... δεν ήξερα τι να κάνω παιδιά. Να κλάψω;;; Μπα πολύ έπεφτε! Να γελάσω μήπως;;; ποιος ο λόγος; Να χαρώ ή να στενοχωρηθώ;
Λίγο και από τα δύο. Αυτή είναι η αλήθεια!!! Λίγο και από τα δύο.
Κακά τα ψέματα... δεν νομίζω πως υπάρχει κανέναν στη γη που να νιώθει πράγματα να έχει αισθήματα και να μην ακούει την καρδιά του να σφίγγεται έστω για λίγο την ώρα του "γεια σου". Ακόμα και αν είναι δική του η απόφαση και όχι εκείνης...
το παραδέχομαι. Τα δύο τελευταία βράδυα... δεν κοιμήθηκα και πολύ καλά. Δηλαδή τι πολύ καλά ούτε το μάτι μου δεν έκλεισα έτσι λίγο κλεφτά στη δουλειά. και το πρωί που την έβλεπα... ναι κοροϊδέψτε με... αισθανόμουν ολίγον ένοχος απέναντί της.
Ο καιρός αρκετός μαζί... στις δύσκολες στιγμές και ειδικά στις πολύ δύσκολες πάντα δίπλα μου... πάντα να μου κάνει τα χατήρια και να μην γκρινιάζει ποτέ... στη χαρά μου χαιρόταν στη λύπη μου ήταν πάντα εκεί! Βράχος! Συμπαράσταση και βοήθεια.
Τι τα θες όμως... κάτι είχε σπάσει μέσα μου... και το χειρότερο είναι πως το ήξερε.
Ειδικά όταν την προέτρεψα να βρει άλλον... και με τον τρόπο μου της βρήκα εγώ νέο σύντροφο... ένιωσα πως έτσι τη βοηθούσα και την πουλούσα λιγότερο...
αρκετά το μελό!!!
Θέλω να της πω μόνο...
να είναι πάντα καλά πάντα δυνατή και περήφανη να μην ντρέπεται για τίποτε αξίζει πολύ περισσότερα από πολλές-πολλές άλλες και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Για όλα!!!!!!!!!!!!! Κομμάτι δικό μου θα αποτελεί... ίσως For ever...
αντίο και ευχαριστώ μικρή μου...
Απάντηση με παράθεση
:a017: :a015: 
