..... και όλες οι παλιές πληγές που είχα ξεχάσει ξαναματώνουν ....
και διαβάζω εδώ μέσα ...και μου έρχονται σκόρπιες σκέψεις ...
....και στεναχωριέμαι....
....για τον Γιώργο που έσπασε το μηχανάκι του και κίνησα γη και ουρανό να του βρω και εγώ την άκρη και όταν φτιάχτηκε το χαμόγελό του γέμισε την ψυχή μου ... και στεναχωριέμαι που πρέπει να παλέψει με δυσκολίες να τελειώσει τη σχολή του και να κάνει αυτό που του αρέσει ...
....και για τον Χρήστο που τα φέρνει δύσκολα αυτό τον καιρό αλλά δεν βάζει το κεφάλι κάτω και συνεχίζει να χαμογελάει και να το παλεύει με αξιοπρέπεια και δύναμη ψυχής ....
....και για τον Λεωνίδα που τον είδα στο νοσοκομείο να έχει περάσει το κατώφλι του θανάτου και να έχει γυρίσει πίσω στη ζωή με απίστευτη ταλαιπωρία .....και που όταν οδήγησα το "χρέπι" του και του είπα πάρτο γέλαγε σαν μικρό παιδάκι πάλι ....
....και για τη Μάρα που πέρασε τις γιορτές στο νοσοκομείο χωρίς το χαβαλέ και τις ευχές που δίνουμε όλοι στις γιορτές ....
....και για την Ιωάννα που παλεύει με θεούς και δαίμονες που λίγοι έχουν συναντήσει και προσπαθεί και αυτή να βελτιώσει τη ζωή της μέσα από δυσκολία και σκέφτεται ρε γαμώτο μου ακόμα και την βενζίνη που πρέπει να βάλει για να δει δυό φίλους .....
....και για τον Ορίζοντα που μπορεί μέσα του να κλαίει με τα λούκια που έχει αλλά η ψυχή του είναι γελαστή και αγνή σαν νεογέννητου παιδιού ...
....και για μένα αυτά που έχω τραβήξει και παλιά και τώρα ....και για πολλούς άλλους ....
και το post counter μου δεν θέλει να ανέβει άλλο πια ...
Απάντηση με παράθεση
