Θέμα δημοσίευσης: ATHENS VOICE 11-17 Νοεμβρίου τεύχος 56
EDITO Toυ Φώτη Γεωργελέ
Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια στη ζωή, που τη μαθαίνεις μεγαλώνοντας, όταν ενηλικιωθείς. Τα παιδιά δεν την ξέρουν. Όταν λες όλα ή τίποτα, συνήθως εννοείς τίποτα, ότα τα θέλεις όλα, συνήθως παίρνεις το τίποτα. Έτσι είναι η ζωή γαμώτο, σκληρή με τους κακομαθημένους. Μόλις οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, η κυβέρνηση από τις Βρυξέλλες όπου βρισκόταν απάντησε με δύο ανακοινώσεις. Στην πρώτη κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ. Καλά, αυτό ας μην το συζητήσουμε, έχει γίνει πια ανέκδοτο. Στη δεύτερη, ο πρωθυπουργός μάς είπε ότι με όλες του τις δυνάμεις θα αγωνιστεί για μία "κοινά αποδεκτή" ονομασία των Σκοπίων. Σοβαρά; Και γιατί δεν το έλεγε τόσα χρόνια ο χριστιανός; Γιατί δεν το έλεγαν οι προηγούμενοι απ' αυτόν; Κοινά αποδεκτή ονομασία; Δηλαδή; Εμείς δεν είμαστε που δηλώναμε ότι δεν κάνουμε κανένα συμβιβασμό στο όνομα που είναι η ψυχή μας; Εμείς δεν αρνιόμαστε τη λέξη "Μακεδονία" και τα "παράγωγα αυτής"; Εμείς δεν είμαστε "αδιαπραγμάτευτοι" όταν όλος ο κόσμος μάς συμβούλευε, δεχθείτε μία σύνθετη ονομασία, Άνω Μακεδονία, Πάνω Μακεδονία, Βόρεια, Ορεινή, Νέα, οτιδήποτε, ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι, κάπως πρέπει να λέγονται κι αυτοί αφού ζουν σ' ένα κομμάτι που πάντα λεγόταν Μακεδονία; Όχι λέγαμε εμείς. Όλα ή τίποτα. Τώρα που πήραμε το τίποτα, τώρα θα εργαστούμε με "όλες μας τις δυνάμεις για μία κοινά αποδεκτή ονομασία"; Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός μας μας είπε ότι η εξωτερική πολιτική γίνεται με νηφαλιότητα και όχι με συλλαλητήρια. Σώπα. Δηλαδή δε θα αντισταθούμε στα σχέδια των φονιάδων τον λαών Αμερικάνων, έτσι θα ξεπουλήσουμε την πατρίδα μας; Τώρα δεν έχει ενδοτικούς, μειοδότες, ολετήρες, γιουσουφάκια, οσφυοκάμπτες, υποτελείς στο διευθυντήριο των Βρυξελλών, Αμερικανάκια της Ολμπράιτ, που χορεύουν ζεϊμπέκικο με τον Τζεμ; Τώρα δεν έχει απεμπόληση των ιερών και οσίων της φυλής; Τώρα δεν έχει συλλαλητήρια, σημαίες, λάβαρα, λαϊκά δικαστήρια, συναυλίες, ο κλήρος στην πρώτη γραμμή το αγώνα; Τι έγινε, η "δεξιά του Κυρίου" είναι πια κυβέρνηση; Πού είναι ο Χριστόδουλος, πού είναι ο Παπαθεμελής, πού είναι ο Σαμαράς, ο Ψωμιάδης, πού είναι το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, πού είναι η Λιάνα, πού είναι τα Μέσα Ενημέρωσης του Πολέμου, πού είναι οι οπλαρχηγοί των τηλεοπτικών παραθύρων; Δεν αγρυπνούν πια, δεν φυλάσσουν Θερμοπύλας; Τώρα νηφαλιότητα; Αυτοσυγκράτηση, υπεύθυνη πολιτική; Λίγο προδοτικό μου ακούγεται αυτό, λίγο Σημίτης μου κάνει.
