Γεια σου Νικόλα αιώνιε..

[free rider]

http://www.geocities.com/SunsetStrip...43/asimos.html


"Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ημερών μας είναι ο Αχαχαμπαχανισμός. Με αχαχαμπαχανιστές δεν κάνω παρέα, ούτε και με όσους αχαχαμπαχανίζουν μαζί τους αχαχαμπαχάνιστα..."
(ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ)


Εκείνο που μας έδωσε πάνω από όλα ο Νικόλας Άσιμος είναι η δύναμη να φτύνουμε τους δούλους πριν από τα αφεντικά. Και ήταν μάγκας γιατί το έκανε σε καιρούς που οι άλλοι γλύφανε τους μαζανθρώπους. "Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω... δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω..". Κρίμα που δεν άντεξε ο Νικόλας. Απογοητεύθηκε γιατί κάπου έκανε το λάθος να γοητευθεί. Από τους δήθεν και τους τάχα.

Αλλά και να άντεχε τι θα κέρδιζε άραγε; Η αηδία για τα οντάρια των μέσων της δεκαετίας του 80 σε τι συμπαντικά μεγέθη θα τον τύλαγε στις υπερξεφτιλισμένες μέρες μας; Ίσως ήταν καλύτερα για αυτόν που έφυγε τότε. Πριν δει τους "αριστερούς" και τους ψευτοανάρχες να φοράνε κομποσχοίνια και να κάνουν μετάνοιες μπροστά στην άρνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας. "Αριστερός και χριστιανός" δήλωσε πριν από κάνα-δύο χρόνια ο ψευτοροκάς που του εξαργύρωσε την ψυχή.

Να σαι καλά εκεί που βρίσκεσαι Νικόλα αιώνιε. Όταν συναντηθούμε, όποτε το επιθυμήσουν για εμένα οι Θεοί, θα τα ξαναπούμε όπως τα λέγαμε τότε παλιά, την εποχή της αθωότητας και του ονείρου, μπροστά στα κάγκελα "του Ιδρύματος", τότε που πούλαγες την "Ανοιχτή Πόλη" και το "Underground Press" μου.
"Δεν παν να μας χτυπάν, με όλμους και κανόνια..."


Από το αποχαιρετιστήριο κείμενο στον Νικόλα, όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Ανοιχτή Πόλη", τεύχος 15

[crs-k]

ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ

Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες
και μεντεσέδες κρατάνε τη γη
γίναν οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες
και στον κουβά τους αράζεις εσύ
αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή
αλλάζεις οσμή, αλλάζεις σασί
και η ελπίδα μας έχει θαφτεί
σαν τον Ντορή μέσ' στο παχνί.

Πάγωσε η ψείρα μου και παραπαίουσα
μ' ένα τικ τακ μου ματώνει τ' αυτιά
όλα με πρόγραμμα όλα με σχέδιο
πρωτοκολλήσανε τον έρωτα
και θες να πετύχω με μια μπαταριά
χίλια φλουριά, χίλια φλουριά
για να σου χαρίσω μαντάτα καλά
να 'χεις αγάπη μου λεφτά.

Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους
και μουρουνόλαδο για τα παιδιά
κι έπλεξες σώβρακα για τους φαντάρους
και θυσιάστηκες πατριωτικά
σου στέλνω μύνημα μ' ένα ταμ ταμ
να μαγειρεύεις με βιτάμ
κι ήσουνα γόησα κι έκανες μπαμ
κι εγώ σε ψάχνω στο χαμάμ.

Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας
στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του
κι η φαντασία μας έχει χαθεί
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα
και τα μεγάφωνα στη διαπασών
χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα
κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν
ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
κι ο εαυτούλης σας πέταξε βζούμ
ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.

Ω εποχή μού θυμίζεις τον Καίσαρα
κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα
τα τροχοφόρα με προσπερνούν
φεύγω να πάω να βρω στο Μπανκόγκ
τον σύντροφό μου τον Κινκ-Κονκ
μές στο μυαλό μου βαράνε τα γκόγκ
μοιάζω με μπάλα του πινκ-πογκ

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ-ντούμ
σφαίρες ντούμ-ντούμ, σφαίρες ντούμ-ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.

[adam_tsouk]

Αφήνω πίσω τις αγόρές και τα πάζάρια
Θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
Να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ μου
Για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου , μωρέ μου
Βρε μπαγάσα, περνάς καλά 'κει πάνω
Μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω
Δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
Σας εχαζεύω, δε χαμπαριάζεις
Προτεινέ μου κάποια λύση
Δε θα σου παρακοστίσει
Και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
Για τον χαμένο μου αγώνα που τ' αστεράκια μείναν μόνα με το μπλε
Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
Έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
Πως να ξεφύγω από τη μοίρα
Και εχω μέσα μου πλημμύρα, ουρανέ
Για δεν υπήρξα κατεργάρης και θα το θες να με φλερτάρεις, γαλανέ μου
Ρε μπαγάσα, περνάς καλά 'κει πάνω
Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
'Κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
Κι ότι σου 'ρθει κατεβάζεις, μη θαρρείς πως με τρομάζεις
Γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
Για το χαμένο σου αγώνα που τ' αστεράκια μείναν μόνα με το μπλε.