Ανατολική Ευρώπη, Μάιος 2005.
και λίγο κεντρική... Μέχρι την Βιέννη...
Ταξιδιωτικό με vstrom 650 που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2005, με το παρακάτω δρομολόγιο: Πάτρα, Θεσσαλονίκη(1), Φλώρινα, Οχρίδα(1), Στρούγκα, Ελμπασάν, Σκόντερ, Τίρανα, Ποντκόριτσα, Μπούντβα, Ντουμπρόβνικ(1), Μόσταρ, Σαράγιεβο, Μπάνια Λούκα(3), Ζάγκρεμπ, Ρίγεκα, Τριέστη, Πάδοβα(1), Βιτσέντζα, Βερόνα(1), Τρέντο, Ίνσμπουργκ, Σάλτζμπουργκ, Βιέννη(5), Γκραντζ, Λιουμπλιάνα(1), Βενετία(1), Σοφοκλής Β. (1), Πάτρα(1), Αθήνα.
Roaming is Good For The Eyes...™
Τυνησία, Αλγερία. Good for the eyes! - Mokra Gora, Mecavnik or Kustendorf or Kusturica Village
Μαμά; Η Οδησσός είναι Βαλκάνια; - Τουρκία. Λίγο Β. Ελλάδα, Λίγο Πόλη, Λίγο Παράλια... - Βαλκάνια και πάλι...
Ανατολική Ευρώπη, Μάιος 2005. - Κέρκυρα, Αγ. Σαράντα, Χιμάρα, Κακαβιά... (6 ώρες στην από κει πλευρά...) - Βελιγράδι. 86 ώρες, 2800km
Τι πρόλογο να κάνεις για μία αξέχαστη εμπειρία;
Να πεις για αυτά που ένιωσες;
Όσοι μπορείτε να τα καταλάβετε θα είναι επειδή τα έχετε νιώσει και σεις.
Οι υπόλοιποι δεν σας ενδιαφέρουν, γιατί δεν ξέρετε γιατί πράγμα μιλάμε. Ίσως τα γραφόμενα να σας παρακινήσουν για την πραγματοποίηση ενός αντίστοιχου ταξιδιού.
Και αυτό θα ήταν κάτι πολύ όμορφο για τον συγγραφέα του συγκεκριμένου ταξιδιωτικού.
Ας προσπαθήσω να παραθέσω λοιπόν τα στοιχεία και τα γεγονότα και βλέπουμε…
Για όσους δεν ξέρουν, αλλά τους ενδιαφέρει να παρακολουθήσουν την συγγραφή του ταξιδιωτικού, μπορούν να το κάνουν πατώντας στο “Εγγραφείτε σε αυτή τη συζήτηση ” που θα το βρείτε στο τέλος της σελίδας. Κάτω κάτω λέω…
Το συγκεκριμένο ταξιδιωτικό δεν το έχω γράψει ολόκληρο, για να πλακωθώ στα copy paste, οπότε και θα καθυστερήσει αρκετά να τελειώσει η συγγραφή του. Οπότε αν θέλετε σχόλια, ξέρετε τον τρόπο.
Περίμενα μπας και ποσταριστεί το διπλανό ταξιδιωτικό με τίτλο Βαλκάνια, αλλά βαρέθηκα να περιμένω και είπα να αρχίσω να γράφω...
Τα γνωστά. Υπομονή, μπόλικη μέχρι να τελειώσει. Όχι πως με νοιάζει, απλά να μην κουράζουμε τους Mods με τα καθαρίσματα…
Για πάμε λοιπόν…
Ναι. Είναι εξώφυλλο από τον ταξιδιωτικό οδηγό Lonely Planet , ο οποίος μας συνόδεψε πιστά σε όλο το ταξίδι μας, αλλά ακόμα και σήμερα υπάρχει μέσα στην τσάντα μου για κάθε ενδεχόμενο...
Εναλλακτικοί τίτλοι γι’ αυτό το ταξιδιωτικό…
Βαλκάνια. 8 χώρες με το καινούριο Άτι
Μάιος 2005. Πάτρα Βιέννη μέσω Βαλκανίων…
Balkans with one stop to Vienna
Πώς να στρώσετε το νέο σας μοτοσακό
Που πας ρε καραμίτρο!
Αλήτες ρουφιάνοι Αμερικάνοι
Εκπαιδευτική εκδρομή με το τμήμα των Βαλκανικών Σπουδών
Διδακτορική διατριβή, αλλά και εντριβή , στις υψομετρικές διαφορές των οπίσθιων της Βαλκανικής εμπόλεμης περιοχής.
