Σελίδα 1 από 2 12 ΤελευταίοΤελευταίο
Προβολή αποτελεσμάτων 1 έως 15 από 17

Θέμα: Λογοτεχνική παρτούζα, το χύσιμο

  1. #1
    δρόμο να 'χουμε... Το avatar του/της npat
    Εγγραφή
    13/09/2006
    Μηνύματα
    3.150

    Λογοτεχνική παρτούζα, το χύσιμο

    ΜΗΝ ΠΟΣΤΑΡΕΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΡΕΝΤ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΣΚΥΤΑΛΗ

    Για να καταλάβετε τι παίζει, διαβάστε αυτό.

    ΜΗΝ ΠΟΣΤΑΡΕΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΡΕΝΤ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΣΚΥΤΑΛΗ

  2. #2
    Και ξεκινάμε ....χαλαρά στην αρχή για να ζεσταθούμε και να "ρολάρει" η ιστορία , αλλά πάντα με την λίγο (η πολύ) στρεβλή όψη τη πραγματικότητας που μας περιβάλλει (είπαμε το έχουμε χάσει εδώ και καιρό ... )



    ************************************
    "Here comes the rain again…"



    Το μαγαζί δονείται από ένα γνωστό χιτάκι . Στο τσακίρ κέφι όλος ο κόσμος κοπανιέται σαν να μην υπάρχει αύριο.

    Κοντεύει πεντέμισι το ξημέρωμα και σκέφτομαι πως έπρεπε να την έχω κάνει από πολύ νωρίτερα.
    Ο θόρυβος από τα ηχεία είναι τόσο δυνατός που με τραντάζει ολόκληρο .Δεν ακούω ούτε τη σκέψη μου, τα τρία ξίδια που κατέβασα εδώ και ώρα με έχουν χαλάσει απίστευτα και κάθομαι στη γωνιά σαν βρεγμένη γάτα .
    Ένα κοριτσάκι που κόβω το λαιμό μου πως είναι απόγονος της Μορτίσια Άνταμς με κοιτάει από ώρα αλλά νομίζω πως της έχω κάνει αντίθετη εντύπωση από του κυριλέ παιδιού που καταλήγει σαββατόβραδο με το κάμπριο παρκαρισμένο έξω από το σπίτι της και το γαμπριάτικο κοστούμι μέσα στην κρεβατοκάμαρά της .
    Μάλλον της φαίνεται περίεργος ο τύπος με τις δερμάτινες μπότες που πρέπει να αποτελούν εξοπλισμό μηχανής και που σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο του μαγαζιού φαίνεται σαν καρνάβαλος.

    "Σόρρυ παιδιά άλλη φορά θα βάλω φράκο και προπέλα...", σκέφτομαι.

    Ξαφνικά σε μια αναπάντεχη αναλαμπή μάλλον από τους μπαφους που έχει πιει ο dj θυμάται τα φοιτητικά του χρόνια και σφάζει ένα ροκ κομμάτι μέσα από άλλα τυχαία βοϊδοτράγουδα. Κρατάω μια άκρη από τα λόγια του συχωρεμένου του Hutchence και αποφασίζω να πιάσω το νήμα που θα με βγάλει έξω από αυτό το μπουρδέλο μια και καλή.

    Πετάω μια ξερή καληνύχτα στην "υποχρέωση" που με τράβηξε εκεί μέσα σαββατιάτικα και την κάνω με αλαφρά.

    Η τύπισσα στη γκαρνταρόμπα με το ζόρι μπορεί να σηκώσει το δερμάτινο μπουφάν από την κρεμάστρα και κοιτάζει και εκείνη περίεργα λες και είμαι καρτούν σε τρεις διαστάσεις...αφού μου δίνει και το κράνος την ευχαριστώ και κουτρουβαλάω σαν σουρωμένος ...

    Η μηχανή με περιμένει με σισύφεια υπομονή παρκαρισμένη απόξω .Δίπλα ένα ζευγαράκι πάνω σε παπί μπαλαμουτιάζεται .Κέντρο της πόλης αλλά αυτοί είναι σε άλλο τόπο και χρόνο .Κατεβάζω τη μηχανή από το σταντ και την τραβάω ήσυχα πίσω χωρίς να τη βάλω μπροστά μη τους χαλάσω το ηλιοβασίλεμα που ρεζερβέ βλέπουν αγκαλιασμένοι .


    Το Perfect strangers μαζί με ένα overdose αναμνήσεων έρχεται στο μυαλό μου καθώς πατάω τη μίζα…


    “Can you remember remember my name
    As I flow through your life
    A thousand oceans I have flown
    And cold spirits of ice… “

    Παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν βάλω το κράνος στο κεφάλι μου – γαμώτο τι σκατά είχαν αυτά τα κέρατα που ήπια απόψε;;
    Πιάνω τα κλιπ ον ρίχνω μια κούφια και κουμπώνω πρώτη.Η μηχανή ρολάρει γλυκά και με τσιγκλά για βόλτα .Την έχω μάθει καλά πια .

    Ο καιρός όμως είναι χάλια... δεν έχω ούτε αδιάβροχο και μυρίζει υγρασία ...

    "πάμε ρε κότα" .... την ακούω να ψιθυρίζει και απορώ πως και καταδέχεται να μου ξαναμιλήσει τόσα χρόνια μετά ..



    αυτό δεν είναι τυχαίο σκέφτομαι ... βόλτα λοιπόν ...

    ...βγάζω φλας και κάνω αναστροφή για πιο ανοιχτούς δρόμους .

    Η κίνηση είναι φριχτή λες και έχουν απεργία οι ξενύχτιδες μέσα στο κέντρο ...Πρώτη , Δευτέρα , Τρίτη το μοτέρ μουγκρίζει πάνω που η μηχανή πάει να ανασάνει , φανάρι- φρένο και κόβεται και η δική μου ανάσα .


    Αυτή η πόλη τελικά έχει γαμηθεί τελείως.... καταφέραμε και την καταντήσαμε μια πρώτη και ένα φρένο ...πρέπει να βγω από δω μέσα μη χάσω το μυαλό μου ...












    p.s. Σκυτάλη στον Old Negro Crook


  3. #3
    Παλαιό μέλος Το avatar του/της gcrook
    Εγγραφή
    22/03/2003
    Μηνύματα
    6.231
    Το μοτιβο πρωτη-δευτερα-φρενα επαναλαμβανεται δυο η τρεις φορες .Εχω καταντησει το πιονι σε μια τεραστια σκακιερα και περιμενω πως και πως να αδειασει μπας και ριξω και γω κανα πουτσο στην Βασιλισσα.Η εστω στον Βασιλια...,αρκει να με κανει να τον κυνηγησω αρκετα.

    To δεξι μου χερι χουφτωνει το γκριπ του γκαζιου λιγο πιο δυνατα απ'οτι θα επρεπε, και προδιδει τις προθεσεις μου.
    "Μια γαμωευθεια ρε παιδια!" - "το βασιλειο μου για μια γαμωευθεια" - φωναζω καθως διασχιζω την κινηση, και οι δυο γκλαμουρατοι νεαροι στο καμπριο διπλα μου ντυμενοι στα ασπρα σαν να επεστρεψαν απο το Πανελληνιο συνεδριο γαλαταδων, ξαφνιαζονται και μετα χαμογελουν συγκαταβατικα.

    "Αρε μαγκες" - σκεφτομαι."Εσεις πηζετε πιο ασχημα " , και ανοιγοντας την ζελατινα τραβαω μια γερη τζουρα βραδυνης υγρασιας απο το στομα για να πνιξω την κηροζηνη που με ποτισαν προ ολιγου.

    Καπου στο βαθος της λεωφορου,.... μια ελπιδα!Ολα η κινηση φαινεται να εξαφανιζεται μυστηριωδως.Ολος αυτος ο κοκκινος φωτεινος ογκος, υποχωρει οπως-οπως βουτωντας με μανια -ετσι μου φανηκε- σε μια δεξια κατηφορικη στροφη,μεχρι να χαθουν τα ιχνη τους.

    "Που πανε ρε πουστη μου ολοι αυτοι,κουπονια βενζινης χαριζουν;" και καθως πλησιαζω την διασταυρωση στο οπτικο μου πεδιο μπαινει σφηνα μια τεραστια φωτεινη ταμπελα.
    "Club Bakouribas" γραφει, και τα φωτεινα λαμπακια που τρεμοσβηνουν υποννοουν οτι εκει μεσα θα πρεπει να πεφτει πολυ γαμησι.

    "Μπραβο παιδια, μπραβο" φωναζω, "ολοι στο κλαμπ" καθως αυνανιζω το γκριπ για το αγριο σεξ που θα ακολουθησει,και περιμενω πως και πως να παρω το δεξι ποδι μου απο τον δρομο μια και καλη, και να του αγορασω εισιτηριο διαρκειας για το μασπιε..

    Το διπλανο πεζο106 σχεδον ξεχειλιζει απο πεντε νεαρες κοπελιτσες που φαινονται να διασκεδαζουν με αυτο που ακουν και βλεπουν.Με κοιτουν με ενα χαμογελο,και μου ηρθαν στο μυαλο οι στιχοι απο το "fuck like a beast" .Το σιγοσφυριξα για λιγο κοιτωντας τις στα ματια εναλλαξ, και η ζελατινα θολωσε ελαχιστα.
    Μια απο αυτες εκλεισε βιαστικα το παραθυρο.

    Ο δρομος πλεον ειχε ανοιξει για μενα.Το σωμα μου πηρε την γνωστη θεση του πανω στην μοτοσυκλετα και μια σπασμενη τριτη μετα, το μηχανακι με ευγνωμονουσε.Αφησα πισω μου την λαμπερη κηδεια και πλεον εφτιαχνα τις εικονες που ηθελα.
    Τα φωτα της μοτοσυκλετας ηταν αυτα που εδιναν υφη και υποσταση στο μαυρο χαλι,και το δεξι μου χερι επαιζε με την ταχυτητα και την ενταση των καρε της ταινιας που εκτυλισσοταν μπροστα μου.

    Πηρα την τελευταια βαθια ανασα, "και τωρα μαγκα μου" σκεφτηκα "θα..." και μια παχια σταγονα προσγειωθηκε στην ζελατινα,"...ριξουμε ενα γερο κατουρημα" .

    Σταματησα σε ενα σκοτεινο παρκινγκ.Μια νταλικα αραγμενη οπως-οπως με την πορτα ανοιχτη.Δεν ηταν κανεις μεσα.Παραδιπλα ενας τυπος πλατη σε μενα κατουραγε και σιγοσφυριζε ευθυμα.Πλησιασα.

    -Have you any famous last words?
    -..Not Yet!
    -"Not yet"!? Is that famous?

  4. #4
    δρόμο να 'χουμε... Το avatar του/της npat
    Εγγραφή
    13/09/2006
    Μηνύματα
    3.150
    Ρίχνω μια ματιά στον ουρανό--σ΄αυτό το πράμα τέλος πάντων που λένε ουρανό στο κωλομέρος που βρέθηκα κι εγώ καλά-καλά δεν θυμάμαι πως: Μπόλικα σύννεφα που απ' τα φώτα της πόλης μοιάζουν με πορτοκαλί ξερατά. Απ' τα κενά που-και-που φεγγίζουν κανά δυο αστεράκια θυμίζοντάς μου... άστα τώρα. Την κωλοβροχή πάντως μπορεί και να την γλιτώσουμε.

