Έχοντας ξενερώσει απίστευτα με την φωτογραφική μηχανή, άρχισα να πειραματίζομαι… Με τα πολλά κατάφερα να την δουλέψω, αλλά η οθόνη μάλλον είχε παραδώσει πνεύμα…
Έχοντας ξενερώσει απίστευτα με την φωτογραφική μηχανή, άρχισα να πειραματίζομαι… Με τα πολλά κατάφερα να την δουλέψω, αλλά η οθόνη μάλλον είχε παραδώσει πνεύμα…
Συνεχίσαμε για Τριέστη, αλλά κάπου εκεί χαθήκαμε… Αφού περιηγηθήκαμε κάθε χωριουδάκι της Ίστριας, καταφέραμε να βρούμε τον δρόμο…
Τριέστη, Downtown...
.
..
Διαλέξαμε ένα κρεοπωλείο-ταχυφαγείο παραδοσιακού τύπου με τα χοιρομέρια και τα προσούτα να κρέμονται πάνω από το κεφάλι σου.
Ξεκίνησα να κάνω φύλλο φτερό την φωτογραφική μηχανή, ενώ οι ιταλοί τριγύρω μου άρχισαν τα στοιχήματα για το αν θα ξαναδούλευε. Φάγαμε ότι πιο λιπαρό υπήρχε μπας στρώσουμε λιγάκι.
Φύγαμε από την Τριέστη, πιστεύοντας ότι τα βάσανα είχαν τελειώσει. Απέμεναν περί τα 200 χιλιόμετρα σε autostrada. Πρώτη φορά με μηχανή, αλλά τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Ναι καλά… Το σκοτάδι είχε πέσει πλέον και μεις ανάμεσα σε φορτηγά και τρελούς ιταλούς καμικάζι περιμέναμε πως και πώς να φτάσουμε στον προορισμό μας… Όλα αυτά με θερμοκρασίες που φλέρταραν το μηδεν.
Μετά από τρελή κίνηση και τουλάχιστον πέντε τρακαρίσματα φτάσαμε κατά τις 22.00 στον Προορισμό μας. Πάδοβα. Ψάξαμε για ξενοδοχείο, αλλά κατά περίεργο λόγο όσα πρότεινε ο οδηγός μας ήταν γεμάτα. Με φουλ εξοπλισμό και συνέχεια σταμάτα ξεκίνα η κούραση σε συνδυασμό με τον ιδρώτα που κυλούσε μέσα στα ρούχα μας έκαναν την κατάσταση αφόρητη. Σε κάποια φάση ρωτήσαμε σε ένα ξενοδοχείο και μας είπε ότι δεν είχε δωμάτια αλλά ο φίλος του 100 μέτρα ποιο κάτω είχε σίγουρα… Δεν φορέσαμε τα κράνη μιας και θα ήταν μόνο εκτατό μέτρα διαδρομή και κινηθήκαμε προς την κατεύθυνση που μας υπέδειξε… Τα εκατό έγιναν διακόσια και τα διακόσια πεντακόσια. Ξενοδοχείο δεν βρίσκαμε… Το μόνο που βρίσκαμε ήταν σπιτάκια με κόκκινα λαμπάκια… Με ταχύτητα όχι παραπάνω από δέκα χιλιόμετρα την ώρα, βλέπω στον καθρέπτη μου τον φανό από περιπολικό. Πρέπει να ήταν κάπου στα πεντακόσια με εξακόσια μέτρα. Και εκεί κάνω την μεγαλύτερη μαλακία που έχω κάνει στην μοτοσικλετιστική μου ζωή… Ανοίγω το γκάζι και επιταχύνω! Πανικόβλητος μέσα στα στενά, γραφικά κατά τα άλλα δεν λέω, πίστευα ότι δεν θα μας ακολουθούσε κανείς. Έλα όμως που τα φώτα του περιπολικού ακολουθούσαν. Συνεχίστηκε αυτό αποκτώντας αρκετή απόσταση ώσπου φτάσαμε στην κεντρική πλατεία. Πάρκαρα την μηχανή και κατεβήκαμε. Το ίδιο δευτερόλεπτο είχαμε καθίσει σε ένα πεζούλι μαζί με άλλους νεολαίους, ενώ το περιπολικό προσπερνούσε με ταχύτητα. Κλειδώσαμε την μηχανή και τα κράνη και πήγαμε να τσιμπήσουμε κάτι μπας και χαλαρώσουμε. Ένιωθα ότι θέλω να με καταπιεί η γη. Την στιγμή που διέκρινα το περιπολικό στον καθρέπτη σκέφτηκα όλη την ταλαιπωρία που θα τραβάγαμε. Τι κάνετε σ’ αυτήν την περιοχή, γιατί δεν φοράτε κράνη κτλ κτλ…Μεγάλη μαλακία. Το ξέρω. Οκ. Δεν θα το ξανακάνω. Κατά τις 23.30 βρήκαμε κατάλυμα. Καθαρό, φθηνό με νιπτήρα δίπλα από το μαξιλάρι σου, χέστρα – ντους κοινόβια… Αυτό που ψάχναμε. Κάναμε το καυτό μας μπάνιο μην μπορώντας να πιστέψουμε την συγκεκριμένη μέρα.
