Κάποιος άνοιξε την πόρτα... δεν ξέρω ποιος... ούτε γιατί, ξέρω... Μπορεί να ήταν κάποιος πιτσιρικάς, απ'αυτούς που τη χάιδευαν την ώρα που γύριζαν από το σχολείο... Μπορεί και όχι...
Είχαν περάσει αρκετές ώρες από την ώρα που έφυγε, όταν κατάλαβα ότι λείπει... Πανικός στο σπίτι!... Μην τη χτυπήσει αυτοκίνητο, μην τρομάξει κάποιον δικυκλιστή και προκαλέσει πτώση, μην έχουμε ατυχήματα γενικότερα...
Βγήκαμε στους δρόμους κατά τις οχτώ το απόγευμα, μήπως τη βρούμε πουθενά... Γυρίσαμε καμμιά ώρα αργότερα, χωρίς κανένα νεώτερο... Ανησυχία!...
Γύρω στα μεσάνυχτα ξαναβγήκα με τη μηχανή. Τη γνώριζε από μακρυά... Σκεφτόμουν πως, φιλική όπως ήταν, θα πεταχτεί από κάποια αυλή την οποία θεωρούσε δεύτερο σπίτι της... Δεν της ήταν και δύσκολο να κάνει θαυμαστές!...
Μάταια... Κανένα ίχνος της!... Πουθενά!... Γυρίζω σπίτι σχεδόν θλιμμένος! Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κρατήσω την ελπίδα πως κάποιος την ήθελε τόσο πολύ, που θα την έκανε να περάσει καλύτερα απ'ότι θα πέρναγε μαζί μου!
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Γύρω στη μιάμιση η ώρα ακούστηκε το στραβό καπάκι του φρεατίου στην πυλωτή... Ντινγκ! Για πότε σηκώθηκα από το κρεβάτι, ντύθηκα και πετάχτηκα έξω, ούτε που το κατάλαβα!
Γύρισε σε μαύρο χάλι... Το κουτάβι των 5 μηνών που ήθελε μπράτσα για να το βγάλεις βόλτα, η σκυλίτσα που παλεύαμε κάνα τέταρτο για να περάσω την πόρτα προς τα μέσα ή προς τα έξω, έκανε γύρω στα πέντε λεπτά για να διανύσει μια απόσταση τεσσάρων μέτρων...
Πήγαμε στο γιατρό σήμερα το πρωί. Ευτυχώς τον πέτυχα στο ιατρείο, αν και Κυριακή... Ήταν λίγο πιο ζωηρή, αλλά ακόμα δεν είχε καμμία σχέση με το συγκάτοικο που γνώριζα... Του εξήγησα την κατάσταση και αφού με βεβαίωσε ότι δεν έχει φάει φόλα το ζωάκι, άρχισε το ψάξιμο...
Δεν ξέρω πόσες ώρες περάσαμε εκεί... Δεν ξέρω πόση ώρα ήταν ναρκωμένη για να βγουν οι ακτινογραφίες... Δεν ξέρω πόσες φορές κράτησα τα δάκρυά μου, χαϊδεύοντάς την ή μεταφέροντάς την από το "κρεβάτι" του ιατρείου στο "κρεβάτι" του ακτινολογικού, σε πλήρη αναισθησία... Δεν ξέρω πως έμεινα "δυνατός" όταν το κεφάλι της κρεμόταν από τον αγκώνα μου... Δεν ξέρω...
Θα γίνει καλά τελικά! Δεν έχει σπάσει τίποτα, αλλά έχει κακοποιηθεί... Αντιβίωση από αύριο, ένα σωρό ενέσεις σήμερα... Αλλά θα γίνει καλά! Σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα αισθανόμουν άν χτυπούσαν εμένα αντί για εκείνη... Και ψάχνω να βρω τρόπο να πάρω αυτό το τεράστιο, ανεξήγητο "ΓΙΑΤΙ;;;" μέσα από τα μάτια της... Μπορείτε να μου τον βρήτε εσείς;;;
Σταματάω να γράφω... δεν έχω κουράγιο ούτε να βρίσω όποιον τη χτύπησε...
Σας ευχαριστώ που με ανεχτήκατε κι απόψε!...
Καληνύχτα!...http://photos.bravenet.com/307/115/421/050FAE9285.jpg
Απάντηση με παράθεση
δυστηχως φιλε μου ειναι θεμα παιδιας......και αναισθησιας
....περαστικα στον τετραποδο φιλο ...και το νουσ σου απο δω και μπρος...χρειαζετε μονο αγαπη
