Οι στροφές του Διονύσου διαδέχονται η μία την άλλη... το μυαλό ταξιδεύει μαζί με την μηχανή. Ο θόρυβος του κινητήρα είναι εκείνος που συνοδεύει σε όλη την διαδρομή.
Απο πάνω ο ουρανός μαύρος , χωρίς φεγγάρι αλλά καθαρός και γεμάτος απο άστρα που λαμπυρίζουν σαν μικρά διαμάντια σε ενα μαύρο μανδύα. Η συνεχής ροή και κίνηση της μηχανής με τον ήχο της αλυσίδας που γυρνάει πίσω στο γρανάζι να συνοδεύεται απο το ξερό κροτάλισμα της εξάτμισης. Ράθυμη κίνηση στο σκοτάδι , μόνος πάνω σε ενα μηχανικό άτι.... το ελαφρύ μπλέ φώς του ταχύμετρου να ειναι το μόνο τεχνικό φώς που δίνει μια διαφορετική αίσθηση στο πρόσωπο.
Η ζελατίνα ανοιχτή και αισθάνομαι την ψύχρα και την υγρασία απο τα δάση.. όσα έχουν απομείνει στις πλαγιές της Πεντέλης. Ο δρόμος σφιχτός και σκοτεινός. Σαν ενας γκρί δράκος στο σκοτάδι που κοιμάται και έχει τυλίξει το σώμα του σε μικρές κουλουρίτσες που κινείσαι εσύ πάνω τους. Μόνος πάνω στην μηχανή και γίνεσαι ένα με αυτήν. Η περιστροφή του δεξιού καρπού είναι και εκείνη που σε κάνει να ανεβάζεις «στροφές» στο σώμα σου και η αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο. Γρήγορη κίνηση με το σώμα και την μέση.. μια αριστερή... δύο δεξιές.. μια παρατεταμένη αριστερή... το μάτι εκεί να κοιτά στην κορυφή της στροφής... το πολύ κοντινό μέλλον.
Μόνος στον δρόμο να περνάς απο χώρο και χρόνο.. κινούμενος μόνο με τις αναμνήσεις και τις σκέψεις της στιγμής ή μιας ολόκληρης ζωής. Είσαι στον δρόμο απλά για να είσαι εκεί.. χωρίς κανένα τελικό προορισμό. Απλά για να κινείσαι ... το «ναρκωτικό» της σκέψης , είναι ακριβώς σε αυτό.. εθίζεσαι και συνεχίζεις. Το δέρμα της φόρμας κολλάει επάνω σου απο την υγρασία και την ζέστη , παρόλη την διαφορά της θερμοκρασίας... μια ματιά στον δρόμο.. μια ματιά στον ουρανό και γύρω...
Η απόλαυση του να ζείς και να νιώθεις..μυρωδιά απο δάσος και θυμάρι... η μυρωδιά του νοτισμένου άερα , περνάει μέσα απο την ζελατίνα και μέσα απο τους πόρους του σώματος. Κινείσαι... ταξιδεύεις στον γκρί δράκο πάνω χωρίς τέλος... χωρίς σκοπό. Απλά ταξιδεύεις.
Μια στάση σε ενα περίπτερο στην Ν.Μάκρη όπου ενας ψιλο-κοιμισμένος περιπτεράς σε κοιτάει περιέργα ... η φοβία των άλλων για την μηχανή φέρνει το προσωρινό μειδίασμα... μια σοκολάτα για την προσωρινή γλύκα και ενα μπουκαλάκι νερό. Είναι τα εφόδια για την κοντινή παραλία.
Γυρνάς το κλειδί και σβύνεις . Κατεβάζεις το stand και την κοιτάς απο το παγκάκι. Είναι η επέκταση .. το μέσο που σε ταξιδεύει και το δένεις με δικές σου... ΩΡΑΙΕΣ... αναμνήσεις. Απο αυτές τις πολύ λίγες που έχεις στην ζωή σου , και τις ανασύρρεις σαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες όταν πήζεις πίσω απο ενα γραφείο ή στην κιμμαδομηχανή της πόλης.
Πιο πέρα ο κυμματισμός της θάλασσας και το φύσημα του ανέμου, σου φέρνουν τις πρώτες στάλες δροσιάς... Ξημερώνει και ο ήλιος μοιάζει να βγαίνει απο μέσα της. Ο θόρυβος των μετάλλων που κρυώνουν απο την μηχανή, είναι το μόνο πράγμα που ακούς. Σύντομα θα επιστρέψεις και θα συναντήσεις και πάλι τα ίδια... αλλά είχες ενα διάλειμα στον προσωπικό σου παράδεισσο. Εκεί που πλέον μπορείς να αισθανθείς όμορφα... ίσως τελικά να είναι όντως έτσι.. απλά... ΟΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ.
Gandalf
Απάντηση με παράθεση
