Πίσω στο μακρινό πλέον 2004, τα οικονομικά μου ήταν σαφώς καλύτερα από ότι τώρα (η απλώς δεν με ένοιαζε και τόσο) όποτε είχα μπει στην διαδικασία του να αλλάξω το Cagiva Canyon 500 που είχε πλέον διαλύσει.(τι περίμενες..... )
Τα έβαλα κάτω μελετώντας οικονομοτεχνικά το θέμα και εξετάζοντας μοντέλα τα οποία θα ανταποκρινόντουσαν καλύτερα στις ανάγκες μου...το θέμα είναι ότι δεν ήξερα ποιες ακριβώς είναι οι ανάγκες μου και μπερδευόμουν με γελοία διλήμματα του στυλ SS ή roadster, Sport Touring ή Classic κτλ.
Σε μία ξαφνική αναλαμπή ενδεικτική του άστατου χαρακτήρα μου σηκώθηκα ένα πρωινό και όπως ξαφνικά είχα αγοράσει το Canyon πήγα και κατέθεσα ξανά τον οβολό μου στην Hellinmoto, κλείνοντας ένα KTM LC4 640...
Την είδα χωμάτινος λοιπόν...(δεν ήξερες; δεν ρώταγες; )
Chapter 1 - Τα πρώτα βήματα
Η μέχρι τότε εμπειρία μου στο χώμα απαριθμούσε πολλές βόλτες στους δασικούς της Πάρνηθας και της ορεινής Κορινθίας με το AX-1 και το Canyon...εν ολίγοις ήμουν άσχετος!
...άρχισα λοιπόν τις πρώτες χωμάτινες βόλτες με το KTM...στην αρχή με την «πολιτική» Cordura, το «πολιτικό» κράνος και τα άρβυλα από τον στρατό.
Καθόλου δεν με βόλευε το KTM! Ψηλό, σκληρό, βαρύ και ιδιότροπο, απείχε κατά πολύ από αυτό που είχα στο μυαλό μου....πήγαινα σιγά και οι WP ίσα που δούλευαν....έπεφτα συχνά προσπαθώντας να κουμαντάρω το θεριό, ειδικά σε ελιγμούς με μικρή ταχύτητα στο χώμα ήταν δράμα η κατάσταση.
Δεν το έβαλα όμως κάτω!
Συνέχισα να πέφτω αλλά άρχισα να μαθαίνω τα βασικά. Κατάλαβα ότι οι χύμες είναι μέρος της εκμάθησης και από την στιγμή που είχα αρχίσει να εξοπλίζομαι με μπότες, θώρακες και τα σχετικά, αισθανόμουν και λίγο πιο ασφαλής πράγμα που με έκανε να ξεθαρρέψω και να επεκτείνω σιγά - σιγά το όρια μου.
Συνέχισα να τρώω βρόντους, αλλά μάθαινα όλο και περισσότερα πράγματα...ακόμα και να τα μάθαινα με λάθος τρόπο, τουλάχιστον είχα μάθει να πέφτω! (κάτι είναι και αυτό... )
Με τον καιρό ξανά - ανακάλυψα την Βαρυμπόμπη, την Πάρνηθα και τα Βασιλικά.
Λέω ξανά - ανακάλυψα, γιατί το να χώνεσαι και να χάνεσαι μέσα στα μονοπάτια στην καρδιά του δάσους, απέχει κατά πολύ από την απλή περιήγηση στους δασικούς χωματόδρομους.
Την πάλευα πλέον και με τις ρυθμίσεις στις αναρτήσεις , είχα καταλάβει επιτέλους τι παίζει αλλά δεν μπορούσα να το εφαρμόσω ώστε να με βοηθήσει....στην πραγματικότητα ήμουν πιο αργός και από τον σχηματισμό σταλακτίτη, οπότε ότι και να έκανα στις έρμες τις αναρτήσεις, απλά δεν είχα την απαιτούμενη ταχύτητα ώστε αυτές να αρχίσουν να δουλεύουν κανονικά, όπως πρέπει και όπως τους αξίζει...σημειωτέον δε, ότι ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό πως το 640, ίσως να μην είναι και το καταλληλότερο μηχανάκι για μονοπατάδες....
Πλέον όμως είχα πωρωθεί για τα καλά...έπεφτε στα χέρια μου κάποιο Road Book (έβαζε τότε το 0-300) και ξαμολιόμουν σχεδόν κάθε απόγευμα προς τα μέρη εκείνα ανακαλύπτοντας διαδρομές.
Παρένθεση...(Απίστευτα επικίνδυνο και απίστευτα ηλίθιο εκ μέρους μου το γεγονός ότι πάντα πήγαινα μόνος...άγνοια κινδύνου... )
Εκτός από την ικανοποίηση και την ευεξία που αντλούσα από την νέα μου ενασχόληση, πλασαριζόμουν στην παρέα μου και ειδικά στα θήλεα( όλοι και όλες άσχετοι με την μοτοσικλέτα) ως Endurας...
-A, έχεις μηχανή;
>Ναι (ξερά... )
-Τι μηχανη;
>Μία εκτός δρόμου...κάνω enduro...(η δήλωση αυτή συνοδευόταν πάντα από άναμμα τσιγάρου και απόμακρο βλέμμα που εστίαζε κάπου στο άπειρο...πάντως οι περισσότερες με πέρναγαν για μέγα ψώνιο...όχι ότι δεν ήμουν βέβαια...)