    Πλησιάζω την γωνιά του πάρκιν, να κάνω τη δουλειά μου, με προσεκτικά βήματα, αποφεύγοντας τα πεταμένα προφυλακτικά που ποιος ξέρει πόσα τραβέλια έβγαλαν μ' αυτά μεροκάματο σήμερα. Κοζάρω την πλάτη του νταλικιέρη. Απ' το πολύ τιμόνι έχει γίνει σαν του κουσιμόδου και χειρότερη.

    “Τον πούστη τον συγγραφέα”, σκέφτομαι, “χάθηκε να με βάλει σε καμιά τσόντα και να σταματάω για κατούρημα σε ένα πάρκιν με θεόμουνα που έχουν χάσει το δρόμο και ζητούν οδηγίες, έτοιμες να ανταμείψουν αυτόν που θα της βοηθήσει με σαρκικές ηδονές που θα έκαναν αρχιεπίσκοπο να αποφασίσει ότι έχει πάρει λάθος καριέρα?”. Άστο καλύτερα... σ' αυτά τα αζιμούθια τέτοια πράματα δεν παίζουν. Πριν διώξω την ιδέα από το μυαλό μου ξαναρίχνω μια ματιά στην πλάτη του νταλικιέρη και μια αηδία μου ανεβαίνει στο στομάχι απ' τον αναπόφευκτο συνειρμό.

    - "Έρχεσαι από μακριά φιλαράκι?", μου λέει
    - "Δεν λες τίποτα!"
    - "Και πως βρέθηκες σ' αυτό το κωλομέρος?"
    - "Άστα ξέμεινα..."

    Αν ξέμεινα, λέει... Ώρες ώρες με πιάνει μελαγχολία όταν σκέφτομαι από που ξεκίνησα και πως ένα-δυο λάθη με έριξαν στην άκρη του πουθενά να περνάω τα χρόνια μου καβάλα σ' αυτό στο διάολο με δυο ρόδες. Τουλάχιστον όταν ανοίγω το γκάζι η κατάσταση γίνεται λίγο πιο υποφερτή. Μπορεί να είναι τα φώτα που τρεμοπαίζουν και η ταχύτητα που τα κάνει να μοιάζουν με τόσο γνώριμες πολύχρωμες δίνες. Μπορεί να είναι το βούισμα του κινητήρα που μου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις που εδώ και χρόνια έχω αποφασίσει να πείσω τον εαυτό μου να ξεχάσει. Πριν τέσσερα-πέντε χρόνια πίστευα, ή μάλλον έλπιζα---γιατι η πουτάνα η ελπίδα, όπως λένε οι ντόπιοι, πεθαίνει τελευταία---ότι κάποτε θα την κάνω απο 'δώ. Τώρα πια έχω χάσει τέτοιου είδους αυταπάτες. Μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι...

    Μαζεύω τα ρούχα μου και καβαλάω το μηχανάκι. Πριν βάλω το κράνος σαν το μάτι μου να πιάνει μια περίεργη λάμψη κάτω από το μουσαμά της νταλίκας... Δεν βαριέσαι, ιδέα μου θα 'ναι. Δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε...

    Πατάω τη μίζα και το γουργουρητό του κινητήρα φέρνει μια γλυκιά ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά μου. Την βροχή την γλυτώσαμε, να δούμε πως θα την βγάλουμε κι αυτό το βράδυ, σκέφτομαι καθώς μπαίνω στον δρόμο και ανοίγω το γκάζι...

  5. #5
    αχ...και να χα μοτόρι! Το avatar του/της Tropeas
    Εγγραφή
    06/05/2005
    Μηνύματα
    4.981
    ...ποιον δρόμο δηλαδή...
    ???

    προσπαθείς να σκεφτείς στο διάβα των σκέψεων σου τι εννοούσες δρόμο παλιά και τι εννοείς δρόμο τώρα... σαν πιτσιρικάδες δρόμο είχαμε παίζαμε μήλα κρυφτό κάναμε ποδήλατο, και γενικά περνάγαμε όμοερφες ανέμελες στιγμές μακρυά απο γονείς και κοντά σε ματωμένα γόνατα... δεν υπήρχε αλλος κίνδυνος τότε...
    τωρα...
    ούτε ενήλικος δεν αντέχει να βγει στον δρόμο,
    να κάνει τι? να παίξει φτου και σε αποφεύγω παλιολακούβα?
    ή να δοκιμάσει τα ohlins του στην ελληνική μικροαστή πιλοτική οδο ελεγχου ποιότητας αναρτησεων?
    εκεί που είμαι βυθισμένος στις σκέψεις και έχω ξεχάσει το χερι στο γκάζι... ακούω ένα διαπερατό ήχο με μια αστείρευτη συνέχεια , σαν ΚΟΡΝΑ!!!
    κοιτάω μπροστά όντως ΚΟΡΝΑ είναι αφου προσπαθεί να αποφύγει την κατεύθυνση των ανεμελων πλην φονικών σκέψεών μου... ΣΑΣΤΙΖΩ!
    σταματάω δεξιά , αφού ξεσκονίζω το χαντάκι απο την αριστερή μεριά και αφου με έχει χαιρετίσει ο συνάδελφος υποδεικνύοντας μου και τα 5 δάχτυλά του με το ένα χέρι και τον ουρανό με το άλλο...
    ρε εμένα? σκεφτομαι!
    δεν πειράζει έχω ψιθυρίσει σε κλάσματα δευτερολέπτων, καλή καρδιά!
    και ξεκινάω να διασχίσω τον παριαλιακό σεληνιακα φωτισμένο δρόμο προς την Σάντα Μαρίνα...
    στην διαδρομή πλεον μόνος... σπανίζουν τα φωτάκια απο το αντίθετο ρεύμα... μια ησυχία, και μια φασαρία απο τον κινητήρα που στο κενό τους αισθάνεσαι ελαφρά που και που το φύσιμα απο το αεράκι... σκοτάδι και αντι να έχει δροσιά το ζεστό αεράκι αυτό σου θυμίζει όμορφες διαδρομές με φίλους καλοκαίρια...
    εχοντας φτάσει σε ενα παλιο γνωστό και συνηθες μέρος που αραζες πάντα όποτε πέρναγες απο εδω , πλεον δεν σε πιάνει καμιά διάθεση να κανεις το ίδο...
    αισθάνεσαι ότι όλα αυτα έχουν τώρα τελειώσει...!? είναι έτσι όμως?
    ήταν έτσι όπως τα ένοιωσες παλιά?
    χωρίς να το καταλάβεις βυθισμένος μές στις σκέψεις σου και αραγμένος εκεί... λίγο μετά απο εκεί που δεν ήθελες να σταματήσεις , τα ματια σου αργο σβύνουνε... νοιώθεις ότι η καλύτερη αίσθηση τώρα είναι να χαλαρώσεις να ζήσεις την στιγμή και να σε ταξιδεύψει πίσω? μακρυΆ? και εσυ δεν ξέρεις που θα σε ταξιδέψει και αυτήν την φορά!

  6. #6
    Παλαιο τόμαρο
    Εγγραφή
    28/06/2007
    Μηνύματα
    846
    … δεν πρέπει να είμαι και ο μοναδικός που όταν μιλάω για το παρελθόν μιλάω στο δεύτερο ενικό… Είναι προφανές ότι το παρελθόν μου το έζησε ένας άλλος κύριος με το κωδικό όνομα “εσυ”… Με παρόμοιο τρόπο δεν πρέπει να είμαι και ο μοναδικός που όταν μικρός έβλεπα ένα άσχημο όνειρο είχα ανακαλύψει υποσυνείδητα ένα τρόπο για να βγαίνω από το κακό τρίπ. Ανοιγόκλεινα τα μάτια. Και για την ιστορία ο χειρότερος εφιάλτης μου είναι ότι με τσακώνουν κάτι κανιβαλιστέ και με κάνουν να πληρώσω για όλα τα καφριλίκια του “πολιτισμένου κόσμου”. Η χειρότερη στιγμή του εφιάλτη, δε, ήταν όταν -επειδή κουνιόμουνα στο καζάνι- επέλεγαν να μου κουμπώσουν τον ξύλινο αναδευτήρα στο σημείο G force του σώματος μου για να με ανακατεύουν όπως θέλουν αυτοί…
    Στην πραγματικότητα όμως αυτό δεν έπιασε ποτέ. Και όσο και αν προσπαθούσα να ξεχάσω εκείνη τη γαμημένη λάμψη κάτω από το μουσαμά της νταλίκας δεν γινόταν τίποτα. Ανοιγόκλεινα τα μάτια σα να βγάζω εν ριπή φωτογραφία μπας και ξεκολλήσω αλλά μάταια. Και αυτό δεν ήταν καθόλου έξυπνο από μέρους μου. Κάτι το μαζούτ που με ποτήσανε, κάτι η διαδρομή που σου επέτρεπε να ξεχαστείς… Και να φανταστείς ότι πριν λίγο σκούπισα ένα χαντάκι… Αλλά που μυαλό…
    …Σκοτάδι. Ο νταλικέρης και η νταλίκα του η ντόλυ μας έχουν κουνήσει το μαντήλι… Τσάμπα κόπος σκέφτομαι. Από την άλλη δεν είναι και η πρώτη φορά που πηγαινοέρχομαι καβάλα στο χάρο με τα κλιπον ανευ αιτίας και ανευ σημασίας.
    Γυρίζω το κλειδί για να δώσω φως στο parking. Χρώμα ούτε για δείγμα. Ίσως τα σωματικά υγρά του νταλικέρι, ή μάλλον το αποτύπωμα τους στον τοίχο να μπορούσαν να χρωματιστούν με έντονο κίτρινο σε ασπρόμαυρο κόμικ. Κοινότυπο. Για κάτσε όμως. Τσουλάω τη μηχανή πιο κοντά για να καρφώσω κάθε φωτόνιο πάνω στο αποτύπωμα που δεν φαινόταν καθόλου κοινότυπο. Μα αυτός είναι ο πικάσο του πέους, σκέφτομαι. Μια ασυνάρτητη ζωγραφιά και μια απόπειρα να φτιάξει εφτα γράμματα και να τα βάλει στη σειρά. Και όλα αυτά με το τρίτο του πόδι.
    Προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Αλλά αν ήθελα να κάνω διαγνώσεις σε ούρα θα γινόμουνα ουρολόγος… Ας σοβαρευτούμε όμως.
    Β-Ο-Η-Θ-Ε-Ι-Α…
    Πλέον ήταν ξεκάθαρο. Τώρα που το σκέφτομαι κιόλας η φωνή του νταλικέρι δεν αντιστοιχούσε στη φάτσα του. Εκτός αν προσποιούταν την αλίκη στο ναυτικό. Πάω ξανά τη μηχανή στην άκρη για να απλωθεί το φως όσο περισσότερο γίνεται. Ένα χάρτινο καραβάκι, γόπες από κάθε είδους τσιγάρα, καπότες από δεύτερο χέρι… Ώπα. Μέσα σε μια από αυτές δεν υπάρχει αυτό που υπέθεσα. Ένα κομμάτι χαρτί τυλιγμένο ευλαβικά. Προφανώς δεν ενοούσε αυτό ο ποιτής όταν έλεγε “ψάχνω κάποιον να μου γαμήσει το μυαλό”… Το παίρνω στα χέρια μου το ξετυλίγω και ξεδιπλώνω προσεκτικά το μικρό κομμάτι από σελίδα τετραδίου…
    “Αν ψάχνεις message in a bottle σε προφυλακτικά πρέπει να είσαι μεγαλύτερος μαλάκας από μένα που γράφω μυνήματα σε χρησιμοποιημένες καπότες ”… Σαφές.
    Στοιχεία δεν υπάρχουν εδω σκέφτηκα. Και υπάρχει μόνο μια έξοδο. Ας τραβήξω προς τα ‘κει και βλέπουμε. Έτσι κι αλλιώς τη χρειάζομαι μια γρήγορη βόλτα. Πατάω τη μίζα... μπκφγβσδηβκηβγκχγκχφκχ… Με τόση ώρα αναμένα τα φώτα τι περίμενες μπαγασάκο… Πόσο μου λείπει τώρα η μανιβέλα, μια κατηφόρα, και η γυναίκα που αγαπώ… Μόνο που η τελευταία είναι φανταστικό πρόσωπο…
    Ενιγουει, με αρκετό κόπο και σπρώξιμο ακούστηκε πάλι ο χαρακτηριστικός ήχος αυτού που οριακά θα ονόμαζα ζωντανός κινητήρας…
    Πάλι στο δρόμο. Στο δρόμο αλλά με μια υποψία ότι αυτή η λάμψη και το γραμμένο με ούρα νταλικέρι, “βοήθεια”, κάπου, κάπως θα αλλάξουν το δρόμο μου. Αρχίζω να ανοιγοκλείνω τα μάτια μπας και τσακίστηκα πουθενά και βλέπω όνειρο.
    Με αυτό το ελεινό τρυκ προσπαθώ να γυρίσω στα δικά μου… Το αεράκι βοηθάει στο γρήγορο ανοιγόκλεισμα των ματιών γι’ αυτό αφήνω τη ζελατίνα ανοιχτή…
    Ρε μπας και απλά κοιμάμαι και ξυπνήσω σε κανα εξωτικό νησί αγκαλιά με κανα μούτσο? σκεφτομαι με το μυαλό μου ενω το εγκεφαλικό μου στροφόμετρο χτυπάει κόφτες στις 1,19 στροφές το μήνα…
    Ανοίγω το γκάζι και πάω για θάλασσα… Αν υπάρχει ελπίδα δεν μπορεί παρά να πήρε τα βουνά σκέφτομαι. Οπότε η θάλασσα είναι μονόδρομος για ανθρώπους χωρίς ελπίδα… Πρώτη, δευτέρα, τρίτη και βουρ…
    γης μαδιαμ...

  7. #7
    ................................

    Έγειρε την καρέκλα του προς τα πίσω να πάρει μια ανάσα. Είχε ήδη πάει δύο κι ακόμα έγραφε. Το τρίτο cd είχε τελειώσει κιόλας, η όγδοη του Μάλερ με Φιλαρμονική Βερολίνου. Διπλα το malt που του έφερε ο Simon απο Αγγλία, ενα άδειο ποτήρι. Το τσιγάρο έλειπε, αλλα...
    "Οχι μαλάκα, δε θα το ξαναρχίσεις μονο και μονο για να το παίξεις o Μπάροουζ της Ελλάδας"

    Scroll up, scroll down. Το ξαναδιάβασε. Καλά έβγαινε, αλλα όχι ακριβώς όπως το ήθελε. Τώρα θα έπρεπε να δέσει το αρχικό (μπακουρι, μπαρ μονος, ανάγκη για βόλτα) με το τελικό και λιγο σουρεάλ σκηνικό του νταλικιέρη με το ουρείν καλλιγραφικώς κι απο κει να το πάει παραπέρα...Γέλασε με το εύρημά του, του είχε φανεί αληθινά αστείο και καμμένο. Ήλπιζε μονο να μη θυμηθεί κανένας απο που είχε κλέψει το κόλπο με την καπότα σε ρόλο fortune-cookie. Καλα... η λογοτεχνία μια ζωή αντιγραφή είναι, πάντα καποιος πούστης έχει προλάβει να πει κατι παρόμοιο πριν απο σένα.

    Ηθελε να συνεχίσει αλλά δύσκολο. Βλέμμα προς τα έξω, πίσσα σκοτάδι εδώ στην ερημιά που ήρθε να απομονωθεί για να γράψει επιτέλους αυτό που τόσο καιρό είχε στο μυαλό του. Δεκαπέντε μέρες - σε δεκαπέντε μέρες είχε αποτελειώσει ο πατέρας του τον "Ιάσονα", ανοιχτά της Μάρσα Ματρούχ κάνοντας τη βάρδια του δεύτερου καπετάνιου στο "Ελλίτσα".
    Αυτός τι θα έκανε; Θα κλεινόταν καθε βράδυ με τη σκιά του για έμπνευση; "Γράφε συνέχεια" του είχε πει, "μην περιμένεις την έμπευση, γράφε καθε μέρα, τρεις, τέσσερις ώρες, τα πιο πολλά θα είναι για πέταμα, αλλα εκεί θα βγουν τα καλά"

    Δεν πήγαινε άλλο. Η σκιά είχε μεγαλώσει. Τα σκυλιά γαύγιζαν - κατι θα είχε πλησιάσει στο κτήμα πάλι. Το σπίτι του φάνηκε ξαφνικά πιο άδειο και πιο κρύο απο ποτέ. Υπνος δεν ερχόταν παρ' όλο που η μέρα είχε περάσει δύσκολα, αρκετές ώρες αντιμέτωπος με τη μαλακισμένη γραφειοκρατία. Συμβολαιογράφοι, κτηματολόγια, ΔΟΥ, λογιστές, πρώην συνεργάτες... Ρε δα πα να γαμηθουν όλοι, γι' αυτό λένε "αλοίμονο στους ζωντανούς" ρε πουστη μου, αυτοί τρώνε το αγγούρι. "Was nun?", τι κάνουμε τώρα; Στον τοίχο απέναντι είδε τη φωτογραφία του παπού με τη στολή του έφεδρου υπίατρου πάνω σε άλογο. Με το χέρι γραμμένο σαν ιατρική συνταγή "Κορυτσά, 1941". Του φάνηκε σα να χαμογελούσε, σα να να χαμογελούσε πονηρά. Πλησίασε... όντως χαμογελούσε και του έκλεισε και το ματι τραβώντας τα γκέμια
    Αυτό ήταν. Τον κοίταξε μ' ενα χαμόγελο ευγνωμοσύνης. η γεροντική σοφία είχε δώσει πάλι τη λύση της: "Στ' αλογα, στ' αλογα".

    Η γνωστή ρουτινα, μπουφανοκρανογαντιακλειδιά, φλασκί με νερό που καίει, κλείσιμο εξώπορτας και δρομο για Μονολίθι. Εκεί που έχει αράξει τόσες φορές, εκεί που και πριν απ' αυτόν καποιος άλλος άραζε ψιθυρίζοντας ερωτόλογα και θαλασσινές ιστορίες σε μια μελαχρινή κοπελίτσα απ' τα Γιάννενα που τον κοιταζε μαγεμένη. Εκεί που οι τσέπες του, ολόκληρο το κορμί του είχε γεμίσει χαλικάκι ψιλό όταν κυλίστηκε στα κύματα με την Εστ... πριν απο, σχεδόν σε μια άλλη ζωή.
    Εκεί αραξε, πίνοντας μικρές γουλιές απ΄το ζουμί. Ακούγοντας το Ιόνιο να έρχεται προς εκείνον, όπως κάνει απαράλλαχτα χιλιάδες χρόνια τώρα. Λίγα αυτοκίνητα πιο κάτω, η καντίνα κλειστή, κανα-δυο κεφάλια στη θάλασσα παρ' όλο που είχε ψύχρα. Πιο δίπλα, εκεί στους θάμνους ήταν γεμάτο καπότες... το ήξερε καλά, λες να έβρισκε καμία με μηνυμα μέσα; Του ήρθε στο νου πάλι το κείμενο που είχε γράψει. Αντε και φτάσαμε στο Σούνιο ρε μεγάλε με πρωτηδευτερατριτη, μετά τι κάνουμε; Τον Αντώνη Καλογιάννη χωρίς μουσι στις ξανθες βαλκυρίες που ήρθαν να δουν ανατολή απο το τεμπλ οφ ποσάιντον - "do you like mamazel the greece" ?

    Όχι, έπρεπε να το πάει αλλού, χρειαζόταν μια παρεμβολή, κατι να συμβεί. Τουμπα; βλάβη; Δε μπορούσε να σκεφτεί, το ζουμί δε βοηθούσε.

    Και τότε το είδε...

    Δεν το είχε καταλάβει πιο πριν οδηγώντας, οι δονήσεις του κινητού ειναι καλές σε γυάλινο τραπέζι καφετέριας διπλα σε φραποποτηρο και τσιγάρα, όχι σε πλαϊνο τσαντάκι μηχανής.

    Και τότε το είδε...

    Η ένδειξη του φακέλου για εισερχόμενο μήνυμα ήταν εκεί στην οθόνη - του φάνηκε ξαφνικά τόσο γελοία, του φάνηκε τοσο πολύ οτι απευθυνόταν σε ηλιθίους "ξαναγυρίσαμε στα ιερογλυφικά και στις τοιχογραφίες σπηλαίων νεαρέ" του είχε πει καποιος παλιότερα...

    Και τότε το είδε...

    Ηξερε, θα έβαζε το συκώτι του στοιχημα, απο που ερχόταν τα μηνυμα ήξερε σχεδόν και τι θα έγραφε. Τρεις το πρωί... Για καλό ποτέ δεν είναι κατι τέτοια. Το άνοιξε, το διάβασε. Δεν είχε λαθέψει. Το έκλεισε με μίσος, του ερχόταν να φωνάξει, να σκίσει τα πλεμόνια του απ' την κραυγή. Liberate me ex infernis...

    Και τότε το είδε...

    Είδε μπροστά του ολοκάθαρη τη συνέχεια. Το ήξερε, μονο να έφτανε γρήγορα σπίτι να μην έχανε τον ειρμό, να έβαζε κατω αυτό που σκέφτηκε.

    Καβάλησε και ξεκίνησε, "φτάνει να μην αργήσω"

    Tα μεγάλα φώτα απο αριστερά φαινόταν να είναι αρκετά μακρια απ΄τη διασταύρωση...
    71°1′8″N 25°47′50″E
    48°07'01.6"N 1°27'50.9"W

    Le Servonais

  8. #8
    SV 1000S K3 Το avatar του/της div400
    Εγγραφή
    29/04/2003
    Μηνύματα
    1.716
    Το αίσθημα περιορισμού και ασφυξίας ήταν το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησε αφού ξεπέρασε την αγωνία του οξύ πόνου…..

    Λευκό ξερό φως. Καμία νότα ζεστασιάς ή θαλπωρής δεν είχε το φως αυτό. Απόκοσμο ήταν, τεχνητό….απλά λευκό.
    Εκείνα τα φώτα τελικά ήταν πιο κοντά στην διασταύρωση από ότι εκτίμησε και δεν είχαν καμιά πρόθεση να παραχωρήσουν σπιθαμή προτεραιότητας σε κείνον. Τελικά θα αργούσε σκεφτικέ. Σκατά!

    Η θολή φιγούρα της ,ακόμα κι έτσι εύκολα διακριτής, κακάσχημης νοσοκόμας ετοιμαζόταν να προσθέσει λίγο ακόμα φαρμάκι στο ορό που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του. Libera me, Domine, ex Infernis….τώρα ήξερε τι ήταν η κόλαση αυτή και το αναισθητικό ήταν η σωτηρία του…
    Η γλυκιά και αγχολυτική αίσθηση της αιώρησης μια από τις ευχάριστες παρενέργειες των ισχυρών παυσίπονων, κυρίευε το σώμα και το μυαλό του.

    Τα όνειρα ,εφιάλτες μάλλον, ήταν η αρνητική συνακόλουθο. Εφιάλτες, γιατί πάντα μα πάντα πραγματεύονται θέματα τα οποία το συνειδητό προσπαθεί να ξεχάσει και τα πασάρει για φύλαξη στο υποσυνείδητο. Τώρα όμως τα ναρκωτικά έχουν βάλει για ύπνο το συνειδητό και το υπό έχει αφήσει τις πύλες ορθάνοιχτες!
    Παιδικές βλακείες, εφηβικές αμαρτίες και ενήλικες ακολασίες όλα βγαίνουν στην φόρα τώρα. Η αρπαγή τσίχλας από το παιδικό χέρι γίνεται εξίσου θανάσιμο αμάρτημα με την αρπαγή του κειμένου που αργότερα θα αποτελούσε την πρώτη του συγγραφική επιτυχία που τον ανέδειξε.. αυτό και αν το είχε στείλει στα βάθη του μυαλού του…καλυμμένο με το πέπλο της ευκαιρίας που δεν έπρεπε να χαθεί!
    Όχι όχι ,ΑΥΤΗ ήταν η πραγματική κόλαση! Τα πτώματα που όλοι κρύβουμε στις ντουλάπες του μυαλού μας….και σωτηρία δεν υπάρχει!

    Ο βαρύς γδούπος που έκανε το σώμα του όταν συντρίβει μαζί με την καρέκλα στο πλακόστρωτο πάτωμα τον ξύπνησε για τα καλά. Βοήθησε και ο πόνος βεβαία….
    Τελικά το malt του Simon ήταν καλύτερο από ότι πίστευε αρχικά και η καρέκλα έχει ένα όριο πέρα από το οποίο δεν μπορείς να την γύρεις προς τα πίσω και να παραμείνεις όρθιος!
    Ο κέρσορας αναβόσβηνε νευρικά στο ίδιο σημείο με χθες το βράδυ…στην αρχή της σελίδας και από κάτω του…το απόκοσμο, τεχνητό λευκό του κειμενογράφου. Τζίφος, τίποτα δεν είχε γράψει. Ακόμα στο μηδέν ήταν. Και ήταν ανώφελο να προσπαθήσει να γράψει τώρα, δεν μπορεί απλά δεν του βγαίνει. Δύσκολο πράμα τελικά η συγγραφή…ειδικά αν δεν υπάρχει ο junkie συγκάτοικος να του ‘’προμηθεύει’’ με πρώτη ύλη….
    Σκατά γιατί το θυμήθηκε αυτό τώρα πάλι? Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Η επιτυχία του έχει χρεωθεί αμετάκλητα και ο μαστούρης έχει χαθεί εδώ καιρό από προσώπου γης. Τώρα όμως θα ήθελε δίπλα του. Τώρα τον χρειάζεται και πάλι
    Εκείνος θα έβρισκε έναν τρόπο να συνεχίσει την ιστορία, εκείνος να ήξερε πως διάολο να συνδυάσει τον κατουρλή νταλικέρη με το μήνυμα στην καπότα και πώς να οδηγήσει το σενάριο προ της εξιχνίαση του εγκλήματος. Και θα μπορούσε να το κάνει πριν το deadline που του έχει θέσει η κινηματογραφική εταιρεία.

    Μήπως να τον βρει?



    η σκυτάλη στον el_hymador
    ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΟΥ!....ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΟΥ!

  9. #9
    Ποσαδιστής Το avatar του/της el_hymador
    Εγγραφή
    09/09/2005
    Μηνύματα
    3.918
    «1,30 .......1,30 λέω!...ρε παλικάρι, πιωμένος είσαι;»

    Αυτή η φωνή άνοιξε την αυλαία στην πραγματικότητα....τουλάχιστον έτσι νόμισε προς στιγμή. Σε πρώτο πλάνο ένα προτεταμένο χέρι σαν να ζητά ελεημοσύνη και στο βάθος η απορημένη φάτσα του υπαλλήλου στα διόδια.
    Πως διάολο βρέθηκα εδώ!; Κατάφερε να ανοίξει το φερμουάρ της τσέπης του με το γάντι και να πιάσει μερικά κέρματα, αλλά βγάζοντας τα έξω δυο-τρία σκορπίσανε στην άσφαλτο, εντείνοντας ακόμα περισσότερο τις υποψίες του υπαλλήλου για το «πιωμένος».
    - «Καλά λιώμα είσαι μεγάλε» ακούστηκε μέσα από κιόσκι ενώ παραλάμβανε το απόκομμα. Η μπάρα των διοδίων τραβήχτηκε προς τα πάνω και η αγωνία του να φύγει από εκεί προδόθηκε από ένα άτσαλο παντιλικί.

    Τι σκατά μου συμβαίνει γαμότο;;!!... Αποφάσισε να σταματήσει σε ένα parking λίγο πιο κάτω για να συγκροτήσει αυτά που εκείνη την στιγμή αισθανόταν ως θραύσματα σκέψης και λογικής μέσα στο κεφάλι του. Δεν ήξερε που βρισκόταν, αλλά πολύ πιο ανησυχητικό ήταν ότι δεν θυμόταν πως έφτασε ως εδώ. Άναψε ένα τσιγάρο.
    Λοιπόν...έγραφα....ήπια τον κόλο μου...α ρε πούστη Simon! ...έπεσα από την καρέκλα και σηκώθηκα....
    αυτές ήταν οι τελευταίες καταγραφές μνήμης που του φαινόντουσαν αληθινές...τις πιπίλισε λίγο ακόμα στο μυαλό του για να επιβεβαιωθεί ναι, ναι αυτό έγινε!...πιθανότατα να μην ξύπνησα ποτέ και να είμαι ακόμα πεσμένος κάτω......γιατί όχι;....ρε βλαμμένε όνειρο βλέπεις!! Aνακουφίστηκε με την σκέψη αυτή και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκα στην φάτσα του. Κοίταξε γύρω του... πήχτρα σκοτάδι σε ένα έρημο parking σε «κάποια» εθνική...μόνη πηγή φωτός οι εγκαταστάσεις των διοδίων.Το πολύ-πολύ να καταλήξει σε εφιάλτη...αν δεν είναι ήδη κάτι τέτοιο, σκέφτηκε, και με αποφασιστικότητα αυτόχειρα άνοιξε την τσέπη του και τράβηξε το απόκομμα των διοδίων. Χρειάστηκε η συνδρομή του zippo για να μπορέσει να το διαβάσει:

    Β-Ο-Η-Θ-Ε-Ι-Α

    Πάγωσε. Γύρισε αργά το βλέμμα του προς τα διόδια, όμως το μόνο που αντίκρισε ήταν μια μαυρίλα που κατάπινε λίγα μέτρα μακριά του την λευκή διαγράμμισης της εθνικής. ok, μάλλον εφιάλτης είναι τελικά.....Ένιωσε τον πανικό να τον κυριεύει καθώς αυτό ήταν το σωστό σημείο για το κρεσέντο του άσχημου ονείρου που έβλεπε, αλλά και μία αγαλλίαση, αφού ήταν σίγουρος πως αμέσως μετά θα ξύπναγε κάθιδρος, μέσα σε ένα μίγμα malt whiskey και στομαχικών εκκριμάτων, βλαστημώντας για άλλη μια φορά τον Simon....

    Τζίφος! Καμία από τις φοβίες του δεν εμφανίστηκε, καμία fault εγκεφαλική σύναψη δεν επανασυνδέθηκε. Ήταν ένας μαλάκας στην μέση του πουθενά, με μία έκφραση υπέρτατης αγωνίας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του και κρατούσε -ακόμα- έναν αναμμένο zippo. Αϊ γαμήσου!! σε αυτόν τον εφιάλτη τον πρώτο λόγο τον έχω εγώ!! φώναξε και έσφιξε με δύναμη τον σχεδόν πυρωμένο αναπτήρα στην παλάμη του πιστεύοντας πως το σοκ θα τον ξυπνήσει. Ούρλιαξε από πόνο. Τώρα εκτός από ένας μαλάκας στην μέση του πουθενά, με μία έκφραση υπέρτατης αγωνίας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του, είχε επίσης και ένα έγκαυμα στην παλάμη.

    Άρχισε να γελά, στην αρχή από μέσα του, αλλά σταδιακά όλο και πιο δυνατά, μέχρι που ξεκαρδίστηκε και διπλώθηκε στα δύο στην μέση της εθνικής...έτσι και αλλιώς κανείς δεν είχε περάσει εδώ και ώρα, αλλά δεν τον ένοιαζε.ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΑΠΟ ΜΕΝΑΑΑΑΑΑΑΑ;;!! φώναζε με όλη του την δύναμη όταν δεν γελούσε σαν παρανοϊκός, χωρίς να ξέρει ούτε γιατί το ρωτά, αλλά ούτε και σε ποίους απευθύνεται η ερώτηση...Αυτό που αισθανόταν ήταν πως τον κυρίεύε η τρέλα, αλλά στην πραγματικότητα βίωνε μια εμπειρία κάθαρσης, μια άχρονη κατάσταση μη-σκέψης αλλά απόλυτης συνειδητότητας, όπου η υπόσταση του εναλλασσόταν ανάμεσα στο πνευματικό και στο υλικό. Την έκσταση του και τον τρελό χορό που είχε πλέον στήσει στην μεσαία λωρίδα, διέκοψε μια βοή που ακουγόταν ότι πλησίαζε από μακριά.

    Ένας αδιευκρίνιστος θόρυβος που δεν έμοιαζε με οτιδήποτε άλλο είχε ακούσει, αλλά ηχούσε σαν την καλύτερη μουσική στα αυτιά του Στάθηκε αποσβολωμένος να κοιτάζει προς την πηγή του ήχου και τότε τους είδε! Εκατοντάδες φώτα που ήταν σίγουρος πως ανήκουν σε μοτοσικλέτες εμφανίστηκαν άναρχα διεσπαρμένα στο βάθος του δρόμου. Πλησίαζαν όλο και πιο πολύ...δεν φοβόταν, ήταν μαγεμένος. Παρέμεινε ακίνητος και τότε τα φώτα λες και υπάκουσαν σε ένα γενικό πρόσταγμα, στοιχίθηκαν σε δύο παράλληλες γραμμές και οι πρώτες μοτοσικλέτες άρχισαν να περνάνε δεξιά και αριστερά του, σχεδόν μπορούσε να τις αγγίξει αν άπλωνε τα χέρια του. Matchless, NSU, Moto Guzzi, Harley, Indian, Agusta, Triumph, Brough Superior, Ariel...είχε αναγνωρίσει μερικές, όχι όλες όμως...συνέχισαν να περνάνε....δεκάδες, εκατοντάδες μοτοσικλέτες...Laverda, Ducati, Vespa, Aprilia, BMW, Cagiva, Benelli, KTM...μετά από λίγο άρχισαν και τα γιαπωνέζικα...Kawa, Yamaha, Suzuki, Honda, τερακύλινδρα και μονοκύλινδρα, δικύλινδρα, On-off, custom, street, supersport, touring ακόμα και URAL και κατι ξοφλημένα Κινέζικα πέρασαν, ενώ ένα Maico σηματοδότησε την αρχή της παρέλαση των χωμάτινων κάθε τύπου και κυβισμού και ένα NR 750 ηγήθηκε της πομπής των αγωνιστικών...ΟΛΩΝ των αγωνιστικών όμως...

    Δεν θυμάται πόση ώρα έμεινε εκεί, σαν άγαλμα στην μέση του δρόμου, όπου έγινε μάρτυρας της μοτοσικλετιστικής ιστορίας...αυτό το θαύμα που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια του είχε μόλις τελειώσει και το μόνο που απέμεινε ήταν ένας ανεπαίσθητος βόμβος από το σμήνος όλων αυτών των μοτοσικλετών που απομακρύνονταν μακριά μέσα στην νύχτα.

    Ξαφνικά σιωπή...και μετά ένας άλλος, νέος και πολύ συγκεκριμένος ήχος...ένα μοτέρ που μετρά μία-μία τις πιστονιές του ασθμαίνοντας. Πλησιάζει αλλά δεν φαίνεται τίποτα, κανένα φως, είναι σχεδόν μπροστά του και ίσα-ίσα που διακρίνεται μια φιγούρα πάνω σε κάτι που μοιάζει με μηχανάκι. Σταματάει με τριγμούς και ένα άρωμα, γράσου, πολυκαιρισμένης βενζίνης και ατελούς καύσης, γαργαλάει τα ρουθούνια του. Η ξεχασμένη στο parking μοτοσικλέτα του παίρνει μπροστά από μόνη της, ανεβάζει δυο κούφιες μέχρι τον κόφτη και -μα τον Θεό- αυξάνει το στατικό sag της μπροστινής της ανάρτησης κάνοντας κάτι σαν υπόκλιση. Στην συνέχεια ανάβει τα φώτα της και η δέσμη τους αποκαλύπτει τον ίδιο τον Gottlieb Daimler, πάνω στην πρώτη μοτοσικλέτα που κατασκευάστηκε ποτέ.

    Ο ήχος του ξυπνητηριού εισχώρησε στον εγκέφαλο του και άρχισε να τον πριονίζει. Ξύπνησε με ένα φοβερό πονοκέφαλο και αισθάνθηκε το στόμα του στεγνό σαν την Σαχάρα. Ανακάθισε λίγο στο κρεβάτι αγκομαχώντας και σκέφτηκε ότι στο σημερινό ραντεβού με τον εκδοτικό οίκο θα έπρεπε πάλι να ζητήσει άλλη μια "πίστωση χρόνου"...σκατά! Σε μια προσπάθεια να αποβάλει το άγχος, το μυαλό του έπαιξε ένα τρεϊλαράκι από το όνειρο που είχε δει. Χαμογέλασε...Γαμώ τις φαντασίες έχω ο μαλάκας, αλλά μόνο στα όνειρα μου βγαίνει...

    Στο μπάνιο προσπάθησε να αποφύγει τον καθρέφτη, αλλά ούτως η άλλως θα έπρεπε να ξυριστεί ώστε να είναι "κύριος" όταν θα απολογείται στους σκατάδες των εκδόσεων "ΠΑΠΑΔΕΛΑΣ & ΥΙΟΙ" για την συγγραφική του αφλογιστία.
    Πως είσαι έτσι ρε μαλάκα;ψιθύρισε αντικρίζοντας το είδωλο του...προετοίμασε τον αφρό με το πινέλο, μια διαδικασία-ιεροτελεστία που προτιμούσε πολύ περισσότερο από την fast-food λογική των gel και των λοιπών μαλακιών.

    Σηκώνοντας την φαλτσέτα για το πρώτο "χρρρρριτς", είδε στο εσωτερικό της παλάμης του το έγκαυμα.


    Κάντε click στην εικόνα για μεγαλύτερο μέγεθος. 

Όνομα:	sk.jpg 
Προβολές:	1604 
Μέγεθος:	12,9 KB 
ID:	136701

  10. #10
    Παλαιό μέλος
    Εγγραφή
    05/07/2006
    Μηνύματα
    254
    Ξυρίστηκε ανατριχιάζοντας στην ιδέα ότι ζει το Lost. Ένωσε τα κομμάτια, τα δικά του αλλά και του παζλ όλων αυτών των γεγονότων, όλα αυτά είχαν συμβεί, μια μεγάλη βόλτα στην παραλιακή, ο γύρος της Αττικής από Αγια Μαρίνα και Σούνιο, ένα flash ότι όλα αυτά είναι μακρυά κάπου στο γλυκό Ιόνιο, τα ξίδια, η νταλίκα, η καπότα και τελικά το παρκινγκ λίγο μετά τα διόδια.

    «Νερό, πολύ νερό» του είπε η κοπέλα στο φούρνο όταν τις είπε ότι είναι ξενύχτης. Διάολε, το καλύτερο φλερτ μου είναι ανάμεσα στο «Μια φραντζόλα με σουσάμι, ένα Μιλκο και τυρόπιτα» «-…στώ -πακαλώ». Βγαίνει, κοιτάει μηχανικά την απόδειξη, «5 ευρώ βλάκα» του λεει αυτή, όλα ακριβαίνουν αλλά τι….ΠΟΙΟΣ; Ποιος έγραψε πανω της β-ο-ή-θ-ε-ι-α;

    Πάγωσε μέσα στη ζέστη, ανέβηκε στη μηχανή να φύγει για την κωλοδουλειά στου Παπαδέλα και ΣΙΑ. Γκάζωσε η μηχανή, γκάζωσε και αυτός. Πιάνει το κινητό, μιλάει με την γραμματέα «Ναι, ναι στο ΙΚΑ είμαι και περιμένω Γαστρεντερολόγο, πες του κυρίου Παπαδέλα δεν θα μπορέσω σήμερα και συγνώμη»

    Στο δρόμο η κίνηση είναι ίδια με χτες το βράδυ αλλά δεν είναι το ίδιο με 40 κελσίου, είναι χειρότερα. Με το που ξεμπέρδεψε από την γραμματέα, τσάκισε μιλκο και τυρόπιτα, έβαλε στην μπαγκαζιέρα την φραντζόλα, ένα βρακί+φανελα, υπνόσακο και με όλο τον εξοπλισμό χύθηκε στην Εθνική σαν φωτιά.

    Ντρεπόταν να το γράψει στο φόρουμ αλλά το έκανε πάντα στα ταξίδια, άκουγε mp3 και το καταραμένο Street spirit τον έπνιγε. Ηξερε ότι γι΄αυτό το φευγιό του κανείς δεν θα βάλει emoticon με μπύρες, ουτε «πάντα τέτοια». Ετσι κι αλλοιώς δεν είχε πια τα κότσια να τσακωθεί με τον sniper που τον έκανε ban, να δηλώσει στον Tai υπέρ ή κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων, να πείσει τον ταξιδευτή να μην δώσει την Ducati.

    Όλοι αυτοί που έγραφαν «βοήθεια» δεν τόλμησαν ποτέ να το φωνάξουν. Ο νταλικέρης που ταξιδεύει για λογαριασμό άλλων, το παιδί στα διόδια που «αφήνει» τους άλλους να ταξιδεύουν ανεβάζοντας την μπάρα και η κοπέλα, η κάθε κοπέλα σε κάθε φούρνο που προμηθεύει τους ταξιδιώτες με φαγητό. Και αυτός ταξίδι ήθελε…

    Και αυτός φώναξε βοήθεια αλλά μπόρεσε να φύγει και να τώρα με τη μηχανή στο 90, να καπνίζει και να πίνει ένα καφέ όμορφος, μόνος, ευχαριστημένος ψάχνοντας το μόνο που θα μπορούσε να τον βοηθήσει, το φορτίο της νταλίκας. Η κλοπή 7 από τις καλύτερες μηχανές μέσα στο κέντρο της Αθήνας είχε αναστατώσει τα αναστατωμένα media αλλά και τον Υφαντή, τον Γκουντούφα και την Hellinstore και αυτός πια ήξερε. Η λάμψη κάτω από τον μουσαμά της νταλίκας ήταν αυτό που νόμιζε. Το μόνο στοιχείο; Volvo νταλίκα με μουσαμά που έγραφε «Triple strom metaforiki» δεν μπορεί να μην την ξαναδει!!ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΔΕΙ

    Σκυτάλη στον/στην maira
    mustili

  11. #11
    Να γράφει το κοντερ...... Το avatar του/της Maira
    Εγγραφή
    22/09/2005
    Μηνύματα
    1.445
    Δεν ήταν το ίδιο όπως εχθές. Σ' αυτό το όνειρο που ακόμα δεν είχε ξεδιαλύνει αν ήταν αλήθεια ή ψέματα. Η Εθνική πιγμένη με τρομοκρατημένους οδηγούς. Απεγνωσμένους υπαλλήλους που ψάχνουν διέξοδο για τα παγιδευμένα τους όνειρα. Ελιγμοί, γκάζι, φρένο, όλα μηχανικά! Σαν να έκανε την διαδρομή για χιλιοστή φορά από την κονσόλα του play station. Έχει αγριέψει. Κρατάει σφιχτά τα γκριπ, σαν να φοβάται μην κοπεί η αόρατη φλέβα που τον τροφοδοτεί με ζωή. Έχει γίνει ένα με τη μηχανή. Θέλει να βρει την λύση. Μαζί θα την βρούν. Κίνηση και το μοτέρ να μουγκρίζει σε απότομα κατεβάσματα. Για άλλη μια φορά προσπερνάει καθρέφτες. Τα αυτοκίνητα δεν κουνιούνται. Είναι σίγουρος. Κάτι έχει συμβεί. Ελπίζει να μην είναι δίκυκλο. Στεναχωριέται και μόνο στην ιδέα.

    Το νοιώθει. Πλησιάζει στο συμβάν. Λάδια κάτω. Προσοχή!!! Τα αποφεύγει με ελιγμούς που πρώτη φορά αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να κάνει. Φρενάρει. Ένα αμάξι με χτυπημένη την πίσω αριστερή πόρτα. Πού είναι το άλλο όχημα; Τι είναι το άλλο όχημα; Κάτι τον σπρώχνει να σταματήσει. Σαν να βρήκε την άκρη του νήματος. Γυρίζει το κλειδί και η μηχανή σταματάει να γουργουρίζει. Πλησιάζει στο αμάξι. Δεν μπορεί. Δεν βλέπει καλά. Βγάζει το κράνος. Τρίβει τα μάτια του και ξανακοιτάει την χτυπημένη πόρτα. Κι όμως το σημάδι είναι ξεκάθαρο. Ένα καλοσχηματισμένο "Β". Θέλει να φύγει. Γυρίζει την πλάτη σε ό,τι κι αν θέλει να του πει. Μα τότε βλέπει. Η μηχανή έχει πέσει πίσω από τις μπαριέρες. Το δεύτερο όχημα. Τα πόδια του λιγάνε. Δεν ξέρει τι θα αντικρίσει. Είναι κι άλλος κόσμος εκεί. Ένας τύπος τον σκουντάει: "Φίλος;". Γυρίζει σαστισμένος, χωρίς να ξέρει τι να πει: "Συνάδελφος" ψελλίζει και τα χέρια του τρέμουν. Ο αναβάτης δεν κουνιέται. "Έχετε φωνάξει ασθενοφόρο;" Ρωτάει κάποιον, όποιον απαντήσει. Θετική απάντηση. Καβαλάει τις μπάρες, πλησιάζει, δειλά, σαν το 16χρονο που πάει στον πρώτο ραντεβού με την πιο όμορφη γκόμενα που του έκαστε! Σκύβει πάνω από το κεφάλι του δικυκλιστή μπας και μπορέσει να διαπιστώσει αν ζει. Φοβάται να ακουμπήσει. Σαν να φοβάται μην τον αποτελειώσει με την παραμικρή επαφή. Κι έτσι όπως τον κοιτάει στα σφραγισμένα μάτια και προσπαθεί να ανακαλύψει αν αναπνέει......
    Ο τραυματίας τον κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Κόντεψε να πέσει κάτω από τον τρόμο. Τα γκρίζοπράσινα μάτια τρεμόπαιξαν για λίγο ακόμα. Μια υποψία φωνής ακούστηκε μέσα από το αχριστεμένο κράνος: "Βοήθεια"

    Δεν μπορούσε να κουνηθεί. Είχε καρφώσει το βλέμμα του στα μάτια της. Ήταν γυναίκα. Εκεί, πεσμένη στο χώμα και ίσως με μισή ζωή από δω και πέρα. Της έπιασε το χέρι σαν να άγγιζε τριαντάφυλλο, που φοβάσαι μήπως χάσει τα πέταλά του από την ατσαλοσύνη των κινήσεων. "Έρχεται το ασθενοφόρο, μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά!" είπε και κράτησε με δυσκολία το δάκρυ που απεγνωσμένα ήθελε να αγγίξει το δέρμα του. "Δε φοβάμαι για μένα. Εγώ θα γίνω καλά! Μα αν δεν βρεις τη λύση, το έγκαυμα στο χέρι σου, θα μεγαλώσει, μέχρι να σου κάψει τα σωθικά." είπε αργά και έκλεισε πάλι τα μάτια της. Εκείνος ακίνητος. Παγωμένος. Ξύπνησε από τις σπρωξιές των τραυματιοφορέων. " Σε ποιο νοσοκομείο θα την πάτε;" ρώτησε καθώς απομακρυνόταν. "Στον παράδεισο, φίλε, αν είναι τυχερή!. Αλλιώς την βλέπω για το Sant Louis".

    Έφτασε στη μηχανή και δεν ήξερε τι να κάνει. Να συνεχίσει τον δρόμο του ή να ακολουθήσει τα λίγα ίσως σίγουρα στοιχεία που είχε; Μήπως απλά κάποιος του έκανε πλάκα; Ήθελε ένα τσιγάρο σκέψης. Έβγαλε τα γάντια........ και ξέχασε το τσιγάρο. Το έγκαυμα. όχι δεν είχε φύγει. Αντιθέτως είχε μεγαλώσει. είχε αλλάξει μορφή. Δεν πονούσε μα........

    "Τι στο διάολο συμβαίνει;" φώναξε και άναψε το τσιγάρο. πού σκατά ήταν αυτό το νοσοκομείο τώρα;




    Την σκυτάλη στον kalesin.....
    ....Έχω επιλεκτική ακοή. Συγνώμη δεν επιλέχτηκες.......

  12. #12
    Καραμελος Το avatar του/της kalesin
    Εγγραφή
    30/09/2005
    Μηνύματα
    1.083
    Κοιταξε το τσιγαρο που καιγοταν αναμεσα στα δαχτυλα του.. λιγο ακομα κ το χερι του θα αποκτουσε αλλο ενα εγκαυμα.
    ''Στον παραδεισο ή στο St Luis...''
    ο παραδεισος μπορει να περιμενει δε λενε;

    (Στην αρχη ο ο πονος ηταν σα μια θολη φιγουρα πισω απο χοντρη κουρτινα. Οσο ομως το ασθενοφορο κυλουσε στο δρομο, η κουρτινα αρχισε να λεπταινει.
    Ενιωθε πιο πολυ παρα εβλεπε τους νοσοκομους πανω απο το κεφαλι της)

    Φορεσε τα γαντια του κ καθως ανεβαινε στη μηχανη ρωτησε ενα απο τους λιγοστους περιεργους που ειχαν μεινει στην περιοχη οδηγιες για το νοσοκομειο.. αλλα δεν προλαβε να τις ακουσει.. την ιδια ωρα το ματι του επεσε στα κλειδια της κοπελας. Στα κλειδια της μηχανης της. Ενα μικρο κοκκινο κουτακι για μπρελοκ. Ενα κουτακι με το σημα της Volvo χαραγμενο πανω.

    (ενιωθε να την τρυπανε, ενιωθε να προσπαθουν να φερουν τα μελη της σε μια πιο αποδεκτη σταση κ ο πονος γινοταν σιγα σιγα υπαρκτος. Προσπαθησε να ανοιξει το στομα της ομως ενας σωληνας συνδεμενος με ενα μηχανημα δεν της επετρεπε παρα να μουγκρισει. Τουλαχιστον το μουγκρισμα εδιωχνε λιγο τον πονο)

    εσκυψε μηχανικα κ το πηρε. Χτυπημενο απο το τρακαρισμα, ταλαιπωρημενο.. αρχισε να το παιζει αφηρημενος στο χερι του.. σκεφτοταν τα ματια της... κ συνειδητοποιουσε οτι οσο κρατουσε στο χερι του το μπρελοκ, το καψιμο τον ενοχλουσε πιο πολυ.

    (Επρεπε να επικοινωνήσει. επρεπε να επικοινωνησει.. επρεπε να επικοινωνησει. μαζεψε καποια τελευταια κομματια δυναμης κ αρπαξε το μανικι του νοσοκομου. Πεταχτηκε τρομαγμενος)

    Το κοιταξε. κ τοτε προσεξε μια εγκοπη στο πλαι του.. εβγαλε τα γαντια κ το πειραξε σε εκεινο το σημειο. Κατι γυαλισε στον ηλιο κ επεσε στο χωμα.. κ ενα χαρτακι.

    (Τον κοιταξε στα ματια. προσπαθησε βασικα να τον κοιταξει γιατι τα ματια της βαραιναν. πρεπει να της ειχαν κανει καποια ενεση. Μουγκρισε δυνατα.. "Μπα; ζεις τελικα; θα χαρει πολυ να σε δει ξερεις. Ειναι πολυ ανησυχος τελευταια ξερεις.. κ μαντεψε ποιος φταιει'')

    ''Για να το διαβαζεις, σημαινει οτι με προλαβαν. Δεν υπαρχει χρονος... φυγε. Κρυψου. Ο παραδεισος ΔΕΝ μπορει να περιμενει...''
    Επιασε το μικρο κλειδακι που ειχε πεσει στο χωμα.. το πεταξε στην τσεπη κ ανοιξε το γκαζι.

    (φυγε.... ΦΥΓΕ......)







    Mystique?

  13. #13
    Πρωτη, κοκκινα ,δευτερα,κοκκινα,τριτη ,τεταρτη ,180. Αισιοδοξο με βρισκω. Μπροστα πηξιμο .Ας μπουμε στην κινηση και βλεπουμε. Σημαδευω το μεταξι λευκου πουντο και κλουβας .Φρενα. 160 ,130 ,120 περναω ξιστα τους καθρεφτες .Δεξιοτεχνη μου το χεις...
    ...Κραακ .Τσακιζω ενα καθρεφτη . Δε το χεις. Δεν ειμαι για να σταματαω . Μαζευομαι λιγακι για να μακροημερευσω ,αλλα σβελτα . Λοξα δεξια στα 200μ βλεπω το ασθενοφορο ,ετοιμο να στριψει προς εθνικη. Δεν εχει νοσοκομειο προς τα εκει. Που παει γαμωτο;
    ... Σφηνα μια, σφηνα δυο. Κλεινω παπακια. Απ'την κινηση του χεριου του καταλαβα οτι με βριζει. Κακο για το καρμα μου. Εχυσε το φραπε πανω του.Κακο δικο του
    Το ασθενωφορο στριβει .Στριβω κι εγω ,τον διπλαρωνω . Κοιταζω τον οδηγο .Ντουλαπακι γουλι ,και κωλοφατσα. Αναδιπλωνομαι ,μενω πιο πισω κι ακολουθω.