Όταν πάω για ποτό, το όπλο μου στο σπίτι πρέπει να ξεχνώ
Μίλα Ελληνικά και θα περάσεις καλά
Ωραία δεν είναι μόνο η Ελλάδα
Ακολουθήστε το καραβάνι υποστήριξης της Ελληνικής συμμετοχής στην Γιουροβίζιον…
Snowboarding με Vstrom 650
Καραμπινιέρι – Μαλάκας Έλληνας Μηχανόβιος Τουρίστας σημειώσατε 2
Πώς να πάρετε τέσσερα κιλά σε δεκαοχτώ μέρες!
Αποκτήστε σιδερένιο κώλο σε δεκαοχτώ μέρες!
Αποκτήστε τάσεις αυτοκτονίας επιλέγοντας το ταξίδι επαναπατρισμού Βενετία-Πάτρα χωρίς καμπίνα…
Και άλλα πολλά που συνεχίζοντας το γράψιμο θα τα συμπληρώσω εδώ, πάντα με την βοήθειά σας...
==========================================================
Αντικρίζω την ταμπέλα για τα σύνορα ενώ το vstrom δείχνει στον μερικό χιλιομετρητή 1063 km… Αλλάζω να δω τον συνολικό 2657... Η ώρα είναι 14.00…
Λιακάδα, ηρεμία και η αδρεναλίνη στα κόκκινα… Η καλή αδρεναλίνη. Της αυτοπεποίθησης και της ηρεμίας. Της ευχαρίστησης… Όχι η άλλη της ταραχής…
Δεν έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την αγορά του μαύρου άτι μου και το τυχερό θα περάσει τα σύνορα… Ποιος θα του το έλεγε…
Πραγματικά εκείνη την στιγμή ούτε τον θάνατο δεν φοβόμουν.
===========================================================
Ήταν Πέμπτη και κατέβαινα με το Freewind στην Πάτρα για την αλλαγή φρουράς. Πλυμένο γυαλισμένο… Αξέχαστο ταξίδι. Καθόλου αποσκευές. Χωρίς ούτε δεύτερο βρακί… Ελαφρύ όσο ποτέ. Μόνο δυο τρία spare αξεσουάρ… Το fairing της μαμάς, κάτι ντίζες και ένα ζευγάρι τακάκια… Ποτέ δεν είχα κάνει ταξίδι με τόσο λίγο φορτίο… Στον δρόμο πέτρα από προπορευόμενο φορτηγό έπεσε επάνω στην Givi aftermarket ζελατίνα και την έσπασε… Σημαδιακό σκέφτηκα και παρέμεινα ατάραχος…
Τέσσερις ώρες αργότερα, πέρναγα τα διόδια του Ρίου με κατεύθυνση για Αθήνα. Με το Vstrom. Αλλαγή φρουράς…
Το ταξίδι για την πρωτεύουσα διήρκησε πάνω από πέντε ώρες. Συνεχόμενη εναλλαγή στροφών και ταχύτητας πάντα κάτω από το όριο που ορίζει ο κατασκευαστής για τα πρώτα χιλιόμετρα…Στάση ανά τρία τέταρτα… Χάζεμα και διάβασμα του manual… Αξέχαστες στιγμές… Η πρώτη μου καινούρια μοτοσικλέτα. Η πρώτη του κουτιού. Μετά από 9 χρόνια εμπλοκής με τα δίτροχα, είχε έρθει η ώρα… Σαν χαζό.
Δύο μέρες μετά, Σάββατο μεσημέρι είμαι στο κλασικό βενζινάδικο στον Πλαταμώνα. Έχω φύγει από την Αθήνα ξημερώματα… Καινούρια μηχανή, καινούριος προορισμός, καινούρια γυναίκα…
Δευτέρα πρωί πρώτο service 800km σε εξουσιοδοτημένο της Θεσσαλονίκης… Μεγάλη Δευτέρα ήταν. Τρίτη πάλι Αθήνα. Βόλτες και πάλι βόλτες…. Πέμπτη βράδυ Πάτρα… Μεγάλο Σάββατο αλλαγή λαδιών, πάλι και γενικό τσεκάρισμα. Σφιξίματα, γρασαρίσματα κτλ… Υπερβολή. Το ξέρω και γουστάρω…
Τρίτη του Πάσχα εννιά το πρωί και περνάμε την Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου… Τελικός προορισμός..; Πάλι Αθήνα. Απλά πρώτα θα έχουμε διανύσει περί τα 5k χιλιόμετρα… Θα έχουν περάσει και καμιά 15αριά μέρες… Θα έχουμε περάσει και από 8 συνολικά διαφορετικές χώρες…
Θα έχει αλλάξει η ζωή μας. Θα έχουμε ωριμάσει κι' άλλο. Θα έχουμε γελάσει και κλάψει σαν μικρά παιδιά…
Και εγώ σαν απλός και ταπεινός ταξιδιώτης δακρύζω από την συγκίνηση μέσα από το κράνος την στιγμή που διασχίζω τον Πατραϊκό… Ένιωσα ότι είναι τρομερό να περνάω την γέφυρα του Χαρίλαου Τρικούπη με την καινούρια μου μηχανή…
Δεν ήξερα και δεν φανταζόμουν τι θα επακολουθούσε τις επόμενες μέρες…
Το ταξίδι έχει ξεκινήσει.
Προορισμός… Βιέννη.
Στην φίλη μας την Τασία. Νομικάρια, Erasmus. Με είχε πρήξει τις τελευταίες μέρες για τον καινούριο της έρωτα τον Μάρκους. Αυστριακός. Ανησυχήσαμε και είπαμε να την επισκεφτούμε. Ποιοι; Εγώ και ο Νικόλας. Ο γνωστός. Ναι.
Την διαδρομή την είχαμε συζητήσει αρκετά πριν αποφασίσουμε να φύγουμε… Τα πάντα τα είχαμε κανονίσει εδώ και τουλάχιστον ένα μήνα…
Στόχος μας ένας. Να γυρίσουμε πίσω. Με την μηχανή… Τα υπόλοιπα ξέραμε ότι θα έρθουν μόνα τους.
Ά ναι… Ακόμα να περάσουμε καλά…
Τι άλλο…
Έ… Δυο τρεις απαραίτητες στάσεις…
Θεσσαλονίκη η πρώτη. Ξεκούραση, με στόχο την είσοδο μας στα σύνορα των Σκοπίων οπωσδήποτε με φως. Υπήρχε και το αμόρε εκεί που θα μας φιλοξενούσε…
Banjia Luka η δεύτερη. Φιλικό ζευγάρι θα μας φιλοξενούσε εκεί.
Βιέννη η τελευταία… Στην Τανσού. Την ερωτοχτυπημένη…
Ενδιάμεσα, αυτοσχεδιασμός. Ότι ήξερε ο καθένας και ότι άκουγε, έπεφτε στο τραπέζι και αποφασίζαμε. Πολύ ωραία η Οχρίδα. Οκ. Πάμε.
Γουστάρω να περάσω από Αλβανία. Θα έχω να το λέω. Μέσα και αυτό. Θέλω να πάρω και μπουφάν από την Ιταλία. Η βόρεια είναι καταπληκτική έχω ακούσει. DONE! Άλλο; Βενετία δεν έχω πάει ποτέ μου… Χαλαρά κάπου χωράει στο πρόγραμμα… Με τα πολλά μπήκαν στον χάρτη όλες οι πληροφορίες και το πρόγραμμα διαμορφώθηκε όπως αναφέρεται παραπάνω.
Ορίστε ένας συνοπτικός χάρτης με την συνολική διαδρομή…
Μέχρι την Θεσσαλονίκη θα μας συνόδευε ο καλός μας φίλος Δημήτρης με το GS1150… Μετά θα επισκεπτόταν άλλο φίλο στα Τρίκαλα, στα δυο στενά….