Τώρα το μέτωπο της Αδιαλλαξίας δε μιλάει. Θα βγάλει καμία κορώνα και θα διαλυθεί ησύχως. Δέκα χρόνια τώρα όμως η πολιτική σκηνή της χώρας είναι όμηρος στο εμπόριο συμβόλων. Δέκα χρόνια όλα τα κόμματα δίνουν εξετάσεις στον πολεμικό λαϊκισμό, φοβούνται το πολιτικό κόστος και χρησιμοποιούν το ρεπερτόριο της αδιαλλαξίας για μικροπολιτικά οφέλη. Δέκα χρόνια, αντί να διαπαιδαγωγούν, ντοπάρουν την κοινή γνώμη με συναγωνισμό εθνικοφροσύνης. Τώρα εισπράττουν το λογαριασμό. Άρχισε με την Κύπρο, συνεχίζεται με τα Σκόπια και δεν έχει τελειώσει ακόμα. Τον άλλο μήνα αρχίζουν οι συνομιλίες ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Λέγαμε μέχρι τώρα, και το είχαμε πετύχει, ότι η Τουρκία δεν μπορεί να μπει στη ΕΕ με διεκδικήσεις απέναντι στη Ελλάδα. Ότι θα λυθεί πρώτα αυτό το ζήτημα στα διεθνή όργανα και μετά θα προχωρήσουν οι συνομιλίες. Τώρα όμως που ήρθε η ώρα, σιωπηλά το ξεχάσαμε. Τώρα υποχωρήσαμε, λέμε απλώς ναι στην ένταξη. Γιατί; Γιατί φοβόμαστε το πολιτικό κόστος. Γιατί το Δικαστήριο τη Χάγης δεν απαρτίζεται από τον Καρατζαφέρη και τον μητροπολίτη Άνθιμο, μεγάλη η χάρη του. Τα διεθνή δικαστήρια έτσι είναι, όπως τα Ηνωμένα Έθνη την άνοιξη με το Σχέδιο Ανάν. Σου λένε, εσύ έχεις δίκιο εδώ, ο άλλος εκεί, πάρε εσύ 7 σημεία που σε νοιάζουν, να πάρει ο άλλος 3 που έχει δίκιο, να βρεθεί μία "κοινά αποδεκτή" λύση. Αλλά εμείς πως θα το δεχτούμε αυτό; Εμείς έχουμε πάντα δίκιο. Σε όλα. Από το όλα ή τίποτα προτιμάμε το τίποτα. Προκειμένου να υποχωρήσουμε κάπου, προτιμάμε να μη βάζουμε κανέναν όρο. Δηλαδή να χάσουμε πάλι. Να συνεχίσουν να πέφτουν τα πολεμικά αεροπλάνα μας, 42 σε 10 χρόνια, 38 νεκροί πιλότοι σε έναν ακήρυχτο πόλεμο. Πειράζει; Φυσικά δεν πειράζει, πώς θα αγοράσουμε καινούργια, πώς θα κινηθεί το χρήμα χωρίς διαφορές;
Περίεργο ε; Όσο πιο "αδιαπραγμάτευτοι" είμαστε τόσο χάνουμε. Ανεξήγητο. Πώς γίνεται αυτοί που κερδίζουν 7 στα 10 να είναι προδότες, και αυτοί που τα χάνουν όλα να είναι πατριώτες; Να σας πω πως γίνεται. Στην αληθινή ζωή κανείς δεν κερδίζει 10 στα 10, μόνο αν ισοπεδώσει τον κόσμο και ισοπεδωθεί μαζί του. Στη πραγματικότητα, το να ζητάς 10 και να παίρνεις 7 είναι πολύ δύσκολο πράγμα, κατόρθωμα, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Έτσι είναι η ζωή, δεν είσαι μόνος σου στον κόσμο, δεν έχεις δίκιο μόνο εσύ, τα παιδιά και οι κακομαθημένοι μόνο δεν το ξέρουν. Χρειάζεται τρομερή προσπάθεια, πολιτικό σχέδιο, ικανότητες, γνώσεις, πολλή δουλειά για να κερδίσεις κάτι. Ακόμα κι από το 6 στο 7 είναι τεράστια απόσταση, είναι νίκη αν το κατορθώσεις. Ενώ το τίποτα είναι τόσο εύκολο. Αρκεί να βαφτίσεις την ανικανότητά σου ηρωϊσμό, αρκεί να βγεις στις τηλεοράσεις να φωνάξεις ότι είσαι πατριώτης, ότι δεν κάνεις συμβιβασμούς, ότι λες τα ηρωϊκά Όχι. Όλα τα θες, δεν παίρνεις τίποτα, έκανες όμως το κομμάτι σου, είσαι ασυμβίβαστος, είσαι πιο Ελληνας από τους άλλους. Τίποτα δεν είσαι, τσάμπα μάγκας είσαι μόνο που τη δικιά σου ανικανότητα την πλήρωσε μία ολόκληρη χώρα.
Προσυπογραφοντας ...
Χρηστος
Απάντηση με παράθεση
