Ασφυξία χθες βράδυ. Έχω μεινει μόνος στη μπάρα, η γκινες πιάνει πάτο, ο άλλος ο παπαρας την έκανε γι' αλλου, μια άλλη απόπειρα πέφτει στο κενό. Ώρα να φεύγουμε, προσοχή, όχι απο Κολοκοτρώνη, υπάρχει αλκοτεστ αν και ειμαι εντός ορίων.
Λεφτά, ρέστα, κλειδιά, μπουφάν, έξοδος...ανάσα. Αττική ανάσα, βαθιά, περίεργη, ζέστη και δροσιά μαζί με μια νοτίλα. Αδιαφορώ, ετσι νομίζω. Μίζα, κράνος, γάντια, πρώτη και δρόμο για...
Οδός (και όχι λεωφόρος για καποιο λόγο) Σταδίου και μου έρχεται η πρωτη ειδοποίηση απο καπου βαθια πίσω "φυγε, προχώρα", κλεινω τ' αυτια, δεν κάνω αριστερα στην Οθωνος - πρώτο λαθος. Βγαίνω Αμαλίας και στη δευτερη σειρήνα "πηγαινε ευθεία κι όπου σε βγάλει" δεν αντιστέκομαι... Συγγρού όλο κατω μ' ενα καλό άνοιγμα, αριστερό ρεύμα και παραλιακη προς Πειραιά.
Εκείνη η μεγάλη πράσινη ταμπελα που δείχνει προς τα βόρεια, προς εκείνη την πόλη που...σα να μου γνέφει.
- Ελα...
- Ελα...
Φρένα και μπαστουνιά στο τιμόνι δεξια λιγο πριν την έξοδο, αποτομα αλλαζω ρεύμα, κορνες, βλαστήμιες πίσω και μπαινω στον παράδρομο. 5η, 6η κι οι εικόνες φέυγουν, Ρεντης, Λαχαναγορά, αλλου φανπαρκ, Ικεα, Κτελ, Μετρό, Αυρα...
Επρεπε να έχω στρίψει πιο πριν, αλλα για μισο, δεν παω στο Γαλάτσι πλέον, ας παω απο Αττική οδο...Φεύγει η Ρενώ κι η επόμενη ταμπέλα λέει Παρνηθα, καλα πάμε. Εχω ξεχάσει το ipod shuffle στο σπίτι ο μαλακας, ίσως καλύτερα, αν ακουγα και μουσική η επόμενη ταμπέλα θα έλεγε τελωνείο ευζώνων...
Ανηφόρα, όσο πάει και δροσίζει, φτάνω Αγ. Στέφανο, ή Μπογιάτι κατα το αρβανίτικο, ή Οίον κατα το αρχαιοπρεπέστερο, ή Θυμαριά κατα τη γνωστή ελληνική ταινια. Δεξια στον παράδρομο, όλο ροδιές απο φρένα είναι τώρα που την κάνουν όλοι απο εκεί να γλυτώσουν το κερατιάτικο του εργολάβου. Το κράνος ανοίγει, ο κρύος αέρας κι οι μυρωδιές του πεύκου μου τρυπάν τα ρουθούνια. Σχεδόν μηχανικά, το μοτόρι πάει μονο του όπως τα παλιά άλογα που ήξεραν που είναι τα χάνια. Τελευταία στροφή, υδατόπυργος, το καφε εκεί, ανοιχτό με λιγα τραπέζια έξω και καθόλου κόσμο - όλοι μέσα, έχει ψύχρα ειναι η αλήθεια - για πόσο ακόμα θα έχει ψύχρα στην Παρνηθα;
Δε με εμπνέει να κάτσω, μονος ήμουν και πριν, άλλωστε τι να πιω; Δεν έχει και μπαρα comme il faut να πεις δυο κουβέντες και τι να πεις άλλωστε "γεια ήρθα απο το κέντρο της Αθήνας με τη μηχανή γιατι δεν είχα τι να κανω...". Άσε που ειναι κάλπηδες όλοι τους...
Προτιμώ τον καθαρό αέρα. Το κράνος στο χέρι και περπατάω στη γνώριμη αποβάθρα. Αφίδναι επισήμως, Κιουρκα το αρβανίτικο. Πολύ φως εκεί γύρω, άτιμες ευρωπαϊκές νορμες που επιβάλλουν προβολείς με φωτεινότητα χιλιαδες λουξ. Αράζω στο παγκάκι, άδειος ο σταθμός, γνώριμες οσμές απο πισόλαδο μαζί με ρετσίνι. Το βλέμμα ασυναισθητα βόρεια, με μπερδεύουν τα φωτοσήματα λιγο, γιατι πράσινο αριστερά και κοκκινο δεξια; Μετά θυμάμαι, έχει μονογράμμιση απο Αγ. Στεφανο, "εισέρχεσθε με ένδειξη φωτοσημάτων στη γραμμή καθόδου και πορεία εξ' αντιθέτου μεχρι έξοδο σταθμου..."
Πάνω στην ώρα, μακρινός ήχος απο κόρνα, ένας προβολέας φέγγει. Αμαξοστοιχια 504, μια Bombardier μπροστά και πίσω βαγόνια κλινοθέσια, κλινάμαξες, το βουλγάρικο και τα δυο αυτοκινήτων....Συντομη χλαπαταγή, ο σταθμάρχης εχει βγει για το τυπικό οκ με το φανάρι κι αμέσως όλα ησυχάζουν, τα πίσω φαναρια ξεμακραίνουν και χάνονται στη δεξια στροφή. Πολυδένδρι, Σφενδάλη, Αυλών, Οινόφυτα, Αγ. Θωμάς, Οινόη και η συνέχεια ακόμα βορειότερα. Φέρνω στο νου ταξίδια μ' αυτό το τρένο, αργώ να κοιμηθώ, συνήθως διαλέγω μεσαία κουκέτα με το κεφάλι στο παράθυρον να βλέπω έξω.
Απόλυτη ησυχία, ψυχή δεν υπάρχει, ακόμα κι οι ταβέρνες ειναι ήσυχες - λες κι ετοιμάζονται για τη μαχη της Κυριακής...
Θέλω πολύ ένα τσιγάρο τώρα ας ειναι κι αυτή η απάτη που λέγεται davidoff slim lights, αλλα αν έχω πακέτο μαζί μπορεί να το ξαναρχίσω... Κρούση στο σταθμάρχη, δεν καπνίζει (!)
Γυρω ερημια...
Τα μαζεύω και φεύγω, tomorrow is another day
Απάντηση με παράθεση
