Αρχίσαμε να ρωτάμε λοιπόν και εμείς… Εκεί η κατάσταση έγινε λίγο τραγική. Φαντάσου να είσαι τώρα στο Παγκράτι ας πούμε και να ρωτάς πως πανε στην Φλώρινα, ή στα Γιάννενα ή στο Διδυμότειχο… Άλλες αποστάσεις θα μου πείτε, ναι αλλά και άλλα μυαλά. Εδώ τους μιλάγαμε κοιτώντας τους στα μάτια, και αυτοί χάζευαν την μηχανή. Κλασικά πάλι βρέθηκαν οι εξευγενισμένοι, βλέπε έχω κάνει στην Ελλάδα εγώ πέντε χρόνια κτλ κτλ, και μας υπόδειξαν μία κατεύθυνση.
Τι το θέλαμε..;
Βρεθήκαμε να οδηγώ σε δείγμα δρόμου, με αμμοχάλικο, λακκούβες και νερά αποχέτευσης να συμπληρώνουν τη εικόνα της πλήρης αναρχίας και κανιβαλισμού που κυριαρχούσε στην περιοχή. Αυτοκίνητα να κορνάρουν, πρησμένοι πήχεις, πεζοί να περνούν χωρίς καμία προειδοποίηση, νερολακώματα σε βάθος μεγαλύτερο του μισού μέτρου και όλο αυτό το σύστημα να δουλεύει με μία πλήρη αρμονία. Δεν ήξερα αν πρέπει να βάλω τα κλάματα ή αν πρέπει να γελάσω με την τραγικότητα της κατάστασης. Όλα αυτά συμπληρώνονταν με αρώματα και ήχους που μόνο σε ταινία του Κουστουρίτσα θα πίστευε κανείς ότι θα πετύχαινε.
Με τα πολλά καταφέραμε να βγούμε σε ένα κεντρικό δρόμο που πολλά προπορευόμενα αυτοκίνητα είχαν διαλέξει επίσης να κινηθούν. Βρήκαμε και ταμπέλες σχετικές με τον προορισμό μας, όπου και νιώσαμε ότι ήρθε η ώρα να κλείσουμε το mode “δεν πιστεύω αυτό που ζω”. Έλα που όμως είχε κι’ άλλο. Δεκαπέντε χιλιόμετρα τουλάχιστον σε χωματόδρομο, με ελάχιστο όριο ταχύτητας τα 60 km/h για να μην μας πατήσουν. Μπροστά και πίσω μας τριαξονικά φορτηγά που πήγαιναν δίχως αύριο αλλά και οι σύνηθες ύποπτες 190, λέγε με και “den kserw ti shmainei amortiser”… Σε όλα αυτά προσθέτουμε και τους καμικάζι, οι οποίοι οδηγούσαν στο αντίθετο ρεύμα χωρίς αύριο.
Το πρώτο χώμα που πάταγα με το vstrom ήταν στην Αλβανία με τριπλέτα, συνεπιβάτη και οδήγηση χωρίς αύριο. Μα ρε γαμώτο ο χάρτης έδειχνε σύγχρονο αυτοκινητόδρομο, πράσινο, ο οποίος όπως μάθαμε αργότερα ήταν υπό κατασκευή.
Ο θόρυβος από της πέτρες που πέταγαν τα αυτοκίνητα πάνω στα κράνη μας μας θύμησε για λίγο πολεμικές ταινίες. Που σκατά πάμε;
Ο Νικόλας με ρωτούσε όλο αφέλεια από πίσω αλλά και μια δόση χιούμορ αν είναι λογικό που νιώθει τον κώλο του να κάνει οκτάρια, ή κατά πόσο είναι εξωτική εμπειρία να οδηγείς με αυτές τις συνθήκες. Μου θύμισε και τις πρωινές φωτογραφίες και πόσο χρήσιμες θα είναι κατά την αναγνώριση των πτωμάτων μας καθώς θα μας βγάζουν από το παρακείμενο χαντάκι.
Μπαίνοντας στον παράλληλο δρόμο της υπό κατασκευής Εθνικής Οδού Τίρανα - Σκόντερ. Όπως φαίνεται η λωρίδα του αντίθετου ρεύματος, ήταν μετά από λίγο και η δικιά μας για πάνω από 15 χιλιόμετρα...
Με τα πολλά καταφέραμε να βγούμε σε δρόμο που θύμιζε εθνική οδό.
Και που κοιτάζαμε τον χάρτη... Ας πάμε και βλέπουμε.
Το οδικό δίκτυο από κει και πέρα θα χαρακτηριζόταν από τραγικό έως άθλιο. Τύφλα να έχει η Πατρών-Κορίνθου. Στροφές χωρίς αύριο, χαντάκια κάθετα στην πορεία μας με βάθη που ξεπερνούσαν τους 30 πόντους, τρελοί οδηγοί που ήθελαν να προσπεράσουν στα πιο ακατάλληλα σημεία, ζώα, κάρα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς συνέθεταν το σκηνικό στον κύριο οδικό άξονα που ενώνει την πρωτεύουσα αυτής της χώρας με τα βόρεια σύνορά της.
Οι εκκλησίες λιγόστευαν ανεβαίνοντας προς τον βορρά. Τα τζαμιά βέβαια παντού.
Η ζέστη ήταν αφόρητη, 5 Μαΐου βλέπεις, η πείνα χτύπαγε κόκκινα, η αφυδάτωση παραμόνευε και το vstrom δίψασε για καύσιμα. Φεύγοντας το πρωί, είχαμε αποφασίσει ότι δεν σταματάμε πουθενά αλλού εκτός από τα Τίρανα, δεν τρώμε τίποτα από αυτήν την χώρα και δεν κάνουμε συνάλλαγμα. Άβγαλτα, ψαρωμένα και βλαχαδερά μας χαρακτηρίζω τώρα. Ίσως και όχι.
Διακρίνω ένα ΕΚΟ στον ορίζοντα και μπαίνω μέσα με δεύτερες αλλά και τρίτες σκέψεις για την ποιότητα των καυσίμων που θα ποτίσει το διψασμένο μου άτι.
Αρκετά τα EKO στην Αλβανία.
Ευρώ? Οκ?
Οκ. 20. Bάλε και βλέπουμε.
Ρε Νικόλα. Δεν παίρνουμε καμιά κόκα? Υγρό για την αφυδάτωση, ζάχαρη για λίγη ενέργεια…
Μια. Ας πάρουμε. Κατεβαίνει και μπαίνει μέσα. Βγάζω το κράνος καθώς σπρώχνω την μηχανή με τα πόδια στην άκρη να μην ενοχλώ. Τα μυαλό έχει φανταστεί όλη την διαδικασία πόσης του μαγικού για μένα εκείνη την στιγμή ποτού, ενώ το νευρικό σύστημα έχει ετοιμάσει όλα τα απαραίτητα ένζυμα για την σωστή διαχείριση των χημικών που θα εισέλθουν στον οργανισμό μου.
Ακούω τον Νικόλα να μου λέει πλησιάζοντας προς την πλευρά μου, ρε ο μαλάκας θέλει δύο ευρώ το κουτάκι.
Από το πουθενά και σε αντίθεση με τα συναισθήματα ολοκλήρωσης και ηρεμίας από την πολύ όμορφη εμπειρία που ζούσα μέχρι εκείνη την στιγμή, αρχίζω να φωνάζω και να τον καταριέμαι. Πάμε να φύγουμε από δω, με τους έτσι τους γιουβέτσι…
Τότε νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου.
Δεν θα ήταν κακό να φόραγα κανά πάμπερς σκέφτηκα στιγμιαία, ενώ προσπάθησα να ξεκλειδώσω το μυαλό μου και να επεξεργαστώ αυτά που άκουγα.
Φίλε είσαι Έλληνας; Φίλε είσαι Έλληνας.
Ναι απαντάω με καθυστέρηση κάποιον δευτερολέπτων.
Τι πρόβλημα έχεις;
Μιλάς ελληνικά; Το και το…
Άσε θα το κανονίσω εγώ.
Γνώριμη φάτσα μου φάνηκε.
Ενστικτοδώς το μάτι πέφτει και πάνω στις Ελληνικές πινακίδες του accent που μόλις είχε παρκάρει. Είναι μία από αυτές τις στιγμές που νιώθεις ότι η κάμερα γυρνάει γύρω από το κεφάλι σου,
Απέκης ο συμπαθέστατος Αλβανός. Σοβατζής. 13 χρόνια μου δίνεται ψωμί. Ήρθατε στον τόπο μου και δεν θα σας φιλέψω κάτι;
Αν ψάξεις να βρεις την αντίστροφη διαδικασία που συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν πιεις δύο μπουκάλια βότκας σε μία βραδιά, νομίζω ότι θα πρέπει να αναφερθείς σε γεγονότα παραπλήσια με το προηγούμενο. Για μένα ήταν σταθμός ζωής το συγκεκριμένο γεγονός. Πραγματικά ένιωσα εκρήξεις μέσα στον εγκέφαλο μου. Τι είπε ο άνθρωπας ρε. Τόσο απλό και τόσο δυνατό. Και εμείς τους φοβόμαστε ότι θα μας βιάσουν τις γιαγιάδες μας. Αυτό μπορεί να το έκαναν στο παρελθόν. Τώρα ψωμί θέλουν και αυτοί.
Τα είπαμε για κανά μισάωρο, μας πρότεινε να μας κεράσει και φαγητό, Μας μίλαγε με περηφάνια για τον τόπο του αλλά και για τα δύσκολα τα χρόνια. Μας εξήγησε ότι έπρεπε να φύγει μιας και πήγαινε τους συγγενείς του στο αεροδρόμια για Ιταλία. Ελλάδα, Ιταλία και Αμερική έχουν φύγει σχεδόν όλοι. Λόγω διακοπών Πάσχα συναντάτε κόσμο στην περιοχή. Αλλιώς νέκρα. Μας παρακάλεσε να επισκεφθούμε το χωριό του λίγο παρακάτω, ενώ μας έδωσε και το κινητό να χρειαστούμε τίποτα όσο θα είμαστε στην χώρα.
Τέλος καθώς σηκώθηκε για να φύγει, μας έδωσε και 500 λέκε. Είναι κάπου στα πέντε Ευρώ. Σε περίπτωση που χρειαστείτε κάτι.
Μας άφησε λίγο λαλάκες.
Συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα σύνορα. Είχαμε μπροστά μας σχεδόν άλλα τόσα χιλιόμετρα να διανύσουμε. Σίγουρα ποιο εύκολα. Πεντακόσια στο σύνολο.
Ο Δρόμος μία από τα ίδια. Περάσαμε και από το χωριό του φίλου μας.
Δυστυχώς ούτε το όνομα του δεν θυμάμαι. Ούτε του χωριού, ούτε του φίλου μας…
Παραθαλάσσιο. Όχι άσχημο.
Θάλασσα ισούται με σύνορα, οπότε να και τα πυροβολεία που λέγαμε.
Βγαίνοντας πάλι στην “εθνική” και μετά από διάφορα κουλά και αφάνταστα κάποια στιγμή καταφέραμε να φτάσουμε στα σύνορα με το Μαυροβούνιο.
Πανέμορφα τοπία, αλλαγή θερμοκρασίας σιγά σιγά, προς το πιο κρύο βέβαια και μία πιο πολιτισμένη νότα. Μία ηρεμία στους δρόμους, φώτα αναμμένα σε όλα τα αυτοκίνητα, που τα συναντούσες πολύ πιο σπάνια. Απίστευτες διαδρομές και πολύ όμορφη χάραξη στους δρόμους.
Τι το θές όμως. Πως τα κατάφερα και με σταμάτησαν τρεις φορές για speed limit. 9, 27 και 13 ευρώ πλήρωσα επιτόπου στους τοπικούς πολισμάνους.
Το παράξενο της υπόθεσης ήταν ότι τα μηχανήματά τους είναι απίστευτα γρήγορα. Που ο δικός μας ο ταλαίπωρος μπατσάκος που κάθεται λες στοχεύει μύγα στα 20 χιλιόμετρα. Τααακ και στην φόρεσε ο μοντενέγρος.
Ρε παιδιά έχετε από το πουθενά γαμώ τις ασφάλτους. Δεν πήγαινα και μαλλιά κουβάρια. Για 30 και 40 χιλιόμετρα πάνω από το όριο θα το κάνουμε θέμα; Τίποτα αυτοί.
Στην συγκεκριμένη περιοχή μόνο οδηγώντας μπορείς να καταλάβεις πόσο δυνατή είναι η ομορφιά της. Παρατηρήστε στις φωτογραφίες από το Google earth την διαμόρφωση του εδάφους και φανταστείτε.
Διακρίνονται οι στροφές στο βουνό. Πολύ καλή άσφαλτος και πανέμορφα χωριά στο μήκος όλης της διαδρομής.
Και μία από το κότερο...
Επάνω δεξιά διακρίνεται η Podgorica.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση