(ΚΛΕΜΕΝΟ ΑΠΟ fotispirou ΣΤΟ Νίκος Γκούμας Bulletin Board)
Από σήμερα πανηγυρίζω...
«Κάτσε ρε φίλε», θα μου πεις, «από τώρα; Περίμενε να το πάρουμε πρώτα και μετά πανηγυρίζεις όσο θέλεις...»
Όχι, εγώ θα αρχίσω να πανηγυρίζω από σήμερα. Θα πανηγυρίσω και το πρωί που θα ξυπνήσω, θα πανηγυρίσω και στη δουλειά, θα πανηγυρίσω και στο καφενείο! Γιατί; Θα με παρεξηγήσεις; Ενώ άμα περιμένω μέχρι το Μάη, την τελευταία αγωνιστική, τότε θα είμαι μάγκας, που θα πανηγυρίζω, ε; Τότε θα με δικαιολογείς που θα κάνω σαν το κατσίκι...
Θα περιμένω δηλαδή πέντε μήνες μέχρι τώρα και άλλους τέσσερις, συνολικά εννέα μήνες για να ξεσαλώσω για μία, δύο ώρες ή ένα βράδυ... Δηλαδή συγνώμη, θα είμαι ισορροπημένος ψυχικά εάν κάνω κράτη ένα (συν τα προηγούμενα δέκα χρόνια) για να ξεδώσω ένα βράδυ; Δηλαδή αυτή είναι η χαρά-αντάλλαγμα που θα πάρω αγωνιώντας και μαραζώνοντας τόσο καιρό;(και δεν υπολογίζω τα προηγούμενα χρόνια, ε...)
Θέλω να πω ότι έχω μάθει ως άνθρωπος να είμαι συγκρατημένος, "να μη λέω μεγάλες κουβέντες" και να περιμένω όπως λέει και ο Κινέζος το ποτάμι να ξεβράσει το πτώμα του αντιπάλου μου. Μήπως όμως έτσι χάνω το νόημα; Μήπως έτσι, αντί να απολαύσω τις καθημερινές χαρές, την ίδια τη ζωή, αναλώνομαι στη θεωρία, το "σωστό", το "περίβλημα" και χάνω την ουσία;
Και γράφοντας αυτά διαπιστώνω ότι ίσως να μην είναι τόσο τυχαία η οπαδική μου προτίμηση με τη στάση ζωής μου γενικότερα. Ως ΑΕΚτσής δηλαδή, ποτέ δεν έκανα μαγκιές πριν λήξει το ματς, ποτέ δεν έλεγα μεγάλα λόγια και γενικά περίμενα το τελευταίο σφύριγμα για εκφραστώ. Και αυτό εξαιτίας, όχι μονάχα της ρευστής φύσης του ποδοσφαίρου και των άλλων αθλημάτων, αλλά κυρίως γιατί η ΑΕΚ δεν ήταν ποτέ η ομάδα εγγύηση – ακόμα και όταν κυριαρχούσε ποδοσφαιρικά – και γιατί δεν είχε τα απαραίτητα – όπως αποδεικνύουν οι αιώνιοι – εξωαγωνιστικά στηρίγματα. Σε καμία περίπτωση δεν παραβλέπω και τα διάφορα κόμπλεξ και φοβίες που έχω εγώ, όπως λίγο ή πολύ όλοι μας. Αποτέλεσμα, ήμουν που ήμουν «μαζεμένος» ήρθε και το κόλλημα με την ΑΕΚ να με άπο-συρρικνώσει! Ως οπαδός αυτής της ομάδας δηλαδή έχω αποκτήσει μια άλλη στάση ζωής, που ενώ ηθικά φαντάζει πιο σωστή, στην ουσία με περιορίζει, περισσότερο με αγχώνει και με στεναχωρεί και λιγότερο με κάνει να χαίρομαι τη ζωή.
Γιατί ρε παιδιά το ποδόσφαιρο είναι ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ πάνω απ’ όλα! Το παρακολουθούμε για γουστάρουμε, γιατί μας φέρνει σε επαφή με άλλους ανθρώπους, γιατί μας κάνει να τραγουδάμε, να κλαίμε, να χαιρόμαστε, μας κάνει να ΖΟΥΜΕ. Και αυτή τη ζωή, με το τραγούδι, το κλάμα και τη χαρά εγώ θέλω να τη βιώνω καθημερινά και όχι να τη στερούμε ένα χρόνο για να τη γευτώ ένα βράδυ!
Το καλοκαίρι πήγα στην Πορτογαλία στον αγώνα με τη Γαλλία. Πριν ξεκινήσουμε μου λέγανε το φιλαράκι μου: «καλά βγάλαμε τα εισιτήρια, άμα πάμε εκεί και φάμε μια τεσσάρα τι θα κάνουμε;» Φίλε πάμε εκεί γιατί έχουμε μαζευτεί έξι κολλητοί, που παίζουμε μπάλα από πέντε χρονών, αγαπάμε την εθνική και πάμε να τη δούμε στον πιο ιστορικό αγώνα που έχει δώσει μέχρι στιγμής! Το χειρότερο που μπορούμε να πάθουμε είναι να λείψουμε από τον αμέσως πιο ιστορικό!
Αλλά και αυτοί που πήγανε στον αγώνα με τη Τσεχία θα στεναχωρέθηκαν που λείψανε από τον τελικό. Αλλά – και εδώ είναι το απίστευτο – και αυτοί που ήταν στον τελικό και ζήσανε το όνειρο από κοντά, λείπανε από το μεγαλύτερο πανηγύρι που έχει στηθεί πανελλαδικά!!! Μέχρι και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές ζηλεύανε και θέλανε εκείνη τη στιγμή να διακτινιστούν στις αγκαλιές της οικογένειας, των φίλων και όλων των Ελλήνων. Γιατί το πραγματικό πανηγύρι μάγκες δεν έγινε στις πλατείες και τα κλαμπ της Πορτογαλίας, αλλά μέσα στις καρδίες μας. Εκείνες τις μέρες όλοι μας θέλαμε να είμαστε με όλους. Χαιρετούσαμε τους άγνωστους, χαμογελούσαμε στα φανάρια, πίναμε, χορεύαμε, γελούσαμε, αγαπούσαμε, ΖΟΥΣΑΜΕ.
Οι μέρες των πανηγυριών τελείωσαν, όχι όμως και η ζωή, η χαρά, το κλάμα και το τραγούδι. Αυτά είναι πάντα μέσα στην καρδιά μας, έτοιμα να μας αναζωογονήσουν. Αρκεί, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, να τα αναζητούμε μέσα μας και κάθε μέρα, κάθε πρωί, στη δουλειά, στο δρόμο και στο καφενείο να τα ξαναζούμε.
Γιατί δηλαδή μια στραβοκλωτσιά, ένα σφύριγμα, ένας αέρας να μας στερεί το χαμόγελο από τα χείλη; Εγώ ήδη πανηγυρίζω! Είμαι πρωταθλητής, γιατί έχω μια υγειή ομάδα, γιατί πάω στο γήπεδο, γιατί τραγουδάω μαζί με φίλους, γιατί στο κάτω – κάτω πέντε λεπτά την ημέρα για τους επόμενους τέσσερις μήνες αντιστοιχεί σε πανηγύρι δέκα ωρών το βράδυ της κούπας!
ΓΙ 'ΑΥΤΟ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΟΑΚΑ ΠΕΜΠΤΗ 19:00 (ΑΕΚ-ΠΑΟ ΚΥΠΕΛΟ) ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ
ΑΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΧΑΣΑΜΕ ..
Ε ΚΑΙ?????
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:
