψή μου και κατά πόσο οι χημικές ενώσεις που έκαναν πάρτι μέσα στο κεφάλι μου επηρέασαν την κρίση μου, αλλά πραγματικά ξετρελάθηκα με την υποδοχή που μας επιφύλασσε η Αλβανία.
Καταπράσινα λιβάδια, νεροφαγώματα, ανεκμετάλλευτη γη, ακαλλιέργητα χωράφια, κάποιοι βοσκοί με τα κοπάδια τους. Ταλαιπωρημένες φιγούρες αραιά και πού στην άκρη του δρόμου, προχωρούσαν πεζοί. Κάποια παλιά αυτοκίνητα, παρατημένα. Και ανάμεσα σε όλα αυτά, διάσπαρτοι όγκοι τσιμέντου θαμμένοι μέσα στην γη.
Τα πυροβολεία που είχε χτίσει ο Χότζα με στόχο την οχύρωση της χώρας, ξεπερνούν τις 700.000 και η αίσθηση που προσδίδουν είναι κάπως περίεργη. Όπου και να βρεθείς στην Αλβανία θα συναντήσεις αυτό το σχέδιο πυροβολείου. Από τον νότο μέχρι τον βορρά και από την δύση μέχρι την ανατολή. Από αυτά, τα 500.000 θεωρούνται λειτουργικά και έτοιμα σε περίπτωση πολέμου. Λέγεται ότι όταν ο μέγας Χότζα θέλησε να ξεκινήσει το σχέδιο οχύρωσης της χώρας, έκανε ένα διαγωνισμό να τον πω, καθότι δημοκρατικός άνθρωπος. Απέφυγε τα σκάνδαλα και τις απευθείας αναθέσεις λοιπόν και είπε το εξής. Όποιος μηχανικός δεχτεί να δοκιμαστεί το πυροβολείο που σχεδίασε, ενώ βρίσκεται μέσα σ’ αυτό, κατά τη διάρκεια που αυτό θα βάλλεται από σφαίρες, οβίδες και λοιπές μπαρουτοκανονιές, αυτός θα είναι και ο τυχερός…
Εντυπωσιαστήκαμε από την βιομηχανική περιοχή του Ελμπασάν αλλά και την ρύπανση που αυτή προκαλούσε.
Με τα πολλά είχε μεσημεριάσει και εμείς φτάναμε στα Τίρανα.
Τι να πω για αυτή την πόλη; Την λάτρεψα. Μπαρόκ! Ανατίναξη! Πολιτισμικό σοκ!
Κουλτούρες, οικονομικά μοντέλα και θρησκείες αναμιγνύονται σε μία πόλη που προσπαθεί να πετάξει από πάνω της τον μανδύα του μεσαίωνα, βλέπε κουμμουνισμός, διαλέγοντας τον μονόδρομο της καπιταλιστικής εξαΰλωσης.
Όπως κάθε πρωτεύουσα που σέβεται τον εαυτό της, έντονες κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις. Η φτώχια και η αναρχία από την μία, η απόλυτη τάξη, καθαριότητα και οργάνωση από την άλλη. Στην μία πλευρά του δρόμου η παράγκα με το δορυφορικό πιάτο και στην απέναντι το γυάλινο κτήριο βλέπε Babis Vovos, με την αμερικάνικη σημαία να ανεμίζει περήφανη. Τρομάρα τους.
Γράψαμε κάποια χιλιόμετρα μέσα στην πόλη, αν και αυτό δεν ήταν ότι πιο εύκολο μιας και το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης είναι απίστευτο.
Σε συνδυασμό με την τριπλέτα και τα χιλιόμετρα που κουβαλούσαμε, αλλά και αυτά που είχαμε σκοπό να διανύσουμε αποφασίσαμε να καθίσουμε για λίγο σε ένα κεντρικό σημείο και να αφουγκραστούμε την πόλη.
Φάγαμε και τα παστελάκια μας που είχαμε προμηθευτεί τις προάλλες από τον Μασούτη στην Θεσσαλονίκη.
Κάπου εκεί συναντήσαμε και κάποια μέλη της Ελληνικής αποστολής KFOR. Να ναι καλά τα παιδιά άσχετα με το αν συμφωνώ με αυτό που κάνουν. Μας έπεισαν ότι δεν πρέπει με τίποτα να οδηγήσουμε μετά την δύση του Ηλίου. Η αλήθεια είναι ότι μας φόβισαν λίγο. Τότε θυμήθηκα ιστορίες από γνωστούς και γνωστούς γνωστών, για ελεύθερη σκοποβολή μέσα στην πόλη και κινούμενοι στόχοι τα σκυλάκια της συμπαθέστατης κατά τα άλλα πρωτεύουσας.