17/12/2005
Ηθελα καιρό να ανοίξω το εν λόγω θέμα. Με έτρωγε καθημερινά. Όλο το τρέναρα, χωρίς να ήξερα τον λόγο. Θέλω να το μοιραστώ όμως.
Θα σας διηγηθώ μια αληθινή, δική μου ιστορία, που άλλαξε τον ρου ολόκληρης της ζωής μου.
Τα γεγονότα και οι τοποθεσίες είναι ακριβείς, αλλά τα πρόσωπα θα είναι με φανταστικά ονόματα, λόγω ευαισθητων προσωπικών δεδομένων.
Δεν ξέρω αν ανήκει στα στραβά και ανάποδα, μιας και τώρα τελικά μόνο στραβό που δεν μου έχει βγει. Αν θεωρούν οι μοδιστροι ότι πρέπει να μετακινηθεί, be my guest.
Σάββατο 17/12/2005
Ρέθυμνο.
Η Σούλα κάθεται στο σαλόνι μαζί με την δήθεν φίλη της την Πωλίνα. Και λέω δήθεν γιατί όταν οι πλάτες ήταν γυρισμένες, τα φτυάρια έπιαναν εντατική δουλειά. Στο φούρνο ψήνεται το τελευταίο θύμα της γενοκτονίας των κοτόπουλων, που έτυχε να περνάει έξω από το σπίτι μου. Φυσικά οι συνοδευτικές πατάτες, είναι must. Η ώρα του φαγητού φτάνει. Εγώ παρακολουθώ τον Τζόρτζεβιτς να πετυχαίνει στο '89 το 4-0 επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Η ώρα, λίγο πριν τις 18:00.
Το συμπαθές κατά τα άλλα πτηνό, οδευει με την τεςράστια πηρούνα προς τα πιάτα μας. Ζεστό και μοσχοβολιστό, με την απαραίτητη μουστάρδα για την πικαντιά, που έλεγε και ο Στέλιος.
Η Σούλα και εγώ καθόμαστε να φάμε. Η Πωλίνα δεν ήθελε. Άλλωστε πρόσεχε πολύ την διατροφή της, μιας και το επάγγελμα της χορευτριας oriental, απαιτί πολύ καλή φυσική κατάσταση. Σαν χθες θυμάμαι που έσπαγε την μέση της οσάν τον Μιχαλάκη τον Τζόρνταν και λικνιζόταν ξυπόλητη σαν το μεγάλο μάγο Νουρέγιεφ.
Το κοτόπουλο τελειώνει, και εγώ παρακολουθώ τις καλύτερες φάσεις του αγώνα που έβλεπα, και ταυτόχρονα κουμπόνω τα βέλκρο του χοντρού μου ixon μπουφάν.
Φιλί στα γρήγορα στην Σούλα, και βούρ για το cb
Το cb μου το είχε πουλήσει ο κολλητός μου ο Στέλιος. Αγνώστου χρονολογίας μηχανάκι, είχε πρώτη άδεια στην Ελλάδα το '98. Σκυλί μαυρο, και μιας και ήταν το cb-1, τα κλιπόν του έδιναν κάτι λίγο από Μπαρι Σιν.Εγώ δε, ένιωθα σαν το Φαστ Εντι μπαίνοντας στις στροφές δίχως αύριο.
Κατεβαίνοντας κάτω, το κρύο πραγματικά είχε εισχωρήσει στις ντίζες και τα καρμπς του cb. Αλλά αυτό εκεί, τσακμάκι. Ανεβαίνω πάνω, φοράω κράνος γάντια, και φτιάχνω προσεκτικά το πουκάμισο από μέσα να μην τσαλακωθεί.
Η δουλειά μου από το σπίτι, απείχε 7 περίπου λεπτά. Δουλευα μαζί με την Πωλινα και τον φίλο μου το Στέλιο, σε ένα μπαρ-καφέ-κλαμπ με οριεντάλ καταβολές. Ωραία παρέα. Ωραία χρόνια. Ωραίο μαγαζί. Το μπαράκι λοιπόν ήταν στην άλλη άκρη της πόλης, πάνω στην παραλία. Το τελευταίο πολύ καλό μαγαζί στον δήμο Ρεθύμνου.
Στην διάρκεια της διαδρομής , και ενώ η ώρα είναι ήδη 18:00 , και έπρεπε να ήμουν ήδη εκεί. Συνέβη. Έτυχε ? Έπρεπε? Θα το μάθω πολύ αργότερα.
Έξω από τα Haagen, κόκκινο πάντα, χρονολογίας Πούσκας και Ντι Στέφανο, κατεβαίνει από προκείμενο κάθετο δρόμο, και ενώ έχει στόπ, αποφασίζει να ανατρέψει όλους τους νόμους της βαρύτητας και της λογικής.
Βγαίνει, χύμα στο κύμα, λες και είναι στο Αρνεμ περιμένοντας τους Γερμανούς. Την βλέπω (γιατί έπρόκειτο για θυληκή οδηγό), στα 8 περίπου μέτρα. Αντίδραση, περίπου μηδενική. Το κοτόπουλο προσπαθόύσε να ξεφύγει από το στομάχι μου, και οι λειτουργίες του εγκεφάλου μου ήταν σε καταστολή, προσπαθόντας να το εμποδίσουν.
Ίσα ίσα που πρόλαβα να καταβάλω ότι πάω να τρακάρω. και ....Μ Π Α Μ !!!!
Σε δευτερόλεπτα ίπταμαι κάπως ανορθόδοξα πάνω από τον κόκκινο Δεκέμβρη (έτσι ονόμασα πολύ αργότερα το αυτοκίνητο-θύτη, σε ένα από τους πολλούς μου παραλογισμούς). Προσγείωση? Μα φυσικά ανώμαλη.
Ο άνθρωπος που ξεπέρασε την μηχανή. Μπροστά εγώ πίσω το cb, αγκαλία με τον Δεκέμβρη.
Πάω να σηκώθω. Φευ! Το αριστερό μου πόδι, που πολλοί το είχαν αγαπήσει χάρις στα εξαιρετικά χτυπήματα του, αρνείται να με ακολουθήσει. Η πρώτη σκέψη ήταν, πως από το σοκ, το πόδι μου κάνει νάζια. Μπα! Το σπάσαμε Κίμωνα.
Με πιάνουν τα κλάματα. Γιατί το κατάλαβα. Κατάλαβα πως ξεκινάει μια άλλη ζωή για εμένα, και δεν ξέρω ποια θα είναι αυτή. Αλλη δουλειά,άλλη πόλη,άλλος ύπνος, άλλες δραστηριότητες. Αλλος εγώ!!!! Το πρώτο πράγμα που ηλιθιωδώς με ανησύχησε, ήταν η δουλειά. Θα αφήσω ξεκρέμαστο το μαγαζί, Σάββατο βράδυ. Μα άκου τι σκέφτηκα ο βλάκας. Που να καταλάβω ότι θα αφήσω ξεκρέμαστο και τον ίδιο μου τον εαυτό για πολλούς μήνες.
Ο Ηρακλής, που να είναί καλά το παιδί, βρισκόταν μετά της γυναικείας παρέας του, μέσα στα Haagen. Άκουσε το μπαμ και ήρθε να βοηθήσει. Πήρε το κράνος που το είχα βγάλει άρων-άρων, και έκατσε μαζί μου. Φώναξε αστυνομία και ασθενοφόρα. Έκανε και το τραυματισμένο cb στην άκρη. Η οδηγός που με τράκαρε, να κλαίει και να χτυπιέται.
Ησυχία. Σιγή. Σιωπή. Μια σειρήνα. Είναι το άσπρο αυτό φορτηγάκι, με τον φάρο. Πού λεέι μπροστά στην μασκα κάτι ακαταλαβίστικα AMBULANCE!!. Πάνε οι paramedics να με σηκώσουν. Καλά λέω μαλάκες είναι? Τόση ώρα κάθομαι επειδή μου αρέσει στην άκρη του δρόμου? Το έσπασες μου λεει μάλλον. Ευχαριστώ, λέω εγώ.
Ο δρόμος για το νοσοκομείο, σκοτέινός, δυσείωνος. Φτάνω.Όλοι οι φίλοι, μαζί και η αγαπημένη μου Σούλα, ήταν εκεί. Οι γιατροί προσπαθούν να μου βγάλουν το τζιν. Δεν βγαίνει. Αρπάζουν ψαλίδι. ΜΗ!!!!Λέω εγώ, είνα ιδώρο της Σούλας. Και το βγάζω μόνος μου με μια απόκοσμη κραυγή.
Στο θέαμα του υπερφουσκωμένου ποδιού μου, οι άπειροι σε τέτοια γιατροί, γούρλωσαν τα μάτια τους. What The Fuck!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Γύψος και βουρ για ένα δωμάτιο. Εκεί οι φίλοι μου, είχαν φέρει με τσαμπουκά φυσικά (Κρήτη είναι αυτή, δεν σηκώνει μαλακίες), τηλεόραση και playstation2. Τι να κάνουν και αυτοί, έπρεπε κάπως να με παρηγορήσουν.
Δευτέρα μπαίνεις χειρουργείο νεαρέ. Θα σε ανοίξουμε. Οκ λέω εγώ, λες και είχα τελιώσει ιατρική στην Αγγλία. Περνάει οι ώρες. Εφιαλτικές. Σκέψεις σκοτεινές και μαυρισμένες. Η δουλειά μου, η ζωή μου, η Σούλα. ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ?????.......κοιμάμαι...
Η συνέχεια θα ακολουθήσει σε λίγο.
Ελπίζω να μην κούρασα
Σχόλια και παρατηρήσεις Δεκτές.
Ηθελα καιρό να το βγάλω από μεσα μου.
Διευκρινίσεις για πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις, θα ακολουθήσουν στην συνέχεια
Απάντηση με παράθεση
