Καλησπέρα σας...
Ένα ταξιδιωτικό που καιρό σχεδιάζω, με έναν ωστόσο τόσο ασαφή σχεδιασμό, που τελικά κατέληξε σε ένα μονοήμερο ταξίδι πάλης με το χρόνο, με προορισμό το ενδιάμεσο των βουνών Αντίχασια και Κόζιακα. Σε ένα κατ' εξοχήν χριστιανικό τόπο διαλογής. Ένα ταξίδι που διήρκησε αρκετή ώρα (τέσσερις ώρες από Αθήνα) και με μία μόνο στάση στη Λαμία, όπως έγινε και στον ερχομό από εκεί.
Δεν ξέρω αν με έκανε καλύτερο άνθρωπο, ή καλύτερο μοτοσυκλετιστή η όλη διαδικασία. Δηλαδή, να προσέχεις τον εαυτό σου, να έχεις συνέχεια το νου σου στο σύντροφό σου, αν αισθάνεται καλά καθώς αγωνιά για σένα και για τον συνεπιβάτη, να έχεις συνέχεια το νου σου στο δρόμο και τις συνθήκες, να προσέχεις κάθε λακούβα, κάθε διερχόμενο αμάξι, κάθε κουνούπι που αυτοκτονά στη ζελατίνα.. Υπάρχουν κι άλλα που τα ξέρετε καλύτερα από μένα, αλλά αισθάνθηκα, μετά την ολοκλήρωση αυτού του ταξιδιού, πιο σύνθετος, καθόλου συνθετικός, ικανοποιημένος,... Οι εικόνες
πιστεύω να μιλήσουν από μόνες τους για το μεγαλείο που φάνηκε σαν να απλώνεται στα πόδια μου, για τη παραίσθηση της επικοινωνίας με το θείο, με την αίσθηση ενός αιθεροβάμωνα μοτοσυκλετιστή, που η μια κατάλληλη κατάληξη θα ήταν που αλλού...πάνω από κάθε δρόμο, στο δρόμο του.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στο κορίτσι που με ενθάρρυνε για αυτό το ταξιδάκι, που φωτογράφισε μία ίδια μα τόσο διαφορετική διαδρομή....
Κι όπως είπε και ο Καζαντζάκης...η ανώτατη αρετή δεν είναι να 'σαι ελεύθερος, αλλά να μάχεσαι για την ελευθερία...
Απάντηση με παράθεση
