Την έβγαλα σ΄ένα τραπέζι που με προσκάλεσε μια παρέα φιλικότατων ντόπιων νεαρών. Mε μπύρες εγώ και ναργιλέδες με τσάγια οι μάγκες, τη βγάλαμε για κανά 2ωρο με αφηρημένες συζητήσεις ιδεολογικού τοματοπελτέ περί της κόντρας τους με το Ισραήλ και τις διαφορές μας με τους Τούρκους, με εξαίρεση έναν της παρέας, φτυστό με το μόδιστρο Γαβαλά ξεροψημένο σε σολάριουμ, που μου τα έπρηξε με το θαύμα της εθνικής μας στο Euro ’04 και τη μουσική από το CD ΤΑΚ-ΤΑΚ του Σότι Βολάνη που τον εντυπωσίασε!
Να μη παραλείψω ότι τους καθόταν αδιανόητο, το ότι ήμουν πατέρας μόνο ενός παιδιού! Σ΄αυτές τις κοινωνίες που επιδίδονται συστηματικά στο παιδοσπορείν, φάνταζα παράξενος σαν τροπικό πτηνό που είχα μόνο ένα παιδί!
Όταν ο άραψ εκπωματιστής μου άνοιξε την 4η μπύρα κάνοντας σχόλια για τη φοβερή συναυλία συνοδεία βιολιών της Άντζελας Δημητρίου στη Δαμασκό, κατέβασα με ηρωικό ύφος και αργές γουλιές το μπουκάλι, υπερήφανος που ο διεθνισμός μας έφτασε μέχρι τo καφενεδάκι του Yousef…
Όταν με ρώτησαν για τους δικούς τους Sultan al Tarab και την γοητευτική Noura Rahal (στην αφίσα σε τοίχο του καφενείου) κι αν γουστάρω να τους ακούσω σε μαγαζί, αναγκάστηκα να τους εξηγήσω ευγενικά ότι δεν συχνάζω σε τέτοιους ναούς και δεν γνωρίζω το εκκλησίασμα …
Την τελευταία παρόμοια παλικαριά την είχα κάνει πριν 14 χρόνια στη Φέζ του Μαρόκου, σε μη τουριστικό, ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί, που για να περάσεις ανάμεσα από τα τραπέζια έπρεπε να είσαι αλειμμένος με βαλβολίνη. Το επόμενο πρωί από την καπνίλα και το νταβαντούρι είχα «στρώσει κεφάλα»…
…σαν νάχα πιεί όλα τα ναρκωτικά του κόσμου!
Φωτό. Δαμασκός