Τελευταία όλο διαβάζω αρνητικά σχόλια και γκρίνια για το φόρουμ, για τα διάφορα μέλη του για το ένα για το άλλο... Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα (και είδα ότι μ’αγαπάς, μόνο εσύ... είμαι και εντελώς φάλτσος ρε φούστη μου...) κάνοντας ένα μικρό απολογισμό της μέχρι τώρα εμπειρίας μου στο φόρουμ. Έεεεετσι γιατί περίεργα την είδα! (γεια σου Γονίδη άρχοντα)
Λέγοντας φόρουμ εννοώ εμάς, όλα τα μέλη, τις προσωπικότητες, αντιλήψεις, τις συμπεριφορές και πιστεύω μας, τη παρέα, συντροφία, αγάπη και κατανόηση που δίνουμε ο ένας στον άλλο. Ανθρώποι πολλές φορές διαφορετικής νοοτροπίας, ηλικίας και γενικά αντιλήψεων, που όμως τελικά έχουν πολλά κοινά...Και ξέρετε κάτι? Ο απολογισμός ήταν 100% θετικός!
Καταρχάς δεν είχα άλλη φορά συμμετοχή σε Internet forum ή κάτι παρόμοιο. Ήμουν πάντα άνθρωπος ας πούμε «μη κοινωνικός» δύσκολος, απρόσιτος, ντροπαλός. Ένα τρελό κράμα τεσπα... Ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη για interenetικες νέες φιλίες γιατί είχα ήδη δεκάδες/εκατοντάδες «φίλους», καμιά δεκαριά Φίλους και 3 κολλητούς.
Αυτο το «να πιούμε κανα καφε να γνωριστούμε κτλ» μου φαινόταν εντελώς... άσκοπο. Γιατι?
Το καθε nick που διαβαζα, ηταν για μενα εντελος απρόσωπο, σαν κάποιος που δεν υπάρχει, σαν τον αντίπαλο στα PC games που τον τρελαίνεις στα μπουνίδια και πάντα κερδίζεις... «Τι κοινο εχω εγω με αυτους?» ελεγα... που να ήξερα...
Στην αρχη περιπλανιόμουν στο φορουμ διαβάζοντας κυρίως στα τεχνικα θεματα κτλ, μαθαίνοντας ομολογουμένως αρκετα πραγματάκια. Περιπλανιόμουν και μόνος στους δρομους με τη μηχανη μου, μιας και ελάχιστοι απο τους φίλους μου εχουν μοτοσυκλέτα. Ειχα φαει και πακετο απο αλλη μια σχεση (παλι... σιγα το νεο!) και ήθελα να ξεφύγω...
Με το καιρο, παρατήρησα μια ζεστασιά, μια επικοινωνία μεταξύ των μελών. Τα αληλοπειράγματα έδιναν και έπαιρναν. «Καλή φάση» λέω, «αυτοί πρέπει να γνωρίζονται μεταξύ τους όμως χροοοοοονια»! Πάντως η ιδέα για εξορμίσεις με παρέα με μοτοσυκλέτες μου φανικε ιδιαίτερα δελεαστική! Λες? λέω...
Μετα απο μερικές ματαιώσεις και με καθυστέρηση περιπου ενος μηνος λογο μπλεξίματος δουλειάς, μια μερα μου την έδωσε και αποφάσισα να παω σε μια συνάντηση, έτσι απο περιέργεια... ηθελα και να γνωρίσω απο κοντα κάποια παιδιά που «διαπληκτιστήκαμε» σε ενα ποστ χωρις λογο, (και φυσικα τα βρήκαμε μετα... άλλωστε τελικα τι είχαμε να χωρίσουμε?)
Ηταν μια μερα απο τις τελευταίες της Άνοιξης, κανονίστηκε συνάντηση μετα απο αρκετο καιρο, απο οτι διαβασα, ο καιρος ειχε ανοίξει και τα κρυα τελος! Τόπος συνάντησης «Πευκωνας» στους Αναργύρους. Ο μονος πευκώνας που ηξερα ηταν σε ενα χωριο στη Πελοπόννησο... και δεν ειχε τραπεζάκια, μπυρες και καφεδες... Ετσι δώσαμε μεσω του σχετικου ποστ, ραντεβού με τον “periklisk” και τον “THEOD”, γιατι μεναμε σχετικα κοντα, στο «Παναγιταρακο» ωστε να παμε μαζι. Ήμουν αρκετα περίεργος να δω τι ατομα ηταν...
Να μη τα πολυλογώ, εκανα το τσιγαράκι μου στο παναγιωταρακο και σκαει μυτη ο Θανασης THEOD, ευγενικός και φιλικός συστήθηκε και έσπασε το παγο, εφτασε και ο ψηλεας ο Περικλης μετα απο λιγο.. Αστείο θεαμα ομολογουμένως... προσπαθούσε να χωρέσει το άχαρο κορμί του (σύμφωνα με τον AKIRA1100 οποιος ειναι πανω απο 1.89... ειναι αχαρος...) μεσα σε ενα ZXR400… τεσπα είπαμε τα σχετικα και ξεκινήσαμε, στο δρομο συναντήσαμε και το Νασο ruygin. «Γαμω τα παιδια ολοι» ειπα απο μεσα μου... απο την πρωτη επαφη μαζι τους με κέρδισαν
Φτάνοντας στο Πευκωνα επαθα ενα σοκ! Δεκαδες παιδια, αγορια κορίτσια απο καθε ηλικια, που δεν ηξερα μιας και εβλεπα πρωτη φορα μπροστά μου, με χαιρέταγαν, μου διναν το χερι τους και ενα ζεστο χαμογελο σαν να με ήξεραν χρονια! Ένιωσα ζεστασιά ...πειράγματα, πλακίτσα και τα σχετικα, συνοδευόμενα απο μπυρες ... «εσυ είσαι? πουσε ρε idi και ήθελα να σε βρισω και απο κοντα» και «πολυ μας τη λες ρε idi κατσε να τις φας τωρα» και αλλα τετοια, με χαμόγελο και φιλικη διάθεση παντα... ενας ενας συστηνόμασταν, αλλα μια και είμαστε στο μαγαζι καμια 30αρια, ελάχιστα ονόματα θυμόμουν στο τέλος.
Η αρχη ομως εγινε. Ηταν πια αργα να ξεκολλήσω! Υπήρξε κεραυνοβόλος ερωτας με τη φαση αυτη... ναι ερωτεύτηκα το Περικλή, το Στάθη το Νικο και τα αλλα παιδια... οχι ερωτικά, αλλα ειδα με τα ματια μου αυτο που χρονια λέγετε.. ειναι αληθινό τελικά... Εμεις οι μοτοσυκλετιστές είμαστε αλλη ρατσα! Μπορει να μην εχουμε τιποτα κοινο μεταξύ μας εκτός της μοτοσυκλέτας, αλλα παντα κατι μας φερνει κοντα... αυτο το διαβολικό μεταφορικό μεσο, το ατελές, που παντα γουστάρει να χρησιμοποιεί του νομους της φυσικης για να ξεγελάει τη λογική... Αυτό?... ή ΑΥΤΗ? Κοίτα να δεις που τελικα εχει ψυχή... και ειναι γυναίκα! (σορρυ κοριτσια εγω ετσι τη βλεπω... γυναικάρα! κατι σε Μονικα Μπελουτσι ενα πραμα... εσεις μπορείτε να βλέπετε τη μηχανη σαν Μπρατ Πιτ ή οπως γουστάρετε... σας το επιτρέπω και με τις ευλογίες μου)
Απάντηση με παράθεση
wraia hmera h shmerinh. mou arese.