Ο Μπράλος φάνηκε Γολγοθάς στο Vstrom και τον άπειρο σχετικά αναβάτη του… Η Τριπλέτα, το δικάβαλο και τα άπειρα πράγματα που κουβαλούσαμε έκαναν την οδήγηση ιδιαίτερα δύσκολη… Απογοήτευση προς στιγμήν… Πως θα τα βγάζαμε πέρα στα υπόλοιπα χιλιόμετρα… Μήπως κάναμε μαλακία; Τα χέρια μου είχαν πρηστεί πριν καλά καλά ανεβούμε τον Μπράλο… Σκατά… Δεν τολμούσα να το αναφέρω στην παρέα… Η αυτοπεποίθηση που είχα εκφράσει τις προηγούμενες μέρες ήταν αυτή που έπεισε όλους γύρω μου για το παρακινδυνευμένο αυτό εγχείρημα… Τι να πω τώρα… Πετάξτε τα εφόδια και τα περιττά στην θάλασσα;
Για κάποια χιλιόμετρα ο Δημήτρης πήρε τον Νικόλα συνεπιβάτη στην BMW. Εκεί ήταν που τα έχασα… Βάρκα γυαλό το Vstrom και λαχανιασμένος να τρέχω από πίσω να προλάβω το GS… Σκατά… Ένιωθα σαν πιτσιρίκι που θέλει την μαμά του… Από τα 110 και πάνω η μηχανή μεταμορφωνόταν σε όπτιμουμ . Στις στροφές ένιωθα σαν άχρηστος. Και το τελευταίο γραμμάριο της μοτοσικλέτας πέρναγε στα χέρια μου…
Στάση άμεσα και διαλογισμός… Αρκετή σκέψη και ρύθμιση στις αναρτήσεις. Σαν άβγαλτος γιάπης χαράσσω τις αλουμινένιες βίδες προφόρτισης στις μπροστινές μπουκάλες μιας και δεν χρησιμοποίησα ένα πανάκι να τις προστατεύσω από το κατσαβίδι… Καταστροφή… Υποχώρηση..;
Πετυχαίνουμε κουαρτέτο Ελληνοαμερικάνων επισκεπτών… ώ… ωραίο bike μου λέει ο ένας… Το άλλο του λέω εγώ, δείχνοντας το GS είναι πιο ωραίο… Μπα μου λέει… αυτό γυαλίζει σαν καινούριο… Ντιν… Γύφτικο σκερπάνι εγώ…
Για πού πάτε, μας ρωτάει ο μπάρμπας… Κοιτάζω τον Νικόλα… Μου ανταποδίδει με βλέμμα που δεν ξεχνιέται…
Λάρισα του λέω… Σε έναν φίλο…
Ά και από πού έρχεστε;
Από Πάτρα…
Από Πάτρα… Oh my God… Πολλά και δύσκολα χιλιόμετρα… Μπράβο! Χαράς το κουράγιο σας….
Ας πιω λίγο νερό να συνέλθω…
Συνεχίζουμε έχοντας πλέον εγώ τον Νικόλα συνεπιβάτη. Οι ρυθμίσεις ναι μεν λίγο πιο σκληρές αλλά απίστευτα πιο σωστές. Άλλη μοτοσικλέτα. Απίστευτη η διαφορά! Πλέον το GS έτρεχε να μας προλάβει από πίσω… Και όχι μόνο… Μεγαλύτερη αυτονομία το dl από την Βαυαρή ναυαρχίδα… Μπήκαμε στην Ε.Ο. Αθηνών – Θεσσαλονίκης και η μουαγιέν άρχισε να ανεβαίνει. Το Vstrom άνοιγε πολύ όμορφα και γραμμικά. Είχε πλέον κοντά στα 2000km και το στρώσιμο είχε πλέον τελειώσει… Οι εικόνες και τα αρώματα πολύ πιο οικεία. Η διαδρομή γνωστή. Στάση στον Πλαταμώνα. Ανεφοδιασμός και συνοδεία της θετικής αύρας του φίλου Δημήτρη καλώς καιρός μέχρι την συμπρωτεύουσα…
Με κοιτάς που σε κοιτάω...;
Η επόμενη μέρα, πάντα με καλό καιρό, ξεκίνησε από νωρίς για την παρέα μας. Ο Δημήτρης θα κατηφόριζε προς Τρίκαλα, ενώ εμείς θα προχωρούσαμε προς Φλώρινα και τα σύνορα με την γείτονα χώρα που έχει πρωτεύουσα τα Σκόπια…
Κάναμε και την στάση μας εκεί στους καταράκτες.
Προχωρώντας προς Φλώρινα στον δρόμο συναντάμε ταμπέλα προς FYROM. Ξαφνικά νιώθω κάπως περίεργα… Το γνώριμο γαργαλητό στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. H αδρεναλίνης ωθεί το δεξιό μου καρπό να ανοίξει το γκάζι… Ασυναίσθητα γέρνω την μηχανή προς τα αριστερά και αρχίζω να προσπερνώ τα προπορευόμενα αυτοκίνητα… Η διπλή διαχωριστική μου ορίζει πόσο αριστερά θα πάω… Κατά μεσοίς του οδοστρώματος βλέπω πολισμάνο να χτυπιέται και να μου κάνει με νόημα να κάνω δεξιά… Σταματάω όλο περιέργεια.. Τι μπορεί να έκανα λάθος...; Πιτσιρικάς, όχι πάνω από 22, τροχαίος πολισμάνος γεμάτος τσαμπουκά και ύφος… Με αναμμένη την μηχανή έρχεται, κλείνει και βγάζει τα κλειδιά από το vstrom. Του βουτάω το χέρι και με πολύ νόημα του λέω, δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις κάτι τέτοιο, παίρνοντας ταυτόχρονα τα κλειδιά. Μου ζητάει κρατώντας την θήκη από το όπλο του να κατεβούμε αμέσως από την μηχανή… Ποιο είναι το πρόβλημα κύριε αστυνόμε; Όριο ταχύτητας. Πάτησες και την διαχωριστική… Μάλιστα. Με πόσα πήγαινα; 60 με όριο 40. Με δουλεύεις έτσι;
Είκοσι λεπτά το κουβεντιάζαμε, Ρε άνθρωπε του Θεού ρίξε μια ματιά στον χάρτη και τις σημειώσεις μας. Εδώ στην Ελλαδίτσα θα μας ξεβρακώσεις; Αν είναι να τα ακυρώσουμε όλα. Να πάμε σπίτια μας να δούμε τηλεόραση… Ανένδοτος, Ξεβράκωτα και χωρίς εξατμίσεις κωλομπαρεμένα κάθε λογής δίκυκλα πέρναγαν μπροστά από τον τοπικό άρχοντα… Χωρίς κράνος χωρίς δείγμα εξοπλισμού. Οι περισσότεροι τον χαιρετούσαν κιόλας. Γνώστης από επαρχία και της νοοτροπίας που κυριαρχεί, βρήκαμε τον μαλάκα τον “ξένο” να δικαιολογήσουμε και μεις τον μισθό μας, απαίτησα να μου κόψει την κλήση να φύγω. Χαριστικά μας έκοψε 33 ευρώ… Το ξενέρωμα της όλης διαδικασίας ήταν απίστευτο. Στα μάτια μας αυτό φαινόταν. Δεν ήταν το γεγονός μιας κλήσης. Όχι πως έχω και πολλές στο ενεργητικό μου, αλλά οκ δεν ήταν και η πρώτη φορά. Ήταν αυτό το σκαμπανέβασμα συναισθημάτων. Από την μία πετάς, και ξαφνικά προσγειώνεσαι ανώμαλα. Αυτό το συναίσθημα μάλλον φάνηκε προς τα όργανα της τάξης.
Δίνοντάς μου την ροζαλία, το τσουρτσέκι άρχισε να μου λέει για μηχανές. Έχω και εγώ ένα fazer… Ναι μπράβο σου. Είπατε πάτε για Οχρίδα; Εδώ δεξιά και μετά όλο ευθεία. Μην φοβάσαι! Άνοιξέ το όσο πάει. Και εγώ το δικό μου εκεί το ξεμπουκώνω. 220-240… Δεν υπάρχει άλλο ραντάρ στην περιοχή. Μόνο εμείς είμαστε. Ευχαριστώ ρε σούπερμαν του λέω για την πληροφορία κάνοντας του νόημα με την κλήση στο χέρι. Αποφασίσαμε να την πληρώσουμε επιτόπου. Στο τσακ προλάβαμε το ταχυδρομείο. Δυστυχώς το ξενέρωμα ήταν τόσο μεγάλο που δεν υπήρχε διάθεση ούτε να φάμε… Φύγαμε από την πόλη νιώθοντας ότι μας είχαν βιάσει. Και βέβαια στην ευθεία δεν είχα όρεξη να την ανοίξω την μηχανή. Κάτι που δεν το είχα κάνει ακόμα από όταν την πρωτοοδήγησα…
Με τα χιλιόμετρα έρχεται η απαραίτητη ηρεμία.
Πλησιάζοντας στην περιοχή των συνόρων, ένιωθα την γνώριμη αυτή αίσθηση. Ηρεμία, γαλήνη και τα πάντα να κινούνται σε αργούς ρυθμούς τριγύρω σου. Τα πάντα στην ατμόσφαιρα είναι απλά, παρθένα και ειρηνικά. Νιώθεις όμως ότι υπάρχει πολύ ένταση και ενέργεια. Μία εγρήγορση από το πουθενά. Μία ετοιμότητα.
Αντικρίζω την ταμπέλα για τα σύνορα ενώ το vstrom δείχνει στον μερικό χιλιομετρητή 1063 km… Αλλάζω να δω τον συνολικό 2657... Η ώρα είναι 14.00…
Λιακάδα, ηρεμία και η αδρεναλίνη στα κόκκινα… Η καλή αδρεναλίνη. Της αυτοπεποίθησης και της ηρεμίας. Της ευχαρίστησης… Όχι η άλλη της ταραχής…
Πραγματικά εκείνη την στιγμή ούτε τον θάνατο δεν φοβόμουν.
Περάσαμε τα σύνορα χωρίς κανένα πρόβλημα.
Σε αλλοδαπό έδαφος πλέον παίρνουμε φίλους και οικογένεια να χαιρετίσουμε. Στο πεντάλεπτο επάνω πλησιάζει βαριά μερσέντα. Η κλασική παλιά 190 με τα 700.000 χιλιόμετρα στο κοντέρ. Ασύρματος να κρέμεται από τον κεντρικό καθρέπτη, αντιραντάρ, διπλή κεραία…
Σπαστά Ελληνικά και πάμε…
Φίλε καινούρια η μηχανή;
Το σκατό στην κάλτσα ο Παναγιωτάκης. Έ.. Όχι και πολύ καινούρια. Τι να του πω; Πόσο κάνει ρε μεγάλε; Την βρίσκεις και 4000 χιλιάρικα του απαντώ… Μπαίνει ανάμεσά μας κλασική μορφή αριστερού ψάλτη με στρογγυλή καραφλίτσα και του φωνάζει. Άντε ξεκίνα να φύγουμε! Κάτι καντήλια ρίχνει ο τύπος στην γλώσσα του πάντα, πιάνει τον ασύρματο, σηκώνει τα φιμέ του τζάμια και φεύγει.
Είχε τελειώσει ήδη η ταινία που σκηνοθέτησε και πρόβαλε σε πρώτη προβολή και κατά αποκλειστικότητα το διεστραμμένο μυαλό μου. Το σενάριο απλό αλλά με νόημα. Ο συμπαθέστατος κύριος με τον μονοκόμματο σβέρκο-πλάτη, κάλεσε τους φίλους του ποιο κάτω και τους ενημέρωσε ότι έρχεται μαύρη μοτοσακό με δύο ψάρακες Έλληνες. Μάλιστα επειδή μας συμπάθησε τους ζήτησε να μας αφήσουν με τα σώβρακα και να μην μας τα πάρουν και αυτά…
Εκεί που ένιωσα την ψύχρα, φορώντας μόνο το μποξεράκι μου πλέον, παρατήρησα ότι ο αριστερός ψάλτης μπήκε σε ένα πούλμαν με ελληνικές πινακίδες. Είχα διαβάσει για τον Άγ. Ναούμ και την ψιλιάστηκα την κατάσταση. Περνώντας από μπροστά μας το πούλμαν διέκρινα πολλές μαυροφορεμένες κυρίες, βλέπε Κώστα Κώστα μου.
Βουτάω το κράνος και ανεβαίνω στην μηχανή. Ο Νικολάκης, εκπαιδευμένος από το πρόσφατο σχετικά ταξίδι μας στην Τουρκία, ακολούθησε χωρίς λέξη. Το επόμενο λεπτό ήμασταν πίσω από το πούλμαν χαιρετώντας τις παχουλές υποψήφιες προσκυνήτριες του Αγ. Ναούμ και όλων των Βυζαντινών εκκλησιών της περιοχής ενώ αυτές μας έβγαζαν φωτογραφίες.
Στενός ο δρόμος και το όριο ταχύτητας ιδιαίτερα χαμηλό. Από πίσω εμείς σταθερά. Στα πλαίσιο των χαλαρών ρυθμών, πιάσαμε και την κουβέντα. Σε κάποια στιγμή χάνω τον Νίκο από την συζήτηση ενώ αρχίζει να φωνάζει. Δέκα λεπτά μετά έχουμε βγάλει το κεντρί και βάζουμε φενιστίλ τζέλελε. Αν είναι να στην κάνει θα στην κάνει.
Με γυαλιά μυωπίας, μισάνοιχτη ζελατίνα και η άτιμη τον τσίμπησε!
Χάσαμε και την κάλυψη, χάσαμε και τον ψάλτη, χάσαμε και τον κώστα…
Δεν μας πάει ρε πούστη μου δεν μας πάει!
