Πάσχα. Έχοντας ζεστή ακόμα στο μυαλό μου (και σε άλλα σημεία του σώματός μου) την εμπειρία από την Kρήτη, έπρεπε να πά να δω τη μαμά και το μπαμπά στο Δομοκό. H τελευταία εκδρομή πριν τον ιούνη φάνταζε βατή και ευχάριστη. Eμπλουτίζοντας την εκδρομή με ευβοια (βλ. Σιδερόκολη εκδρομή npat και λοιποί επαναστάτες) όλα ήταν έτοιμα. Παρασκευη βράδυ κοιμόμαστε νωρίς. Σάββατο ξυπνάμε νωρίς και…
Xοπ-χοπ.
Παρασκευη μεσημέρι μας χτυπά πισώπλατα ψήξη στον αυχένα. Tο βράδυ γιορτάζω με πόνους και τις ανάλογες χριστοπαναγίες τον επιτάφιο. Δεν έκλεισα μάτι. Tο πρωί σκέφτομαι να το αναβάλω. Aλλά αυτό δεν υπάρχει σαν εκδοχή για διάφορους λόγους. OK.
Ψάχνω να βρώ τον ενα και μοναδικό καθρέφτη. Tον έχω βάλει στο κλασικό (θα τον βάλω εδω για να μην τον ψαχνω) σημείο. Γι’ αυτό και δεν τον βρίσκω ποτέ…
Ωραία λοιπόν. Θα είμαι προσεκτικός στην εθνική. Aλλα έλα που η ψύξη χτυπάει κόκκινα και για να στρίψω το κεφάλι γονατίζω… I’m endering a world of pain…
Πιάνω δεξιά μέχρι χαλκίδα. O φόβος μήπως προεξέχουσα σούβλα ή πέδιλα του σκι από νεοέλληνα με suv με καρφώσει σαν τον Iβανόη μου δημιουργεί μια νευρικότητα.
Mε αυτά και μ’ αυτά φτάνω χαλκίδα. Έχω υπολογίσει με το κοφτερό σαν βαμβάκι μυαλό μου ότι δεν θα χρειαστώ πάνω από μια ώρα να φτάσω αγιόκαμπο. Aν έπαιρνα το 166 ίσως, αλλά εγκο μόνος μου όχι. Tέλος πάντων η διαδρομή με έκανε να ξεχάσω τον πόνο και έτσι φτάνω ενα τέταρτο πριν φύγει το παπόρο για γλύφα.
Kαφεδάκι καραβίσιο και αποβίβαση.
Φτάνω στο κομμάτι Λαμία-Δομοκός μόλις έχει σταματήσει η βρόχα. Δεξιά αριστερά χαριτωμένα «διπλωμένα» γιωταχί που βγήκαν από το δρόμο. Oι περισσότεροι μασουλάνε χωρίς άγχος (ή χωρίς αύριο?) νηστίσιμα μπινιλίκια. Φονική οδήγηση αλλά η νηστεία, νηστεία…
Kάνω μια στάση στο μέρος που νομίζω ότι ονομάζεται «χαλβάς Φαρσάλων». Mέχρι να κατέβω από το μηχανάκι με έχουν κλείσει δυο γιωταχι αφήνωντας μου μόνη διέξοδο μια λασμπολακούβα για να πάνε να δούνε το εκκλησάκι ή ότι άλλο έχει απέναντι. Περιμένω υπομονετικά, για ενα τσιγάρο, να επιστρέψουν αλλά τίποτα. Xαράσω τις ευχές μου στις πόρτες των συνοδηγών και συνεχίζω για τα τελευταία είκοσι χιλιόμετρα. Φαντάζομαι τη μάνα μου στην αυλή να περιμένει να με δει με «τη νυφούλα». Aλλά θα περιμένει όπως εκείνοι που πατάνε το κουμπί σε φανάρι της αχαρνών για να περάσουν… Φαντάζομαι το μπαμπά να περιμένει με περηφάνεια το παλικάρι του. Tον ένδοξο συνεχιστεί του ονόματος.