Και ποτέ δεν θα την ξεχάσουμε.
Την επόμενη έκανα κοπάνα την πρώτη ώρα αφήνοντας τον Νικόλα να θαυμάσει τα αναγενησιακά της πόλης μόνο του, ενώ εγώ έκλεψα μία ώρα περισσότερο ύπνο.
Ο καθεδρικός της πόλης
Άποψη από την αγορά...
Περάσαμε από την Βιντσέζα όπου και έκανα την αγορά που είχα σχεδιάσει. Καινούριο μπουφανάκι και γαντάκια… Μισή τιμή ακριβώς από την Ελλάδα. Από κατάστημα που υπάρχει στο site ως επίσημος αντιπρόσωπος της Dainese.
Έλα το καμπανέλο...
Κάναμε και το σχετικό sight seeing και μετά κατευθυνθήκαμε προς Βερόνα.
Από την πρώτη στιγμή την λάτρεψα αυτή την πόλη! Ακόμα θεωρώ ότι εκεί έχω φάει την καλύτερη καρμπονάρα στην ζωή μου και πιστέψτε με δεν είναι λίγες, Διανυκτερεύσαμε σε απίστευτο Hostel με πολύ μικρό κόστος για την περιοχή στο κέντρο της πόλης.
Το πρωί κάναμε τις βόλτες μας στην πόλη, τα ψώνια μας αλλά και εκπληρώσαμε τις τουριστικές μας υποχρεώσεις.
Η αρένα της Βερόνα είναι από τις πιο καλοδιατηρημένες. Χρησιμοποιείται για εκδηλώσεις, συναυλίες κτλ...
Ξεκινήσαμε από Βερόνα με τελικό προορισμό την Βιέννη. Κάπου στα 750+ χιλιόμετρα. Σε ένα από τα καλύτερα Ευρωπαϊκά οδικά δίκτυα. Μάιο μήνα… Δεν έγινε και τίποτα…
Κάναμε την πρώτη μας προγραμματισμένη στάση για πρωινό στο Τρέντο. Εκεί είναι που λέει όπως θα σου κάτσει η κάθε πόλη. Ακολουθώντας τις ταμπέλες για κέντρο, βρεθήκαμε σε μία πανέμορφη λιθόστρωτη πλατεία. Απέναντι ακριβώς καφετέρια με πανίνος και όλα τέλεια. Πάρκαρα το vstrom δίπλα από δύο αυτοκίνητα. Έρχεται πολισμάνα, πολύ φίνα και αεράτη. Εδώ είμαστε λέω. Από το πουθενά νόμιζα ότι θα μας έπιανε και την κουβέντα, σαν τουρίστες και όμορφα παιδιά που ήμασταν… Αμ δε… κλήση ήθελε να μας κόψει…trafico limitato και παπάρια μάντολες… Ρε καλή μου ρε χρυσή μου… Όπου φύγει φύγει. Αυτό θα θυμάμαι από το Τρέντο. Σκατά.
Εντύπωση μας έκαναν τα σύνορα της Ιταλίας με την Αυστρία. Ευχαριστούμε που επισκεφθήκατε την Ιταλία. Καλώς ήρθατε στην Αυστρία. Αυτό ήταν! Στην πρώτη στάση για ανεφοδιασμό η ταμίας μας έκανε την παρατήρηση για Βινιέτκα (όπως το λέμε εδώ στο Βουλγαρία). Ήθελε να μας πουλήσει ακόμα φαρμακείο και γιλέκο φωσφοριζέ. Της είπαμε ότι έχουμε και συνεχίσαμε.
Η διαδρομή απίστευτη. Υψηλές ταχύτητες και κλήσεις σε σημείο να πετάμε σπίθες. Πραγματικά ευχαριστηθήκαμε χιλιόμετρα, ενώ για πρώτη φορά άνοιγα το Vstrom. Ότι καλύτερο.
Το Ίνσμπουργκ δεν άργησε να έρθει. Σε αντίθεση με το Τρέντο, το λάτρεψα. Φάγαμε τα μπρέτσελ μας, ενώ απολαύσαμε την λιακάδα αραχτοί μαζί με διάφορα αλάνια της περιοχής.
Μία απίστευτη ηρεμία στην πόλη. Πολύ όμορφα. Δεν ήθελα να φύγω.
Σε αντίθεση με το Σάλτζμπουργκ που υπήρχε ένας γενικότερος πανικός από βλαχοτουρίστες. Μας έπρηξαν με τον Μότσαρτ και τα σοκολατάκια του και σε πείσμα σηκωθήκαμε και φύγαμε.
Εδώ στην χρυσή στέγη στο Ίνσμπουργκ.
Κάτσε ρε να στηθώ...
Το σκοτάδι έπεφτε. Το ίδιο και η θερμοκρασία. Ανά χιλιόμετρο υπήρχε ταμπέλα χιλιομετρικής απόστασης. Ότι πιο ψυχοφθόρο. Τα τελευταία πενήντα χιλιόμετρα ήταν τα πιο δύσκολα του ταξιδιού. Το πυκνό σκοτάδι, η κούραση, το κρύο… Δεν ξέρω τι θερμοκρασία είχε, αλλά ήταν πρώτη φορά που έβλεπα εν λειτουργία και μετά το ζέσταμα την θερμοκρασία του vstrom να πέφτει στην δεύτερη διαβάθμιση. *Το vstrom έχει 5 διαβαθμίσεις στο δείκτη θερμοκρασίας. Η κανονική λειτουργία είναι στην τρίτη. Στην τέταρτη ανησυχείς, στην πέμπτη καίγεσαι… Από τότε και μετά από 40.000km δεν το έχω ξαναδεί…
Αποφασίσαμε ότι ήταν η χειρότερη και πιο δύσκολη στιγμή του ταξιδιού.
Με τα πολλά φτάσαμε στην Βιέννη. Είναι παράξενο λίγο το setting της πόλης, μιας και δεν σε προϊδεάζει τίποτα, τουλάχιστον την νύχτα, ότι πλησιάζεις σε αστικό κέντρο. Δέκα χιλιόμετρα λέει η πινακίδα και εσύ νομίζεις ότι πέρασες την Κόρινθο… Ούτε καν. Ξαφνικά… Τσούπ. Η πόλη μπροστά σου! Δέκα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα είναι το Μαρούσι…
Το βράδυ το περάσαμε τρώγοντας σνίτσελ και λουκάνικα, πίνοντας μπύρες και γνωρίζοντας όλη την ερασμιακιά παρέα που θα περνούσαμε τις επόμενες μέρες μαζί.
Για την Βιέννη τι να πεις. Κάτι ήξερε η Σίσσυ. Η πριγκίπισσα ντε.
Κάναμε τις ποδηλατάδες μας, πήραμε τουλάχιστον 3 κιλά, αποφασίσαμε ότι οι αυστριακοί δεν έχουν καθόλου γούστο στα παπούτσια, τι να την κάνεις την ευρωπαϊκή τους διαγωγή όταν κατουράνε όπου βρουν, απολαύσαμε την φθηνή τους καθημερινότητα, τους διδάξαμε στους Αυστριακούς πως διοργανώνονται τα πάρτυς πίσω στο πατρίδα αλλά και χορό, μας διαβεβαίωσαν για την ποιότητα των αγροτικών μας αγαθών, ξεχάσαμε πως είναι η σέλα της μηχανής για πέντε μέρες και έφτασε η ώρα να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού…
Η οικοδεσπότης μας.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση