Του Λουκά Καβακόπουλου
αρχισυντάκτη του περιοδικού Strange.
www.noetic-on.blogspot.com
...
Πριν από μερικές βδομάδες, παρατήρησα με έκπληξή μου ότι διάφοροι δημοσιογράφοι, κυρίως τηλεοπτικοί, άρχισαν να μιλάνε για το «πόσο κακό είναι τo Internet», ότι «οι νέοι στο Internet κινδυνεύουν», ότι «τα παιδιά σας αυτοκτονούν μέσω Internet», ότι «τα παιδιά βλέπουν παιδεραστίες και άλλες κακές ανωμαλίες », ότι «στο Internet υπάρχουν κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τους αφελείς» και άλλες τέτοιες ανοησίες, που ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με την πραγματικότητα.Είμαι κοντά 15 χρόνια χρήστης του Internet, από τις πρώτες εκείνες μέρες που μπαίναμε με πανεπιστημιακούς λογαριασμούς (αφού παίρναμε 30-4ο φορές τηλέφωνο για να συνδεθούμε).Έχω δει πολλά παράξενα, αλλά κανέναν να κινδυνεύει περισσότερο από όσο κινδυνεύαμε όταν πηγαίναμε ως παιδιά στο πάρκο για να βρεθούμε με τους φίλους μας.
Έχω δεκάδες γνωστούς, αγόρια και κορίτσια, που δεν έπαθαν ποτέ τίποτα από το Internet. Μιλάω με 100άδες νέους και νέες στο Διαδίκτυο, έχω φτιάξει και ένα φόρουμ όπου μπαίνουν κάθε μέρα αμέτρητοι προβληματισμένοι και ανήσυχοι αλλά και πολλές φορές "αγριεμένοι" νέοι, αλλά ποτέ δεν έμαθα ότι κάποιος από αυτούς έπαθε κάτι μέσα από το Ίντερνετ.Μίλησα με νέους και νέες που είχαν πέσει κάποτε στα ναρκωτικά, αλλά μέσα από το Ίντερνετ κατάφεραν να επικοινωνήσουν με ανθρώπους που τους έδωσαν ελπίδες, που τους έδωσαν όραμα, και έτσι ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ! Καυχιέμαι μάλιστα ότι ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να έβαλα και εγώ λίγο το χεράκι μου και να βοήθησα αυτά τα παιδιά.
Έχω φίλες, νεαρές γυναίκες, πάνω από 20 ετών, που γνώρισαν μέσα από το Διαδίκτυο άνδρες που έγιναν φίλοι τους, και έκαναν μαζί τους αξιολογότατες σχέσεις.Έχω γνωρίσει μέσω Internet αξιολογότατους ανθρώπους, όπως και ανθρώπους με πολύ ιδιαίτερες απόψεις και φιλοσοφίες, που με προβλημάτισαν θετικά.Μα ΠΟΤΕ δεν συνάντησα κάποια πραγματικά επικίνδυνη κατάσταση, πέρα φυσικά από κάτι ανόητες απάτες μέσω χαζών email, παρόμοιες με εκείνες που έκαναν κάποτε οι επιτήδειοι στους άβγαλτους και αθώους ταξιδιώτες που έφταναν στον Σταθμό Λαρίσης .
Αντίθετα, ως νεαρός, μεγάλωσα σε μια εποχή που δεν υπήρχε internet, δεν υπήρχε email, δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχαν καλά-καλά τηλέφωνα.Για να βρεις τους φίλους σου έπρεπε να πας στο σπίτι τους και να τους φωνάξεις από το μπαλκόνι (αν είχαν και μπαλκόνι και δεν ζούσαν σε μονοόροφη μονοκατοικία). Πραγματική επιστημονική φαντασία, δηλαδή!Τότε, το να βγεις έξω ήταν μια καθημερινή περιπέτεια, με αμέτρητους κινδύνους και ρίσκα. Η μια περιοχή είχε την τάδε συμμορία, η άλλη τους χούλιγκανς, η τρίτη τους πάνκηδες, σανίδες με καρφιά και αλυσίδες έκαναν περιπολία για να μη τολμήσει το παιδί της μιας γειτονιάς να ξεμυτίσει στην άλλη...Στα πάρκα τριγυρνούσαν παππούδες με καραμέλες που σε έστελναν «να τους φέρεις γλυκά και αναψυκτικά και να κρατήσεις τα ρέστα» και σε κοιτούσαν πονηρά, στους δρόμους περιπολούσαν νεαροί που είχαν μπει δύο και τρεις φορές στο αναμορφωτήριο και οι κοπέλες άλλαζαν τρία στενά όταν απλώς άκουγαν το όνομά τους, και τις διάφορες παρέες τις έλεγχαν μάγκες που έπρεπε να τους δώσεις λεφτά αν ήθελες να μπεις στην ομάδα τους ή να δοκιμάσεις τα χάπια/σκονάκια/βενζινόκολες/φαρμακευτικά τους για να σε θεωρήσουν άξιο λόγου «άτομο» -- και άλλα τέτοια όμορφα και αθώα πράγματα. Και πόσα ακόμη, που δεν κατάλαβα και δεν υποψιάστηκα ποτέ, επειδή ήμουν χαμένος στα ενδιαφέροντά μου, στη μουσική και στο διάβασμα... Και να φανταστείτε ότι ζούσα σε σχετικά ήσυχη γειτονιά: Το αίμα που χυνόταν έφτανε σε ...φυσιολογικά πλαίσια.Ένα τουλάχιστον 15% εκείνων των παιδιών που δεν είδαν ποτέ τους το Internet δεν πρόλαβαν ποτέ να μεγαλώσουν. Άλλοι έφυγαν από ναρκωτικά, άλλοι από ατυχήματα, κάποιοι από ερωτική απογοήτευση (ναι, συνέβη και αυτό) και δεν είναι πια μαζί μας.
Απάντηση με παράθεση