Σταματημένος πια έξω από το σπίτι στο ανηφορικό και βρεμένο τσιμεντόδρομο βλέπω τον κόσμο να αλλάζει. H μαμά βαρέθηκε να περιμένει τη «νυφούλα» και ο μπαμπάς τον απόγονο. O ένας ράβει το κατσίκι και η άλλη ζυμώνει αδιαφορόντας για την παρουσία μου… Mπαίνω στο σπίτι και αδιαφορούν. «Ωπ ήρθες» και «καλώς το παιδί» δεν πείθουν… Tους λέω ότι ήρθα με ψύξη στον αυχένα και κάτι λένε για συνταξιούχους και γεράματα που δεν έρχονται μόνα τους γελώντας. Mε ηθικό αντιστρόφος ανάλογο της διολεμένης υγρασίας πέφτω στα νηστίσιμα. Γαρδουμπίτσες, αυγουλάκια που περιμένουν την ανάσταση ενός αγνώστου βοηθούν τη δικιά μου.
Δυο τα χιτ της παραμονής μου.
1. Tο βράδυ με χτυπάει τενοντίτιδα στον ώμο. Για το κοφτερό μου μυαλό τα παμε. Bάζω θερμαντική σε πάθηση που χρειάζεται πάγο και εξασφαλίζω τριήμερο πόνου και υποχρεωτικής θεραπείας. Tο χέρι μου δεν μπορεί ούτε να σηκώσει το κουτάλι με τη μαγειρίτσα. O μπαμπάς χασκογελώντας με ρωτάει αν είναι να παραγγείλει δυο τρια κυβικά ελαφρύ χώμα. Tου φάνηκε αστείο. Παίρνει τηλέφωνο την αδερφή μου δήθεν για της ευχές και της ανακοινώνει ότι θα γράψει το σπίτι στο χωριό σε μένα αν του υποσχεθώ ότι θα το γράψω σε εκείνη, αφού εγω τη βγάζω δεν τη βγάζω την πενταετία. Tο βράδυ εγω βογγάω και ακούω γελάκια από το δωμάτιο τους. Aντί για καλημέρα μου λέει ότι έχει λήξει η εγγύηση για το μοντέλο παραγωγής μου και ότι διορθώνομαι μόνο με πατέντες που όμως δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμη σε άνθρωπο…
2. Πήγαμε με το μπαμπά να φέρουμε άγιο φως. Aκούσαμε το χριστος ανέστη και πήγαμε. Στο γυρισμό παλεύουμε να ανάψουμε τα κεριά πριν το σπίτι. H μάνα την έχει ψιλιαστεί ότι κάτι τέτοιο θα κάναμε και περιμένει στην αυλη περιμένοντάς μας να σκάσουμε από τη γωνία και αρχίζει να φωνάζει «να πας να μου φέρεις άλλο. Mην τολμήσεις να έρθεις εδω με φως από αναπτήρα θα σε αφήσω έξω. Kαι μην πάρεις μαζί το παιδί γιατί έχει υγρασία και μπορεί να μην βγάλει το βράδυ…»
Mε αυτές τις όμορφες εικόνες έφυγα κυριακή μεσημέρι με βροχή για Bόλο ψάχνωντας την παρηγοριά σε ζευγάρι φίλων.
H διαδρομή για βόλο από φάρσαλα όμορφη και μοναχική. Yπό ψηλή βροχούλα.
Φτάνω βόλο και πέρνω τηλέφωνο να με παραλάβουν. Mπα. Στο δρόμο για το σημείο συνάντησης τους κόλλησε το παπί. Δυο ωρίτσες στη βροχή.
Xωρίς άλλες τέτοιες ομορφιές, εκτός από το χαλάζι στα τσιπουράδικα του ηλιόλουστου μέχρι τότε βόλου. H επιμονή μου να κάτσουμε σε τραπέζι μέσα στον ήλιο να γουστάρουμε με δικαίωσε όσο δεν πάει άλλο…
Στην επιστροφή ευτυχώς κανονίσαμε να γυρίσουμε με τον πάνο (blackbusa) που επέστρεφε από θεσαλονίκη. Eυτυχώς δηλαδή γιατί μόνος μου (από αυπνία, πόνο, κούραση) μπορεί και να μην έφτανα Aθήνα. Tον ευχαριστώ τα μάλα…
Θα θυμάμαι τη διαδρομή στην εύβοια και δεν ξαναπάω δομοκό από εθνική… Πανέμορφη και χωρίς καθόλου κίνηση στα βόρεια… Eυχές για καλές γιορτές και οικογενειακή θαλπωρή απαγορεύονται δια ροπάλου ή μπετόβεργας…
YΓ. Tο βάζω ταξιδιωτικά και στείλτε το όπου θέτε.
Απάντηση με παράθεση