Με τα πολλά φτάσαμε στην Οχρίδα. Κάναμε και τις βόλτες μας στην περιοχή και τα αξιοθέατα όσο είχε φως…
Μιας και τα είχα γράψει ας κάνω μία παράθεση.
Αρχικά δημιουργήθηκε από PanVas
Με δεδομένη την απίστευτη αδυναμία μου αυτές τις μέρες για συγγραφή ολοκληρωμένου ταξιδιωτικού, να δώσω κάποιες ελάχιστες πληροφορίες για την Οχρίδα, που την επισκέφτηκα τον Απρίλιο του 2005.
Η είσοδος στην χώρα των Σκοπίων πραγματοποιήθηκε από το χωριό Νίκη, λίγα χιλιόμετρα Βόρεια της Φλώρινας, ενώ προηγουμένως είχαμε δεχθεί κλήση από το μοναδικό ανακριτικό και πακέτο ραντάρ της περιοχής… Προσοχή λοιπόν στην είσοδο της πόλης της Φλώρινας και στους τοπικούς άρχοντες…
Η συγκεκριμένη είσοδος των Σκοπίων είναι ιδιαίτερα υποβαθμισμένη με φτωχό ποιοτικά οδικό δίκτυο και απίστευτο πάγωμα του χρόνου. Ο δρόμος μίας λωρίδας ανά κατεύθυνση μέσα από αγρούς και χωράφια που καλλιεργούνται κατά το πλείστον με τα χέρια… Χαρακτηριστικό το γεγονός των παρκαρισμένων αυτοκινήτων στα πλάγια του δρόμου, με κρεμασμένη κόκκινη κορδέλα, δηλώνοντας ίσως ότι βρίσκονται στο παρακείμενο χωράφι και εργάζονται…; Δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι μην ξεχάσετε να πάρετε fenistil ή αμμωνία, μιας και τα ντόπια ζωύφια δεν είναι και τόσο φιλικά.
Η Οχρίδα και τα περίχωρα αποτελούν αγαπημένο προορισμό των θρησκόληπτων Βορειοελλαδιτών και όχι μόνο. Άπειρα είναι τα Ελληνικά γκρούπς που περνούν τα συγκεκριμένα σύνορα για προσκύνημα στον Άγιο Ναούμ, και όχι Ναούμε, αλλά και όλες τις Βυζαντινές εκκλησίες της περιοχής.
Σε περίπτωση που νιώσετε ανασφάλεια, απλά περιμένετε λίγο στα σύνορα ή σε ένα πολυπληθές σημείο, να περάσει κάποιο ελληνικό πούλμαν. Αυτά συνήθως έχουν σαν προπομπό, τοπική βαριά κούρσα, μερσέντα κατά προτίμηση, όπου ανοίγει τον δρόμο σε οποιοδήποτε εμπόδιο. Τι μπορεί να είναι αυτό το εμπόδιο δεν ξέρω… Από τα σύνορα μέχρι την Οχρίδα, τα όρια ταχύτητας είναι της τάξεως 60 km/h και ο δρόμος μέτριας έως άθλιας ποιότητας.
Η πόλη της Οχρίδας είναι ένα αναπτυσσόμενο τουριστικό θέρετρο που έχει προφανώς να πει πολλά και για την ιστορία του. Πολύ καθαρή πόλη και γενικότερα μία υπερπροσπάθεια για ευρωπαϊκή νότα. Τι να κάνετε, που να φάτε και πώς να κινηθείτε, δεν έχω να σας προτείνω κάτι ιδιαίτερο. Οι κλασικές οδηγίες που υπάρχουν και σε όλους του τουριστικούς οδηγούς, είναι μία περιήγηση στις διάφορες Βυζαντινές εκκλησίες της περιοχής. Προσωπικά απογοητεύτηκα από το φαγητό, ίσως έτυχε, αλλά το χειρότερο από όσα δοκίμασα, είναι οι σαλάτες τους…
Για διαμονή, όπως συνήθως λειτουργώ σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είχα κανονίσει τίποτα… Η περίοδος (Απρίλιος) ήταν αρκετά χαλαρή και η εύρεση καταλύματος είναι η πιο εύκολη και ευχάριστη δραστηριότητα.