    Δεκα λεπτα αργοτερα το ασθενωφορο βγαινει εθνικη στο ρευμα προς Λαμια. Στα [edit] Οινοφυτα [edit] κανει δεξια. Αυξανω την αποσταση. Στριβει, στριβει μπαινει σε μια βιομηχανια .Προσπερνω και σταματω πισω απο κατι δεντρα ,Ξαρματωνομαι .Κοιταζω .Κανεις δε φαινεται να με εχει παρει χαμπαρι. Αναβω τσιγαρο. Δηλητιριο ,το σβηνω. Δεν ειμαι εγω για τετοια .Η αδρεναλινη μου εχει χτυπησει κοκκινα κι ειμαι ακομα στην αρχη. δε ειναι δα και φιλοσοφια να το καταλαβω. Η Ωρα περνα. Ο ηλιος πεφτει .Λιγη κινηση στο δρομο ,αγροτικα ,κανα τρακτερ. Πεφτει κι αλλο το φως. Φτου και βγαινω . Παιρνώ τη μαντρα . Περπατω εκτεθημενος ,μα δε φαινεται ψυχη .Φτανω μια βιομηχανικη αποθηκη.Παω τοιχο τοιχο μεχρι την γωνια .Κοιταζω .Το ασθενωφορο ειναι σταματημενο μπροστα σε ενα ισογειο απο ασοβατιστο τουβλο.Ο μαλακας που το οδηγουσε ,κανει τσιγαρο στα σκαλακια. Απο τα παραθηρα του βγαινει φως. Λευκο κρυο φως,φθοριου. Οχι οτι αν ηταν κιτρινο το φως θα αλλαζε τιποτα.Απλα λεω.
    «Βοηθεια» ,διαβασα στο κατουρο. «Βοηθεια», στα αποκομματα των διοδιων και στα μικρα χαρτακια των μπρελοκ.Κι αναρωτιεμαι γραφανε τιποτα εκεινα τα χαρτακια και τα κατουρα; ή εγω βλεπω οτι θελω.. ή βλεπω οτι θελω να φωναξω,τουτη δω τη λεξη ,τη «βοηθεια» .Να την φωναξω σε κανενα συγκεκριμενα.Ισως σε ολους ,ισως στον ουρανο στον δικο μου θεο. Στην τελικη η ζωη μου δε μου δινει το αλατι, το ενδιαφερον και καθομαι και γυριζω στους δρομους σαν αδικη καταρα. Δεν ειμαι αδικος με τον εαυτο μου. Απλα λεω. Κι ομως αρπαξα τα μυνηματα δεχτηκα τις προσκλησεις και παρ’ολο που προβλεπεται να φαμε πολυ ξυλο γιατι παιζω εξω απ’τα νερα μου ,νιωθω ζωντανος κι ατρομητος κι ας εχω χεστει πανω μου.
    Κι εγω τωρα τρεχω προς βοηθεια μιας αγνωστης γκομενας με πειστικα ματια.Για να την σωσω. Χα! Γιατο σωστο και το δικαιο .Χα (2) Κι αναρωτιεμαι αν θα ετρεχα αν δεν ειχε τοσο ωραια ματια, για το σωστο και το δικαιο παντα.Μα αν θελουμε η ζωη μας να ειναι σα μυθιστορημα πρεπει η ηρωϊδα να ‘χει ωραια ματια .Αυτα κανουν οι αναμονες. Φιλοσοφηματα. Κι η ζωη μου ειχε αρκετες αναμονες.
    Ακουω ηχο απο Ντιζελ φορτηγου .Τα φωτα της γραφουν πανω στο χαλικοστρωτο ,καθως περνα την εισοδο της βιομηχανιας .Σιγουρευω τη θεση μου για να μη γινω αντιλληπτος . Περνα μπροστα
    μου . Καλως τα δεχτηκα ,σκεφτωμαι . Η Volvo του κατρουλη. Απαρτια ,αποψε.
    Προσπερνα το ασθενωφορο. Αραζει παρακατω. Ο μαλακας κατρουλης κατεβαινει. Ο μαλακας καπνιζων γοπα εις σκαλακια, σφυραει.Δυο πακιστανια βγαινουν απο την ασοβαντηστη κλινηκη.Ολοι μαζι αρχιζουν να ανοιγουν καροτσες και να ξεφωρτωνουν .
    Κι εδω αρχινανε τα ωραια.
    Η ραμπα ξεφωρτωνει μεταλικες κουκλες. Μια 999 , μια Mv , κι αλλη 999.Ακυρο 748 ειναι. Μια μαυρη Κ8 κι αλλη και Gs και που εισαι ακομα .Η νταλικα ειναι τιγκα.Εχω μεινει μαλακας ,που ημουν κι απο πριν ,δηλαδη ,να κοιταζω τις διτροχες μπεμπεκες .
    Ξεκολαω απο την θεση μου διχως να το καλοσκεφτω .Πλησιαζω την αφυλαχτη κλινηκη. Το χωλ σοβαντισμενο και κενο. Με θαρρος ανοιγω μια πορτα. Τσιφος ,Ντουλαπα ειναι.Ανοιγω μια δευτερη ,κενο γραφειο. Στη επομενη ακουω κινηση.Προσπερνω. Βαζω τις τηλεπαθητικες μου ικανοτητες να ανοιξω την σωστη. Παλι ντουλαπα. Στην επομενη ειμαι τυχερος . Το δωματιο εχει δυο ντιβανια, κανα δυο μεταλικους κωμους ,ενα τραπεζι ,δυο καρεκλες .Το παραθυρο ασφαλιζει με σιδερια. Αυτα γι αυτους που αγαπουν τις περιγραφες. Στο ενα ντιβανι το κοριτσι. Εχει τα ματια της καρφωμενα απανω μου κι ανεκφραστα. Φορα τζινακι και μπορντω μακο .Κορμακι φιλντισενιο,νευρικο και θυμωμενο.Ο Ενας καρπος δεμενος με χειροπεδα στο σιδερενιο ντιβανι. Το ενα πατζακι σκισμενο .Αιμα ξεραμενο στο ποδι .Αιμα ξεραμενο στο χερι ,επιπολαιες γρατσουνιες. Αυτα γι αυτους που αγαπουν την ουσια .
    Της κανω νοημα να μη φωναξει.Δε χρειαζοταν .Ξερει οτι προς το παρον ειμαι μαζι της .Κανω τον κυκλο του ντιβανιου .Πλησιαζω το δεμενο χερι .Πως ανοιγει αυτο τωρα σκεφτωμαι; Δεν ανοιγει σκεφτωμαι.
    that I was where I would be,
    Then I would be where I am not,
    Here I am where I must be
    Go where I would, I can not


  14. #14
    Σηκωνομαι ,ξανακανω τον κυκλο προς την πορτα .Το χερι μου παει να πγυρισει το χερουλι.Το χερουλι γυριζει μοναχο του .Πισωπατω ανυσηχος για αυτο που θα ακολουθησει. Ενα βημα, δυο βηματα .Η πορτα ανοιγει . Στο ανοιγμα της ενας στρογυλλος σα τουλουμπα με αραια σγουρα μαλακια, κοκκινα μαγουλακια πενηνταρης ,καθαρος φρεσκοξυρισμενος παρφουμαρισμενος .Ισα που χωραει απο την πορτα. Σαστιζω. Σαστιζει κι αυτος και μετα το μελι του βλεμμα, σκληραινει.
    ..Σκληραινει ,σκληραινει, σμιγει τα φρυδια χαμηλωνει τα ματια σα ταυρος ετοιμος για πολεμο . Να κατι τετοιες ωρες που χρειαζομαι το θαρρος ,αυτο την κανει. Τα ποδια δεν υπακουνε καλα .Πισωπατουν κι αλλο. Ο χοντρος βαζει το χοντρο του χερι πισω απο το χοντρο του κωλο και βγαζει ενα χοντρο πιστολι .Με σημαδευει .Τωρα εμενα γιατι αυτο δε μ’αρεσει;
    Τα ματια μου ειναι καρφωμενα στα ματια του χοντρου και μια σταλα ιδρωτας τρεχει στο μετωπο μου, στο μετωπο του ,θα σας γελασω.Με την ακρη του ματιου μου αντιλαμβανωμε την μικρη να τεντωνει το κορμι της σα τοξο και να εκτοξευει το ποδι της με στοχο τα αρχιδια του. Το κτηνακι απορει ,κοκκινιζει και λυγιζει .Κι ενας κροτος απο το κανονι που κρατα και μια λαμψη ,ενα βουητο στ’αυτι μου και σπασιματα τζαμιων.
    Ειμαι ζωντανος; Ειμαι. Εχω χρονο να το σκεφτω; Οχι.
    Το κτηνος γερνει μπροστα ,μορφαζει απ’τον πονο. Κοιταζω γυρω μου να δω τι μπορω να του φερω στο κεφαλι . Τιποτα . Αρπαζω το κομοδινο. Το σηκωνω και του το κατεβαζω .
    Χοντρος out of order
    Η τον σκοτωσα ,ή που θα μου κραταει μουτρα .Μα καναμε πολυ φασαρια.Κοιταζω απο το παραθυρο .Τα παλικαρια εχουν σταματησει το ξεφωρτομα .Κοιτανε προς τα δω. Το σκεφτωνται; Σιγουρα παντως δεν το περιμεναν
    «Τα κλειδια !» φωναζει η γκομενα. «Τα κλειδια ρε μαλακα τη περιμενεις;»
    Ξυπναω ,πεφτω πανω απο τον χοντρουλη κι αρχιζω να τον ψαχνω.Η κακια εχει φυγει απο το βλεμμα του .Τα χε στην κωλοτσεπη ο πουστης . Τον γυριζω. Μια το κομωδινο μια αυτος θα την ξεκανω τη μεση. Τα κλειδια ,επιτελους. Με χερια αδεξια φτανω την χειροπεδα ,την ελευθερωνω.
    «Μπορεις να περπατησεις;» , «Θα μπορεσω» .Μπορει.
    Ο ντουλαπακης κι ο κατρουλης πλησιαζουν προς το κτηριο. Βγαινουμε στο χωλ .Ψαχνουμε για αλλη εξοδο .Υπαρχει. Η δροσια της νυχτας στο προσωπο μου.Τρεχουμε, σχημα λογου, προς την κοντινοτερη μαντρα . Προσπαθω να περασει πρωτη τη μαντρα βαζω τα χερια μου στη μεση της και τη σηκωνω. Ωραια μεση, ωραιοι γλουτοι.απο τις καλητερες στιγμες της βραδιας. Καβαλαει τα καγκελα περνα απο την αλλη το σωμα της και πεφτει στα χορταρια σα σακι. Εγω εχω αρκετη τρομαρα για να περασω σαν αιλουρος. Την υποβασταζω . Κοβουμε διαγωνια τα χωραφια. Βλαστημαει. Κι εγω, αλλα απο μεσα μου. Κι ο Κατρουλης που βγαινει απο την ιδια πορτα βλαστημαει, αλλα στα σλαβικα .Κακο για το καρμα μας.
    Αρα δε μπορει να γραψε «βοηθεια» με το κατουρο του.Θα πρεπε να την ειχε γραψει στα σλαβικα οπως «Νασντροβνια» πχ. Τετοιες ωρες ,τετοιο χιουμορ.
    Ο δρομος, η μηχανη και η ελευθερια ειναι κοντα .Πρωτα ο δρομος ,επειτα η μηχανη. Ο Κατρουλης φτανει κι αυτος βλαστημωντας.
    «Καβάλα» της λεω. Το κλειδι στο διακοπτη.Μια μιζιά .Η μηχανη ζωντανευει. Τι καλα ειναι οταν ολα δουλευουν σωστα! Ανοιγω το γκαζι ,φευγω με ροδια .Η ομορφη σφιγγεται πανω μου.Ας εκανε κι αλλιως. Ο Κατρουλης μικρη φιγουρα στους καθρεφτες.Θα βριζει ακομα, μα δε φτανουν οι βλαστημιες του ως εδω .Πισω του δυο φωτα τον προσπερνουν και πλησιαζουν εμας, μεχρι που γεμιζουν τους καθρεφτες. Ακουω το μοτερ του κατι σε τουρμποειδες, τουμπανοειδες σε σκουρα λιμουζινα . Αυτο εχει αρκετη δυναμη για να με ταλαιπωρησει κι αρκετη ορεξη για να το κανει, σκεφτωμαι. Κι ειναι και νυχτα και δε ξερω τους δρομους .Γαμω την γκαντεμια μου .Αντε να δουμε τι εχουμε μαθει ως τα τωρα! Μπαινω σε διαδικασια αγωνα.Μα η αδρεναληνη μου εχει ανεβει ,ειμαι ταραγμενος.Πρεπει να ηρεμησω.Σκυβω μπροστα ,χαλαρωνω οσο μπορω ,περνω τις στροφες οπως μπορω και λυσαω στις ευθειες
    Βουταω αριστερα ,βουταω δεξια ,ακολουθω το φιδισιο δρομο ,οσο γινεται πιο γρηγορα . Αυτος παραμενει κολημενος πισω μου δεν εχω και πολυ χωρο ,ουτε πολυ χρονο.
    Στην κορυφη του δρομου διαβαζω απο μακρια διχαλα. Σημαδευω τη δεξια.Βουταω .Τελευταια στιγμη στριβω αριστερα.Βγαινω απο την ασφαλτο, χωμα.Σκαω σε λακουβα ολυμπιακων διαστασεων .Για μια στιγμη η μικρα χανει την θεση της.Ξαναπροσγειωνεται στη σελα και ξανασφιγγεται πανω μου. Ο μαλακας πηγε ευθεια.Ευτηχως!
    Μετα απο κανα χιλιομετρο χωμα ,φτανω μπροστα σε ενα σκοτεινο σπιτι.Δρομος τελος.Γαμω την ατυχια μου σκεφτωμαι. Οδηγαω στο πλαι γυριζω τη μηχανη σημαδευοντας την εξοδο και σβηνω.
    Ησηχια των γρυλλων.Απο μακρια ομως ακουω το μοτερ του.Πλησιαζει
    «Δεν εισαι καλα εδω» μου λεει . «Σκασε»της απανταω
    «Θα μας δει» απειλει . «σκασε,λεμε» την κοβω .Αν και αυτη δε κοβεται .Τραβαω την εγνοια μου απ’ το δρομο .Την κοιταζω μεσα στον καθρεφτη. Φορτωνει. Ειναι ωραια .Εχει μια σκληραδα το ματι της.Ετοιμη για καυγα. Ακουμπαω το βλεμμα μου στο δικο της.Την απολαμβανω.Αυτη κοιταζει μακρια στο δρομο. Μα σφιγγεται κι αλλο πανω μου. Ειναι ωραια, καταληγω

    Το αμαξι φτανει. Τα φωτα του ακολουθουν πρωτα τη στροφη κι επειτα πεφτουν πανω μας, και μας λουζουν.
    «Στο ειπα» ειπε! Με κοιταξε κι αυτη τωρα,μεσα στον καθρεφτη,φουλ φορτωμενη.
    «Αυτα να μην εκανες , θα σε λατρευα» απαντησα ,εβαλα μπροστα.
    that I was where I would be,
    Then I would be where I am not,
    Here I am where I must be
    Go where I would, I can not


  15. #15
    3. Αμπραγιαρισμα. Να δωσω ωθηση ,να ξεπερασω το κομπιασμα του ψεκασμου.Η μηχανη τινασει τον μπροστα τροχο στον αερα.Μελημα πρωτο, να μη φυγει η ....δεν ξερω ουτε το ονομα της, απο τη σελα. Μελημα δευτερο ,σημειο προσγειωσης. Η μηχανη σκαει κατω , ολοι στη θεση τους , αυτη, εγω , κι ο π@@στης ολο και πιο κοντα μας.Τα φωτα του με τυφλωνουν .Κλινει δεξια να με φαει. Κλινω αριστερα ,περναω ξυστα στο πλαι του.Νιωθω την πορτα του στο μπουτι μου ,και μια ανατριχιλα απο την πιθανοτητα να γινομασταν σμπαραλια. Βουταω μεσα στο συνεφο σκονης που σχηματισε ο κυνηγος μου ,προς τον δρομο απο οπου ηρθε. Θα τα καταφερω. Γραφω με κωλιες το χιλιομετρο που μας χωριζει απο την ασφαλτο . Δυο φωτινες χαντρες με κοιτουν μεσα απ’ το σκοταδι . Ζωο! Κοβω να περασω δεξια. Εκεινο κινηται. Μου διπλωνει η μηχανη.
    Ανθρωπινα σωματα και μεταλικη μαζα στο χωμα.Το φαναρι φωτιζει ενα συνεφο απο χωμα.Χωμα στα ρουχα. Χωμα στο προσωπο.Γευση απο χωμα στο στομα .Καψιμο , πονος .Η... δε ξερω το ονομα της, θα την πω Μαρθα στηριζεται στους αγκωνες. Σφιγγει τα ματια της σχηματιζει μια εκφραση πονου. Πιο περα το σωμα ενος σκυλου ,κι αλλο αιμα ,ανασαινει γρηγορα. Και τα φωτα πλησιαζουν και παλι .Αργα. Δε βιαζεται .Πλησιαζει ,σβηνει τη μηχανη. Ανοιγει η πορτα .Βγαινει αργα. Αχνοβλεπω τη φιγουρα του.Με τυφλωνουν τα φωτα του .Δε βιαζεται. Θα ειναι σιγουρα πολυ ικανοποιημενος. Ο μπασταρδος .Ισως να ναι ο ντουλαπακης. Αυτος θα’ναι σιγουρα. Γυριζω να κοιταξω τη Μαρθα ,στεκεται στα γονατα , Τα δυο της χερια τεντωμενα μπροστα σαν αιχμη ,σημαδευουν τον ντουλαπακη.Αναμεσα στις παλαμες τις γυαλιζει το κανονι του χοντρου. Κρακ .Ο πρωτος κροτος τσακιζει την ηρεμια της νυχτας και το παπριζ της λιμουζινας .Το οπλο την τιναζει ψηλα . Το κατεβαζει με σιγουρια εκτελεστη. Γυναικες!
    Δευτερος ,τριτος ,πεμπτος,ογδοος πυροβολισμος. Η Μαρθα κανει πολεμο .Κομματια απο σπασμενα φαναρια και κρυσταλλα εκτοξευονται προς καθε κατευθηνση . Η μουρη εχει γινει κομματια.Τα φαναρια σβησαν .Αποκαταστηθηκε το γονιμο σκοταδι. Υπο την καλυψη του ο διωκτης υποχωρησε τρεχοντας. Οι γρυλοι συνεχισαν την παρλα τους ξεχνωντας αμεσως το περιστατικο. Κινηθηκα προς το μερος της .Ειχε υπερβει τον εαυτο της και τωρα ειχε γυρει σα μωρο στο εδαφος. Το αδειο οπλο απειλουσε πλεων το χωμα.
    Την ανασηκωσα. Κουτσοι κι οι δυο μας πλεον χωθηκαμε στα χωραφια.Βγηκαμε στον επαρχιακο δρομο. Ησυχια. Προσπαθησα να προσανατολιστω. Καπου δω εχει το πατρικο του ο Μανωλης. Αυτος δε θα ‘ναι κει μα το σπιτι του ειναι ανοιχτο για τους φιλους.
    Μου πηρε δυο ωρες να βρω το σπιτι.Εκανα και καποιους κυκλους. Κανεις μας δεν εβγαλε αχνα στο δρονο. Ενωσαμε τις δυναμεις μας να ανταπεξελθουμε την κακουχια. Μα ειμαστε δυο αγνωστοι.Αυριο ισως να μας χωρισει το φως της μερας.
    Ανοιξα τη στραβωμενη πορτα .Το παλιο ασημενιο MZ ξεκουραζοταν κατω απο την κληματαρια.Ηξερα οτι δουλευει,αρκει να χει βενζινη.Το εβαλα στα σχεδια της επομενης μερας.Το κλειδι του σπιτιου ηταν κατω απο την σωστη γλαστρα .Μπηκαμε μεσα.
    Βοηθησα την Ταλιμπαν να πλυθει ,ειχε καμποσες πληγες απο την τριβη με το δρομο ,οπως κι εγω. Της βρηκα ρουχα. Επεσε ξερη στο καναπε. Επλυνα κι εγω τις πληγες μου,Ιωδια, κλπ
    Ντηθηκα με ρουχα του Μανωλη.Εφτιαξα ρυζι και μπαλωσα την πεινα μου.Βρηκα ρακι ,σερβιρα τον εαυτο μου αραξα στη βεραντα κι αναψα τσιγαρο.
    Εκει με βρηκε το φως του πρωινου. Αποκοιμηθηκα στη καρεκλα.Ξυπνησα στραβωμενος.Το κεφαλι μου πονουσε.Το τσιγαρο ειχε σβησει στο τασακι.Ζητημα να χα κανει δυο τζουρες.
    Καθοταν σε μια αλλη καρεκλα κοντα μου.Καπνιζε.Ειχε φτιαξει και καφε.
    «Κοιτα» μου ειπε. «τα πραγματα δεν ειναι οπως φαινονται».
    «Παντα.»
    «Εγω θα φυγω τωρα...» ειπε δισταχτηκα.
    «Δε μου χρωστας τιποτα» απαντησα , «στο καλο.» Κοιταξα μπροστα,το κενο .Οκ θα θελα να δω τι τρεχει.Ισως θα θελα να μαθω ποια ειναι. Αλλα ...
    (...συνεχιζεται)
    that I was where I would be,
    Then I would be where I am not,
    Here I am where I must be
    Go where I would, I can not


Σελίδα 1 από 2 12 ΤελευταίοΤελευταίο

Παρόμοια θέματα

  1. Λογοτεχνική παρτούζα, τα προκαταρκτικά
    από npat στο forum Αναζητήσεις, σκέψεις & προβληματισμοί
    Απαντήσεις: 156
    Τελευταίο μήνυμα: 30/07/2009, 12:55
  2. Το ημερολόγιο ενός Ινδιάνου
    από petridist στο forum Ανέκδοτα & χιούμορ
    Απαντήσεις: 3
    Τελευταίο μήνυμα: 23/10/2008, 19:34
  3. Το Ζανζι ...
    από GyPsy στο forum Αντιπαραθέσεις
    Απαντήσεις: 2
    Τελευταίο μήνυμα: 18/11/2003, 14:29
  4. Μία moto-βόλτα από το πουθενά…
    από superfour στο forum Ταξιδιωτικά
    Απαντήσεις: 9
    Τελευταίο μήνυμα: 31/10/2003, 03:10
  5. Απαντήσεις: 2
    Τελευταίο μήνυμα: 29/10/2003, 20:15

Κανόνες δημοσιεύσεων

  • Δεν μπορείτε να ανοίξετε νέο θέμα
  • Δεν μπορείτε να απαντήσετε
  • Δεν μπορείτε να επισυνάψετε αρχεία
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τα μηνύματά σας
  •  
  • Ο κώδικας ΒΒ είναι ΟΝ
  • Τα smilies είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας [IMG] είναι OFF
  • Ο κώδικας [VIDEO] είναι OFF
  • Ο κώδικας HTML είναι OFF