Σύνορα...
Ορια, γραμμες στο χαρτη, η ηλιθια ματαιοδοξη ανθρωπινη προσπαθεια να χωρισει τη γη σε κομματια...
Τα βουνα ομως δεν ξερουν απο γραμμες και συνορα... Τα ποταμια δεν ξερουν απο περιορισμους. Εκει ηταν και κυλουσαν πριν εμφανιστει ο ανθρωπος και εκει θα συνεχισουν να ειναι ακομα και οταν ο ανθρωπος εχει απο καιρο εξαφανιστει...
Ανθρωπων εργα τα συνορα. Συνορα οχι μονο φτιαγμενα απο συρμα, ξυλο και μπετο, αλλα και χειροτερα συνορα... Στις καρδιες, στα μυαλα, στα ονειρα.
Η τηλεοραση μπροστα μου δειχνει ενα ρεπορταζ ενος νεου ανθρωπου απο το Μαροκκο που το μονο κακο που εκανε ηταν να ονειρευεται... Να ονειρευεται μια καλυτερη ζωη. Και απο την χωρα του τα ονειρα του τον εβγαλαν στον Εβρο και τα ναρκοπεδια του Διδυμοτοιχου. Εχασε και τα δυο του ποδια και το μισο του χερι. Οταν τον βρηκαν στρατιωτες μετα απο μια μερα που ψυχοραγουσε τον κοιταξαν και απλα του ειπαν απλα να περιμενει... Στην Ελλαδα βρισκοταν τωρα εξαλλου! Καλα θα εκανε να συνηθισει να περιμενει πλεον!
Η Ελλαδα ομως εχει και καλους ανθρωπους... Στο νοσοκομειο τον υιοθετησαν και τον βοηθησαν οικονομικα.
Ο "αρμοδιος" υπουργος ομως που ειχε μπροστα του τωρα ο ανθρωπος αυτος στην εκπομπη του μιλουσε με τονο αυστηρο και υποτιμητικο. Το εβλεπες οτι σιχαινοταν τους μεταναστες... Καποιος ομως θα επρεπε να του θυμισει οτι καποτε ο παππους του υπουργου ειχε φυγει για μεταναστης σαν αλλος Μαροκκινος για χωρες ξενες και αγνωστες, και καποιοι τον ειχαν αντιμετωπισει οπως αντιμετωπιζε αυτος τωρα το ταλαιπωρημενο αυτο παλικαρι.
Τα εβλεπα ολα αυτα και μια απεραντη θλιψη με γεμισε, ενας κομπος το στομαχι μου δεθηκε, τα ματια παλευαν να κρατησουν δακρυα θλιψης, θυμου, απελπισιας... Γιατι το κανουν αυτο οι ανθρωποι; Γιατι βαζουν συνορα παντου; Στις χωρες, στα ονειρα, στις ζωες, στην αγαπη;
"Ποιος εχει λογο στην αγαπη" οπως θα ελεγε και ο Φιλιππος, με ποιο δικαιωμα με κραταει ενα συνορο μακρυα απο το αλλο μισο της καρδιας μου -ενας ανθρωπος μισος ειμαι χωρις αυτη, ενα κουβαρι θλιψης, πονου, προσπαθειας, ελπιδας, και ολα αυτα γιατι; Γιατι τα ΣΥΝΟΡΑ δεν μπορει να τα περασει...
Εγω γεννηθηκα προνομιουχος, σε μια χωρα που οσο στραβη και αν ειναι εχει ελευθερια κινησεων ακομα. Εκεινη ομως οχι...
Οσο δεν επελεξα εγω που θα γεννηθω, αλλο τοσο δεν το επελεξε και εκεινη. Ομως οι καρδιες επελεξαν να ειναι μαζι, να σπασουν τα συνορα και τους περιορισμους των ανθρωπων, αλλα ειναι τοσο δυσκολο ολο αυτο... Θελω τοσο να παρω τη μηχανη και να παω να τη βρω... Ξερω οτι μονο 3,500 χιλιομετρα μας χωριζουν -και οταν σκεφτομαι τα ματια της να γελανε η αποσταση αυτη μου φαινεται τοσο μικρη. Να σηκωθω και να φυγω ΤΩΡΑ και να αρχισω να ροκανιζω ενα ενα τα χιλιομετρα μεχρι να ειμαι μπροστα στην πορτα της.
Ομως ξερω οτι δεν μπορω να την παρω μαζι μου μετα. Εμενα θα μου επιτραπει η εξοδος απο τη χωρα, εκεινης ομως οχι. Οχι χωρις Παπιρεν, ντοκουμεντα, πασαπορτια... Δεν θα αντεξω αλλον εναν αποχωρισμο...
Εναν ακομα τελευταιο εναγκαλισμο σε ενα κρυο, αποπροσωπο αεροδρομιο μετρωντας το χρονο με δακρυα. Παραξενο πως βαραινει ο χρονος, ποσο πολυτιμα γινονται ξαφνικα τα δευτερολεπτα που βλεπεις να κυλανε ενα ενα σαν να σε κοροιδευουν, οταν ΠΡΕΠΕΙ να φυγεις...
Να φυγω; Να παω που; Γιατι; "Δεν θελω να φυγεις". "Ουτε εγω το θελω καρδια μου, αλλα πρεπει". Πρεπει να φανεις δυνατος Νικο. Μην λυγισεις. Δωστης ελπιδα. "Συντομα θα ειμαστε παλι μαζι ενταξει; Στο υποσχομαι!" Και χαμογελαει και ειναι σαν την πρωτη ανατολη του ηλιου μετα απο την καταιγιδα μεσα στη νυχτα, τι να μου πει και ο ηλιος εκεινη την ωρα που στεκομαι μπροστα της!
Και μετα οι αγκαλιες τελειωνουν, τα χαμογελα στερευουν και δυο καρδιες μενουν μισες μεχρι να ξαναενωθουν. Και ολα αυτα για τα συνορα. Γιατι καποιος της απαγορευει να μπορει να ερθει να με βρει. Ποιος κραταει τα κλειδια της αγαπης, ποιος ειναι ο αρμοδιος, ο υπευθυνος;
Ποιος εχει τη δυναμη με μια υπογραφη να ανοιξει τα συνορα, να ενωσει λαους και αγαπες ανολοκληρωτες;
Μια μελωδια στο ραδιοφωνο με ξαφνιαζει και με βγαζει απο τις σκεψεις μου... Ενα πιανακι μονο παιζει μια γλυκια, μελαγχολικη μελωδια. Και ξερω οτι οπως αγγιζει εμενα θα αγγιζε και Εκεινη και τον Μαροκκινο φιλο μου και ολους τους ανθρωπους του κοσμου τουτου.
Κλεινω τα ματια και παω πισω στα κρυα, χιονισμενα πρωινα στο σπιτι στη Βουδαπεστη με ζεστες σοκολατες και ακομα πιο ζεστες καρδιες, στις βραδυνες βολτες στο Σικαγο, στα καλοκαιρινα ζεστα απογευματα στην προκυμαια στο Aber που ολα μοιαζαν με γιορτη...
Σε τοπους που ταξιδεψα, με ματια που αντικρυσα, σε χερια και καρδιες που αγγιξα...
Που να ειναι αραγε τωρα ολοι αυτοι; Πισω απο ποια συνορα εχουν κρυφτει; Πισω απο ποια αθλια μικρα γραφειακια δουλευουν σκυφτοι οπως εγω και εχουν κρυψει ονειρα, ελπιδες, αναμνησεις;
Και ολα αυτα για τα συνορα... Ολα αυτα γιατι καποιος καπου καποτε ειπε εγω ειμαι Ελληνας, εσυ εισαι Ρωμαιος, Ρωσσος, Μαγυαρος, Περσης, βαρβαρος. Και εχτισε τειχη και τραβηξε γραμμες στο χαρτη και στην ψυχη του.
Δεν θα το βαλω ομως κατω. Οι τρελοι, οπως τα ονειρα, οι σκεψεις και τα ποταμια δεν ξερουν απο συνορα και φραγμους... Θα ταξιδευω, θα περναω συνορα επιτηδες, επιδεικτικα, αποφασιστικα, μεχρι η καρδια να ησυχασει. Μεχρι να ξαναγινει ολοκληρη....