Στο λιμάνι της πόλης, θα το βρείτε με την πρώτη, υπάρχει άπειρος κόσμος που προσφέρει τις υπηρεσίες του. Οτιδήποτε. Θα σας πλησιάσουν και θα μιλήσουν από μόνοι τους. Εμείς νιώσαμε εμπιστοσύνη στα μάτια ενός γεράκου με ποδήλατο, ο οποίος σχεδόν τραβώντας μας, μας ανέβασε στην μηχανή και μας παρακάλεσε να τον ακολουθήσουμε… Μπροστά λοιπόν ο παππούς από πίσω εμείς… Καταλήξαμε στο σπίτι του, όπου παράνομα νοίκιαζε κάποια δωμάτια. Η είσοδος του σπιτιού ήταν το τέλος μίας διεξόδου, όπου σχηματιζόταν ουσιαστικά μία εσωτερική αυλή. Μας πρότεινε να βάλουμε την μηχανή μέσα στο ισόγειο δωμάτιο που θα είχαμε για την μία και μοναδική βραδιά μας στην Οχρίδα…
Στο σημείο αυτό, θέλει πολύ προσοχή. Όπως έχω γράψει και σε άλλο ταξιδιωτικό, τα Σκόπια είναι η μόνη χώρα που συμπληρώνεις κάρτα εισόδου και κάρτα εξόδου στα σύνορα. Καλό θα είναι στα σύνορα να το παίξετε λίγο προετοιμασμένοι και ότι ξέρετε τι συμπληρώνετε. Να έχετε και ένα στυλό. Όταν υπάρχει διανυκτέρευση, πρέπει να σφραγιστεί η κάρτα, από ξενοδοχείο ή κατάλυμα που είναι ελεγμένο-καταχωρημένο από τον αντίστοιχο ΕΟΤ των Σκοπίων. Έτσι ο καλός παππούλης, έφερε τον εγγονό του ο οποίος ήταν αστυνομικός και μιλούσε αγγλικά, μας εξήγησε την όλη διαδικασία και μας ζήτησε τα χαρτιά μας για να τα πάει σε φίλο με νόμιμο ξενοδοχείο να μας τα σφραγίσει εκεί. Δεν είχε να κάνει το ελάχιστο κόστος των 10ευρώ για το δίκλινο δωμάτιο, αλλά πιο πολύ η εμπειρία της επαφής με αυτούς τους συνανθρώπους μας.
Τώρα ποια τα ενδιάμεσα συναισθήματα μας για την όλη διαδικασία και πόσα κιλά χάσαμε μέχρι να πάρουμε πίσω τα διαβατήριά μας, είναι ένα άλλο θέμα. Νομίζω ότι δεν θα το ξαναέκανα… Αν και ένιωθα μία εμπιστοσύνη στην οικογένεια…
Εμείς, αντίθετα με το δικό σας ταξίδι, θα κατευθυνόμασταν δυτικά και όχι ανατολικά. Σκοπός μας ήταν να διασχίσουμε όλη την Βόρεια Αλβανία, να επισκεφθούμε τα Τίρανα και να καταλήξουμε Podkorica και από εκεί Dubrovnik – Κροατία
Για Σόφια πάντως, θα ακολουθήσετε τον δρόμο που οδηγήσατε για Οχρίδα, με αντίθετη κατεύθυνση, θα περάσετε την Βιτόλα και μετά το Prilep θα συναντήσετε τον εθνικό δρόμο Θεσσαλονίκης – Σκοπίων. Μετά θα κινηθείτε για Σκόπια και Σόφια Βουλγαρίας. Περισσότερες πληροφορίες για την συγκεκριμένη διαδρομή στο ταξιδιωτικό μου.
Αυτά τα ολίγα, και ίσως κάποια στιγμή να ανεβάσω το πλήρες ταξιδιωτικό.
Καλά να περάσετε και μην αφήσετε ούτε δευτερόλεπτο από το ταξίδι σας που να μην μπορεί να αναφερθεί σαν εξωτική εμπειρία.
Ε… Και μία φωτογραφία ακόμα με τα σχετικά σχόλια…
Η βραδινή βόλτα στο κέντρο επιβάλλεται, όπου και το μόλις δύο εβδομάδων Vstrom, είχε την τιμητική του… Μία φωτογραφία για όλα τα ψώνια με vstrtom… :rotflmao:
Τα μοναστήρια της περιοχής πραγματικά αξίζουν να τα επισκεφτείτε.
Τα περισσότερα είναι ξεκλείδωτα και ελεύθερα προς επίσκεψη.
Ιστορική κληρονομιά που χάνεται στον χρόνο και στην σχετική αδιαφορία.
Επιβάλλεται η βόλτα στο κάστρο, να θαυμάσετε και την θέα.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση