Αφήνω την μηχανή σπίτι και συνεχίζω συνοδηγός στο αυτοκίνητο την νυχτερινή μας έξοδο.
Δεν το συνήθιζα να την αποχωρίζομαι, μα ήταν που ήθελε να εγκαινιάσει το αυτοκίνητο; Ήταν πως έπρεπε να γίνει έτσι; Το έκανα…
Η χαρά της εξόδου, ο χαβαλές και τα αστεία άρχισαν να αποχωρούν και στη θέση τους άρχισε να έρχεται ένα αίσθημα παράξενο.
Προβληματίστηκα για λίγο αλλά το άφησα να φύγει.
Βάζοντας ζώνη του λέω
-Προσέχεις? Έτσι?
-Ναι ρε έχε μου εμπιστοσύνη
Με μια αυτοματοποιημένη κίνηση κάνω τον σταυρό μου και μεταξύ σοβαρού και αστείου λέω ότι θέλει ας γίνει, και αφήνω τις σκέψεις μου να τις παρασύρει η μουσική.
Ξαφνικά ακούω ένα ντουκ και βλέπω να βγαίνω από το ασθενοφόρο.
Δεν είχα καταλάβει τίποτα…
Τελικά όντως τρακάραμε σκέφτομαι και ταυτόχρονα βλέπω πως έχει κιόλας ξημερώσει.
Βλέποντας ένα συγγενικό μου πρόσωπο να με κοιτάζει τρομαγμένος προσπαθώ να του πω πως είμαι καλά, μα η όλη προσπάθεια με ξανά σβήνει .
Ξυπνάω στο χειρουργείο και όλοι τρέχουν σαν τρελοί με έντονη φασαρία να ακούγεται.
Μα τι μπορεί να έχω πάθει και αμέσως νιώθω ένα πρήξιμο στο στομάχι σαν να έχω να κατουρήσω κανά χρόνο.
Πω ρε φίλε πρέπει να την έχεις μαμήσει άσχημα, σκέφτομαι, βλέποντας με η νοσοκόμα ξύπνιο έρχεται πάνω από το κεφάλι μου και μου δίνει να αναπνεύσω αιθέρα έλα αγόρι μου έλα ανάπνευσε! εκείνη την ώρα μου φάνηκε σωτήρας και άρχισα να μετράω μία μία τις αναπνοές θέλοντας απεγνωσμένα απλά να κοιμηθώ .
Ανοίγοντας τα μάτια μου στη εντατική με βρίσκω διασωληνομένο να ανασαίνω δύσκολα βέβαια, αλλά ανάσαινα και μου αρκούσε ώστε να νιώσω ικανοποίηση και ένα είδος ελευθερίας. Αμέσως συνειδητοποιώ πως μπορώ να κουνήσω τα δάχτυλα των ποδιών και γεμίζω από ελπίδα. Πατάω ένα κουμπί που είχα στο χέρι μου και έρχεται η νοσοκόμα, μου λέει πως ο φίλος μου δεν έχει πάθει τίποτα και τι μέρα είναι, πάω να τις μιλήσω μα η φωνή μου ίσα που ακούγεται, μου λέει είναι από τον σωλήνα που σου έβαλαν για να αναπνεύσεις, μην κουράζεσαι έχεις καιρό μπροστά σου..
Ξυπνώντας την επόμενη μέρα μαθαίνω πως έχω συντριπτικό κάταγμα λεκάνης, κάταγμα κοτύλης σε δυο μέρη (η κοτύλη είναι αυτή που συγκρατεί τον μηρό μου λέει), α τώρα ησύχασα σκέφτομαι και ακούω ακόμα πως είχα εσωτερική αιμορραγία και έπρεπε να με ανοίξουν στη κοιλιά αλλά μπόρεσαν να γλιτώσουν όλα τα όργανα μόνο με μια θλάση στο ήπαρ και μια γρατσουνιά στο συκώτι. Έλα μωρέ με γρατζουνιές θα ασχολούμαστε τώρα , κουνούσα τα δάχτυλα και αυτό μου αρκούσε ώστε να συνεχίσω να σκέφτομαι αισιόδοξα.
Μετά από κείνη τη μέρα πέρασαν 4 μήνες μέχρι να βγω από το νοσοκομείο χρόνος αρκετός ώστε να με αλλάξει σαν άνθρωπο για πάντα
στον 5ο μπορούσα πλέον να σταθώ όρθιος και στον 6ο ανέβηκα και πάλι πάνω της .
Σήμερα έκλεισε ένας χρόνος.
Πιστεύω με έχει συγχωρήσει και εγώ με τη σειρά μου της υποσχέθηκα , όπως και στις υπόλοιπες που θα την διαδεχτούν, ότι θα συνεχίσει να είναι η προέκταση του εαυτού μου και να μου προσφέρει όλες αυτές τις συγκινήσεις για όσο θα έχω την δυνατότητα να το κάνω.
Απάντηση με παράθεση
