ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου!!!!
Να τα πάρω όμως από την αρχή! Φεύγω σήμερα στο απόγευμα από το Mall (από τη δουλειά). Ευτυχώς δεν έβρεχε πολύ εκείνη την ώρα γιατί ήμουν με τη μηχανή και καταλαβαίνετε!!!! Οδρόμος είχε μικρά ποταμάκια και πολύ κίνηση. Απόσταση δουλειας σπιτιού 5λεπτά με τη μηχανή!!!! "Δε θα βραχώ πολύ" σκέφτικα!
Είμαι στον παράδρομο της Αττικής!!! Η τέλεια κατασκευή του έχει σαν αποτέλεσμα σε συνάρτηση με την σημερινή μπόρα να δημιουργηθεί μια λιμνούλα με νερό! Μπροστά μου ένα τζιπ. Αποφασίζει να περάσει και μου φάνηκε σα να έμεινε στα μισά! Αλλά τελικά κατάφερε να περάσει απέναντι.
κοιτάζω τη λιμνούλα και αναρωτιέμαι "Τι κάνουμε τώρα? Περνάμε?" Από το τζιπ δεν μπορούσα να καταλάβω το βάθος!!! Και ναι, ξαναθυμίθικα παλιές καλές στιγμές! Εκείνη την μοναδική εντουροβόλτα! Κατάλαβα πόσο μου έχει λείψει!!!Ορμάω στα νερά και αρχίζω να βυθίζομαι! Κάποια στιγμή συνδειτοποιώ ότι η μηχανή πατάει πάνω σε πέτρες κι εγώ ακόμα βυθίζομαι. Περισεύει πια μόνο το τιμόνι και ελάχιστα το ντεπίζιτο. Αρχίζει να μου κάνει διακοπές και να πετάει κώλο. "Δεν θα το χάσεις και αυτή τη φορά! Τι έμαθες? Όταν γλυστράει κλείνουμε γκάζι!" Η μηχανή επανέρχεται μα τα κενά γίνονται πιο συχνά! Η στάθμη του νερού έχει αρχίσει και πέφτει. Η μικρή μου σβήνει. Τώρα πια το νερό φτάνει στο μέσο της γάμπας μου. Άρχισα να την σπρώχνω. Βγήκαμε από τα νερά!
Με λίγο τσοκ και γκάζι την άκουσα να γουργουρίζει και πάλι!!!! Το καρμπυρατέρ κολλάει από τακλαδιά! μένω 2 λεπτά να την καθαρήσω και ανεβαίνω και πάλι!!!! Μια τρελή χαρά με σκέπασε! Δε με ένοιαζε πια αν ήμουν βρεγμένη ή όχι! θυμήθικα και πάλι εκείνη την μοναδική βόλτα και κατάλαβα ότι ακόμα και αυτό είναι ένα κομμάτι μου!!!!
Απάντηση με παράθεση
