Παρέα με ενα ποτήρι αλκοόλ και ενώ το μυαλό βρίσκεται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των αναμνήσεων και των σκέψεων , νιώθω σαν να βρίσκομαι αντιμέτωπος με ενα χείμαρο. Ενα χείμαρο σκέψεων και συναισθημάτων που πρέπει να εξωτερικευθούν για να μην με πνίξουν.
.
Απο την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου στην εφηβική ηλικία και οι αναμνήσεις έρχονται σαν ασπρόμαυρες εικόνες .. ξεθωριασμένες που όμως έχουν ενα ξεχωριστό τρόπο να αναβιώνουν συναισθήματα. Σκηνές απο ενα παρελθόν που αν και οικείο είναι συγχρόνως και με ενα παράδοξο τρόπο απόμακρο και ξεθωριασμένο. Εικόνες αναμνήσεων απο πρόσωπα και καταστάσεις που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τον τρόπο που αποτυπώνω και συγκρίνω και το σήμερα με αυτό που έχω στο μυαλό μου.
.
Παρέες , διασκέδαση , πάρτυ... μικρές στιγμές που σίγουρα δίνουν το αλατοπίπερο στην ζωή. Πάρτυ με μουσική slow και πρώτη αμηχανία , με κοπέλα αγκαλιά , προσπαθώντας να βρώ τα πρώτα ερωτικά πατήματα. Πρώτος τσακωμός στον δρόμο παίζοντας ουσιαστικά μάπες χωρίς να μπορείς να κάνεις πίσω. Βόλτες με την παρέα σε σπίτια με κόκκινο φωτάκι ή απλά άραγμα στο παγκάκι με ενα σακουλάκι πατάτες απο το κοντινό σουβλατζίδικο με το τελευταίο κατοστάδραχμο στην τσέπη απο το χαρτζιλίκι. Βαρεμάρα στο σχολείο και αναμονή για το επόμενο διάλειμα που θα ξεφύγεις. Διαδρομές με λεοφωρεία ΚΤΕΛ και της γραμμής για να πας απλά για ενα μπάνιο στο Αυλάκι με 10-20 ατόμα ακόμα παρέα , με ρεφενέ έξοδα όλοι μαζί.
.
Σκηνές απο το τέλος της σχολικής ηλικίας με το που τελειώνει το Λύκειο και το πρώτο σοβαρό δίλημα του τι κάνω απο εδώ και περα. Ταυτόχρονα οι παρέες αλλάζουν και η σχέση που είναι μαζί , σοβαρεύει και γίνεται μακροχρόνια. Πολύ ψάξιμο στον χώρο της εργασίας και στο τι κάνω μετά τις αποτυχημένες Πανελλήνιες. Νέες γνωριμίες, νέες παρέες, και αυτές προσωρινές αν και τότε οι βλέψεις ήταν διαφορετικές. Δουλειά τελικά βράδυ μετά απο πέρασμα σε πολλές άλλες που ποτέ δεν ικανοποίησαν. Ο κόσμος γύρω αλλάζει. Κάποιοι σε βλέπουν πλέον ώς νεαρό άντρα με ευθύνες. Κάποιον που πρέπει πλέον να πάρει την ζωή στα χέρια του. Η πρώτη πραγματικά δυνατή αγάπη που κόντεψε να γίνει και αρραβώνας-γάμος. Είναι νωρίς ακόμα όμως. Το πάθος για την μοτοσυκλέτα ξυπνάει και κυριεύει , μαζί με το παλιό τραγούδι των Motley Crew «girls..girls..girls” και την Harley να βρυχάται απο πίσω. Αμερικάνικα πρότυπα προσαρμοσμένα στα Ελληνικά δεδομένα. Τα πρώτα ξενύχτια στην νέα δουλειά και πάλι νέες γνωριμίες και νέες παρέες. Μαθαίνω τα πρώτα «σκατά» της ζωής μέσα απο το σκοτάδι της νύχτας. Οι άνθρωποι αλλάζουν λέει στο σκοτάδι και βγάζουν τον αληθινό εαυτό τους. Πολλά κόμπλεξ, πολλοί κρυφο-μαλάκες, πολλές μυξο-παρθένες που γίνονται επαγγελματίες στο κρεβάτι μετά τις 00.00 το βράδυ. Μαθαίνεις στον εαυτό σου κάποια πράγματα αλλά μαζί χάνεις και αρκετόν απο αυτόν για να μην ξεχωρίζεις και εσύ μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.
.
Ο κόσμος αλλάζει. Η πέραση της δουλειάς με image στην νύχτα και αυτή ξεθωριάζει και στα 25 σου καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να το κάνεις αυτό συνέχεια. Στο μεταξύ φεύγω απο το σπίτι μην αντέχοντας μύγα στο σπαθί μου. Θέλω να είμαι υπεύθυνος του εαυτού μου. Ικανοποιητικές ψευδαισθήσεις αυτονομίας. Γνωρίζω την γυναίκα μου και μέσα σε ενα σχετικό χρονικό διάστημα έρχεται ο γάμος. Σε 2 χρόνια έρχεται και η μικρή μου αγάπη. Η κόρη μου. Ο κόσμος πλέον είναι κάτι το διαφορετικό. Ευθύνες, είσαι γονιός στην θέση του πατέρα και της μάνας σου. Όλα αλλάζουν και πρέπει να αναλάβω καθήκοντα. Ξεχνιέσαι... αφομειώνεσαι με τις ευθύνες και τα προβλήματα. Ξεχνάς οτι η σύντροφος σου , είναι και αυτή άνθρωπος και θέλει προσοχή. Μου το υπενθυμίζει με τον πιο απότομο τρόπο. Διαζύγιο λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Τα σημάδια λένε πως κάτι άλλο υπήρξε για εκείνη την συγκεκριμένη εποχή. Ας είναι.. κανείς δεν είναι δέσμιος των αποφάσεων που πήρε πριν λίγα χρόνια για πάντα. Ειδικά αν εκείνος ή εκείνη που γνώρισες δεν είναι πλέον εκεί και απλά υπάρχει κάποιος δίπλα σου απο συνήθεια. Τουλάχιστον τελειώνει με καλό τρόπο για την μικρή και για εμάς. Χωρίς φωνές και επεισόδια.. τόσο απλά όσο άρχισε.
.
Και όμως είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος γύρω μου , απογυμνώθηκε σαν ταπετσαρία και έπιπλα που έφυγαν απο ενα δωμάτιο και έμειναν μόνο τοίχοι με σημάδια και σκούρα χρώματα. Μαζεύεις τα κομμάτια και ακούς τους άλλους να σε βοηθούν με λόγια. Δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα παραπάνω και απλά τους χαμογελάς κρύβοντας την θύελλα που σε δέρνει μέσα σου. Ο χρόνος όμως έχει τον καλύτερο τρόπο να επουλώνει πληγές. Που όμως αυτές ανοίγουν λίγο πάλι κάθε φορά που βλέπω το πρόσωπο της κόρης μου , όταν την αφήνω και πάλι στην μητέρα της μετά απο επίσκεψη με εκείνο το «γιατί» στα μάτια της να χαρακτηρίζει την αναχώρηση μου απο το σπίτι της μητέρας της.
.
Επιστροφή στην εφηβική απόλαυση των νέων παρεών , νέων γνωριμιών με το έταιρο φύλο, όμως η αθωώτητα έχει χαθεί προ πολλού πλέον. Κοιτάς συγκρίνεις... χάνεις ευκαιρίες. Κάπου εκεί για μένα άλλαξαν πολλά πράγματα και στρέφομαι πάλι πίσω στα σχολικά χρόνια. Αποφασίζω να κυνηγήσω την γνώση που άφησα τότε. Ποτέ δεν είναι αργά άλλωστε. Με τα μούτρα πάλι στο διάβασμα για το επάγγελμα.. αλλα και σε βιβλία που τότε δεν πλησίαζα... Ιστορία, Διπλωματία, Αρχαία Ελληνικά, Φιλοσοφία, Θεολογικά όλων των θρησκειών... θέλω να μάθω τον εαυτό όσο πιο καλύτερα μπορώ. Μάταια βέβαια καθώς εξελίσσομαι κάθε μέρα και κάθε μέρα τα δεδομένα ανατρέπονται. Κάποιοι γύρω μου λένε πως έχω αλλάξει. Μα δεν έχω αλλάξει .. ο ίδιος είμαι απλα΄γνωρίζω τώρα ποιός πραγματικά είμαι. Εγωιστής , ματαιόδοξος, κριτής των πάντων ... ενα ανθρωπάκι που θέλει να πιστεύει οτι μπορεί να τα μάθει και να τα προβλέπει όλα... μέσα στην ματαιοδοξία της καθημερινότητας του.
.
Ο κόσμος αλλάζει γύρω μου και τα χρόνια περνάνε.. στα 36 μου σήμερα απο όλες αυτές τις εικόνες , οι μόνες που έχουν μείνει χαραγμένες ανεξίτηλα είναι εκείνες που μου έδωσαν τις ανείπωτες χαρές. Η γέννηση της κόρης μου, η αγορά της πρώτης μηχανής, η πρώτη στιγμή που διαπίστωσα οτι μπόρεσα να φανώ χρήσιμος σε ενα φίλο... ο πρώτος μισθός.. η πρώτη φορά που αγάπησα αληθινά. Και ο χρόνος ακόμα περνάει.. και ακόμα θέλω να μάθω για μένα περισσότερα. Να βιώσω περισσότερο την άγνοια μου .. και αμέσως μετά να συνειδητοποιήσω οτι δεν είμαι παρά ενα μικρό άτομο , σε ενα μικρό κύκλο ανθρώπων μέσα στην ανθρωπότητα.. σε ενα μικρό πλανήτη σε μια γωνία του σύμπαντος .. Όπου η ζωή συνεχίζεται .. Για να γινουμε όλοι καλύτεροι και να νιώσουμε ακόμα πιο πολύ σαν θεοί μέσα στην άγνοια και στον εγωκεντρισμό μας.
.
Ένα χτύπημα απο το τηλέφωνο και μια γουλιά αλκοόλ , με μια γλυκιά φωνή να με καλέι απο το ακουστικό , είναι η επαναφορά μου στην ψευδαίσθηση της ανθρώπινης πραγματικότητας. «Μπαμπά;»... Η άγνοια ίσως είναι ευτυχία. Ευτυχία χτισμένη σε μερικά χρόνια ζωής και αναμνήσεων.
.
Μην μου δίνετε σημασία... 1-2 ποτηράκια είναι που μιλάνε απο το νερό που καίει. Αύριο θα είμαι καλύτερα.
Απάντηση με παράθεση
